De achilleshiel van de Nederlandse politiek
Het politieke midden weert realo-rechtse partijen
Titelfoto: Gemeenteraad Rotterdam. Screenshot door redactie OpinieZ van YouTube-video, kanaal RTV Rijnmond
De 21ste eeuw moet wat mij betreft de eeuw worden van de terugkeer van de ratio en de realiteit in de politiek. Tijd voor realo-rechts om voor de ommekeer te zorgen. Er is echter één klein probleem: politieke coalities in Nederland sluiten realo-rechtse partijen buiten. Het politieke midden neutraliseert iedere politieke bedreiging of verandering die op de loer ligt.
Het kost het midden geen enkele moeite om rechtse partijen buiten spel te zetten om vervolgens ‘zielloos’ door te regeren. Ratio en realiteit zijn verdwenen uit de Nederlandse politiek. De emotie heerst. Op links was dit al goed zichtbaar. Het is nu ook de realiteit op rechts. Keuze genoeg, maar kwaliteit? Wat er ontbreekt zijn nieuwe, frisse analytische en tactische inzichten. Het huidige politieke systeem in Nederland zit muurvast.
Onbezonnen allianties
Ogenschijnlijk ziet alles er goed uit. Het decor staat, maar als we een kijkje aan de achterkant nemen valt de inhoud tegen. Die is gereduceerd tot achterbakse spelletjes en politieke schijnbewegingen. Zowel ter linker- als ter rechterzijde. Politici die allianties smeden op basis van een gezamenlijke vijand of het hebben van min of meer vergelijkbare standpunten tonen een ernstig gebrek aan politiek tactisch inzicht. Zoals afgelopen jaar te zien was in Rotterdam.
Leefbaar Rotterdam
Leefbaar Rotterdam sloot een verbond met FvD op basis van “gedeelde uitgangspunten”. Beide partijen hebben echter een cruciaal verschillende uitstraling. Waar FvD zich op nogal elitaire wijze presenteert, staat Leefbaar Rotterdam bekend om het volkse repertoire. FvD trekt vooral hoogopgeleide mensen aan, terwijl Leefbaar Rotterdam alle lagen van de bevolking probeert te bereiken. Bovendien is er geen rekening gehouden met het feit dat FvD op landelijk niveau tegenstanders heeft die ook in de gemeenteraad van Rotterdam zitten.
Zo weigerde de VVD na de gemeenteraadsverkiezingen van dit voorjaar samen te werken met Leefbaar, omdat VVD-politici de partij van Thierry Baudet als concurrent zien of niet kunnen uitstaan. Op links werd ook een verbond gesloten. Het was uiteindelijk even slecht doordacht en viel door een ideologische stammenstrijd uit elkaar. Rotterdam is het slachtoffer geworden van slechte tactische en analytische beslissingen. Van landelijke partijen die maar al te graag hun ‘regionale koninkrijkjes’ in stand willen houden.
Rechtse klassenstrijd
Waar op links een strijd gaande is om de etnische, ideologische en activistische kiezer wordt er op rechts gestreden om de ‘gewone’ burger. Door zich te focussen op specifieke doelgroepen proberen de partijen zich van elkaar te onderscheiden. Daardoor is er ter rechterzijde een ‘klassenstrijd’ ontstaan. De semi-rechtse partij 50Plus richt zich vooral op ouderen die in een lastige financiële situatie terecht zijn gekomen. De PVV en FvD strijden om de ‘vaderlandslievende’ stem. De PVV doet dit ondermeer door simplistische ‘oplossingen’ te bieden op gebied van integratie, waarmee ze de lageropgeleiden willen bereiken. FvD daarentegen probeert met retorica en theatraal drama de aandacht van (jonge) hoogopgeleide, elitaire kiezers te trekken. Dit neemt niet weg dat ook FvD in de Kamer stemgedrag laat zien dat niet altijd past bij de standpunten die zij uitdragen op gebied van bijvoorbeeld islam, gaswinning, migratie en vluchtelingen. CDA en SGP zijn partijen voor mensen die eigenlijk rechts zijn, maar zich liever verschuilen achter religie en symboliek.
VVD
En dan is er nog de VVD. De partij die zich vaak als rechts conservatief-liberale partij voordoet, maar functioneert als een middenpartij. Ze claimen op te komen voor iedereen, maar zijn er eigenlijk alleen voor een rijke elite. Ze verkopen hun handel goed. Tijdens de verkiezingen opkomen voor Nederlandse belangen en in de regering werken aan een grotere EU en een linksige wereld vol Obama-globalisme. Een volkspartij die al 10 jaar aan de macht is en de gewone man financieel het minst laat profiteren.
Het ultieme doel van de VVD is de andere rechtse partijen buiten de coalitie te houden. Hun deelname zou weleens gevaarlijk kunnen worden voor de innige relatie van de VVD met topbedrijven als Shell en Unilever. Multinationals waar toevallig veel VVD’ers vandaan komen of na hun politieke loopbaan naar toe gaan. Contacten die ook invloed hebben op het buitenlandbeleid van de VVD. Het is niet verwonderlijk dat het kabinet erg blij was met de Irandeal. Men hoorde de kassa’s al rinkelen.
Brood en spelen
Rechtse partijen als FVD, PVV en 50Plus bieden mensen die snakken naar verandering hoop. Maar het is valse hoop. De burger krijgt het idee zich vertegenwoordigd te voelen in het parlement. Eigenlijk komen deze partijen niet verder dan brood en spelen. Het zoet houden van een groeiende groep ontevreden kiezers in ons land. Want deze rechtse partijen zullen nooit regeren of in een coalitie opgenomen worden door de zielloze middenpartijen VVD, D66 en CDA.
Een partij als 50Plus wordt niet serieus genomen omdat ze er alleen voor de gefrustreerde rechtse ouderen is en de SGP heeft verdere groei geblokkeerd door er ‘middeleeuwse man-vrouw ideeën’ op na te houden. Het machtige midden kiest liever voor links. De partijen op rechts worden consequent buitenspel gezet. PVV en FvD worden door onze media voortdurend bestempeld als extreem-rechts en racistisch. En de gevestigde orde roept het naar hartenlust na. En zo wordt iedere kans om politieke vernieuwing in de kiem gesmoord.
Achilleshiel
De achilleshiel van de Nederlandse politiek is zichtbaar. De Nederlandse politiek is kwetsbaar geworden door een ernstig gebrek aan tactisch en analytisch inzicht in actuele maatschappelijke problemen, hardnekkig verzet tegen vernieuwing en een overvloed aan eenvormigheid. De middenpartijen houden elkaar in stand en gunnen andere partijen geen millimeter. Zij willen geen verandering, laat staan vernieuwing en blokkeren iedereen die dat wel wil.
Toch laten steeds meer burgers zich niet langer zoet houden. Het aantal partijleden neemt al jaren af. Het percentage niet-stemmers blijft substantieel. Velen zijn de partijpolitiek zat vanwege de ondoorzichtige bestuursstructuren. Maar ook vanwege de fuck you houding in de richting van partijen die lokaal en nationaal veel stemmen binnenhalen, maar toch niet mogen meeregeren of deelnemen aan een coalitie. Een slechte ontwikkeling.
Wie vasthoudt aan een systeem dat muurvast zit, begaat een tactische blunder. Waar het geloof in verandering verdwijnt, mort het volk en zit het bestaande machten op de hielen.
Over de auteur
Als je dit leest wordt je terecht moedeloos en het is wat politiek betreft al jaren mijn eigen gevoel. Ik wil stemmen maar mis de partij waar ik op zou stemmen. En als je dan toch stemt blijkt dat de kaarten al lang geschud zijn voor de verkiezingen. Je hoeft helemaal niet te stemmen maar dat zou niet democratisch zijn. Dus houden wij verkiezingen zoals in Zimbabwe zij het ook doen. Een aantal partijen houden elkaar in het zadel terwijl zij aanhangers verliezen maar door steeds bredere coalities krijgen zij het voor elkaar. Hoe lang zoiets kan doorgaan is de vraag maar het duurt nu al lang genoeg. Het communisme heeft 40 lange jaren geduurd en dit begint er op aardig te lijken.
Iedere stem ,anders dan op de PVV ,is er een op de huidige kliek .
Als de politiek in NL blijft doorgaan zoals zij doet, en als de vermaledijde EU blijft voortgaan op haar pad van dictatuur, dan is een ruk(je) naar rechts niet meer ver weg.
In Oostenrijk kon het ook, waarom hier niet ?
Als goede voorbeelden kan men kijken naar de Visegradlanden ; dus niet toegeven aan de dictatoriale eisen van Zuipschuit Juncker en consorten.
Het werkelijke probleem gaat veel dieper.
We leven namelijk niet in een democratie maar in een schijn democratie.
Het principe van de democratie staat of valt namelijk al bij een ongekleurde voorlichting van de kiezer, zodat deze weloverwogen politieke keuzes kan maken.
Dat die ongekleurde voorlichting schittert in afwezigheid maakt een avondje NPO rap duidelijk.
Het is niets voor niets dat zowel wijlen Pim Fortuyn als Geert Wilders het de bezem halen door het omroepgebeuren hoog op het verlanglijstje hadden en hebben staan.
Het volgende probleem is dan het coalitie systeem, dat welhaast ontworpen lijkt te wezen om politici in de gelegenheid te stellen zich ongestraft met verkiezingsprogramma’s de achterkant te kunnen afvegen. Het stelt hen namelijk in staat om gouden bergen te beloven en dan vervolgens onder het excuus van “water bij de wijn doen want coalitie” gewoon hun eigen zin door te drijven. En de gekleurde media doet dan vervolgens nog wel even haar best om de kiezers zand in de ogen te strooien zodat eventueel ontstane kiezers argwaan in de kiem gesmoord word.
Onze zogenaamde democratie is dus feitelijk niets anders dan een goed gecamoufleerde dictatuur, waarin een elitair clubje linkse en centrum linkse “politici”, middels linkse ambtenaren en media apparaten, stevig geïndoctrineerde kiezers exact daarheen manipuleren waar zij die hebben willen.
Aan dit spel gaat, helaas, pas een einde komen als een merendeel van de kiezers persoonlijk met de onaangename gevolgen van het huidige immigratiebeleid geconfronteerd is, even vooropgesteld dat de niet islamitische Nederlanders dan nog een meerderheid vertegenwoordigen natuurlijk…
Deze analyse klopt wel in grote lijnen, maar niet helemaal. We hebben Rutte I gehad, dat was behoorlijk realo-rechts. Het was natuurlijk ook een crisiskabinet, waarbij de nadruk kwam te liggen op de financiele crisis terwijl de migratiecrisis nog niet enorme vormen had aangenomen. Behalve gedoogsteun was er ook sprake van een verscheurd CDA. Dat kwam natuurlijk vooral door die gedoogsteun en door de linkervleugel van het CDA. Uiteindelijk leidde dit tot een onwerkbare situatie. De oorzaken daarvan liggen in het feit dat een en ander zich niet zo makkelijk liet managen. Vandaar dat Rutte er geen zin meer in heeft deze ‘Deense oplossing’ nog eens te proberen. En dat terwijl Oostenrijks-Deense no-nonsense oplossingen nu juist noodzakelijk zijn. Nederland kraakt in zijn voegen (infrastructuur, huizenmarkt, energiebeleid) door islam, migratie, en EU beleid dat eenzijdig door Frankrijk en Duitsland wordt opgelegd onder het mom van ‘gezamenlijke EU oplossingen’. Het wordt tijd voor een nieuwe ‘Einkreisung’ van Duitsland door Denemarken, Polen, Tsjechie, Oostenrijk, Belgie en Nederland (ik reken even Zwitserland en Luxemburg niet mee). Pas dan kunnen we weer de goede kant op gaan: geen verdere federalisering van Europa tot superstaat maar confederalisering van onafhankelijke natiestaten uitsluitend gericht op nuttige samenwerking, geen transferunie, en effectieve begrenzing van de EU tegen verdere infiltratie door islam en china.
Waar klopt de analyse niet, BegrensEuropa?
Ik heb het over de huidige politiek en hoe de huidige politieke partijen zich profileren. Dus niet over afzonderlijke kabinetten uit het verleden. Jij hebt het over een kabinet van 8 jaar geleden toen Nederland nog in een hele andere situatie zat. Rutte I was niet realo-rechts, eerder een kabinet van middenpartijen die zelf niet wisten of zij zich links of rechts wilden presenteren. Vooral de VVD is zeer pro-EU en globalistisch (toen ook al) en zou zo’n ‘Deense oplossing’ nooit echt implementeren, het CDA trouwens ook niet. Het was meer ‘verkiezingspraat’. Dan kun je (op basis van alleen de PVV als ‘gedoogpartij’) niet meer spreken van een realo-rechts kabinet. Bovendien verloor dat kabinet de meerderheid, iets dat ook heeft bijgedragen aan het uitblijven van oplossingen. Deze column is slechts een deel van het (huidige) geheel. Op bestuurlijk gebied moeten er grondige veranderen plaatsvinden samen met een kabinet dat niet bang is om veranderingen door te voeren en leunt naar realo-rechts en dus niet perse ‘behoorlijk’ realo-rechts lijkt te zijn…
Zolang de Boze burgers deze zichzelf plezierende politieke machten op de hielen zit is er nog geen vuiltje aan de lucht te erkennen.
Het wordt een ander verhaal als de Boze burgers deze hen misachtende politieke profiteurs na te hebben opgejaagd in handen krijgt, en de al jaren opgekropte frustraties hun loop laat gaan en vol overgave overgaat tot fysiek geweld.
De politiek loopbaan Benito Mussolini eindigde ook hangend aan een balustrade.
Dit gebeurd er als door het geminachte volk de wetten van de straat worden gebruikt om orde op zaken te gaan stellen.
Hier geldt zeker het spreekwoord: “De kruik gaat zolang te water tot ze barst”.
Al met al geen vrolijk vooruitzicht!
zoals prof. Daudt veertig jaar geleden al zei, NL is een regentocratie, en sinds 1796 is er hier niets veranderd. Dat ligt ook aan de volgzame aard van het NL volk. Dus revolutie? Forget it but.
Scherpe analyse; verhelderend.
Heel fijn artikel. Ook de keuze voor de term realo- rechts bevalt me wel, ipv populistisch.
Eigenlijk zou er een correctief referendum moeten komen.
Dan kunnen kartelpartijen in hun achterkamertjes nog zo veel onderlinge afspraken maken, maar dan kunnen die fouten gewoon gecorrigeerd worden. Dus geen stiekem CETA-verdrag in ruil voor een penthouse; geen ongecontroleerde massa-immigratie; geen afschaffing van dividendbelasting op verzoek van Shell; etc.
In Zwitserland leiden referenda tot meer veiligheid, meer welvaart èn meer vertrouwen in de politiek. In de aanloop naar belangrijke referenda moeten politici namelijk uitleggen waarom ze voor of tegen een wetsvoorstel zijn. Dat leidt tot scherpe inhoudelijke debatten. Terwijl de kartellobby hier niks meer deed dan tegenstanders zwartmaken, en oproepen tot een referendum boycot.
Referenda zijn dus goed voor de democratie.
Maar ja.
Dat zal ook wel de reden zijn dat het adviserend referendum door “referendumpartij” D66 is afgeschaft.
Ik waardeer de artikelen en standpunten van Pamela Pinas zeer. Ik betreur het als mijn korte reactie geen recht lijkt te doen aan haar gefundeerde kritiek op het nederlandse politieke bestel. Laat ik eerst zeggen waar haar analyse wel klopt: 1. de valse hoop bij nieuw rechts (FvD, PVV, 50plus) en oud rechts (SGP); 2. het onwrikbare, bestuurlijke midden van D66 en de brede vleugelpartijen VVD en CDA. Wat ik heb willen aantonen met mijn verwijzing naar Rutte I is dat die laatste twee wel kunnen proberen over rechts te regeren, maar dat dat niet eenvoudig is. De macht van pro-EU, pro-migratie en anti-islamkritisch links is enorm, zowel in de media als in het ambtenarencorps. Pinas eindigt haar stuk met de opmerking dat de kiezer de bestaande machten op de hielen zit. Dat moet nog maar blijken. Mijn tegenvraag is waar de omslag vandaan moet komen? Naar mijn idee is hier geen sprake van een binnenlands, nederlands probleem, maar iets waar ook andere kleine landen in de EU mee te kampen hebben. Mijn idee was om voort te bouwen op het overleg tussen Oostenrijk en Denemarken en de kritische houding van de Visegrad landen. Oostenrijk en Denemarken hebben samen natuurlijk nog geen 15 miljoen inwoners. Als Polen, Tsjechie en Nederland zouden aanschuiven dan wordt het al een blok dat vergelijkbaar is met Duitsland. De volgende vraag is hoe de nederlandse politieke verhoudingen zouden moeten zijn om een dergelijk aanschuiven mogelijk te maken. Bij die vraag is het verwijt van luchtfietserij snel gemaakt. Blijft mijn tegenraag: waar moet de omslag vandaan komen? Wat zou de beste strategie zijn? Hoe kan het grote kiezerspotentieel van EU-, euro-, migratie- en islamkritisch nieuw rechts versterkt en vertaald worden in bestuurlijke macht? Hoe zou realo-rechts er uit moeten zien?
Ni 28 moedeloos en het gevoel dat het onrechtvaardig is wat er in de politiek in Nederland speelt. En onrechtvaardigheid in combinatie met negeren kan wachten op een uitbarsting.
het specifieke probleem van NL democratie nu is het ontbreken van beta opgeleiden , waardoor doelstelling 1 t.e.m. 10 van het partijkartel de partijbelengen/partijoverleving is.geworden. Alleen beta’s zagen de gestage wildgroei van de EU.
Het zijn niet alleen PVV, FvD en 50+ die geweerd worden. Ook partijen als SP en Dierenpoes krijgen weinig kansen. De macht moet immers in handen blijven van degenen die nu al diepe wortels hebben in die macht, en schimmige dealtjes mogen niet naar buiten komen. Het zou al een stuk schelen als ook de kartel- cq midden-partijen eens terug zouden gaan naar hun eigen principes, in plaats van alles uit te ruilen…
[…] week vroeg OpinieZ-collega Pamela Pinas zich af wanneer er eindelijk eens ruimte komt voor realo-rechtse politiek, in plaats van hypocriete uitsluiting gebaseerd op “achterbakse spelletjes en politieke […]
[…] week vroeg OpinieZ-collega Pamela Pinas zich af wanneer er eindelijk eens ruimte komt voor realo-rechtse politiek, in plaats van hypocriete uitsluiting gebaseerd op “achterbakse spelletjes en politieke […]
Deze analyse van “rechts en links”, de overeenkomsten en verschillen tussen partijen, is van een diepgang van een platte schuit op laag water. Het is capituleren voor de gevestigde macht en het partijkartel: “ze winnen toch altijd”. Wat zou Pamela Pinas zelf willen bereiken? En langs welke weg?
Inderdaad, ni28, om moedeloos van te worden als er zo van de zijkant vrijblijvend en zonder argumenten maar wat wordt beweerd.