De zenuwenoorlog tussen Italië en EU over bootvluchtelingen (1)
Hoe minister Salvini de linkse migratiechaos opruimt
Titelfoto: Eritrese migranten aan boord van de Diciotto in de haven van Catania. Screenshot door redactie OpinieZ van YouTube-video, kanaal Euronews
Sinds het schip Diciotti van de Italiaanse kustwacht in 2014 operationeel werd, heeft het uitgesproken slecht toezicht gehouden op de meer dan 4500 km lange, zuidelijke maritieme grenzen van het land. In dat jaar werd een tsunami van 170.000 illegale bootmigranten geregistreerd, voor het merendeel Afrikanen vertrokken uit Libië: een stijging van 400% ten opzichte van 2013!
In 2015 zouden er meer dan 154.000 in Italië zijn aangekomen, maar het ongeëvenaarde record was in 2016: 181.500. Toch had de toenmalige premier Renzi de euvele moed om te zeggen dat dit cijfer nog steeds weinig voorstelde in vergelijking met het aantal dat door het goede hart van Meesteres Merkel werd verwelkomd. In afwijking van de Dublin-overeenkomsten waren het jaar daarvoor in feite de deuren en ramen opengegaan voor meer dan 1 miljoen migranten. In 2017 daalde onder premier Gentiloni het aantal illegale migranten tot 120.000, vanwege de steeds minder goedgezinde houding van de burgers en de naderende nationale verkiezingen.
Het schip in actie
Niet alleen leverde het schip Diciotti geen strijd tegen de illegale immigratie over zee, maar ze faciliteerde die zelfs. Ze haalde boten vol met migranten op voor de kust van Libië en vervoerde ze als veerpont naar Italiaanse havens tegen een prijs van € 6000 verschepingskosten per uur. In vier jaar tijd heeft deze intense navigatie zo’n 38.000 migranten “gered” en daarmee de lof verdiend van paus Franciscus en de onvrede van belastingbetalers. Indien generaal Ubaldo Diciotti, die in 1939 verantwoordelijk was voor de veiligheid van de Libische haven van Tripoli en alle andere havens, had gezien wat er gebeurt op zee tussen Libië en Italië, had hij zich niet één keer, maar meerdere keren in zijn graf omgedraaid.
Illegale immigratie
Het is niet alleen een schande voor de mensen op de Libische kust – voor de migranten een plek om veilig te varen en voor de linkse voormalige regeringspartij Partito Democratico (PD) een onveilige plek waarheen je ze niet wil terugbrengen – maar vooral omdat een Italiaanse militair schip dat zijn naam draagt er aan meewerkt de toegang van duizenden buitenlanders zonder documenten tot Italië mogelijk te maken. In juli van dit jaar nam een ander Italiaans schip, de Vos Thalassa, 67 migranten aan boord voor de Libische kust, om ze onmiddelijk weer over te dragen aan de Diciotti die hen naar Trapani op Sicilië bracht. Dit was kennelijk een routineklus, aangezien er in juni ook een soortgelijke overslag van 212 migranten was.
Vage beloften EU
Agatha Christie zei ooit dat één aanwijzing een aanwijzing is, twee aanwijzingen toeval, drie aanwijzingen een bewijs. Dit moet ook de gedachte zijn geweest van de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini, toen medio augustus het schip Diciotti 190 migranten “in de Italiaanse wateren” had gered, nadat Maltese marine-eenheden hen daar naartoe hadden begeleid en vervolgens in een woeste zee hadden achtergelaten. En hij moet ook gedacht hebben aan de mooie beloften waarvoor premier Giuseppe Conte was gezwicht op de Europese Raad in een drukke nacht aan het einde van de top van 28 juni:
- Nieuwe maatregelen om illegale migratie te verminderen
- Algemene aanpak van migratie door een effectievere controle van de EU-grenzen
- Intensivering van de inspanningen om mensenhandelaren te bestrijden
- Steun aan Italië staat voorop
- Migrantenprobleem aanpakken op basis van een gezamenlijke inspanning
Alleen verbale solidariteit
Nadat de minister van Binnenlandse Zaken de ontscheping van minderjarigen, vrouwen en zieken toeliet, ging het schip Diciotti voor anker in Catania op Sicilië. Tijdens die “technische tussenstop” van vijf dagen mocht geen van de 150 zogenaamde vluchtelingen, voor het grootste deel Eritreërs, aan land gaan.
Italian interior minister Salvini refuses to let 177 migrants disembark an Italian Coast Guard ship in Sicily without assurances that they will be relocated elsewhere in Europe https://t.co/DKmi9d6Cfz pic.twitter.com/XBT4qDC1gh
— CNN Breaking News (@cnnbrk) August 21, 2018
Minister Salvini wilde de EU en de publieke opinie bewust maken van het probleem van illegale immigratie, en om de feiten onder ogen te zien, zoals de plechtige belofte om “de verantwoordelijkheid te nemen voor migranten op basis van een gezamenlijke inspanning”, vertaald in de concrete praktijk.
De Italiaanse regering drong er bij de Europese Commissie op aan om met de lidstaten samen te werken om een deel van de migranten op te nemen die op het schip verbleven. “Europa draagt zijn deel bij: het verdedigt zijn grenzen en herverdeelt migranten, Italië heeft al een bijdrage geleverd ” – aldus minister Salvini, die zich ook de 450 migranten herinnerde die onlangs in juli in Pozzallo waren geland. Duitsland, Portugal, Ierland en Spanje hadden geen van hen geaccepteerd. Alleen Frankrijk was een kleine belofte nagekomen, met het opnemen van 47 van de 50. Maar Italië wacht nog steeds op het zelfde Frankrijk om die 48.000 migranten van de eerdere afspraken op te nemen. Hoe kan je daarop nog vertrouwen?
Sarkozy veroorzaakte de ellende
Hoe kunnen we nog steeds Frankrijk vertrouwen, dat gesloten is voor de opvang van migranten die worden herverdeeld vanuit Italië, als we ons de oorlogszuchtige taal van Sarkozy in 2011 in Libië voor de geest halen? In feite kan die president terecht worden beschouwd als een van de hoofdoorzaken van de migratie-tsunami die onmiddellijk na het bloedige einde van Gaddafi de Italiaanse zuidelijke kust trof. Letta, Renzi en Gentiloni vonden dit echter best. Terwijl ze thuis de goedheid van de opvang predikten en de deugden van de migranten prezen, gaven ze het geld dat ze van het Italiaanse volk hadden gestolen uit aan bootladingen migranten. Toen waren ze dikke vrienden met de regeringen Hollande en Macron, door hen toe te staan – in naam van het gemeenschappelijke Europese welzijn (dat eigenlijk het welzijn van Frankrijk is) – door te gaan met het dumpen van stukken van onze economie.
Linkse diensten aan Frankrijk
De Franse “grandeur” heeft altijd baat gehad bij de Italiaanse “kleinheid”, maar vooral wanneer Links aan de macht was. “Laisser faire laisser passer“: van scheepswerven tot de media, van mode tot de zuivelindustrie, al dit soort zaken tot aan de ontdekking toe dat de voormalige premiers Renzi en Gentiloni zelfs enorme stukken Italiaanse zee aan Frankrijk hadden verkocht. En dan loopt er nog steeds een geschil om Libische olie, waardoor Total in conflict is met het Italiaanse staatsoliebedrijf ENI. De Fransen denken vast: voor ons het zwarte goud onder het zand van de woestijn, voor de Italianen de “zwarte hulpbronnen” die vertrekken van het zand van de Libische stranden.
Franse politici worden nerveus
Nu de PD eindelijk gedecimeerd op de oppositiebankjes zit, lijken de Fransen ineens heel nerveus te worden. Ze houden niet van het nieuwe beleid van de strijd tegen illegale immigratie dat de “regering van de verandering” effectief in werking heeft gezet en verwerpen het. Emmanuel Macron, die in eigen land gepantserde poorten en grenzen heeft tegen migranten, beoordeelt onze regering als “cynisch en onverantwoordelijk” en haar handelen als “misselijkmakend”.
Macron’s popularity continues to plummet, hitting a record new low each day.
— Alana Mastrangelo (@ARmastrangelo) September 5, 2018
Meanwhile, this is Salvini: https://t.co/52hftXWdlU
Macron is niet de enige Fransman die geïrriteerd is. Zelfs de voormalige minister van Economie van Hollande en huidig EU-commissaris voor Economische en Monetaire Zaken Pierre Moscovici kan zijn teleurstelling niet verbergen over de Italiaanse “populistische golf”. Deze gerecyclede socialist, geboren uit communistische ouders, en zelf als jonge man aangetrokken tot de Revolutionaire Communistische Liga, zegt nu: “Italië is een probleem in de eurozone, er is een klimaat dat lijkt op de jaren dertig, maar zonder Hitler, maar misschien zijn er kleine Mussolinis…”
Verder kan zeker niet de ongedurige en zonnebankbruine Christine Lagarde van het Internationaal Monetair Fonds ontbreken. Ze is “ongeduldig om de economische plannen van de Italiaanse regering te vernemen, ook omdat de markten al behoorlijk zenuwachtig zijn”
Woordenwisseling in Wenen
Tot slot moet ook de irritatie van de Luxemburgse minister van Buitenlandse Zaken, de socialist Jean Asselborn, tijdens een interministeriële bijeenkomst van de EU in Wenen worden genoemd. Niet echt een Fransman, maar zeker een Franstalige. Minister Salvini legde zijn collega’s uit dat het doel van de regering van de verandering is “gezinnen helpen meer kinderen te maken, in plaats van Afrikanen te importeren om kinderen te vervangen die niet zijn geboren“. Men hoorde Asselborn duidelijk meermalen de Italiaanse minister onderbreken met de beleefde uitdrukking “Merde alors!“.
Asselborn legde deze organische gedachte als volgt uit: “Salvini gebruikt fascistische methoden en bewoordingen van de jaren dertig. Migranten zijn een noodzaak voor Europa vanwege de lage geboortecijfers en een vergrijzende bevolking. Vergeet niet dat Italië een land met sterke emigratie was, ook naar Luxemburg”.
De repliek van Salvini liet niet lang op zich wachten: “Als ze in Luxemburg zo veel van migranten houden, neem ze dan maar allemaal. De socialistische minister van het belastingparadijs Luxemburg, nadat hij onze Italiaanse geëmigreerde grootouders heeft vergeleken met de illegale immigranten van nu, nadat hij mij heeft onderbroken door “shit” te roepen, noemt hij me nu een fascist! Welke problemen hebben ze in Luxemburg?”
Beschamende vertoning van deze Luxemburgse politicus.
— Dr. Jan van de Beek (@demo_demo_nl) September 18, 2018
Wat je ook van Salvini mag vinden, luister naar hem en praat met hem. https://t.co/o9bNfDLiqu
Linkse loopbrug
Hoewel de woordvoerster van de Europese Commissie Tove Ernst wist dat geen enkel land nog had aangeboden om de Eritreërs van de Diciotti op te nemen, waren het vastgelegde schip en de kade ervoor het toneel van een luidruchtige overvloed aan Links Italie. Zo ongeveer alle linkse kopstukken waren aanwezig om zich zeer verontwaardigd te tonen over minister Salvini die zich durft te verzetten tegen illegale immigratie. Om de maatregelen van de regering in moeilijkheden te brengen, vertelden ze allerlei sprookjes: persoonlijk geweld tegen vluchtelingen, ontvoerde kinderen, epidemieën aan boord, Eritreërs als hongerskeletten, de situatie was uit de hand gelopen, ondraaglijke temperaturen.
Kortom, de Diciotti werd door Links Italië gereduceerd tot het vlot van de Medusa, maar Kothmeier – de kapitein van het schip – besloot alle nep-nieuws te ontkrachten: “Kinderen en vrouwen zijn al enige tijd van boord, op het schip heerst geen noodsituatie op gezondheidsgebied, Eritreeërs zijn nu eenmaal slanker dan andere etnische groepen, aan boord krijgen ze drie tot vier maaltijden per dag”.
Deel 2 van dit tweeluik wordt gepubliceerd op maandag 1 oktober 2018.
Over de auteur
- Woont en werkt als arts in Italië. Eigenaar van lindecentecritico.blogspot.it met Maria Clelia Mollica
Hehe, eindelijk iemand die helder vaststelt dat de Franse buitenlandse politiek en dus de Franse EU politiek altijd en overal maar 1 ding beoogt: La France First. Het is de grootste stoorzender in de EU. Om dat te verhullen bijten ze van zich af en liegen alles aan elkaar. Zoals we af moeten van de Koude Oorlogpolitiek zo moeten we ook af van het prehistorische Tweede Wereldoorlog trauma, wat iedereen in zijn greep houdt. Voor alle duidelijkheid: die oorlog was in 1945 klaar, afgelopen, uit. Duitsland is een min of meer normaal land geworden (op dat trauma na), maar Frankrijk moet het nog worden. Misschien is het de erfenis van Lodewijke de XIV, Richelieu, Napoleon en meer van dat soort boosdoeners uit de geschiedenis. Of het zit op de een of andere manier ingebakken in Sciences Po en de École nationale d’administration (ENA) en dus in iedereen die daar is afgestudeerd, en dat is de zowat de hele Franse politieke elite anders kom je er niet tussen. Dat geldt zeker ook voor Macron. Over de Fransen zelf trouwens niets dan goeds. Als je ze verstaat allemaal brave burgers, net Nederlanders. Dus daar kan het niet aan liggen.
@ Begrens Europa
Franse verantwoording voor de hedendaagse geopolitieke situatie begint in 1870 met de agressie oorlog tegen het destijds kersverse Duitsland, de twee daaropvolgende, en daar onlosmakend mee verbonden, wereldoorlogen zijn dan ook een direct gevolg van Franse arrogantie, wraakzucht en nationale belangen. Maar de door de overwinnaars geschreven geschiedenis heeft er uiteraard meer baat bij niet verder dan 1914 terug te kijken. Daarna komt de Vietnam oorlog, veroorzaakt toen de Franse regering een zekere Ho Chi Minh als een minkukel behandelde en rechtstreeks in de communistische armen joeg. Daarna faciliteerde ze ene zekere Khomeini, en lieten hem in 1979 vanuit Parijs terug keren naar Iran, het Midden Oosten in de fik stekend. In 1991 begint het gelazer in Joegoslavië, tijdig ingrijpen word geblokkeerd door de Fransen, die dikke vriendjes met de Serven zijn, gevolg is een decennium aan geweld, tot genocide aan toe. Daarna volgt Frans gestook in de Kaukasus regio,en het zonder authorisatie NAVO steun beloven aan voormalige Sovjet republieken. Het is dan ook gegarandeerd Franse invloed die de huidige NAVO expansie zucht naar de voormalige Sovjet republieken drijft, een confrontatie met Poetin’s Rusland onvermijdelijk makend. Franse internationale politiek maakt meer kapot dan je lief is.
Zoals alle door de linkse kerk gekaapte discussies wordt ook de kwestie van deze “bootvluchtelingen” gedomineerd door halve waarheden, hele leugens en policor censuur.
De echte feiten worden zorgvuldig buiten de discussie gehouden;
– het gaat bijna uitsluitend om jongemannen;
– slechts een minderheid daarvan komt uit oorlogsgebieden, zoals Syrië;
– sterker nog; velen vluchten vanuit veilige landen NAAR oorlogsgebied Libië;
– om daar een boot te pakken;
– die nota bene door de mensensmokkelaars tot zinken wordt gebracht.
Vooral dat laatste is essentieel, maar hoor je nooit op de MSM. Het is natuurlijk absurd dat er wekelijks meer boten zinken voor de Noord Afrikaanse kust, dan jaarlijks in de rest van de wereld. Kustbewoners van Noord Afrika bouwen duizenden jaren geleden al schepen voor de visvangst en de handel; Feniciërs dreven 3.000 jaar geleden al handel met de Britse Kelten.
Maar nu zinkt elk schip dat 50 meter uit de Libische kust ligt?
Het is een juridisch trucje om drenkelingen een status te geven.
De open uitnodiging van de EU is niet alleen een ramp voor Europa. Dat EU beleid veroorzaakte de dramatische stijging van verdrinkingen in de Middellandse zee. Dat EU-beleid beloont mensenhandelaren en slavenhandelaren, die nu in Libië goede zaken doen.
Onze militairen zitten ook enkel en alleen in Mali om de Fransen grondstoffen te beschermen. Niet moslimextremisten, maar de grote economische belangen, met name de goud en uraniummijnen in Niger, zijn de reden van de Franse campagne in Mali. Die mijnen zorgen voor 30% van alle uranium dat Frankrijk jaarlijks verbruikt. Vrijwel alle energie in Frankrijk wordt geleverd door kerncentrales. Het Franse staatsbedrijf Areva haalt het uranium uit de grond. Frankrijk kan niet tolereren dat een stelletje Toerag-rebellen hun economie in gevaar brengt. De belangen van Frankrijk in de westelijke Sahel zijn enorm. Er werken ongeveer 46.000 Fransen. Niks geen vredesmissie.
Frans, doe AirFranceKLM er ook maar bij.
Het beginnen juist Nazipraktijken te lijken waar Duitsland en Frankrijk mee bezig zijn, andere landen dingen verwijten terwijl hun juist al die andere landen deze ellende bezorgt hebben.Men dient Merkel en Macron direct te stoppen waar ze mee bezig zijn.Als men niet oppast wordt straks heel Europa door Duitsland en Frankrijk geregeerd en kunnen we doen wat hun willen met alle gevolgen van dien.
[…] ook in het buitenland in korte tijd indruk heeft gemaakt, vooral onder EU-critici. Hij heeft een onverzettelijke houding getoond tegenover het EU-migratiebeleid (hij sloot op eigen gezag de Italiaanse terroriale wateren […]
[…] Diciotto werden opgepikt in de Italiaanse wateren, gaf aanleiding tot heftige taferelen. In het eerste deel werd ingegaan op de verwarde, machteloze reactie van de kant van de EU. In dit tweede, afsluitende […]
[…] Quelle: De zenuwenoorlog tussen Italië en EU over bootvluchtelingen (1) […]