Donald bezoekt Deugland EU

Titelfoto: creenshot door redactie OpinieZ van YouTube-video, kanaal [naam kanaal]

Ons continent stond op z’n kop. President Trump en zijn karavaan trokken door Europa. Donald deed Deugland in zeven dagen. Een wervelend weekje vol angst-analyses in de media en hilarisch gesprekken aan de deugtafels van hysterisch Hillywood. Commentatoren buitelden over elkaar heen om de tweets, de uitspraken en de geestesgesteldheid van de Bruut uit Washington te duiden.

Afkeer

Beschouwingen die niets van doen hebben met de politieke werkelijkheid. Want waar Donald Trump, zijn regering en zijn kiezers voor staan, wordt niet langer geanalyseerd maar belachelijk gemaakt. Door Amerika-correspondenten die niet nalaten te benadrukken dat Donald Trump liever plaatjes ziet dan tekst, dat zijn aandachtsspanne beperkt is en zijn dossierkennis nihil. Door Clingendael-strategen die met droge ogen verkondigen dat er iets fundamenteel mis is met de Amerikaanse democratie omdat hun droomkandidaat de verkiezingen heeft verloren. Door politici die praten met meel in de mond. En door Charles Groenhuijsen, de gevierde Trump-duider die zich, ondanks zware concurrentie, heeft weten te ontwikkelen tot de grootste geopolitieke gek van Nederland.

Wat is er toch aan de hand? Vanwaar die afkeer en woede?

Botsing wereldbeelden

We zijn getuige van een conflict tussen verliezers en winnaars. Een botsing van twee wereldbeelden. Idealisme en Realisme. Hoe de wereld zou moeten zijn en hoe de wereld in werkelijkheid is. Idealisten dromen over een goedaardige wereldorde. Een paradijs vol vrede en gerechtigheid. Doordat idealistische bevlogenheid nogal eens ontaardt in corruptie, onderdrukking en geweld is de vuilnisbelt van de geschiedenis bezaaid met idealistische experimenten. Mensen worden liever overtuigd door argumenten dan dwang. Door islamisering en terreur, oorlogsdreiging en economische crises, verliezen de idealistische politieke partijen wereldwijd terrein. Idealistische organisaties als de VN en de EU kraken in hun voegen.

Obama

Met het aantreden van president Obama gloorde er heel even nieuwe hoop. Menig idealist dacht dat ‘Hij’ het tij van idealistisch verval zou kunnen keren. Zou het met ‘Hem’ in het Witte Huis dan toch mogelijk zijn? Zou Hij de poorten naar het paradijs kunnen openen? Idealisten raakten in extase. Journalisten en deskundigen lieten hun tranen de vrije loop. Obama kreeg alvast, nog voordat hij iets had gedaan, in Stockholm de Nobelprijs voor de Vrede uitgereikt.

Teleurstelling was onvermijdelijk. Het enthousiasme verdween. In het Midden-Oosten brak de hel los. Obama koos de kant van de Moslimbroederschap en Iran. Een keuze die leidde tot onvoorstelbaar leed, honderdduizenden doden en terreur in het Westen. Hij greep niet in in Syrië. Hij hielp de ayatollahs een revolutie in Iran te overleven en gaf de islamitische terreurstaat aanzien en geld. Onder het motto Leading from Behind trok hij zich terug van het geopolitieke-toneel. Na acht jaar holle retoriek liet Obama de wereld in chaos achter. Toch valt het idealisten nog altijd zwaar om Hem te veroordelen. Obama bedoelde het zo goed. Hij kwam te vroeg, werd tegengewerkt en had de omstandigheden niet mee. Nog altijd denken idealisten met weemoed aan Hem terug. Niet aan zijn daden, maar aan zijn woorden van hoop.

Idealistische droom

Kritiek van realisten wordt door idealisten terzijde geschoven. Zij hebben immers het gelijk aan hun zijde. Realisten zijn in idealistische ogen nihilisten. Zwartkijkers die niet geloven in de toekomst. Reactionairen die de vooruitgang in de weg staan. Cynici die de idealistische elites bespotten, dwarszitten en naar beneden halen. Domoren die de waarheid niet kennen en onmogelijk het goede kunnen doen. En dus worden realisten en pragmatici weggezet als fantasten en bedriegers. Want wie reële problemen aankaart verstoort de idealistische droom.

Populisme

Dat was het uitgangspunt van Hillary Clintons verkiezingscampagne. Het beeld waarmee zij haar Republikeinse tegenstander en zijn ‘betreurenswaardige’ aanhang te lijf ging. De afloop is bekend. De Deplorables hielpen Donald Trump aan de overwinning. De schok was gigantisch. Idealisten weigeren zich neer te leggen bij hun verlies. De macht was te vanzelfsprekend. En nu zijn ze alles kwijt. De idealistische luchtkastelen worden een voor een afgebroken. Wat hen betreft is dit oorlog. Een strijd op leven en dood, waarin alles is geoorloofd om de oude idealistische orde te herstellen. Een visie die ook in Europa wordt gedeeld. De bakermat van het Idealisme. Waar het opkomend Realisme smalend populisme wordt genoemd. Een gif volgens de Duitse bondskanselier Angela Merkel.

Wederopbouw

Na de Tweede Wereldoorlog kreeg het met bloed doordrenkte Europese continent een nieuwe kans om met financiële steun van de VS de verwoeste samenlevingen te herstellen. Het leidde tot de wederopbouw van de jaren ’50. Dat zulk geweld binnen Europa nooit meer mocht plaats vinden, daar was iedereen het snel over eens. Over hoe dat te voorkomen bakkeleien we nog steeds. Ondanks het onvoorstelbare leed dat idealistische ideologieën in Europa hadden aangericht werd ons continent in de sixties opnieuw bevangen door de geest van revolutie. Communisme werd verheerlijkt. Castro, Mao en Pol Pot vereerd. Terroristen afgedrukt op T-shirts, posters en schoolagenda’s. Anti-Amerikanisme werd hip.

Bezuiniging

Ook in ons land verschenen er ‘Weg met de NAVO’-spandoeken. Er kwamen Ban-de-Bom demonstraties. Soldaten kregen lang haar en bezuinigen op Defensie werd een jaarlijks ritueel. Inmiddels hebben we een leger dat nauwelijks waarneembaar is, dat zich niet fatsoenlijk kan kleden en niet beschikt over deugdelijk materiaal. En ondanks alle mooie voornemens zal dit niet veranderen. In maart van dit jaar werd door VVD-minister Stef Blok vol trots de beleidsnota Wereldwijd voor een veilig Nederland gepresenteerd. Een door ambtenaren van het ministerie van Buitenlandse Zaken (BuZa) geschreven visie waaraan de beleidsnota’s van andere ministeries, zoals Defensie en Justitie en Veiligheid de komende jaren getoetst zullen worden.

Macht BuZa

Wat opvalt is hoe groot de macht is die BuZa-ambtenaren uitoefenen op het beleid van het kabinet Rutte. Alle idealistische BuZa-stokpaardjes en wegkijk-momenten komen langs. Ontwikkelingshulp is preventie. Het neemt de voedingsbodem weg voor terreur en illegale migratie. Maatregelen tegen klimaatverandering voorkomen klimaatmigratie. Over de islam wordt niet gesproken. Moskeeën zijn in de nota omgedoopt tot gebedshuizen. Nepnieuws, dat is dé bedreiging. Het geloof in instituten als de VN is enorm. Een wereldbeeld dat gedeeld wordt in alle West-Europese hoofdsteden. Van Brussel tot Berlijn.

Braaftaal

Het is beleid dat diametraal op dat van Amerika staat. Het land dat sinds de jaren ’60 beledigd wordt door Europa. Terwijl de Koude Oorlog woedde keek het idealistische continent liever naar de ’sociale experimenten’ in het Oosten. Terwijl Amerika de vijanden van het Vrije Westen bestreed schold Europa het land uit voor imperialistisch en moordzuchtig. Terwijl Europa geld en middelen verspilde aan verheffing van de derde wereld innoveerde Amerika en bracht de wereld voorspoed en vooruitgang. En een efficiënt en krachtig defensieapparaat dat ook ons al 70 jaar lang beschermt tegen onze vijanden. Europa is daar zelf niet meer toe in staat. Een zwakheid die door onze vijanden wordt gezien en gevoeld. Onze wapens zijn braaftaal, praattafels en de zogenaamde ‘internationale rechtsorde’.

Elites

Maar wat heb je aan een internationale rechtsorde als niemand die kan handhaven? Als je de mensen die op dit moment opgejaagd en afgeslacht worden niets anders kan bieden dan de boodschap dat hun moordenaars in de toekomst mogelijk worden vervolgd. Wat heb je aan instituten, waarin de regels en wetten voor deze ‘rechtsorde’ worden verzonnen, als ze bevolkt worden door tirannen en despoten? Als landen en bevolkingen hun soevereiniteit moeten afstaan aan supranationale organisaties geleid door elites die door niemand zijn gekozen en niemand verantwoording schuldig zijn. Geen wonder dat de weerstand tegen de idealistische elite groeit. Dat hun optreden wordt gezien als dictatoriaal. Dat het volk snakt naar echte democratie. Naar politici die doen wat ze beloven.

NAVO

Ook de NAVO is veranderd in een idealistisch instituut. Een postmoderne organisatie die militair ingrijpen een vredesmissie noemt. Een bondgenootschap waaraan pacifistisch Europa zo min mogelijk wil bijdragen. Al decennialang klaagt Amerika over de financiële en materiële inzet van de Europese landen. De Senaat, het Congres noch een Democratische of Republikeinse regering kan de bevolking uitleggen waarom driekwart van de NAVO-rekening betaald moet worden met Amerikaans belastinggeld. Waarom Europa weigert bij te dragen aan de eigen verdediging. De eerste presidenten van de VS deden hun beklag op diplomatieke wijze. Achter de schermen. De volgende presidenten deden het openlijker en nadrukkelijker. Toen dat niet hielp werd de toon dreigender.

Onvermogen

Neem de toespraak van Obama’s defensie minister Robert Gates uit 2011 waarin hij de toekomst van de transatlantische alliantie schets als somber en ellendig. “De Navo staat voor ernstige, langdurige, wezenlijke problemen” hield Gates zijn gehoor voor, “grote delen van de bevolking en de politieke elite zijn wars zijn van militair geweld en de risico’s die ermee gepaard gaan. Het vormt een belemmering om in de 21ste eeuw echte veiligheid en duurzame vrede te bereiken” Gates sprak ook zijn ergernis uit over het onvermogen van Europa om bij te dragen aan NAVO-acties. Zelfs bij ernstige conflicten in de achtertuin van Europa komt Europa militair niet of nauwelijks in actie. Europa steekt liever morele praatjes af dan dat het de handen vuilmaakt.

Migratiestromen

Door het Leading from Behind-beleid van Obama werd duidelijk dat Europa niet in staat is om directe veiligheidsdreigingen met eigen middelen en leiderschap het hoofd te bieden. Het falende beleid van de EU en de Europese NAVO-bondgenoten in Libië en Syrië maakt dat pijnlijk duidelijk. Met honderdduizenden doden en ontwrichtende migratiestromen als gevolg. Om ingrijpen te vermijden werd door de EU een chantabele vorm van afhankelijkheid gecreëerd.  Miljarden euros ‘hulpgeld’ belandden in de zakken van islamitische en Afrikaanse dictators in ruil voor de belofte dat zij de vluchtelingenstroom zullen beperken.

Loyaal

Gates waarschuwde in 2011 dat toekomstige leiders van de VS de investeringen in de NAVO wel eens te hoog zouden kunnen vinden in vergelijking met wat Amerika er voor terugkrijgt. En zie, in 2017 trad Donald Trump aan als president. Hij eist zonder omhaal, wat alle presidenten voor hem ook eisten, een hogere NAVO-bijdrage en grotere militaire inzet van Europa. Bovendien is hij het gratuite gezemel in de VN en andere internationale instituten zat. Wat hem betreft is de tijd voorbij dat Europa zonder consequenties kan aanpappen met de vijanden van het Vrije Westen. Wie buigt voor Teheran en schopt naar Washington, kan rekenen op stevige represaillemaatregelen. Europa staat voor de keus. Bukkend en buigend ten onder gaan of opstaan en het continent verdedigen in een loyaal NAVO-bondgenootschap.

Onder Donald Trump is Amerika teruggekeerd op het geopolitieke-toneel. Het Trump-team wil een sterk NAVO-bondgenootschap waarin iedereen meedoet en meebetaalt. Amerika wil een echte alliantie en geen Europees protectoraat. “No more games.”

Doortastendheid

Trump verafschuwt de multilaterale wereld vol vergadertijgers en loze beloften. De wereld van zachte heelmeesters en stinkende wonden. Trump zoekt liever rechtstreekse samenwerking en tastbare resultaten. Afspraken en bondgenootschappen waar alle betrokkenen wel bij varen. Handelsakkoorden die uitgaan van een vrije markt zonder invoerheffingen en zonder (Europese) subsidies. In dat licht moet ook zijn kritiek op het verloop van de Brexit worden gezien. Het wijst op het gebrek aan doortastendheid: “Een deal die te lang duurt om af te sluiten kan geen goede deal zijn.”

Helsinki

Ook de summit van Trump en Poetin in Helsinki liet nog eens duidelijk zien dat alle idealistische argumenten op zijn en dat de hysterie regeert. Geen woord over de inhoud. Niets over het goede nieuws dat Poetin de waarschuwingen van Israël en de VS over de situatie in Syrië serieus neemt. Dat er opnieuw gesproken gaat worden over het terugdringen van kernwapens. Dat Rusland mee wil werken aan de denuclearisatie van Noord-Korea. Alle aandacht ging enkel uit naar het onzinnige collusie verhaal van de Democraten dat zou moeten verklaren waarom zij hebben verloren. Een voortslepend drama zonder een snipper bewijs.

.@AviAbelow with @carolineglick What just happened with #Trump & #Putin summit https://t.co/XeL2oknUyM

— Uri van As (@uri4u) July 18, 2018

Hoogverraad

In Amerika beschuldigen Democraten als Nancy Pelosi de president inmiddels van hoogverraad. In een idiote persconferentie betoogt Chuck Schumer dat de Russen over belastend materiaal van Trump beschikken. In een interview met CNN krijgt de rustig formulerende Republikeinse senator Rand Paul het aan de stok met een aangeslagen, hyperemotionele Wolf Blitzer.

Dat minstens zes buitenlandse diensten toegang hadden tot de e-mail-server van Hillary Clinton wordt in idealistische kring liever vergeten. Net als de volstrekt corrupte Clinton Foundation die in ruil voor geld overheden en zakenlui toegang verschafte tot het Witte Huis. Want van idealisten blijf je af. Zelf als hun microfoon open staat en hun ondemocratische aard zichtbaar wordt.

Europa staat voor de keus. Doorgaan op het pad van idealistische hysterie of de uitgestoken hand pakken van een president die het beste voor heeft met ons continent. Een president die gelooft dat Europa door een schoktherapie bij zinnen zal komen. Die dag in dag uit het bewijs levert dat gezond verstand het uiteindelijk altijd wint van idealistisch fanatisme.

Over de auteur

Uri van As

Adjunct-hoofdredacteur http://OpinieZ.com  | Schrijft stukken die worden (voor)gelezen in rechtszalen, Den Haag en redactielokalen

Recent gepubliceerd

Archief

• Innovatie&Techniek8 januari 2023Leo Lucassen schijnt dol te zijn op OpinieZ
• Antisemitisme9 september 2021De pauselijke ambities van Sigrid Kaag
• Antisemitisme16 mei 2021De wederopstanding van duister Nederland
• Woke14 april 2021Woke Woensdag – Van BLM-miljonair tot afgewezen transgender-non