Waarom in Israël niet van eerdere ervaringen wordt geleerd
Terugkerende strategische fouten
Foto: VS-minister van Buitenlandse Zaken Blinken en de Israëlische premier Netanyahu. Public domain 
Waarom leert Israël maar niet van de eigen strategische blunders? Die dateren al van de Oslo-akkoorden en de Tweede Intifada die daarop volgde, nu gevolgd door de pogrom van 7 oktober. Israëliërs begrijpen en respecteren hun vijanden niet en negeren dat de Palestijnen keer op keer een twee-staten-oplossing afwijzen. De topprioriteit van Hamas is en blijft het vernietigen van de staat Israël en de Joden. Dat moeten we serieus gaan nemen. Een column van de Israëlisch-Amerikaanse publicist Victor Rosenthal.
1. Het niet begrijpen en respecteren van onze vijanden
Sinds de oprichting van de staat Israël zeggen Palestijns-Arabische leiders dat het land tussen de rivier en de zee Arabisch land is, land waar niet-Arabische (en meestal niet-moslim) soevereiniteit onverdraaglijk is. Vanaf het begin van de twintigste eeuw waren ze tegen Joodse immigratie omdat ze correct zagen, zelfs toen veel Joden dat niet zagen, dat soevereiniteit het uiteindelijke resultaat was van het zionisme. Leiders van Amin al-Husseini via Yasser Arafat tot Mahmoud Abbas legden talloze verklaringen af in die zin en wezen herhaaldelijk aanbiedingen van Palestijnse soevereiniteit af, omdat die ook de aanvaarding van een Joodse staat vereisten.
Joden en anderen met een westerse blik waren herhaaldelijk verbaasd toen dit gebeurde, niet in staat om te begrijpen dat de Arabische doelstellingen geen spiegelbeeld waren van die van de Joden, die een vreedzame soevereine staat wilden en bereid waren om compromissen te sluiten over land om het te krijgen of te houden. Voor zowel seculiere als religieuze Palestijnse bewegingen, zoals Fatah en Hamas (hoewel aan de basis geen enkele Palestijnse Arabische beweging echt seculier is), is de aanwezigheid van een Joodse entiteit op wat volgens hen Arabisch/moslim land is, een pijnlijke schending van eer en doctrine. Door de jaren heen is hun geloof in de absolute juistheid van hun positie, hun schaamte over het feit dat ze het slachtoffer zijn geworden van de Joden en hun standvastigheid in het werken naar hun doel alleen maar toegenomen.
Hoe vaak hebben we niet gehoord dat “wat zij willen is hun leven en de vooruitzichten van hun kinderen verbeteren”? Dat als ze maar een “horizon” van zelfbeschikking en welvaart konden zien, ze hun vijandigheid tegen de Joodse staat zouden beëindigen? Niets is meer verkeerd – of minachtender voor hen. We vragen hen, met andere woorden, om datgene op te geven waarvan zij geloven dat het hun geboorterecht op het land is, om hun eer op te geven (aan Joden!), en om de principes van hun religie te schenden, in ruil voor restjes van onze tafel. Ze zouden nog liever sterven (en dat doen ze, vaak met ons erbij).
Misschien worden we misleid door de hoeveelheid corruptie die bestaat in de politieke structuren van volkeren waarvan de loyaliteiten voornamelijk tribaal zijn, en denken we dat de Arabieren zwak zijn en gekocht kunnen worden. Misschien is dit de bron van de conceptzia die dom genoeg probeerde om Hamas rustig te krijgen met koffers vol dollars uit Qatar, of dacht dat de miljarden dollars die Yasser Arafat wegsluisde hem op de een of andere manier tot een vredespartner zouden maken. Arafat gebruikte hulpgelden om terroristen te betalen en zijn Zwitserse bankrekeningen te vullen, terwijl Hamasleiders aanvalstunnels groeven en herenhuizen voor zichzelf bouwden. Maar ondanks hun corruptie verwaarloosden ze geen van allen hun hoofddoel.
Deze strategische fout werd keer op keer herhaald en was verantwoordelijk voor twee van Israëls pijnlijkste mislukkingen: de Oslo-akkoorden en de Tweede Intifada die daarop volgde, en de pogrom van 7 oktober.
Geef de Arabieren het respect dat ze verdienen. Luister naar wat ze zeggen en geloof ze als ze zeggen dat ze onze vijanden zijn. Ze zijn niet te koop.
2. Het niet straffen van degenen die ons pijn doen
We leven in het Midden-Oosten. Als iemand in het Midden-Oosten een van je mensen vermoordt, dan vermoord je hem. Als iemand je land binnenvalt, neem je zijn land in en geef je het niet terug. Misschien ben je het niet eens met deze principes en denk je dat moordenaars gerehabiliteerd kunnen worden, of dat je geschillen over land op een legale of diplomatieke manier kunt oplossen; maar het Midden-Oosten geeft er niet om wat jij denkt. Als je je eer niet beschermt wanneer je het slachtoffer bent, is dat een teken van zwakte en daar zal misbruik van worden gemaakt.
Onlangs vuurde het Iraanse regime meer dan 300 wapens waaronder zo’n 120 ballistische raketten op Israël af, de grootste aanval in zijn soort in de militaire geschiedenis. De hoeveelheid dood en vernietiging die dit had kunnen veroorzaken was enorm; alleen geluk, de vaardigheid van onze piloten, 1,35 miljard dollar aan defensieve wapens en de hulp van de VS (waarvoor we zullen betalen in de vorm van verlies van soevereiniteit) hebben ons gered. We reageerden door een radarinstallatie te vernietigen, om “een boodschap te sturen” dat we de nucleaire installatie die ze beschermde hadden kunnen aanvallen. Maken we een grapje? Ze probeerden ons te vermoorden en in plaats van “op te staan om hen te doden” zoals de wijzen van de Talmoed aanbevelen (Sanhedrin 72a-b), sturen we een boodschap dat we hen ook pijn hadden kunnen doen? Dat is geen reactie van het Midden-Oosten en het zal geïnterpreteerd worden als dat we te zwak of te beperkt zijn (door de VS) om terug te slaan. Dit zal Iran aanmoedigen om ons opnieuw aan te vallen.
3. Het niet handhaven van afschrikking
Israël heeft zich in zijn reactie op raketaanvallen en terrorisme eerder geconcentreerd op het pareren van de vijandelijke aanvallen dan op het nemen van disproportionele vergeldingsmaatregelen (in het Midden-Oosten is het gedeelte “disproportioneel” belangrijk). Hoewel een puur defensieve strategie (bijv. Iron Dome) resulteert in minder onrust aan het thuisfront, wordt de vijand er niet van weerhouden om het opnieuw te proberen en de lessen uit eerdere gevechtsronden toe te passen. Psychologisch normaliseert het de daad van de poging Joden te doden. Een krachtige vergeldingsaanval daarentegen laat de vijand een hoge prijs betalen voor zijn agressie en schrikt toekomstige aanvallen af. En het brengt de boodschap over dat Joods bloed niet goedkoop is.
4. Falen in het handhaven van onafhankelijkheid en soevereiniteit
Een klein land kan alleen zijn eigen lot in handen houden door onafhankelijk te blijven van één grote mogendheid of kamp van mogendheden. Zo’n land moet relaties onderhouden met alle partijen in de grote machtsconflicten en de ene partij tegen de andere uitspelen. Israël deed dit een tijdlang met succes, maar tegen de jaren tachtig was het volledig afhankelijk van de VS, zowel diplomatiek als als bron van militaire hardware. Een belangrijk keerpunt was in 1987, toen het project voor de bouw van het Lavi-gevechtsvliegtuig werd geannuleerd. Hoewel de economie van Israël nu sterk genoeg is om zonder Amerikaanse militaire hulp in haar eigen defensiebehoeften te voorzien, worden al vele jaren extreem dure Amerikaanse systemen aangeschaft die misschien niet het meest geschikt zijn voor haar behoeften (bijv. de F-35).
Het had tientallen jaren geleden al duidelijk moeten zijn, en zelfs nog meer met de verkiezing van Barack Obama in 2008, dat de Amerikaanse belangen aanzienlijk kunnen verschillen van die van Israël en dat Israël niet al zijn eieren in de mand van Amerika moet leggen. Maar onze regering en militairen kozen voor de gemakkelijke weg en lieten de verslaving aan Amerikaanse militaire hulp groeien. Vandaag is de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken aanwezig bij de vergaderingen van het oorlogskabinet en stemt hij onze militaire tactieken af – en verhindert hij ons heel misschien om Hamas te verslaan en uit de macht te zetten.
De gevolgen
Al deze mislukkingen leiden samen tot rampzalige situaties voor de staat. De huidige situatie in Gaza is een direct gevolg van verschillende strategische fouten. Het onvermogen om in te zien dat de topprioriteit van Hamas altijd de vernietiging van Israël en het doden van Joden was, en dat het leiderschap niet op een zijspoor gezet kon worden om voor het welzijn van de bevolking te zorgen of een echte economie te ontwikkelen, leidde tot het beleid om grote geldstromen uit Qatar toe te staan aan het leiderschap van Hamas. Maar in plaats van het geld te gebruiken voor de bouw van civiele infrastructuur, werd het gebruikt voor raketten en tunnels (nadat een deel was afgeroomd voor de persoonlijke verrijking van de leiders). De conceptzia droeg bij aan de onoplettendheid en het falen van de inlichtingendienst van de IDF, waardoor 7 oktober kon plaatsvinden.
Het gebrek aan vergelding bracht schade toe op zowel individueel als organisatorisch niveau. Het feit dat de doodstraf (of zelfs permanente gevangenisstraf) voor terroristische moordenaars niet werd toegepast, leidde tot de vrijlating van Yahya Sinwar zelf, de architect van 7 oktober, als onderdeel van een ruil van 1026 Palestijnse gevangenen voor één ontvoerde Israëliër. Sinwar zat vier levenslange gevangenisstraffen uit voor moord. Hamas-gevangenen ontwikkelden een autonomie binnen het Israëlische gevangenissysteem. In een bijzonder gênante zaak zorgden sommige gevangenen ervoor dat aantrekkelijke vrouwelijke soldaten werden toegewezen aan hun terrein, waardoor die werden blootgesteld aan seksuele intimidatie. Omdat de Palestijnse Autoriteit salarissen betaalde aan de families van alle gevangenen, was de gevangenis meer een verlengde werkopdracht dan een afschrikwekkende straf om bang voor te zijn.
In de afgelopen tien jaar zijn er verschillende beperkte oorlogen of “operaties” geweest in Gaza als reactie op raketaanvallen. In veel gevallen werden lege gebouwen geraakt, soms samen met een paar gerichte eliminaties, om “het gras te maaien” voor een paar jaar. De regering kon deze zwakke reactie op aanvallen die dodelijk hadden kunnen zijn rechtvaardigen, omdat de meeste raketten van Hamas werden onderschept door Iron Dome. Maar onze passieve verdediging weerhield Hamas er niet van om het opnieuw te proberen, zodra ze daartoe in staat waren, vaak met verbeterde raketten en terreurstrategieën. De aanval van 7 oktober was het resultaat van de toepassing van de lessen die uit eerdere rondes waren geleerd.
Na 7 oktober besefte de regering dat onze strategie moest veranderen en dat alleen een echte overwinning op Hamas toekomstige rampen zou voorkomen. Maar sinds het begin van de oorlog hebben we steeds meer bemoeienis en micromanagement gezien van de regering Biden, die blijkbaar geen volledige Israëlische overwinning wil zien. Vanwege onze absolute afhankelijkheid van de VS voor militaire voorraden en bescherming tegen door de Veiligheidsraad opgelegde sancties, is de vrijheid van handelen van Israël ernstig beperkt. Als Hamas niet uit de macht wordt verdreven, is dat een overwinning voor Hamas in de oorlog die ze op 7 oktober zijn begonnen.
Een soortgelijke analyse kan worden toegepast op onze conflicten met Hezbollah en natuurlijk met Iran. Na de oorlog zullen er verkiezingen zijn en de meeste Israëli’s geloven dat er grootschalige veranderingen nodig zijn. Het is te hopen dat het nieuwe leiderschap zal leren van onze mislukkingen en dit rampzalige beleid zal terugdraaien.
Dit artikel is een vertaling van Our repeated strategic failures, or how we never learn from experience, op 28 april 2024 gepubliceerd op de website Abu Yehuda.
Over de auteur
- Amerikaans-Israelisch publicist. Editor http://www.abuyehuda.com
Recent gepubliceerd
Antisemitisme9 mei 2024Hebben we dat wat nodig is om in het Midden-Oosten te leven?
Islam/Moslims1 mei 2024Waarom in Israël niet van eerdere ervaringen wordt geleerd
Antisemitisme17 april 2024Confrontatie met Iran: wie heeft er gewonnen?
Antisemitisme6 april 2024Hoe Israël de informatieoorlog heeft verloren
Mijns inziens een juiste analyse. Oog om oog, tand om tand. Als je vijand zo denkt, moet je hem dat geven. Oorlogen worden niet gewonnen door pacifisten. Helaas!
“Oorlogen worden niet gewonnen door pacifisten”. Nee, maar evenmin door faschisten die ze altijd weer veroorzaken.
Inderdaad, zoals de fascisten die ook toen al Joden, Roma en Homo’s naar de kampen stuurden.
Nationaal Socialisten.
Inderdaad, al waren die niet zo Nationaal, maar eerder Internationaal.
Ze wilden immers alle EU landen onder 1 vlag dwingen.
U heeft het vast niet over Adolf Hitler en zijn islamitische vrinden. Chapeau voor zoveel onwetenheid.
Internationale Socialisten en hun vrinden de Islamisten. De geschiedenis herhaalt zich.
Dus u bedoelt: hamas terroristen zijn fascisten?
Want uiteindelijk zijn zij wel de oorlog begonnen. Nadat Israël al jaren niet in gaza aanwezig was, en heel pacifistisch de grens verwaarloosde. Uiteindelijk weigert hamas ook onophoudelijk de gegijzelden vrij te laten. Waarop gerust geconcludeerd mag worden dat zij een eeuwig voortduren van de oorlog wensen. Ten koste van de eigen burgerbevolking.
Israël zal niet anders kunnen dan nu doorpakken.
je bedoelt Hamas. Dat zijn hier de fascisten met hun rigide tunnelvisie.
Je bedoelt fascisten, zoals Hamas?
Oorlogen worden niet veroorzaakt door fascisten maar door de geschiedenis van in slaap gevallen volkeren. De fascisten maken daar dankbaar gebruik van.
Dus kritisch blijven, hoor en wederhoor. Taak van onafhankelijke journalistiek.
Ik weet niet meer waar ik dit onlangs gelezen heb of van wie deze uitspraak is maar ik vond hem wel treffend:
“Als je beweert vreedzaam te zijn, maar niet in staat bent tot groot geweld, ben je niet vreedzaam, dan ben je onschadelijk.”
Op 4 Mei veinzen ‘we’ 2 minuten lang, dat we onze Joden de volgende keer (lees: deze keer) wel beschermen. Daarna gaan we weer over tot de orde van de dag, wegkijken en Islamiseren. Ook niets geleerd dus.
ja, maar dat zien we al jaren, he dat dat zo gaat. Ik denk altijd als ik die mensenmassa zie op 4 mei ‘hoeveel oppervlakkige hypocrieten staan hier’?
De situatie in het Middenoosten meten naar Europese maatstaven is beginner’s fout. Oog om oog tand om tand is de Arabische werkwijze iets wat wij in de middeleeuwen ook nog kenden. Van Israël verdediging eisen op Europees niveau is als zelfmoord aanbieden. Dat Arabische landen alleen dictators kennen is geen wonder, veken werden pad dictators tien zij de troon besteden. Al hun onderlinge strijd en wraakgevoelens vragen er om. Wij moeten hun beoordelen met hun ogen en niet de onze. Dat maakt ons zwakkelingen in hun ogen en dan durven ze alles. Op deze wijze zulke zij hun staat in Nederland stichten en ons tot nieuwe Joden maken. Wij kunnen niet democratie opdringen aan landen die nog lang niet aan toe zijn. Daarom willen moslims Europese landen naar hun hand zetten. De hier overheersende naïviteit helpt hun daarin want een zwakte moet je uitbuiten.
Dat is precies zoals het is. Maar in NOS journaal geen woord over demo’s in Hamburg door islamieten die zeggen een kalifaat te willen stichten en de sharia wetgeving willen in voeren. Ook in Groot Brittannië zijn zulke uitspraken gedaan door moslims.
Nu.nl zegt er niets over en ook het NOS journaal niet en de praattafels ook niet. DAT is wat mij beangstigt, dat bewust wegkijken van echt grote problemen.
Onze media berichten ons daar niet over want de islam mag niet in kwade licht komen. Hoe zij hiermee kunnen leven gaat boven mijn pet. Het lost zich op, denken zij waarschijnlijk of willen zij hun ongelijk niet toegeven.
Moslim landen willen geen democratie en voor zover ze het willen, verstaan ze daaronder ‘islamitische democratie’ met sharia. Het democratische element betekent voor hen alleen dat de sharia op iedereen wordt toegepast, dus ook niet-moslims, rijk en arm. De onvrede van de onderlaag in moslim landen is vooral de onvrede van de armen tegen de rijken, die allerlei privileges genieten en vaak een half-verwesterde leefstijl hanteren.
In de sharia-democratie kan er nooit meer iets veranderd worden, omdat alles goed gekeurd moet worden door een moefti of een imam. De sharia van god maakt dat moslims met minachting neerkijken op democratie in het westen die is gebaseerd op ‘wetten van mensen’, die zij ondergeschikt achten aan de ‘wetten van allah’.
Sharia is in wezen geen democratie maar opgelegde plicht waaronder geen uitvlucht mogelijk is. Echte democratie betekent voor hun wanorde. Nadat het communisme viel kwamen er later stemmen dat het vroeger ordelijker was. Net zo iets als mensen mee niet kunnen omgaan en liever onder de plak leven.
Er zijn twee algemene verklaringen voor de analyse in het artikel:
1) de joden in Israël zijn cultureel gevormd door een eeuwenlang verblijf in de Europese cultuurruimte en later in Israël door meer contacten met Europa en VS dan met het Midden-Oosten om hen heen. De Europese cultuur wordt gekenmerkt door concurrentie tussen natie-staten die elkaar meestal humaan behandelen, i.t.t. wat in het Midden-Oosten gebruikelijk is.
2) Israël is sterk afhankelijk van de VS, die zijn melting-pot-filosofie wil opleggen aan Europa. De VS beseffen waarschijnlijk wel dat die filosofie niet kan werken in het Midden-Oosten, maar passen die toch deels toe om naar buiten toe de schijn van consistentie op te houden.
Moslims hebben geen boodschap aan 1) en 2). Ze zien het eerder als een uitnodiging om de volgende keer nog harder toe te slaan, want van de vorige keer heeft de tegenstander kennelijk niets geleerd.
Israël heeft gewoon geen keuze: Hamas moet vernietigd worden.
Het op één bondgenoot zetten van al je kaarten is buitengewoon zinvol. Nog zinvoller voor Israël is misschien wel het opbouwen van een goede relatie met Rusland, gezien de banden van dit land met zowel Iran, Syrië als Hezbollah.
Ik zou graag EEN ding willen weten van de auteur: waarom gaan progressieve lieden zo met de moslimhaat jegens joden mee?
Omdat ze weten dat de islam vele gewelddadige monsters heeft gebaard, bereid tot extreme daden. En zij denken dat ze ‘vriendjes’ kunnen zijn en gespaard zullen worden.
Maar de haat richt zich eerst tegen de joden, daarna tegen alles was niet-islamitisch is.
Omdat progressieve mensen denken dat cultuurrelativisme de oplossing voor alle problemen is en op de duur zal leiden tot een wereldregering waarin culturen als het ware in elkaar opgaan. Linkse mensen hebben zelf geen cultuuridentiteit of – besef en onderschatten daardoor het belang van cultuur.
Daar begrijp ik ook HELEMAAL niets van. Dat maakt onrustig en ongerust. Dat mensen bewust wegkijken van gevaren. Ook mensen die ogenschijnlijk intelligent zijn, drijven met de mening van de linkse massa mee. ZEER zorgelijk.
En wat ik ook heel eng en vreemd vind is dat ze die Leo Lucassen met zijn abjecte mening waarin hij de islam bijna verheerlijkt als deskundige over immigratie opvoeren. Daar snap ik ook helemaal niets van. De man moet er ‘hoogleraar’ in zijn, maar hij heeft gewoon een rare, enge mening.
Een heel scala aan verklaringen:
1. progressieven denken dat de wereld maakbaar is. Vandaar uit is de gedachte dat er culturen bestaan die volstrekt intolerant zijn, zoals de islam, eenvoudigweg ondenkbaar. Letterlijk!
2. ze denken dat ze betere mensen zijn: beter dan die oude genocidale nazi’s’; beter dan eenieder die niet vanuit hun Verlichtingsdenken denkt en handelt.
3. Vandaar uit organiseren zij hun handelen: hun dogma’s ogen rationeel, maar vinden geen basis in de werkelijkheid, juist omdat ze niet vanuit de cultuur denken.
4. Vandaar uit komt bij hen nooit de gedachte op dat niet-westerse culturen deze denkwijze niet alleen als buitengewoon arrogant ervaren (vandaar hun trek naar het Westen. Westerlingen denken immers vanuit hun superioriteitsgevoelen dat ze onkwetsbaar zijn) maar bovenal beschouwen als een directe bedreiging van hun cultuur (wat ook zo is!)
5. ze beschouwen hun ‘rationeel’ samengesteld wereldbeeld als de werkelijkheid. Vandaar uit redeneren en handelen zij, met volkomen voorbijgaan aan de realiteit.
6. ze zien niet de historische onjuistheid van wat bekend is komen te staan als racisme. Ze bestrijden vandaar uit iets wat niet bestaat. (sociaal-darwinisme)
7. ze hebben niet door dat het zogenaamde antiracisme zijn oorsprong heeft in de (onjuiste) verwerking van de Holocaust door hen die niet tot de slachtoffergroepen behoorden.
8. ze hebben niet door dat massamigratie zijn legitimatie vindt in de Holocaust (althans, in de onjuiste verwerking daarvan)
9. ze hebben niet door dat hun stellingname dat antizionisme niet gelijk zou staan aan antisemitisme een rationalisme is, zonder grond in de werkelijkheid: ze houden vast aan een rationeel kloppend frame, zonder de realiteit van een fascistische Hamas te onderkennen.
Over stelling 9.
Zou dit een verklaring zijn: nu mensen zich realiseren dat het j.ha.di.me zich openlijk in westerse landen cq instituten genesteld heeft (recent zichtbaar op Columbia University en in de straten van Amsterdam, Londen en Hamburg), tonen ze uit angst voor het eigen hachje het meeste begrip voor de partij die henzelf de grootste schrik inboezemt.
Dit betreft dan overduidelijk NIET de minderheid van joodse medeburgers in ons eigen land.
Dat zou dan stelling 10 zijn. Ook helemaal waar. Weet wel dat het, behalve de algemene ongeinformeerdheid over het gewelddadige wezen van de islam, juist de angst voor wat hen per saldo onbekend is (de islam dus) leidt tot het omarmen van datgene (de islam) dat hen het meest bedreigd. In plaats van zich dus te informeren, wapenen en verdedigen kiezen ze dus voor desinformatie, ontwapening en aanval tegenover hen die zich tegen de islam willen verdedigen. Dit alles, zoals we nu tot onze schade en schande ondervinden, zonder enig vooroverleg met hen die hierin van mening verschillen.
Wat je hierboven omschrijft is kennis die in de jaren 1950/ 60/ 70 algemeen bekend stond als de werkwijze van de NSDAP in de jaren 1930.
In het oude testament van de bijbel staat op diverse plekken over oorlogsrepressie; “”en Hij sloeg hen tot in het derde geslacht”. Kennelijk is dit een diepe waarheid om tot vrede te komen.
Citaat:
Iran dankt studenten voor hun pro-Palestijnse acties op onderwijsinstellingen. Namens de universiteit van Teheran zegt professor Foad Izadi op Iraanse tv dat hij de Amerikaanse bezetters van universiteiten ziet als ’bondgenoten’.
Einde Citaat.
Usefull idiots, ook veel gespot in NL.