Commercieel racisme is hot!

Uit de discussies over de etniciteit van Rachel Dolezal blijkt een typisch Amerikaanse tendens. Het is in de mode om je eigen identiteit te ontkennen en tot in het absurde te gebruiken voor eigen gewin. Deze vorm van racisme wordt aanvaardbaar geacht, zolang het geld oplevert voor een benadeelde groep en gebruikt kan worden om een schuldgevoel op te wekken.

De huidige tijdgeest noopt mensen inventief te zijn, zich te ontplooien en niet achter te raken op de medemens. De afgelopen eeuwen hebben in het teken gestaan van verlichting, progressie en hebben uiteindelijk geleid tot een ‘verheven samenleving’ met min of meer gelijke rechten ongeacht geslacht, seksuele voorkeur en/of huidskleur. Waar de strijd beëindigd had moeten zijn bij het verwerven van emanciperende rechten, zijn progressievelingen echter steeds verder gegaan: ook de natuurlijke eigenschappen van de mens moeten aan verandering onderhevig zijn. Niets is vaststaand in het politiek-correcte denkpatroon.

Het vermarkten van een identiteit past uitstekend in het denkpatroon zoals hierboven geschetst. Rachel Dolezal deed dit op uiterst effectieve wijze. Deze vrouw was een lokaal boegbeeld van een organisatie die zich inzet voor colored people en strijdt tegen white privilege, tot ze zelf ontmaskerd werd als bevoorrechte blanke vrouw. Dolezal had ooit als blanke student zelfs haar school aangeklaagd, omdat ze racistisch bejegend zou zijn en op basis van haar WITTE huidskleur benadeeld werd.

Het begrip identiteitscrisis zou zich geen beter voorbeeld kunnen wensen, ware het niet dat Dolezal zowaar verdedigd werd door medestanders uit de anti-racisme-hoek. Ze zou dan wel geboren zijn als ‘blanke’, ze zou van binnen toch echt ‘zwart’ zijn en dus ’transraciaal’ zijn. Je behoeft geen wetenschapper te zijn om de achterlijke ironie van deze Pavlovreactie in te zien. Onderscheid makend op basis van ras, was dat immers niet de definitie van racisme? Kennelijk niet als het deze anti-racisme activisten even niet uitkomt of de ‘boze blanke man’ de schuld niet kan krijgen.

Maar ja, het zij zo. Racisme benoemen is hot, hoe harder je de woorden racisme of white privilege roept, hoe commercieel interessanter het wordt. Het liefst ook nog in combinatie met jouw persoonlijk trauma overgehouden aan de slavernij. Sylvana Simons en Quinsy Gario zijn onze Nederlandse voorbeelden hiervan. Het moreel uitbuiten van de maatschappij en het kweken van een denkbeeldig schuldgevoel bij de policor-elite brengt geld in het laatje. Rachel weet het, Sylvana weet het en Quinsy weet het. Ik nu gelukkig ook, ik laat me niets meer wijs maken! Waar ik voorheen huidskleur als irrelevant beschouwde, weet ik nu eindelijk dat huidskleur er toch echt wel toe doet.