Brandweer Amsterdam overspoeld met wokewaanzin

Foto:

Over de Amsterdamse brandweer is een documentaire gemaakt, waarin ook Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam, haar opwachting maakt. Deze film geeft een ontluisterend beeld van gedwongen woke-modernisering en het opleggen van diversiteit: er moeten bijvoorbeeld meer brandweervrouwen komen. De vuurvechtsters in kwestie delen Femkes mening niet, waarna deze smadelijk de aftocht blaast. Maar het meest schokkend is nog wel dat de werkvloer en hun welbevinden volledig worden genegeerd, schrijft Ines van Bokhoven.

🔊 Beluister dit artikel

Al twitterend zag ik deze week een clipje langskomen met Femke Halsema erin, die op bezoek was bij een groep brandweervrouwen in Amsterdam. Dat trok mijn aandacht, al was het maar een kort stukje uit wat duidelijk een groter geheel was: een documentaire over een Amsterdamse brandweerkazerne. En omdat het een blaartrekkend moeizaam gesprek was dat ik zag, besloot ik het in de context van de hele docu te zien en ben ik er eens voor gaan zitten.

Vuurvechter

Het is een product van omroep Human, gemaakt door Saskia Gubbels, dat een ontluisterend inkijkje geeft in hoe de Amsterdamse brandweer probeert te moderniseren, en de gevolgen die dat heeft voor die ene kazerne waar een bevelhebber werkt, Gerrie Koning, die nog maar twee jaar te gaan heeft voordat hij definitief afzwaait. Eentje van de oude garde dus, die het allemaal wel gezien heeft en heel wat ervaring onder zijn pet heeft.

Gerrie houdt van zijn werk. Hij doet het al eenendertig jaar en heeft nog lang geen zin om ermee te moeten stoppen. Een door de wol geverfde vuurvechter die je graag aan ziet komen in zo’n grote rode wagen als je hulp nodig hebt. Want de brandweer doet veel meer dan blussen: we zien in de docu een deur door dit team ingeramd worden om een vrouw te bereiken die hulpeloos op de vloer ligt, of een hijskraan besturen om een stervende man terug naar zijn bovenwoning te krijgen, waar hij wil doodgaan. Het is belangrijk werk, het is menselijk werk en Gerrie is er goed in.

Woke-bestuur

Maar Gerrie en zijn team lopen tegen een leiding op die, geheel in de moderne gedachte van woke-bestuur, heeft besloten dat het niet goed gaat met het team en de kazerne. De ploeg staat op het punt een nieuw onderkomen te krijgen en dat feit wordt aangegrepen om ook andere moderniseringen door te voeren. Zo is het team niet divers genoeg, er moeten meer vrouwen in, en ook meer allochtonen want, zoals Femke Halsema uitlegt aan de paar vrouwen die dit team rijk is: het is omdat Amsterdammers meer vertrouwen in het brandweerkorps kunnen krijgen als ze zichzelf erin kunnen herkennen.

Xenofoob

Nou denk ik niet dat iemand die dringend hulp nodig heeft en deze mensen de straat in ziet rijden met gillende sirenes, bezig is met vragen over moraliteit of bevolkingssamenstelling, net zomin als dat ik denk dat ze bezig zijn met het willen voorkomen van het kwetsen van anderen of de vraag of de hulpverleners wel genoeg op hen lijken. Het idee dat mensen pas te vertrouwen zijn als ze op jouzelf lijken is zo xenofoob als ik me maar kan voorstellen.

Femke heeft gelijk! Want hoeveel vertrouwen kun je hebben als er 'in de brandweer' geen plaats is voor een zwarte transseksuele dwerg met hoofddoek! Want is het dan niet zo dat het diversiteitsbeleid altijd prioriteit moet hebben boven redden van mensen?pic.twitter.com/55YUuliuM6

— Coco Riga (@coco_riga) December 23, 2023

En overweeg eens: het aanmoedigen van het idee dat je alleen hulpverleners kunt vertrouwen als ze uit jouw ‘stam’ komen, zou wel eens mede aan de basis kunnen liggen van het geweld dat veel van deze werkers ervaren. Maar dat terzijde.

Mannenberoep

Dus Halsema vindt dat een brandweerkorps een dwarsdoorsnede moet zijn van de bevolking van Amsterdam – en de rest van de leiding heeft dezelfde mening. Argumenten van de werkvloer worden genegeerd. Als de brandweervrouwen zelf verklaren dat geschiktheid voor het werk toch echt belangrijker is, en erger nog: dat ze liever in een ‘blik’ zitten met een paar sterke kerels in plaats van alleen maar vrouwen, probeert Halsema het nog wel, maar erg lang duurt dat niet. “Het is nu eenmaal een mannenberoep,” zegt brandweervrouw Joyce, “en wij zijn de uitzonderingen”.

Halsema’s reactie is kenmerkend voor onze huidige bestuurscultuur: oppervlakkig en geregeld zelfs inhoudelijk stompzinnig. “Dat zeiden ze ook van burgemeesters”, probeert ze de vrouwen nog te overtuigen. Ik schoof zowat van mijn stoel van zoveel domheid: dat is niet eens meer appels met peren vergelijken, dat is appels met koeien vergelijken. Femke durft het echt aan om haar papieren beroep, waarin ze zelden iets zwaarders moet opheffen dan een pen (nou, vooruit, die ambtsketen zal wel wat wegen), te vergelijken met het fysiek zware en gevaarlijke werk van een brandweerkorps? Wat een gebrek aan respect voor het werk dat deze vrouwen doen straalt daar uit.

Daarnaast moet de cultuur in de brandweer wel veranderen, betoogt Halsema, “want de Amsterdamse brandweer werd racistisch genoemd, werd seksistisch genoemd”. Ik knipperde met mijn ogen toen ze dat zei. “Werd genoemd?” Eh… maar houdt dat dan meteen in dat het ook zo is? De logica hiervan ontging me volledig: gooi er dan een onderzoek tegenaan. Maar nee, het werd zo genoemd, en nu moet dus de hele brandweer boete doen.

Losgezongen

Een burgemeester die losgezongen is van de dagelijkse realiteit. En dit geldt niet alleen voor haar: hoewel de leiding, netjes zoals men dat leerde, heel graag de woordjes ‘met elkaar’ in de mond neemt (bekend ook van vrijwel elke politicus), is het al rap duidelijk dat er door de leiding naar niemand wordt geluisterd dan de leiding zelf. Wat er op de werkvloer gebeurt is ondergeschikt aan de idealen van de leiding. Af en toe heb je het idee dat je zit te kijken naar een film over de DDR, vooral tijdens de gesprekken tussen bevelhebber Gerrie en zijn leidinggevenden.

Het gaat niet over zijn werk, nee, het gaat om morele maatschappelijke principes, en of Gerrie daar wel correct in staat. Hoe hij dat zelf ziet. Dat hij wel open moet blijven staan voor vernieuwing. Er wordt van Gerrie verwacht dat hij serieus luistert en overweegt, waar de leiding duidelijk ‘oor in, oor uit’ aan het toepassen is terwijl de politiek-correcte dogma’s op de man worden afgevuurd. Het is niet voor niets dat hij, aan het eind van de film, tijdens een gesprek met een van zijn leidinggevenden vraagt of hij nog wel brandweerman mag zijn “als mijn gedachten niet goed zijn”. Zijn argumenten over het zoeken naar vooral capabele mensen voor het loodzware werk: ze worden de hele film lang niet gehoord of acuut gepareerd met het eeuwige diversiteits-gedoe. En heel veel minzaam, ingestudeerd glimlachen.

"Wij van het MT-leiderschap hebben nagedacht over hoe de brandweer er in de toekomst uitziet en daar hoort gemeenschappelijk douchen niet meer bij. En dan is het ook afgelopen. Punt."
Zegt zo'n vrouw die volgens mij nog nooit in een brandweerauto heeft meegereden. #Brandmeester

— Maja Mischke (@MajaMischke) December 22, 2023

Gerrie blijft er steeds heel rustig bij, al bijt hij vaak op zijn lip. Letterlijk. Hij wordt pas werkelijk boos als er wordt gesuggereerd dat er een tijdje terug in het korps een racistische hetze gaande was tegen een Marokkaanse brandweerman die wellicht bevelvoerder zou worden: onzin, zegt Gerrie – die man functioneerde niet goed. En het is te zien dat het hem raakt, want blijkbaar was hij betrokken bij de training van die man. Hij voelt zich aangesproken. Beschuldigd. Slaand met zijn vingers op tafel verdedigt hij zich. Er valt dan ook meteen een ongemakkelijke stilte – en het is nog wel Oudejaarsavond. Het is een teamgenoot van hem die de stilte doorbreekt: of ze weer mogen klussen tijdens de diensten. Dat vraagt wat uitleg.

Klussen

Gerrie neemt, aan het begin van de docu, de filmploeg mee om het oude gebouw te laten zien, waar ze nog in zitten totdat de nieuwe kazerne klaar is, en komt in een grote, lege ruimte. Gerrie vertelt dat daar vroeger een soort klusruimte was voor de mannen, die zich dan, tijdens het wachten op het volgende alarm, wat konden uitleven met de handen. Fiets repareren, wankel tafeltje recht krijgen, dat soort klusjes. Maar dat mag nu niet meer. En de mannen missen dat: het helpt bij het directe verwerken van de (soms bloederige) taferelen die men net heeft gezien, om na terugkomst in de kazerne even met een schuurmachine of schroevendraaier aan de gang te gaan. “Het is mijn manier om mijn hoofd leeg te maken,” zegt de brandweerman.

Maar zijn leidinggevende is onverbiddelijk en kortaf: gaat niet gebeuren. Onbespreekbaar. “Dus je moet dan maar een beetje op een stoel gaan hangen, tv kijken, mekaar pesten misschien…” probeert de man nog, maar het is zinloos. En als iemand suggereert dat er wellicht een verband is tussen het hoge ziekteverzuim en het feit dat er op de kazerne niks te doen is, is de leidinggevende kortaf: als je niet weet hoe je je tijd op de kazerne moet doorbrengen, moet je misschien overwegen of je wel in het goeie vak zit.

Schokkend

Ik vond het een van de meest schokkende stukjes uit de documentaire: hier wordt een verzoek van de werkvloer, zo eenvoudig als het is, gewoon van tafel gemaaid door een man die tegelijkertijd zegt dat ze een manier moeten zoeken de spanning te verdrijven tussen het uitrukken door. De mannen geven aan dat juist dat klussen helpt; ze krijgen maar één respons terug en dat is dwang. De lege uren heb je door te brengen zoals de leiding wil, en anders wordt er intimiderende taal gesproken over je arbeidsverband. En als we het hier hadden over de lunchpauzes van een gemiddelde secretaresse, dan snap ik het nog wel, dat de man zegt dat het niet de verantwoordelijkheid van de leiding is, die lege uren. Maar juist omdat men er niets mee doet, dwingt men de mannen op de vloer er dus ook niets mee te doen. Het is van een onvoorstelbare domheid, om maar te zwijgen over de arrogantie.

Geen poot aan de grond

Want tenslotte kan niemand dat zo goed als Femke Halsema: als zij, tijdens het gesprek met de brandweervrouwen, doorkrijgt dat ze er geen poot aan de grond krijgt met haar flinterdunne argumenten, weet ze niet hoe snel ze weg moet zijn. “Ik vind het echt zo vervelend dat ik nu moet rennen… anders praten we een volgende keer door!” – en zo snel als ze kwam is ze weer weg. Want het argument van een van die vrouwen, “of we nou willen of niet, mannen zijn gewoon fysiek sterker dan wij”,’ daar kan ze uiteindelijk niets tegenin brengen.

Deel 2 van ‘Halsema legt diversiteitspolitiek nog een keer uit’ (zie vorige tweet). “De gemiddelde bankdirecteur trekt z’n secretaresse erop en dan is er bij ons seksisme?” vraagt brandweervrouw zich af na overhaaste vertrek burgemeester die de brandweer ’seksistisch’ noemde. pic.twitter.com/pdR84NnEab

— Geert Dales (@DalesGeert63675) December 21, 2023

Een docu die feilloos aantoont hoe onze bestuurscultuur de weg kwijt is, en niet een beetje. Nou hebben we daar de laatste tijd meer schitterende voorbeelden van, maar deze documentaire brengt het wel heel scherp in beeld. Aanrader voor de kerstvakantie, want dit is maar een beknopte beschrijving.

Fijne feestdagen, luitjes!
 
strong>Vond je dit artikel goed? Steun Ines van Bokhoven via inesvanbokhoven.backme.org

Over de auteur

Ines van Bokhoven

Schrijfster van historische romans, vrouw met een mening en liefhebber van 'common sense’.

Recent gepubliceerd

Archief

• Antisemitisme11 mei 2024Open brief aan de Rector Magnificus van de Universiteit van Amsterdam
• Antisemitisme22 april 2024Timmermans doet verkapte oproep tot geweld tegen Wilders
• Antisemitisme10 april 2024#BringThemHomeNow: zo waardig kan een solidariteitsdemonstratie zijn
• Antisemitisme3 april 2024Kom ook op 7 april naar het Museumplein: #BringThemHomeNow