Iran zegt nucleaire deal gedeeltelijk op

Titelfoto: De Iraanse president Hassan Rouhani. Screenshot YouTube-video, kanaal Euronews

Vorige week woensdag verklaarde de Iraanse president Hassan Rouhani dat het regime zich niet langer zal houden aan twee verplichtingen uit hoofde van de nucleaire deal van 2015, de Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA). Het betreft aanvulling van de Iraanse voorraden van uranium en zwaar water. Rouhani gaf de Europeanen de schuld van ‘het niet nakomen van hun beloften’. Iran-correspondent Heshmat Alavi analyseert de situatie.

Hoe reageerde de VS?

De VS nam direct twee belangrijke, voor Teheran vernederende maatregelen:

1) De USS Abraham Lincoln Carrier Battle Group werd naar de regio gestuurd als reactie op de dreigementen van de mollahs.
2) Een nieuwe reeks sancties werd ingesteld tegen de metaalindustrie van het Iraanse regime, waaronder de vitale staal-, aluminium-, koper- en ijzerfabrieken.

De VS sturen luchtafweerraketten en een oorlogsschip met amfibievoertuigen en vliegtuigen aan boord naar het Midden-Oosten. Eerder werd er al een vliegdekschip naar de regio gestuurd vanwege ‘dreigende’ aanvallen van Iran.https://t.co/iJj1lwbbki

— de Volkskrant (@volkskrant) May 11, 2019

Hoe zit het met Europa?

Ondanks het feit dat Iran een 60-dagenultimatum aan de EU had gegeven, vernederde de EU Teheran door binnen 24 uur een krachtig antwoord te geven. Door EU-buitenlandvertegenwoordiger Mogherini en de ministers van Buitenlandse Zaken van het VK, Frankrijk en Duitsland werd benadrukt dat de EU geen ultimatum van het regime van de mollahs accepteert en dat Iran wordt beoordeeld op naleving van het nucleaire akkoord.

Foto: Gezamenlijke persverklaring EU, Frankrijk, Duitsland en VK inzake Iran (5 mei 2019). Bron: Europese Commissie

Bovendien zei de Franse president Emmanuel Macron, in een zeldzame uitspraak, dat het JCPOA onvolledig is en moet worden aangevuld met het aanpakken van het Iraanse programma voor ballistische raketten en de destructieve inmenging van het regime in de regio.

Wat is de betekenis van de positie van de EU?

Niet alleen heeft de EU geweigerd om Iran tegemoet te komen, in feite heeft ze een serieuze stap gezet in de richting van de Amerikaanse positie en afstand genomen van Teheran. Europa heeft daadwerkelijk bevestigd dat twee van de twaalf door de VS aan Iran gestelde voorwaarden (ballistische raketten en regionale inmenging) in het JCPOA moeten worden opgenomen.

Dit heeft geresulteerd in toenemende verdeeldheid binnen het regime van de mollahs.

Figuren als Ahmad Alamalhoda, vertegenwoordiger van de Iraanse hoogste leider Ali Khamenei in de stad Mashhad, de op een na grootste stad van Iran, eisen een ​​krachtiger toon door letterlijk te zeggen dat het regime op oorlog moet zijn voorbereid.

Aan de andere kant hebben degenen die dicht bij de factie van Rouhani staan ​​diepe zorgen over de weg die voor hen ligt. “Als we niet onderhandelen, zullen we dichter bij een militair conflict komen”, aldus de Arman Daily van het regime. Andere stemmen gaan nog verder in hun diepe bezorgdheid. “Het is beter om vandaag toe te geven aan de druk. Volgend jaar zullen we geen kaart meer hebben om uit te spelen,” zei Ehsan Khanduzi, een bekende Iraanse regime-expert. In de komende 12 maanden zal de economie van het land volledig instorten. Sociale protesten zullen overal ontstaan en we zullen “aan de onderhandelingstafel zitten met de [VS] regering” met een veel zwakkere hand, lichtte hij toe.

Is dit alles het gevolg van het feit dat de VS militairen naar de regio sturen?

Men kan de impact van de maatregelen van Washington niet ontkennen. De belangrijkste reden is echter een andere.

Als we kijken naar de afgelopen zeventien jaar, toen het nucleaire dossier van het regime een onderwerp van serieuze discussie werd, zijn we getuige geweest van een verdieping van de interne verdeelheid van Teheran. Dit gaat specifiek terug tot augustus 2002, toen de Iraanse oppositiecoalitie Nationale Raad van Verzet van Iran (NCRI) de alarmklok luidde over het geheime nucleaire programma van Iran. De NCRI onthulde geheime informatie over de locaties van de eerder onthulde uraniumverrijkingssite van Natanz en de zwaar water-centrale van Arak. Tot op de dag van vandaag heeft de NCRI meer dan 100 onthullingen gedaan om de ogen van de wereld te openen voor de vastbeslotenheid van de mollahs om kernwapens te verkrijgen.

Dientengevolge hebben we bij drie gelegenheden gezien dat de voormalige Amerikaanse president George Bush en president Donald Trump benadrukten dat Amerika en de wereld niet op de hoogte waren van het nucleaire programma van Iran, totdat de Iraanse oppositie licht op dit dossier wierp.

Wat was de bedoeling van Iran bij het ontwikkelen van een kernwapenprogramma?

Na de oorlog tussen Iran en Irak in de jaren tachtig kwamen hoge functionarissen van het regime van de mollahs in Iran tot de conclusie dat Teheran een middel nodig heeft om hun overleving te garanderen. Deze waarborg werd gezocht in het verkrijgen van nucleaire wapens en dus werd de Revolutionaire Garde (IRGC) aangesteld om het kernwapenprogramma van het regime te ontwikkelen

De Pakistaan Abdulqader Khan en andere wetenschappers van de voormalige Sovjetrepubliek waren betrokken bij de inspanningen van het regime om het ultieme wapen te bemachtigen. Als gevolg van de NCRI-onthullingen is de waarborg die door het regime van de mullahs wordt gezocht, nu letterlijk omgezet in een valkuil.

Verder heeft het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken onlangs de IRGC aangewezen als buitenlandse terroristische organisatie.

In an important step to counter the Iranian regime’s terrorism, the U.S. has designated the Islamic Revolutionary Guard Corps, incl. Qods Force, as a Foreign Terrorist Organization. We must help the people of Iran get back their freedom. pic.twitter.com/T65CxJjRrr

— Secretary Pompeo (@SecPompeo) April 8, 2019

Een andere vraag die onbeantwoord bleef door het Iraanse regime en zijn experts is: als je ’s werelds op één na grootste aardgasvoorraad hebt en de op drie na grootste bewezen oliereserves, waar komt dan de behoefte aan een nucleair programma vandaan, dat zo’n onrust, eindeloze crises en escalerend internationaal isolement heeft veroorzaakt?

Zou het iets anders kunnen zijn dan een wanhopige poging van het regime om kernwapens te verkrijgen?

Strop om de nek van het regime

Met de NCRI-onthullingen hebben de mullahs zich gerealiseerd dat hun streven naar nucleaire wapens nu een strop om hun nek vormt. Rouhani heeft de huidige omstandigheden onder de escalerende VS-sancties zelf beschreven als ernstiger dan het tijdperk van de Iran-Irak-oorlog in de jaren tachtig.

In 2013 had Iran geen andere keuze dan sancties te voorkomen en de nucleaire overeenkomst van 2015 te bereiken. Ondanks al zijn tekortkomingen heeft het JCPOA Iran gedwongen om een stap terug te doen in zijn kernwapenprogramma. Khamenei beschreef dat in maart 2016 als een “totale tegenvaller”.

Terwijl de NCRI zijn onthullingen voortzette en het programma van Iran voor ballistische raketten, terrorisme en inmenging in het Midden-Oosten blootlegde, trok Washington zich terug uit de JCPOA en werden twaalf voorwaarden vooraf gesteld aan onderhandelingen met Teheran. Het regime van de mollahs heeft deze voorwaarden beschreven als “zelfmoord uit angst voor de dood!”

De Iraanse vice-president Es’hagh Jahangiri zei onlangs: “De verkeerde beslissing van het Witte Huis (tegen Teheran) is gebaseerd op bevooroordeelde rapporten van de People’s Mojahedin Organization of Iran (PMOI/MEK).” De PMOI/MEK is het belangrijkste lid van de NCRI-coalitie. De huidige vloedgolven in de regio tegen de belangen van Iran zijn in lijn met de geschiedenis van totale tegenslagen voor Teheran.

De status-quo voor het regime van de mollahs heeft het punt bereikt dat steeds meer mensen afhaken en dat Khamenei’s vertegenwoordigers in steden en dorpen in het hele land alleen nog zeggen: “Mensen, wees niet bang! Ambtenaren, wees niet bang! Regering, wees niet bang! Majlis (parlement), wees niet bang.”

Oorspronkelijk verschenen op 5 mei 2019 als A Short QA on Iran and its Nuclear Program op irancommentary.wordpress.com. Gedeeltelijke update, met toestemming van de auteur vertaald door Asher.

Over de auteur

Heshmat Alavi

I am an Iranian activist with a passion for equal rights, pinpointing my work on Iran and the Middle East. In addition to Forbes, I have contributed writing to The Hill, The Federalist, The Daily Caller, Al Arabiya English, Raddington Report, American Thinker, The Gatestone Institute, Algemeiner and The Diplomat. My work covers a wide variety of issues concerning Iran’s state sponsorship of global terrorism, controversial ballistic missile drive, atrocious human rights violations and the contentious nuclear program. I also provide a unique perspective on subjects the media unfortunately does not, including Iran’s domestic politics and social crises Iranians are facing. I am in contact with sources that provide credible information about the mullahs’ regime in Tehran, their crackdown inside the country and warmongering abroad.

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Internationaal13 juli 2019Waarom Iran Trump provoceert
• Politiek Internationaal17 mei 2019Iran zegt nucleaire deal gedeeltelijk op
• Israël9 februari 2019Toenemende spanningen tussen Rusland en Iran in Syrië
• Politiek Internationaal28 december 2018De verlies-verlies-situatie van het Iraanse regime