Homostrijd: het falen van progressieve partijen
In de Volkskrant van 4 augustus spraken D66-Statenlid Ayla Schneiders en schrijver Lisa Weeda de LGBTQIA-gemeenschap kleinerend toe. Vooral de homo’s die conservatief stemmen of van plan zijn dat te doen kregen er flink van langs. Zij zouden ‘homonationalistisch’, xenofoob en dom zijn. Enkele aantekeningen bij hun verhaal.
Homostrijd is niet progressief of conservatief
De homo-emancipatie in Nederland is geen verdienste van progressieve partijen of conservatieve groepen. Zij is het resultaat van duizenden mannen en vrouwen die in de afgelopen eeuw op verschillende plekken gestreden hebben voor hun recht er te zijn.
Die strijd vond plaats in wetenschappelijke comités, in verborgen culturele ontspanningscentra, homosauna’s, met extraverte demonstraties, uitzinnige leerfeesten, in lobby’s, kerkgenootschappen, sportclubs, vakbonden, bedrijven, universiteiten, scholen, bij de politie, het leger en ja, ook in politieke partijen. Door de grote inzet van veel LGBT’ers in die partijen kwamen homorechten uiteindelijk ook bij deze op de agenda te staan. Dat was niet vanzelfsprekend. Ook niet op links.
Annexeren van de LGBT-strijd
Wie dus suggereert dat homo-emancipatie een ‘progressief’ dingetje is, kent de geschiedenis niet. Het zij zo. Deze strijd echter annexeren als een progressieve strijd is een onsympathieke ontkenning van de inzet van vele LGBT’ers die niet links en niet rechts waren, maar beslist wisten wat hun belang was. Om het verwijt eens in een ‘progressief’ discours te formuleren: het Volkskrantartikel is een voorbeeld van progressieve kolonisering van de homoseksuele leefwereld.
De belangrijkste vraag die ‘progressieve’ partijen zich moeten stellen is: wat hebben wij fout gedaan dat LGBT’ers ons niet meer blieven zoals vroeger? Die zelfreflectie is op geen enkele manier te vinden in het Volkskrantartikel dat tot stand kwam in het kader van een residentieproject van het Vlaams-Nederlands Huis de Buren. Geen idee wat dat is, maar bijdragen aan zelfreflectie doet het niet. Laat me ze helpen. Het antwoord op het progressieve falen is de afgelopen vijftien jaar al vaker gegeven en in drie punten samen te vatten.
Bagatellisering homofobe islam
Ten eerste heeft de progressieve factie de homohaat van iedereen aangekaart, behalve die van de islam. Op zijn best is deze omfloerst aan de orde gesteld. Maar de homohaat en homofobie onder moslims, hun imams, hun rechters en hun twitterende intelligentsia is gebagatelliseerd. Hadden zij maar een tiende van de ‘behandeling’ gekregen die christenen en Poetin hebben gehad! Dat is fout één en LGBT’ers hebben die gezien.
Defensieve reactie
Ten tweede, als LGBT’ers en bondgenoten de progressieve factie hierop aanspraken, reageerde deze uitermate defensief. Het was niet zo, het was overdreven, islamofoob, stigmatiserend en racistisch. Of zij maakte de homo’s voor dom uit, omdat ze zich zouden laten gebruiken door Wilders en de PVV. Het stuk van de Volkskrant, residentieel geconcipieerd, biedt geen enkel uitzicht op verbetering. Integendeel, het is meer van hetzelfde. Dat is de tweede fout, ook gezien door LGBT’ers.
Versloffen seculiere kroonjuwelen
Ten derde, progressieve partijen hebben hun seculiere kroonjuwelen laten versloffen. De scheiding van moskee en staat hebben zij verwaarloosd. Zij hebben niet-seculiere, islamitische uitingen gepamperd van gescheiden zwemmen tot en met het zelf dragen van hoofddoeken… om solidair te zijn. Zij hebben fundamentalistisch islamitische organisaties en moskeeën toegestaan die met homofoob geld zijn gefinancierd. De islam vonden zij belangrijker dan hun eigen seculiere waarden. De ergste fout: ook gezien.
Als progressieve partijen dus LGBT-stemmen willen terugverdienen, zullen zij een begin moeten maken met de beantwoording van de vraag: wat hebben wij fout gedaan? En wel heel rap. Laten zij zich in de oren knopen dat homorechten niet links, niet rechts zijn. Het zijn mensenrechten. Wie deze rechten steunt is onze bondgenoot, wie islamitische homofobie ontkent en faciliteert, is dat niet.
Over de auteur
-
Managementboekenschrijver, leiderschapshistoricus en veranderkundige.
Werkt op dit moment aan drie projecten:
1. Onderzoek naar Leiderschap in veranderingsprocessen (met de Kring Andragologie en de UvA).
2. Intellectuele geschiedenis: Leiderschapsadviezen in de Westerse cultuur, van Homerus tot Johan Cruijff.
3. Het boek: ‘Wijvenstreken’, het politieke spel van vrouwen in organisaties.
