Socialistische rampspoed aan het werk in Venezuela

Buitenlandse Zaken paste afgelopen vrijdag het reisadvies voor Venezuela aan: reizen naar steden en dichtbevolkte gebieden wordt ontraden. Reden? De toegenomen criminaliteit in dat land.

Venezuela verkeert in een economische en politieke crisis. Voedsel is schaars en daarom op rantsoen en het risico op onrust en demonstraties is groot. Afgelopen week waren er al plunderingen van winkels. Het land stort economisch en sociaal in elkaar.

Waddeneilanden
Er is pas de laatste tijd wat meer aandacht in de media voor de misère in dit buurland van ons Koninkrijk. Aruba, Bonaire en Curaçao liggen zo vlak voor de kust van Venezuela, dat zij op Venezolaanse landkaarten een soort Waddeneilanden lijken. In het verleden zinspeelde Caracas nog wel eens op het verleggen van de grens verder zeewaarts. Op Curaçao was ik in 2006 vanaf mijn balkon aan zee getuige van imponerende grootschalige gecombineerde vloot-, land- en luchtoefeningen, als waarschuwing tegen de annexatiedrift van de Venezolaanse buurman. Al werd dat natuurlijk officieel niet zo gezegd.

Wij bezochten in die jaren eens de streek die je heel af en toe, bij heel helder weer, vanaf Curaçao aan de horizon ziet opdoemen. Toen al was voelbaar dat er in Venezuela veel niet deugde, als je tenminste je ogen en oren goed de kost gaf.

Valutakoers
Op het vliegveld werd we slinks en ijlings, voorbij de officiële, maar werkeloze, bankfilialen, naar een verduisterde ruimte gevoerd. Daar werden we tegen een overigens bijzonder prettige (gitzwarte) valutakoers van onze dollars en guldens ontdaan. Tijdens ons bezoek kregen we ongevraagd begeleiding van in rode kielen gestoken leden van de Bolivariaanse jeugdbeweging, Venezuela’s pendant van de Rode Pioniertjes in het Oostblok van weleer.

Bij wegversperringen hielden bewapende soldaten het verkeer – en dus ook onze bus – in de gaten. Toen we, tijdens een bezoek aan de stad Coro doelbewust van voorgeschreven route ‘waren afgedwaald’, werden we door de pioniers luidkeels vermanend gecorrigeerd en haastig naar `de groep’ teruggevoerd. Een bezoek aan de hoofdstad Caracas werd ons ontraden: als niet-Spaanssprekenden zouden we een te voor de hand liggend doelwit van criminelen vormen. De verhalen, met alle gruwelijke details, over berovingen met grof geweld op straat, ontnamen ons alle lust.

Olie
Er was dus al lang heel veel mis in dat land, maar dat werd gemaskeerd door de opbrengst van de Venezolaanse olie. Onvrede en wanbeheer werd afgekocht. Correspondenten – ontvankelijk voor linkse retoriek – maakten wel melding van corruptie en criminaliteit, maar gaven toch vooral hoog op van de zegeningen van de ‘Bolivariaanse revolutie’ van Hugo Chavez. Steevast werd in de media de niet geringe prestaties op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg breed uitgemeten. Maar aan alles hangt een prijskaartje: de kosten van die gratis gezondheidszorg moeten wel worden opgebracht. Dat kon alleen maar omdat toen de olie-inkomsten nog rijkelijk stroomden.

Venezuela bungelt inmiddels onder in de lijst van Transparency International van meest corrupte landen. De geldpersen maken er overuren. The Washington Post meldde op 19 mei: Never has a country that should have been so rich been so poor.

Wanbeheer
Nepotisme en wanbeheer namen onder Chavez onrustbarende vormen aan. De benoemingen van familieleden en politieke vrienden bij het staatsoliebedrijf en andere overheidsbedrijven deden het efficiënt functioneren van deze vitale sectoren van de economie geen goed. De olieproductie viel al tussen 1999 en 2013 met een kwart terug. Hierdoor en door de dalende olieprijs verdampten de staatsinkomsten.

De huidige president, Nicolas Maduro, mist het charisma van zijn voorganger Hugo Chavez en overtreft hem in mismanagement, kleinburgerlijke achterdocht en repressie van politieke tegenstanders. Door de gierende inflatie zijn de winkels leeg, hebben ziekenhuizen een gebrek aan zelfs de meest essentiële geneesmiddelen en is er tekort aan stroom. Bedrijven en kantoren worden noodgedwongen stilgelegd om het energiegebruik te beteugelen.

Vluchtelingen
Demonstraties lopen inmiddels steevast uit de hand. Het is niet ondenkbaar dat de vlam daadwerkelijk in de pan slaat. Het is evenmin denkbeeldig dat duizenden Venezolanen hun toevlucht zullen zoeken op die Nederlandse ‘Waddeneilanden’, daar vlak voor hun kust. Aruba, Curaçao en Bonaire zijn totaal niet toegerust op een dergelijke vluchtelingenstroom.

Maar dat vindt men in de Nederlandse media natuurlijk geen interessant nieuws.

Over de auteur

Freek van Beetz

Freek van Beetz, studeerde Planologie en Politicologie, was van 2001-2010 adviseur van de MP van de Ned.Antillen. Auteur van Vergeefse Moeite ( roman,2023),Uitzicht op Zee (roman, 2015) en van Het laatste Kabinet (2010) en Het einde van de Antillen (2013).www.freekvanbeetz.nl

Recent gepubliceerd

Archief

• Antisemitisme9 maart 2024Enkele gedachten bij de opening van het Nationaal Holocaustmuseum
• Antisemitisme30 januari 2024Over de obsessieve anti-Israël berichtgeving in de media
• Antisemitisme6 november 2023Huiveringwekkend: antisemitisme is weer volop aanwezig
• Islam/Moslims13 oktober 2023Moreel kompas is afwezig bij verslaggeving over Israël