Trumped: 2016 is nu al leuker dan ooit
Elk volk krijgt de leiders die het verdient, zei iemand ooit. Vroeger werden verkiezingen in de Verenigde Staten gewoon in achterkamers geregeld en was er weinig spannends aan dit seculiere ritueel. Verslaggeving daarover was op z’n best gezapig en van een vierde macht was geen sprake. Toen kwamen -zo verhaalt de legende- John F. Kennedy en de krankzinnige jaren ’60 en… politiek werd leuk!
De wereld na 1945 was eng, de Russen bedreigden de wereld en zwart stond lijnrecht tegenover wit. Technologische ontwikkelingen volgden elkaar in duizelingwekkend tempo op, Neil Armstrong ‘gebeurde’ en campagnes gingen over goed en kwaad, veiligheid en vrijheid, welvaart en welvaren.
Tot 1988. Met het verzwakken van het evil empire kwam er gelijktijdig een einde aan het Reagan-tijdperk. In een ongekend spannende race werd George Herbert Walker Bush de nieuwe leider van de vrije wereld. Neveneffect van deze verkiezingen was wat later de tabloidisering van de politiek werd genoemd: Gary Hart werd de eerste kandidaat die openlijk aan een liefdesaffaire ten onder ging.
Bush sr. zorgde tevens voor een andere politieke permutatie: die van de kandidaat als goudzoeker. Donaties waren in de Amerikaanse politiek natuurlijk niet nieuw, maar de wijze waarop Bush mensen aan zich wist te binden was wel ongekend. Niet voor niets versturen Barbara en George ieder jaar meer dan een miljoen kerstkaarten.
In de daarop volgende jaren werd dit alleen maar erger. Clinton, Bush jr. en Obama zamelden achtereenvolgens steeds groter wordende bedragen in, mede mogelijk gemaakt door de in 2008 geïntroduceerde Super PACs. Deze maakten het voor bijvoorbeeld de gebroeders Koch mogelijk om enorme donaties te schenken aan organisaties die een kandidaat ondersteunen. Omdat het niet gaat om donaties aan de kandidaat zelf is er geen sprake van het daadwerkelijk kopen van een kandidaat, zo luidt de redenering.
Dat is natuurlijk ergens raar. Als een kandidaat niet kan winnen zonder gigantische sommen geld uit te geven aan een campagne, moet dat geld ergens vandaan komen. Dat het geld niet rechtstreeks aan de kandidaat gedoneerd wordt, maakt de kandidaat niet minder afhankelijk van de donoren. De dood van de democratie, zogezegd, de kandidaat aan touwtjes.
Donald Trump weerspiegelt alles wat kandidaten tot nu toe niet waren. Zelfs een roeptoeter als Sarah Palin moest ergens op haar woorden letten. Trump profileert zich als volledig onafhankelijk en dat is gezien zijn stroom aan briljante uitspraken maar goed ook. In een tijd waarin verkiezingen een nationale sport zijn geworden en spanning en sensatie de news cycle beheersen, is Trump de ideale kandidaat.
Zijn social media team doet er alles aan om de stroom van geruchten en innuendo over Trump in stand te houden, gevoed door de daadwerkelijke uitspraken en handelingen van hun kandidaat. Trump doet het voorkomen alsof hij zich tegenover niemand hoeft te verantwoorden en dat is waarschijnlijk nog waar ook. De hele wereld stond op zijn kop toen onlangs bleek dat Trump bovenaan de peilingen van de Republikeinse kandidaten stond, maar dat is eigenlijk volstrekt logisch.
Trump geeft de burger namelijk waar hij het meest naar hunkert: een onbeschaamd authentieke persoonlijkheid. Natuurlijk loopt diezelfde burger na achtentwintig jaar handpoppen daarmee weg. Of Trump daadwerkelijk gaat winnen valt te bezien, maar hij heeft de verwachtingen die de burger van een kandidaat heeft wel danig opgeschroefd. Waarvoor dank.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Politiek Internationaal25 oktober 2016#Elections2016: Wat moet de boze burger nu?- Politiek Internationaal10 oktober 2016#Elections2016: het Jankende Donald-debat
- Politiek Internationaal14 september 2016#Elections2016: het probleem van Hillary
- Politiek Internationaal3 augustus 2016Misvattingen in het debat over #Elections2016