De dreigingen van de jaren zestig en zeventig zijn weer helemaal terug
Doorgeslagen gelijkheidsdenken en intolerantie
Foto: PvdA-leider Joop den Uyl op PvdA-congres 1977 
Deze tijd vertoont veel overeenkomsten met de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Eenzelfde steeds groter wordende overheid die voor ieders geluk moet zorgen, stijgende uitgaven dus inflatie en dedain voor ‘rijk’ en het bedrijfsleven. Maar ook een doorgeslagen gelijkheidsstreven en verheerlijking van afwijking van de seksuele normen. Tel daarbij de groene dwang, de klimaatreligie en het welbekende cancellen van afwijkende stemmen. Wouter Roorda analyseert de paralellen en waarschuwt voor de desastreuze gevolgen.
De dreigingen van de jaren zestig en zeventig zijn weer helemaal terug. Er zijn opmerkelijke parallellen met de huidige tijd. Dat levert inzicht op in de risico’s die ons mogelijk te wachten staan.
Links narratief
In beide tijdsgewrichten is het linkse narratief dominant: er is een groot vertrouwen in de overheid om maatschappelijke problemen op te lossen, waarbij hoge belastingen en verregaande interventie in het maatschappelijke en in het persoonlijke leven voor lief worden genomen. Dit gaat gepaard met dedain voor de vrije markt en het bedrijfsleven, en voor mensen met bezit. Er is sprake van een extreme focus op ongelijkheid en (vermeende) discriminatie.
Velen bekeerden zich vijftig jaar geleden tot het marxisme, dat de samenleving totaal overhoop wilde halen en de economische productiemiddelen wilde collectiviseren. De Universiteit van Tilburg werd omgedoopt in Karl Marx Universiteit. Communisten als Mao Zedong en Ho Chi Minh waren de grote helden, hoewel ook toen al hun kwaliteiten als massamoordenaar bekend waren. Er werd toenadering gezocht tot het Oostblok.
Strijd om de macht
In essentie ging het in de jaren zestig om een strijd om de macht. De deels terechte bezwaren van studenten tegen te weinig inspraak in de maatschappij sloegen echter door in pogingen alle macht naar zich toe te trekken en de samenleving de eigen voorkeuren op te leggen. De bekende Duitse journalist Götz Aly noemde de ’68-ers in zijn land net zo totalitair als hun ouders. Waar die eerder blind de nazi’s volgden, was dat nu het geval met marxisme en maoïsme.
We zien hetzelfde bij de tegenwoordig overal ontwaarde ongelijkheid. Waar in de kern soms sprake is van ongerechtvaardigde verschillen, slaat men in de aanpak daarvan door en verdwijnen de oorspronkelijke nobele doelstellingen naar de achtergrond. Het probleem wordt niet opgelost en een klein bevoorrecht clubje profiteert, zoals het handjevol progressieve vrouwen dat nu overal commissariaten binnenhengelt.
Klimaatreligie
Wat marxisme en maoïsme voor de jaren zestig en zeventig waren, is klimaatbeleid nu. De mens is schuldig aan de opwarming van de aarde en moet zijn levensstijl radicaal aanpassen. Daarbij komt het goed uit dat de gewenste veranderingen al jaren door groene partijen worden gepropageerd. Stoppen met fossiele brandstoffen, vlees eten en dergelijke moet de ‘ecologische voetafdruk’ van de mens verminderen.
"Overheidsbeleid steeds meer verstrikt in linkse obsessies".
Reële problemen van mensen worden genegeerd. Column van econoom @WouterRoorda. https://t.co/GMLFp8FD60 pic.twitter.com/RocOeDd3Yw— OpinieZ.com (@OpiniezMagazine) February 25, 2022
Daarbij is er een romantisch beeld over ’terug naar de natuur’ (en oude tijden) en een onderschatting van technische vooruitgang. Over deze Malthusiaanse aanpak van klimaatverandering is geen discussie mogelijk. De astronomische kosten, die tegelijkertijd een enorme collectivisering via hoge belastingen en overheidsuitgaven met zich meebrengen, moeten we voor lief nemen. Klimaatverandering tegengaan is de nieuwe religie en daarvoor moet alles wijken wat in de loop der tijd is opgebouwd.
Gendergekte
Motieven die we nu zien bij woke radicaal links speelden ook vijftig jaar geleden al een grote rol. Afwijkingen van de heersende seksuele normen werden verheerlijkt. Er was een obsessie met genderneutraal opvoeden. Het moderne equivalent is dat je zelf je gender kiest en dat al op zeer jonge leeftijd doet, al dan niet met bijbehorende geslachtsveranderende operaties. Een feest als Kerst moest ook toen al verdwijnen. Cowboytje spelen was fascistisch. Ook streed men tegen racisme. De liefde voor de gewelddadige extreemlinkse Amerikaanse Black Panthers laat zich moeiteloos vervangen door Black Lives Matter.
Tegen rechtse pers
In binnen- en buitenland vormden als rechts gekwalificeerde media in de jaren zestig een belangrijk doelwit van demonstranten als deze zich niet onderwierpen aan de heersende mening. In Nederland was De Telegraaf de klos. In Duitsland vormden de uitgaven van Axel Springer, met o.a. de Bild-Zeitung, het voornaamste doelwit. Navrant was dat de bladen, die tot onteigening van Springer opriepen, werden gefinancierd door zijn concurrenten.
The Friday Move | Olaf Koens (@obk) vindt dat @wierdduk bijdraagt aan Rusland-propaganda: 'Er zijn weinig mensen in NL die zoveel complottheorieën de ether in hebben geslingerd zoals jij.'@Wierdduk is het daar duidelijk niet mee eens: 'Geen enkele, hier vergis je je!' pic.twitter.com/pzc7EaYHO5
— BNR Nieuwsradio (@BNR) April 8, 2022
Cancel Culture
De aandrang om andere stemmen de mond te snoeren is een sterke overeenkomst met vandaag. Deze vertaalt zich nu niet alleen in een selectieve jacht op ‘nepnieuws’. Er zijn vele geslaagde pogingen om personen en partijen die aan zouden zetten tot ‘haat’ buiten te sluiten van sociale media en te neutraliseren in het publieke debat. Zowel toen als nu vormde het opplakken van labels als ‘extreemrechts’ of ‘racist’ meestal voldoende reden om iemand het zwijgen op te leggen.
De linkse dominantie in de media en in de cultuursector zorgt ervoor dat deze cancel culture kan gedijen. Niet zelden gaat daar een tribunaal in één van de vele gelijkvormige tv-talkshows aan vooraf, waarin de ene gast die afwijkt niet de gelegenheid krijgt om een zin af te maken en onder vuur wordt genomen door alle andere gasten en de presentatoren.
"Hedendaagse heksenjacht". De Oekraïnecrisis versterkt de cancelcultuur. @InesvanBokhoven roept op te stoppen met het verketteren van "foute personen" en "foute meningen". https://t.co/T4Bnu98ZYC
— OpinieZ.com (@OpiniezMagazine) March 13, 2022
Meebuigen
De reactie van de autoriteiten op de uitbarstingen van woke en andere gedachten, die deel uitmaken van het dominante linkse narratief, is ook dezelfde als in de jaren zestig. Men buigt zoveel mogelijk mee en durft er niet tegenin te gaan of er een alternatief verhaal tegenover te zetten. Premier Rutte wist niet hoe snel hij moest zeggen dat in onze samenleving sprake is van systemisch racisme. Alle mainstream partijen hebben het groene klimaatverhaal overgenomen en zien de overheid als de grote gelukbrenger in de samenleving.
Inherente spanningen of tegenstellingen veegt men gemakkelijk onder het tapijt. Want hoe verhoudt het strijden tegen de ongelijke positie van vrouwen zich tot het zelf je eigen gender kiezen? Hoe verhouden open grenzen voor immigranten zich tot de haalbaarheid van het klimaatbeleid en doelen voor biodiversiteit in Nederland, en het in stand houden van de verzorgingsstaat?
Obsessies
Wat zijn de gevolgen van dit meebuigen en overnemen? De belegger Sir John Templeton zei ooit dat “The four most dangerous words in investing are: This time it’s different”. Zijn woorden gelden niet alleen voor beleggen. We zien steeds weer dezelfde mechanismen aan het werk en dezelfde gevaarlijke linkse obsessies.
Rutte en Den Uyl
De overeenkomsten tussen het kabinet Rutte IV en het kabinet Den Uyl zijn treffend als het gaat om de rol van de overheid en hoe met het vergroten van de uitgaven alle maatschappelijke problemen kunnen worden ‘opgelost’. Naast de huidige torenhoge belastingen valt te vrezen dat dit zal leiden tot een soortgelijke ontsporing van de overheidsfinanciën als toen. Die zien we al in de doorrekeningen van het CPB.
Een andere al zichtbare overeenkomst is de, uit het voorgaande logisch volgende, oplopende inflatie. Destijds waren het met name stijgende olieprijzen. Nu worden alle energieprijzen opgejaagd door de afkeer van fossiele brandstoffen en het door ideologie gedreven klimaatbeleid, met hoge inflatie als gevolg. De haasje-over effecten, resulterend in een loon-prijsspiraal, lijken een kwestie van tijd.
Méér immigratie, méér Europa, milieubeleid à la Greenpeace, de hoogste collectieve lastendruk ooit gemeten en nu dus ook: weg met de NAVO-budgetnorm. Mark Rutte doet wat Joop den Uyl niet eens durfde dromen. #NAVOhttps://t.co/esHU8APYXc
— Roelof Bouwman (@RoelofBouwman) June 3, 2020
Geld drukken
Deze ontwikkeling wordt versterkt door het monetaire beleid van een Europese Centrale Bank, die prijsstabiliteit als doelstelling heeft laten varen en denkt ongestraft geld te kunnen drukken om landen met hoge schulden blijvend te laten genieten van een lage rente. De oververhitting van de economie en de bubbels op vermogensmarkten waren er ook toen en gingen over in een langdurige periode van stagflatie.
Daarbij dreigt een andere gebeurtenis zich te herhalen. Het monetaire stelsel van Bretton Woods werd begin jaren zeventig opgeblazen, omdat het voornaamste land, de VS, zich niet aan de regels hield. De Amerikanen drukten dollars bij om hun mede door de oorlog in Vietnam en de uitbouw van de verzorgingsstaat sterk stijgende overheidsuitgaven te financieren. We zien een soortgelijke ontwikkeling in het eurogebied, waar de grote landen niet bereid zijn dat wat nodig is om de euro in stand te houden te laten prevaleren boven hun nationale belangen.
Valt de val van de euro nog te voorkomen? In onderstaande column👇bespreek ik enkele scenario’s. https://t.co/KjHMIWNoAc
— Johannes Vervloed (@Diplo_JV) April 2, 2022
Intolerantie
Een andere parallelle ontwikkeling is de dreiging (of is het de zekerheid?) van elke revolutie om door te schieten. De intolerantie voor afwijkende meningen en geluiden groeit. Miljardair Mark Zuckerberg spendeerde honderden miljoenen om het verkiezingsproces in de VS te beïnvloeden. Vele media probeerden het verhaal over de laptop van Hunter Biden te begraven om te voorkomen dat de ‘verkeerde’ kandidaat zou winnen. Diezelfde media wezen meteen de claims van Trump over verkiezingsfraude van de hand, maar wisten wel direct dat Orban zonder fraude niet had gewonnen.
De Nederlandse publieke omroep brengt avond na avond Sigrid Kaag als er hier verkiezingen zijn. Dat massaal partij kiezen, waarbij het doel de middelen heiligt, kan er gemakkelijk in resulteren dat mensen het ‘recht’ in eigen handen nemen om te doen wat hen wordt verteld wat ‘goed’ is. In de jaren zeventig kwamen in tal van West-Europese landen terreurgroepen op, die op gewelddadige wijze de door hen gewenste maatschappij tot stand wilden brengen.
Wat vroeger op tv loekie de leeuw of het testbeeld was is nu sigrid kaag
— Eddy Terstall (@eddy_terstall) March 14, 2022
Remedie
De remedie tegen het voorgaande is een vrije en open samenleving, waarin plek is voor tal van opvattingen en mensen elkaar daartoe de ruimte laten. Het steeds verder onder druk komen van de vrijheid van meningsuiting in ons huidige tijdsgewricht is dan ook zeer verontrustend. In de jaren zeventig kwam het gevaar van buiten in de vorm van de snelle verspreiding van het communisme. Nu komt het van binnenuit en ondermijnt de grondbeginselen van onze samenleving.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Economie2023.05.24Graaiflatie: een linkspopulistische complottheorie
Economie2023.03.12De onthutsende toestand van ons land na ruim 12 jaar Rutte
Politiek Nederland2023.02.27‘Diepenheim’: angstaanjagend dieptepunt D66-campagne
Linkse politiek2023.01.15Het rapport over bestorming Capitool nader geanalyseerd
Politici hebben als doel het vergaren van macht, net als koning en adel in de middeleeuwen. Ze zien een land als een bedrijf, dat zoveel mogelijk omzet moet halen. Het middel om deze macht te verwezenlijken is het vergroten van het aandeel van de staat in de economie. Want tegenwoordig is macht allereerst economische macht.
De meest geschikte ideologie om de staatsmacht steeds maar uit te breiden is het marxisme.
Zoals Roorda beschrijft in het artikel, ontdekten de marxisten in de jaren 1970 dat het sovjet-communisme en het eurocommunisme niet echt aansloegen bij de Europeanen. Dus verzonnen ze iets nieuws: globalisme, gebaseerd op bedreiging van klimaat, milieu en uitsterven van soorten.
Globalisme is de moderne versie van marxisme, waarbij marktsector en overheid nauw samenwerken. De politiek verzorgt de ideologische impuls (IPCC en zo) en de marktsector levert de producten om de impuls uit te voeren. Globalisme onderscheidt zich van het fascisme van Mussolini alleen doordat het transnationaal opereert, dus in alle landen dezelfde doelen stelt (Millenniumdoelen), zodat oorlog onwaarschijnlijk is.
Globalisme is succesvol omdat het net als in het fascisme, het spanningsveld tussen marktsector en staat grotendeels wegneemt. Beide partijen werken graag samen omdat beide partijen profiteren.
Inderdaad Wouter Roorda, je laatste regels van je stuk zijn 100% waarheid.
Blijf praten met elkaar, vertel elkaar de waarheid, sluit niemand uit, doe wat je zegt en zeg wat je doet, respecteer elkaar, wees integer.
Ik ben al best een oudje maar ik vraag mij wel eens af, is het nog wel leuk om in Nederland oud te worden.
Totdat wij met pensioen gingen vonden wij het aardig gaan. Maar onze oude dag is nu al verpest en dat vanaf dag een waarbij alleen het uitslapen positief was. Sindsdien moesten wij wennen dat je voor de politiek, links en rechts als oudere overbodig en duur bent.
Peter Turchin, de Russisch/Amerikaanse wetenschapper die cliodynamica bedrijft (mathematical modeling and statistical analysis of the dynamics of historical societies) en dus het een en ander te vertellen heeft over de opkomst en ondergang van beschavingen, noemt wel vaker de overproductie van elites als een belangrijke factor voor maatschappelijke onrust. In het kort: universiteitsvolk, allemaal geïnflateerde ego’s, verwacht na afloop van hun studie betekenisvolle functies te verwerven. Als dat tegenvalt beginnen ze hun eigen narratief te ontwikkelen, uiteindelijk om de heersende elites te verjagen en te vervangen. Je moet dus zeker niet te veel elite hebben. Eigenlijk logisch omdat het per definitie een kleine, elitaire groep is.
De jaren ’70 werden opgevolgd door de jaren ’80. In 1977 overspeelde de PvdA haar hand en werd opgevolgd door een verstandiger coalitie. Bij gebrek aan een behoorlijke tegenkracht kan het huidige kabinet haar hand niet overspelen. Zelfs bij de meest extreme wanprestatie niet, zo zagen we vorige week.
En die crisis, die de jaren ’80 in ernst ver gaat overtreffen is aanstaande.
Zodra de 5 dwergen zich verenigen is dit voor rechts is hèt een moment voor een gezonde great reset.
Vergelijkingen met diverse decaden van de vorige eeuw lijken uit te komen maar de roaring twenties zijn total verkeerd uitgevallen. Toen was het opbouwen en nu is het afbouwen.
Zolang de MSM à la Göbbelsiaans de linkse desinformatie over het land kan blijven uitstrooien blijft deze situatie LINK.
Velen geloven wat ze horen en zien.
Mij vergaat dat. Maakt me kotsmisselijk.
Daarom lees ik regelmatig hier wat ik graag lezen wil.
Zit er rustig niet alleen voor.
Ook helemaal terug van weggeweest, Der Klassenfeind. De ‘dissidenten’ die uit het Oostblok moesten vluchten voor de communisten. Alleen heten ze nu Klimaatontkenner of Populist. Vijanden van de natuur, het volk en de democratie. Schijnprocessen. Een groot verschil is echter dat de marxisten van toen religie verwierpen en nu de islam omarmen en faciliteren. Alles om onze samenleving kapot te maken.
Maar humor maakt veel goed, zelfs als het over Biden gaat.