Quo vadis Europa?
Verzet tegen Ever Closer Union groeit
Titelfoto: Franse president Macron en voorzitter van de Europese Raad Michel (11 juni 2021), publicatie onder vermelding EU-copyright
De onvrede tegen het knellende keurslijf van de EU als Ever Closer Union neemt toe. Met de Brexit vers in het geheugen zijn nu ook de verdragsonderhandelingen met niet-EU-lid Zwitserland mislukt. De opt outs zouden wel eens populair kunnen worden, evenals de Europese Vrijhandelsassociatie buiten de EU. Wellicht verandert Frankrijk van koers als Marine Le Pen de verkiezingen wint en keert de EU terug naar een puur economisch samenwerkingsverband, schrijft Johannes Vervloed.
De onlangs door Zwitserland afgebroken onderhandelingen met de Europese Unie zouden wel eens een keerpunt kunnen betekenen. Het zijn niet alleen meer de Britten die wars zijn van de Ever Closer Union en de kont tegen de krib gooien. Zowel buiten als binnen de EU ontstaat er steeds meer weerstand tegen het knellende keurslijf van Brusselse makelij. Buiten de EU is er al een alternatief, de Europese Vrijhandels Associatie (EVA).
Onvrede
Binnen de EU is er eveneens onvrede en neemt de roep toe om op de rem te gaan staan en de reis naar een federale unie af te breken. In eerste instantie kan dit leiden tot opt-outs voor individuele lidstaten op deelterreinen van EU-beleid. In tweede instantie wellicht zelfs tot een exit van sommige lidstaten en toetreding tot de EVA.
#EU
Brexit en nu de afgebroken onderhandelingen met Zwitserland zijn het gevolg van het EU ‘ever closer union’ beleid.
De EU zal moeten kiezen: of een EEG 2.0 met een groot aantal lidstaten of een centralistische federatie met een klein aantal lidstaten. https://t.co/MjODelD7RA— Johannes Vervloed (Parler: @JohannesVervloed) (@Diplo_JV) June 7, 2021
Zwitserland
Na zeven jaar onderhandelen vonden de Zwitsers het welletjes. Men wilde best hier en daar water in de wijn doen en daarmee in de interne markt blijven. Maar er zijn grenzen. Alle wetgeving uit de Brusselse koker klakkeloos overnemen en het Europese Hof van Justitie als ultieme arbiter over geschillen laten beslissen, was teveel gevraagd. Een dergelijk akkoord zou in de bekende referenda, die Zwitsereland over cruciale onderwerpen pleegt te houden, sneuvelen. Zwitserland haakt af en neemt de consequenties op de koop toe. Het zal wat marktaandeel verliezen in de EU, maar behoudt z’n soevereiniteit.
"Zwitserland is welvarend, ook aan de onderkant. Dat doen ze door de arbeidsmarkt gesloten te houden voor immigranten uit lagelonenlanden en door de sociale uitkeringen te beperken tot de burgers van Zwitserland."
Wie had dat kunnen bedenken? https://t.co/tR2IqjrxHN
— Mattijs Glas (@MattijsGlas) May 29, 2021
Wie volgt
Zal dit het laatste land zijn dat afhaakt of volgen er andere? Mijn inschatting is dat het hier niet bij blijft. Het rommelt namelijk op alle fronten, zowel binnen als buiten de EU. Het steeds weer geconfronteerd worden met voldongen feiten, telkens een volgende stap op het integratiepad dat in de Brusselse burelen is bekokstoofd, irriteert en doet het draagvlak voor Brusselse besluitvorming verdwijnen. Een recente notabene door de EU zelf gehouden enquête laat zien dat de kritiek op het huidige EU-beleid groeit. In Frankrijk klopt het warme hart voor de EU nog maar bij 15% van de bevolking.
#EU's "Eurobarometer" survey results, published 03 June 2021
•Only 23% in favour of EU as it stands
•Only 7% have very positive image of EU
•Only 3% very satisfied with EU democracy
•Only 6% very optimistic about EU’s future
🥴🥴— Samuel Rag (@RagSamuel) June 8, 2021
EVA
Het Zwitserse voorbeeld zou als eerste wel eens door Noorwegen kunnen worden gevolgd. Het land is evenmin EU-lid, maar moet vanwege een bilaterale overeenkomst met de EU wel zo ongeveer alle regelgeving die in Brussel wordt bedisseld volledig overnemen. Het beruchte acquis communautaire. Noorwegen wil dan ook de zelfstandige beslissingsmacht terug; dat betekent een betere ‘deal’ met de EU. Noorwegen is samen met Zwitserland, IJsland en Liechtenstein lid van de Europese Vrijhandelsassociatie (EVA). De Britten hebben onlangs een handelsakkoord met de EVA gesloten en de verwachting is dat zij op den duur weer lid zullen worden. Je zou kunnen zeggen dat de EVA zich geleidelijk aan als alternatief voor het EU-lidmaatschap begint te presenteren.
Binnen de EU
De sluipende integratie in de EU wordt door grote delen van de bevolking niet bepaald gewaardeerd. Men wordt regelmatig onaangenaam verrast met weer een nieuwe regeling uit Brussel. Deze regels zijn weliswaar in overleg met en goedgekeurd door de lidstaten opgesteld, maar dat gaat natuurlijk niet steeds van harte. Zeker de kleinere lidstaten worden vaak voor praktisch voldongen feiten gesteld. De door de Frans-Duitse as en Europese Commissie – en ook steeds meer vanuit het Europees Parlement – uitgeoefende druk om nieuwe integratievoorstellen te aanvaarden wordt telkens dermate opgevoerd dat een lidstaat geen ‘nee’ durft te zeggen. Men gaat dan maar weer overstag.
Nederland gaat steeds overstag
Ons eigen land is een voorbeeld. Nederland wilde geen eurobonds, geen bail-out van Zuid-Europese lidstaten, slechts leningen uit het ESM-noodfonds (Europees Stabiliteitsmechanisme) onder strikte voorwaarden. Dat werd ook door de regering in de Tweede Kamer gezegd en in de media gecommuniceerd. Maar het door Frankrijk en Duitsland voorgestelde 750 miljard-Herstelfonds kwam er toch, mét giften en financiering door het uitgeven van obligaties door de Europese Commissie, eurobonds dus. Nederland protesteert, maar tekent uiteindelijk toch bij het kruisje.
Andere voorbeelden zijn immigratie- en klimaatbeleid. Hongarije en Polen willen geen open grenzen, maar het Pact van Marrakesh werd namens alle lidstaten toch door de EU getekend. Ook het recente klimaatakkoord, de beruchte Green Deal van Timmermans, werd door de strot van diverse lidstaten geduwd. Voor een deel werden ze afgekocht, maar ook werd te verstaan gegeven dat obstructie hen hard in de portemonnee zou raken.
Hongaars en Pools verzet
Er komt echter steeds meer verzet. Zo weigeren Hongarije en Polen bijvoorbeeld illegale migranten op te nemen. Aan de door de Europese Commissie opgelegde verdeelsleutel hebben ze geen boodschap. Ook houden de twee landen EU-bemoeienis met interne aangelegenheden tegen.
Als de art. 7 procedure tegen hen wordt voortgezet (de onafhankelijkheid van de rechtspraak en een vrije pers zouden in Hongarije en Polen in het geding zijn) – de laatste uitspraken van het EU-Hof van Justitie gaan in die richting – zouden ze wel eens eieren voor hun geld kunnen kiezen. In plaats van voortdurend gekoeioneerd te worden, zouden zij van hun lidmaatschap van de EU kunnen afzien (art. 50 procedure) en evenals de Britten een bilateraal handelsakkoord met de EU sluiten en/of toetreden tot de EVA. Meer voor de hand liggend is echter een eis tot vrijwaring van EU-bemoeienis in interne aangelegenheden. De EU zal dit echter zien als een opt-out voor het EU-principe van rechtsstatelijkheid en daarin niet meegaan.
Meer Opt-Outs
Andere lidstaten zullen eveneens, voorspel ik, van het opt-out instrument gebruik proberen te maken. Zo is er in de noordelijke lidstaten weerstand tegen steeds meer overdracht van middelen naar het Zuiden. De lakmoesproef zal het Herstelfonds zijn. Het is de laatste kans voor de zuidelijke lidstaten om te hervormen. Slagen zij daar niet in, dan zal dat vermoed ik het einde betekenen van grootschalige overdracht van middelen van Noord naar Zuid. Met Finland voorop zullen de noordelijke lidstaten een verdere integratie van de eurozone richting een begrotings-/transferunie niet mee willen maken. Wellicht gaat een aantal lidstaten daar mee door, maar (de meeste) noordelijke lidstaten zullen afhaken.
Verschillende snelheden
Opt-outs zouden wel eens populair kunnen worden. Voor immigratie, Denemarken is al een voorbeeld, voor een begrotings-/transferunie, voor EU-sociaal beleid en voor EU-buitenlands- en defensiebeleid. Als dat geschiedt, wordt de EU een lappendeken. Formeler gezegd, dan komt er een EU van verschillende snelheden. Een aantal zal verder willen integreren, maar niet alle lidstaten zullen voortdurende overdracht van hun soevereiniteit aanvaarden. Zij zullen, zo verwacht, ik een streep in het zand trekken, tot hier en niet verder!
Lappendeken
De lappendeken binnen de EU met een grotere en belangrijkere EVA buiten de EU is volgens mij het meest waarschijnlijke scenario. De verkiezingen volgend jaar in Frankrijk kunnen de EU evenwel een andere richting doen inslaan. Als Marine Le Pen met haar Rassemblement National (RN) de verkiezingen wint en Macron het veld moet ruimen, zal de sluipende integratie in de EU een halt worden toegeroepen. Overdracht van soevereiniteit is een absoluut taboe voor de RN. Marine Le Pen heeft zelfs al laten weten dat zij niet alleen een stop wil op verdere integratie, maar terug wil naar de EEG, een economisch samenwerkingsverband tussen soevereine staten, een EEG 2.0.
Franse verkiezingen
Als Frankrijk van koers verandert, zal de EU – zo leert de geschiedenis – ook van koers veranderen. Duitsland, dat vaak contre coeur meegaat met Franse wensen, zal waarschijnlijk opgelucht ademhalen. De Duitsers kennen weliswaar zelf een federaal model, maar hechten zeer aan de ruime bevoegdheden van de Länder. Een centralistisch federaal EU-model, zoals Macron dat voorstaat, ziet men in Duitsland niet zitten. Temeer niet omdat in een dergelijk model Frankrijk de baas zouden spelen.
De EU zal in het geval van een verkiezingsnederlaag van Macron z’n coherentie behouden en niet uiteen vallen in meerdere snelheden. En ook derde landen zullen in een dergelijk geval minder moeite hebben om (onder minder strikte voorwaarden) toe te treden tot (of te blijven in) de interne markt. Of Marine Le Pen een gerede kans maakt om te winnen is wel de vraag. Zij staat weliswaar voor in de peilingen, maar of zij ook de tweede ronde wint, van Macron (of Barnier, zoals collega-columnist Jan Gajentaan voorspelt) valt moeilijk te voorspellen. Een eerste indicatie geeft wellicht de uitslag van regionale verkiezingen, die deze maand in Frankrijk worden gehouden.
Wat moet Nederland doen?
Het zou verstandig zijn als Nederland niet langer meezingt in het koor van de federalisten. Een federale unie is niet in het belang van kleine lidstaten. De grote zullen in een centralistische EU de dienst uitmaken, in het bijzonder Frankrijk. De Franse intentie om heel Europa ‘mee te laten profiteren’ van l’exception française (de zelfverklaarde voorbestemming van Frankrijk om Europa te leiden) bestaat al sinds Lodewijk XIV, Napoleon en de Gaulle en is nog niet verdwenen.
Nederland moet in ieder geval niet toegeven aan de Franse wens om het Herstelfonds permanent te maken, lees: een full fletched transferunie te creëren en de regels van het SGP (Stabilteits en Groei Pact), van prudent begrotingsbeleid, maar te laten varen. Gaat de rest van de EU wel akkoord met een transferunie, dan is de enige juiste weg een opt-out.
Ik verwoordde dit samen met voormalig bestuursvoorzitter Robeco en voorzitter van de Raad van Toezicht van de Autoriteit Financiële Markten George Möller recentelijk in het pamflet “Nederland let op uw saeck’.
Belangrijke en zéér interessante gastbijdrage van @Diplo_JV en George Muller over het “Project Europese Unie“. Een oproep aan de formatie. Lezen. https://t.co/aAmVEiRr84
— Klassiek Liberaal (@Klas_Liberaal) May 13, 2021
Tweedeling
Aanvankelijk zagen we in Europa een beweging richting EU-lidmaatschap. Van de tien oorspronkelijke EVA-leden werden er zeven lid van de EU. Momenteel zien we een omgekeerde beweging. Men keert zich af van de EU, helemaal, zoals de Britten onlangs deden of gedeeltelijk, zoals de Zwitsers. De EU is doorgeschoten in haar enthousiasme om te integreren tot een federale unie en heeft duidelijk aan populariteit ingeboet.
Als er geen beren op de weg komen van de Ever Closer Union en het pad richting een federale unie wordt vervolgd, ontstaat een tweedeling in Europa: landen die economisch willen samenwerken met behoud van soevereiniteit zullen zich verenigen in de EVA, landen die bereid zijn mee te gaan in het federale streven (met of zonder opt-outs) blijven in de EU.
Frankrijk heeft de sleutel
Die tweedeling kan echter nog voorkomen worden. De sleutel daarvoor ligt in Frankrijk. Indien het Rassemblement National van Marine Le Pen volgend jaar de verkiezingen wint, kan Frankrijk de EU van koers doen veranderen en de organisatie terugbrengen naar een puur economisch samenwerkingsverband, een EEG 2.0. In dat geval zal de gevoelde noodzaak van Europese landen om zich af te keren van de EU en zich te verenigen in een alternatief samenwerkingsverband, de EVA, verdwijnen.
Over de auteur
De EU zoals het nu vorm kreeg is een ramp. HEEL slecht voor NL. Die paar ondernemers die goud geld verdienen aan internationale handel kunnen dat ook wel realiseren zonder dan de rest van de burgers onder dictaat van een stel politieke imbecielen wordt uitgebuit om het gezamenlijke belastinggeld te verdelen onder de landen die zelf niet zo goed functioneren. En ik geeft Hongarije en Polen groot gelijk dat ze zich geen vreemdelingen laten opdringen.
De E.U. In de huidige vorm is een zichzelf bevuilend lichaam, waar geen luier groot genoeg voor is.
Kijk maar simpel hoe deze super arrogante E.U, nu omgaat met het V.K.
Eerst de leugens rondom de zogenaamde Engelse Corona variant en nu weer de India variant, die via het V.K. naar het vaste land komt.
Schandalige vertoning, terug naar een soort BeNeLux variant.
RUTTUP en NEXIT.
De dag dat de op corruptie, incompetentie en antidemocratisch gedachtegoed gebaseerde EU klapt gaat hier de vlag uit. Wordt er een fles hele dure Champagne opengetrokken.
Dat gezegd hebbend moeten we wel beseffen dat het echte probleem niet de EU is, maar de “weg-met-ons” lobby van de linkse kerk. Die sekte is ook zonder EU levensgevaarlijk, zie het terughalen van isis-aanhangers door subsidieclubjes, rechters en politici. Minister Grapperhaus wil al heel lang isis-gangers terug halen en “daarmee in gesprek gaan”, terwijl hij PVV-ers een beroepsverbod op wilde leggen.
Een Nexit is slechts een eerste stap naar vrijheid.
Ook Engeland is ondanks de Brexit nog geen vrij land.
Net als Zaphod Beeblebrox, de tweehoofdige president van het Universum – dat is volgens het Transgalactisch Liftershandboek – hebben onze huidige regeringsleiders hoofdzakelijk een ceremoniële functie die dient om de aandacht af te leiden van de werkelijke macht. Het is volkomen duidelijk wat ze willen: een wereldstaat met strakke controle om zo de planeet te beschermen tegen de mensen die er wonen zodat de bestaanszekerheid van de plutocraten niet in gevaar gebracht kan worden. Op weg daar naartoe zijn er vele hobbels die genomen moeten worden, maar het is illusoir te denken dat het vervolmaken van het Europese integratieproces stopgezet zal worden. Zelfs een korte pauze hierin lijkt problematisch; liever een vlucht naar voren vanuit de gedachte dat de aanval de beste verdediging is. Dat is gesproken als plutocraat natuurlijk, maar dat had u begrepen.
Misschien is het tijd voor de sloopkogel? Tenzij we 42 weten te doorgronden en implementeren natuurlijk.
Don’t Panic!
Het zou prachtig zijn als de machthebbers en beslissingmakers er ook zo over zouden denken. Maar dat vereist intelligentie, kennis, inzicht, bereidheid en kunde. En juist de genoemde mensen zijn niet allemaal ruim bedeeld met deze kwaliteiten. Dus als er grote veranderingen komen zullen die dus vanuit het volk geïnitieerd worden. Daar waar de echte macht ligt. Maar ik vermoed dat er een propagandacampagne op poten zal worden gezet, om de eu weer in een goed daglicht te stellen en het volk te kalmeren. Uiteraard op onze kosten… (Weet u nog: Brood uit Europa, goed verhaal! Belachelijk dat onze centen daaraan gespendeerd worden.)
Nederland wil en Nederland moet. Ik vertrouw ‘onze elite’ niet. Nederlandse burgers komen er vooralsnog nauwelijks aan te pas…
Kijk naar de partijen die in de bewuste landen anti Merkel, Macron en Rutte zijn die worden door de mollen compleet gemold.
Voor personen hebben ze nog smeriger spelletjes kijk maar in Nederland naar Wilders, Baudet en
Omtzigt.
En wat langer geleden Fortuyn.
Ik heb weinig woorden nodig om mijn afkeer van de EU in huidige staat te vekondigen. Zeker na het lezen van dit artikel.De EU is geworden tot een vehikel om geldstromen van keurige noordelijke landen naar zuidelijke landen die het niet zo nauw nemen met dingen als belasting betalen etc. Als deze landen orde op zaken zouden stellen dan hoefde er niet zoveel geld van keurige noordelijke belasingbetalers naar deze landen overgeboekt te worden.
Dan het land met zijn grootste waffel,Frankrijk.Als dit land de kans krijgt, dan kunnen we het wel schudden, met argusogen kijkend naar naar de rijke noorderlingen en graag daar gebruik van willen maken.
Natuurlijk, dit horen we inmiddels heel wat jaren….resistance is futile. De EU blijft en de landen, en vrijheid, zullen verdwijnen.
“resistance is futile” Daar moest ik ook aan denken. We worden volledig geassimileerd.
Goed artikel ! Heb er vrijdag avond live bij Omroep Zeeland rond de almaar toenemende linkse rechters dictatuur (Streefkerk Urgenda, Mr. L. Alwin, mr. I.A.M. Kroft en mr. M.L. Harmsen Shell arrest) ook maar weer eens voor opgeroepen. NEXIT !
De federale EU werkt niet zoals de VS met 1 volk 1 taal maar voorts omdat het er eerder leidde tot Napoleontische en eerste en tweede wereldoorlogen.
Dat de EU er is juist om zulke oorlogen te verhinderen is een vals links pacifistisch argument.
De grote ondernemingen (transport) wil(de) open grenzen voor de laagste lonen en in navolging van de Amerikaans-Mexico-China outsourcing kwam met Obama’s Arab-spring heel Afrika in zijn kielzog naar de bijstandskassen van de EU.
Camerons Brexit referendum maakte Trump’s America First mogelijk zodat Kamala Harris in Centraal America al heeft gesmeekt: don’t come, don’t come.
Oud Shell topman Jeroen van der Veer zei in Buitenhof dat de EU en Amerika met Rusland moeilijk zitten vanwege het Russische gas voor Duitsland en China waar Amerika met Europa tegen beide een vuist wil maken. Het is goed dat Nederland met England en Amerika met marine patrouilles optrekt in de Chinese zee. NEXIT
Regels zijn belangrijk maar veel leuker zijn de uitzonderingen op de regels. Opt – outs worden steeds populairder in de EU en op gegeven moment vraag je je af waar die regels eigenlijk voor nodig zijn. Dat steeds meer landen om vragen geeft aan dat de regels niet aan de wensen voldoen en dat nationale belangen grotere rol spelen dan die van een unie. Net als de mensen die zoeken liefst alleen hun eigen pad door het leven en niet in een groep. Die groep is soms prima maar moet niet verplicht zijn. Men wil de voordelen van de groep aanpak en niet de nadelen die vaste verplichtingen met zich brengen. Zo zit men eenmaal in elkaar. De ver gaande verplichting van de groep loopt catastrofaal af dat heeft het socialisme en communisme al eerder aangetoond. Een mens wil zich persoonlijk profileren en niet onopvallend in een groep verdwijnen. Dan is de lol snel af en vormt de groep een soort gevang waaruit ontsnappen niet mogelijk is omdat de regels dat beletten. Een ever closer Union vormt dat gevang en is bestemd om te mislukken net zoals de Oostbloklanden eerder zo georganiseerd waren dat geen land het zelfstandig kon redden. Dat kan echter heel lang duren en belast negatief het leven van veel mensen voor lange tijd. Bij elke politieke mislukking trekt men naar hun eigen zeggen lessen voor de toekomst van maar het is nergens merkbaar dat het echt zo is.
E.U.: bureaucratic boondoggle, glorious lifestyle at YOUR expense
Sommige Nederlanders zijn wel voorstander van de Europese Unie. Stemmen op D66 en VOLT. Heb vrienden van ons gevraagd waarom ze op VOLT stemden. Zij gaven als reden dat de EU hervormd kon worden door op VOLT te stemmen. Mijn antwoord was onmogelijk en gevolgd door NEXIT.