Het tijdperk van emotionele chantage (1)
Slachtoffercultuur en verdienmodellen
Foto: 
We zijn beland in een tijdperk waarin de rede heeft plaatsgemaakt voor emotionele chantage. Dit is de overkoepelende term voor destructieve linkse fenomenen als identiteitspolitiek, cultuurmarxisme, politieke correctheid en postmodern deugmoralisme. Het is het belangrijkste wapen geworden van progressieve gelovigen. Leest u het eerste deel van een drieluik door Pamela Pinas.
Ter inleiding
In het najaar van 2017 mocht ik mij trots Master of Arts noemen. Aangezien ik sociale en geesteswetenschappen (een bachelor in geschiedenis en een master in mediastudies) studeerde aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, werden er veel maatschappelijke en politieke casussen besproken. Met als uitkomst dat docenten en studenten ter ‘linkerzijde’ altijd aan het woord kwamen en ‘de rest’ veelal zweeg.
Daarnaast kreeg ik steevast iedere avond dezelfde maatschappelijke en politieke voorkeuren bij De Wereld Draait Door en andere praatprogramma’s nog eens voorgeschoteld, na ze al een hele dag op school te hebben aangehoord. Ik kwam er tijdens mijn derde jaar van de bachelor achter wat ik al die jaren eigenlijk al wist: ik had een ander idee over hoe de maatschappij eruit zou moeten zien dan mijn docenten en de mensen in de traditionele media. Dit gevoel en vermoeden werd tijdens mijn master alleen maar versterkt toen ik werd blootgesteld aan docenten die hun persoonlijke meningen en voorkeuren niet konden scheiden van lesgeven.
Tijdens het begin van mijn master vond de inmiddels beruchte presidentiële race in de Verenigde Staten tussen Hillary Clinton (geb. 1947) en Donald Trump (geb. 1946) plaats. Op de dag dat bekend werd dat Trump niet meer ingehaald kon worden en had gewonnen kregen wij een mailtje van één van de docenten. Zij zou ons cijfers teruggeven van een opdracht en gebruikte het mailtje om de gebeurtenis te bestempelen als een ‘gitzwarte dag voor de democratie’. Ik realiseerde mij dat mijn denkbeelden niet overeenkwamen met die van ‘de autoriteit’ en was voorzichtig, ik moest immers nog afstuderen.
Nadat ik in de zomer was afgestudeerd keerde ik in september 2017 nog één keer terug naar mijn universiteit voor een bijeenkomst over de sciencefictionroman The Circle en de vraag in hoeverre het wenselijk is je privacy op te geven voor ‘veiligheid’. Deze bijeenkomst werd gepresenteerd door één van mijn docenten uit mijn bachelor, die ondertussen gepromoveerd was. Ik was uitgenodigd bij haar promotie en er was een goede band tussen ons ontstaan.
Ik sprak haar na de bijeenkomst en onder het genot van een wijntje praatten we over onze toekomstplannen. Zij was sinds enige tijd gedeeltelijk werkzaam aan de universiteit van Oxford, maar vond dat maar een (oude) conservatieve mannenwereld. Ze waarschuwde mij voor de seksistische cultuur die zou heersen wanneer een vrouw promoveert, terwijl ze als knappe en charmante dame zichtbaar genoot van de aandacht van zowel haar mannelijke collega’s als de mannelijke studenten.
Tijdens ons gesprek nam zij mij in vertrouwen en vertelde me dat ze tijdens de landelijke verkiezingen eerder dat jaar op GroenLinks had gestemd. Ik vertelde op mijn beurt dat politieke en maatschappelijke vraagstukken mij steeds meer interesseerden en dat ik eventueel iets voor rechtse politieke partijen zou willen doen. Het was maar een idee! Ze keek mij aan en zei: “Oh, dus jij wordt straks de slaaf van Thierry Baudet”. Ik was stomverbaasd. Van alle mensen die een nare discriminerende of racistische opmerking tegen mij zouden kunnen maken was zij de allerlaatste van wie ik dit verwachtte.
Het deed mij terugdenken aan onze privégesprekken tijdens mijn bachelor, waarin ik liet doorschemeren dat ik op uitwisseling wilde gaan in mijn derde jaar, en zij mij aanspoorde om mijn identiteit en mijn afkomst uit een achterstandswijk naar de voorgrond te schuiven om zo meer beurzen te krijgen. Uiteindelijk kon ik het alleen maar opbrengen om te zeggen: “Oh, gaan we zo beginnen”, waarna zij de opmerking afdeed als ‘grapje’. Tot op de dag van vandaag heb ik hierover gemengde gevoelens en heb ik haar nooit verteld hoe ik mij echt voelde na die opmerking. Ik wilde ook niet overkomen als een huilebalk of aansteller. Maar op dat moment viel alles voor mij op zijn plaats.
Als ik omwille van mijn voorkeuren allerlei labels opgeplakt krijg door nota bene iemand met een voorbeeldfunctie, die zichzelf als ‘progressief’ presenteert, dan is dat maar zo. Wonderbaarlijk is wel dat progressieven altijd de mond vol hebben van diversiteit en tolerantie, maar beledigd zijn als blijkt dat (etnische) diversiteit ook onder centralisten en conservatieven voorkomt.
De progressieve profeten van een ideale wereld
Na de Tweede Wereldoorlog werd duidelijk dat dingen drastisch anders moesten. Nationalisme werd gezien als de veroorzaker van het voorgaande leed. Zoiets mocht nooit meer gebeuren. Men was ervan overtuigd dat nationalisme zorgde voor discriminatie, racisme, en ongelijkheid en uiteindelijk uitmondt in destructie en moord. De standenmaatschappij werd vervangen door een samenleving waarin gelijke kansen voor iedereen moesten gelden, ongeacht afkomst, achtergrond of levenswijze.
Nationalisme werd taboe verklaard en kosmopolitisme werd de vervanger. Verder werden het gelijkheidsbeginsel, identiteit, feminisme, klimaat en geaardheid belangrijke agendapunten. De wereld werd opnieuw geschapen naar het evenbeeld van de sprookjesachtige retoriek van Marshall McLuhan’s The Gutenberg Galaxy. Een wereld waar grenzen, nationaliteit en patriottisme er niet meer toe zouden doen. Vanaf nu is iedereen een wereldburger uit het Mondiale Dorp (‘Global Village’), inwoner van een kosmopolitische wereld.
Een kosmopolitische orde gebaseerd op een prachtige idealistische droom. Een wereld opgebouwd uit gemeenschappen waarin mensen elkaar niet persoonlijk kennen, maar wel dezelfde doelen hebben, oftewel ‘imagined communities’. Het ultieme gevoel van éénheid en saamhorigheid. Ondanks de grote verscheidenheid aan identiteiten wordt iedereen geacht één te zijn.
Deze ideeën vonden steeds meer weerklank in maatschappelijke, politieke en wetenschappelijke kringen door de aantrekkelijke boodschap van gelijkheid. De progressieve (‘linkse’) aanhangers hiervan doorliepen succesvol de lange mars door de instituties en wierpen zich op als de profeten van de ideale wereld, waar grenzen en nationalisme niet meer nodig zijn en identiteit er niet meer toe doet.
Anno 2019 is dit onschuldige idealistische sprookje uitgedraaid op een regelrechte nachtmerrie. De gelijkheidsdwang in de samenleving gaat ten koste van onze vrijheid en de vrijheid van meningsuiting. Mensen blijken meer gehecht te zijn aan hun land, grenzen, nationaliteit, tradities en cultuur dan gedacht. Tot grote frustratie van de progressieven die hun idealen eerder zien verbleken dan verwezenlijkt worden. De eens zo redelijke progressieven ontpoppen zich als drammerige moralistische profeten die hun religie koste wat het kost boven alle natuurwetten, ratio en vrijheden willen stellen. Met als gevolg spanningen binnen natiestaten, verdere fragmentatie en het begin van ‘culture wars’: botsende beschavingen binnen beschavingen van ideologische en culturele invloedssferen. (zie Samuel .P. Huntington, ‘The clash of civilizations?’ p. 99-118)
De geboorte van emotionele chantage
We zijn beland in een tijdperk waarin de rede heeft plaatsgemaakt voor emotionele chantage. Dit is de overkoepelende term voor destructieve linkse fenomenen als identiteitspolitiek, cultuurmarxisme, politieke correctheid en postmodern deugmoralisme. Het is het belangrijkste wapen geworden van progressieve gelovigen. Met als gevolg discussies die worden beheerst en ‘gewonnen’ door een overvloed aan emoties. Het huidige debat in de media, politiek en maatschappij lijdt er in hevige mate onder.
Zo schijnt er vanuit het niets in alle Nederlandse steden, bedrijven en organisaties opeens sprake te zijn van voortwoekerend racisme, seksisme en discriminatie. Een zekere mate van xenofobie is van alle tijden, maar de claim, dat het onder Nederlanders opeens zo groot geworden is dat dit ongelijkheid oplevert en aangepakt moet worden, is een linkse illusie. Een fixatie die geen grenzen kent. Etniciteit en gender hebben de plaats ingenomen van keuze en verantwoordelijkheid.
Inmiddels is iedereen, behalve blanke heteroseksuele mannen en vrouwen, gebombardeerd tot slachtoffer van hun eigen identiteit. Het overdrijven van je etnische achtergrond en het cultiveren van slachtofferschap vormen een populaire springplank om de politiek in te gaan of het publieke debat te betreden. Het aantal mensen dat vanaf 2010 etniciteit en slachtofferschap in het openbaar uitbuit is fors toegenomen.
Debatten en discussies worden steeds heftiger, omdat ze steeds emotioneler worden. Op dit moment zijn we zover dat er valse beschuldigingen worden gebruikt om een punt te maken en moeten woorden vervangen worden omdat ze kwetsend kunnen zijn. De ziekelijke nadruk op emotie zorgt ervoor dat deze zelfbenoemde progressieven hun eigen vijand worden. In plaats van zelfreflectie proberen zij met behulp van emoties hun falende doelstellingen naar een 2.0 te tillen, waardoor samenlevingen momenteel emotioneel explosief zijn en men het zicht op de realiteit totaal dreigt te verliezen.
Slachtoffercultuur en verdienmodellen
De vraag, die ik regelmatig van mensen krijg, is waarom slachtofferschap en de obsessie met etniciteit zo populair en succesvol hebben kunnen worden. Dit heeft te maken met twee elementen die binnen het debat de boventoon voeren: schuldgevoel en overcompensatie enerzijds, en slachtoffercultuur en verdienmodellen anderzijds.
Het zijn de ‘oude gardes en hun nazaten’ die na hun mars door de instituties alle machtsposities hebben veroverd en uit zelfbehoud koste wat het kost ‘tolerant’ en ‘progressief’ moeten blijven, en meegaan in de emotionele chantage. Zij zijn de sugar daddies die niet alleen de slachtoffercultuur in stand houden, maar er ook nog eens een business van hebben gemaakt. And business is booming! Zij zijn de machtige mensen in de media, de politiek en het maatschappelijk domein. Ze voelen zich op één of andere manier verantwoordelijk voor het verleden en willen de mensen, die zich opstellen als slachtoffer, graag helpen. Ze hebben het idee dat ze moeten overcompenseren voor wat hun voorouders wel of niet hebben gedaan. Een vreemd en onterecht schuldgevoel voor gruwelen uit het verleden. Alsof zij met een aflaat een erfzonde proberen af te kopen (white guilt).
Daarnaast hebben we de groep die graag misbruik maakt van deze genereuze en wanhopige ‘oude gardes en hun nazaten’. Dit kunnen immigranten zijn, of de mensen die hier geboren zijn maar een migrantenachtergrond hebben en dus kunnen aantonen dat zij ‘gecompenseerd’ moeten worden. Voor deze groep ‘nieuwkomende progressieven’ is identiteitspolitiek een succesformule. Zij voelen zich achtergesteld in de samenleving en hangen dit op aan hun identiteit. Ze maken daarbij gebruik van emotionele chantage. Ze kunnen door van alles en nog wat gekwetst raken en dienen daarvoor en voor al het aangedane onrecht uit het verleden gecompenseerd te worden.
Niet zo gek dat termen als ‘wit privilege’ en ‘institutioneel racisme’ je om de oren vliegen. In een samenleving waar de bevolking merendeels bestaat uit blanke mensen, is het logisch dat het overgrote deel dat naar universiteiten gaat en in het bedrijfsleven werkt, blank is. Dat is geen privilege, maar een demografische constatering. Daarnaast is het vreemd dat er zo stellig wordt beweerd dat institutioneel racisme in Nederland een feit zou zijn, terwijl er géén onderzoek naar is gedaan en het slechts een opinie is!
In het huidige Westen is emotionele chantage, die gepaard gaat met slachtofferschap, overcompensatie eisen en elkaar aanvallen, een nare realiteit geworden. Het is een cultuur waarin subjectieve en emotionele gevoelens de boventoon voeren en gebruikt worden voor verdiensten en eventuele faam. Inmiddels zijn er talloze voorbeelden van verhalen die zijn aangedikt of regelrecht verzonnen. Als je er maar een slaatje uit kunt slaan. Het slachtoffer moet te allen tijde gehoord en geloofd worden.
Wie gezonde twijfel heeft bij deze explosieve verhalen waaraan allerlei beloningen kleven, zoals subsidies, publicaties, media-optredens, banen in de wetenschappelijke wereld en bestuurlijke of politieke functies, is een schurk. Deze slachtoffercultuur heeft daarnaast een zorgelijke trend in gang gezet: men heeft geen talent of intelligentie nodig om aan (grote) verdiensten te komen. Het volstaat om oneindig gekwetst zijn. Met als resultaat dat de lat heel laag komt te liggen voor mensen met een migratieachtergrond, aangezien zelf verantwoordelijkheid nemen niet meer hoeft.
Lees ook:
Deel 2 Hoe links gelijkheidsdenken de maatschappij doordrenkt
Deel 3 De machtswellust van de progressieve religie
De serie is een opsplitsing van het gelijknamige artikel van de auteur in de essaybundel Diversiteit, identiteit en de ‘culture wars’ (redactie Paul Cliteur en Perry Pierik).
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Cultuur25 december 2021Nederland is een zinkend schip
Linkse politiek19 november 2020Kamala Harris: de nachtmerrie van iedere integere en intelligente vrouw
Diversiteit16 februari 2020Het tijdperk van emotionele chantage (3)
Diversiteit9 februari 2020Het tijdperk van emotionele chantage (2)
Geweldig artikel en ik kijk nu al uit naar de volgende delen. Helaas zullen ze nooit de MSM halen. Progressief links laat zich helaas niet sturen door feiten en als je het al probeert, dan zullen ze voornamelijk gaan schreeuwen, gillen, dreigen en uiteindelijk over gaan tot geweld, want hun utopische religieuze ideologie moet en zal de waarheid worden.
De drang naar een samenleving van gelijken kan namelijk alleen maar gehaald worden als alle andersdenkenden vernietigd zijn.
Waar kennen we dit van?
Dromen zijn bedrog, werd terecht gezongen. De linkse dromen eindigen altijd in een regelrechte nachtmerrie namelijk een dictatuur. Waarom heet links eigenlijk progressief is mij een raadsel. Het is namelijk op termijn altijd destructief.
Prima stuk,kijk alleen al hoe zich Verhofstadt en Timmermans zich gedragen ,als heersers over Europa,ongekozen door het volk ,en iedereen die Populist is ,het liefste laat opsluiten omdat zj zogenaamd een gevaar zijn voor de Democratie terwijl dit gewone mensen zijn zoals u en ik ,die tegen de massale instroom zijn van gelukszoekers,klimaatgekken, en dolgedraaide politici ,die zich druk en sterk maken voor transgenders ,vissers en boeren het liefst de nek om draaien, dit alles voor een zeer riant salaris waar de Populist dan wel weer voor mag opdraaien.
Ik volg het verhaal helemaal.
Slechts 1 (belangrijk!) aspect ontbreekt m.i. in dit stuk, nl.dat de hierboven beschreven linkse ‘idealen’ enkel en alleen worden gepropageerd en toegepast in de blanke westerse wereld, nergens anders!!
@ Feniks.
Misschien is het linkse “idealisme” in de niet-blanke wereld reeds enige tijd gevestigd ? Het feit dat de bevolking levend in dat “idealisme” vooral afhankelijk zijn, voor hun bestaan, van de blanke westerse wereld met o.a. ontwikkelingshulp, eten, medische zorg enz. enz. geeft aan welk “idealisme” door de linkse kliek wordt nagestreefd en aldaar reeds is gevestigd met álle kwalijke gevolgen van dien. Nú zal én moet de blanke westerse wereld ook nog veroverd moeten worden, dat kunnen de linkse ratten makkelijk doen omdat de blanke westerse wereld een vrije en open wereld is met “leiders” die géén leiders zijn.
Als de blanke westerse wereld nog een paar jaren blijft voortgaan in de reeds ingezette ontwikkeling zal die wereld worden als de niet blanke, afhankelijke wereld.
Cuba, Venezuela?
Wow klasse, dit artikel.
Het is een kleine groep mensen, die geld ruiken en zich willen profileren als bestrijders van racisme. Ik denk dan aan Bij1 en kickout en nog meer van die rare clubjes. Allemaal mensen die amper werken maar wel geld willen opstrijken. En de media doet mee, ten koste van de gewone burger.
Over ruim een jaar allemaal fvd of pvv stemmen.
“sugar daddies” lijkt mij een uitstekende titel voor de huidige hoogleraren en docenten op alle universiteiten. Want loop je niet in hun gareel dan kan je het schudden. Doe je mee met die hele schijnheiligheid die momenteel de gevestigde elite orde zo walgelijk siert, dan is je plekje op een goedbetaalde plek verzekerd. Want net als bij het communisme en polititbureau zijn netwerken en hun relaties belangrijk voor je, want zo werkt het tegenwoordig. Ik weet van andere afgestudeerden dat zij ook voorzichtig waren met hun prof.begeleider en moesten oppassen voor bepaalde meningen anders ging het hele spel van promotie niet door. Dit is tekenend voor onze huidige maatschappij dat al die voorbeeldgevende docenten zo onder invloed staan van de gevestigde elite orde dat het lijkt alsof iedereen op de universiteit is gebrainwashed.
Geldt niet alleen voor de uni. Ook op het werk en zelfs als je afhankelijk bent van het uwv. Beter je politieke voorkeur verbergen indien die niet aansluit bij de linkse kerk. Eigenlijk raar want volgens mij is dat toch echt een minderheid als ik zo de diverse enquêtes over bv immigratie en klimaat zie
Racisme = racisme, ook al is dat zogenaamd goed bedoeld.
Iemand die zich voordoet als “beschermer van mensen met kleur” is meer met huidskleur bezig dan alle PVV-stemmers samen. Dat racisme levert helaas een goede boterham op, èn “deugpunten” in de Staatsmedia.
Ondertussen zijn woorden als “identiteitspolitiek” en “intersectionaliteit” gewoon Newspeak voor “racisme”, of “seksisme”. De slachtoffercultuur is niet alleen vernederend voor zelfbewuste individuen uit de “te helpen” doelgroepen. Het is bovenal een verdienmodel en een manier om discussies dood te slaan; “niemand mag mij tegenspreken want ik ben slachtoffer / help slachtoffers”.
Daarom hebben we ondertussen meer dan 100 genders; allemaal blanke onbenullen die ook streven naar slachtofferschap.
Dat is helaas, niet alleen maar extreem achterlijk. De Westerse wereld is in 100.000 jaar menselijke geschiedenis de meest vredige, vrije, welvarende en tolerante maatschappij die we ooit gekend hebben.
Overal in het Westen wordt die Westerse samenleving nu keihard aangevallen door een samenwerkingsverband van islamisten, socialisten en (nota bene geïmporteerde!) racisten. Het gevolg is ernstige verdeeldheid tussen bevolkingsgroepen. De onmogelijkheid van rationele discussies hierover is een recept voor grootschalig religieus, raciaal en seksueel geweld.
Afschaffing van de rede ten voordele van emotionele chantage is dus levensgevaarlijk.
Progressief gelovigen doen mij denken aan gelovigen van generaties terug die hun stuiver in een spaarpotje voor de zending stoppen. Ze kregen als beloning een knikkend hoofdje van een dankbare inboorling.
De inboorlingen van vandaag de dag zitten nu in achterstandswijken. Hun blanke meesters weten wel wat goed voor hen is en verwachten geen weerwoord van hen. Want net als vroeger dienen zij dankbaar te zijn. De dopamine junks moeten wel op tijd hun verdovende middelen op tijd toegediend krijgen want anders worden ze narrig. Alles wat hun shot in de weg staat moet aan de kant worden geschoven want anders moeten zij veel meer moeite doen om aan hun gerief te komen.
De vreugde om de herkenning van dit artikel is groot. Die overtreft de (enorme) ergernis om het fenomeen dat Pinas beschrijft.
In mijn jongere jaren, begin jaren 90 vorige eeuw, heb ik meegemaakt bij post-doc opleiding specifiek voor herintredende vrouwen dat Collega dames met een kleurtje allen afkomstig rondom Erasmus Universiteit, niet alleen een uitkering genoten tijdens deze studie, maar ook reiskosten vergoeding , kinderoppasvergoeding, en studieboeken vergoeding kregen vanuit de overheid. Ik dacht: dat is interessant, en vroeg bij onze gemeente naar de mogelijkheden. Die bleken er niet te zijn want dit soort regelingen waren er niet in de Kop van NoordHolland.
Daarnaast vertelden de Rotterdamse dames dat ze op deze manier al de zoveelste post-doc deden. Hoezo kansen ongelijkheid.
Enfin, dit is zoals het werkt in onze maatschappij.
Onder de heer Van As zijn twitteraccount gevonden een twitter van Jason Walters:
One of the really fascinating aspects of far left, ‘woke’, extremism, is that it, unlike islamism or far right ideology, seems to mainly tailored to recruit females.
…Woke works the other way around. It wants to dominate, humiliate and eventually destroy opposition not through brute force, but emotional blackmail. It uses passive aggressive as its weapon, trying to instill a sense of guilt to exert ideological and political control. Instead of having to justify itself through discourse, it pathologically demands limitless and ever expanding empathy. It recruits by employing emotional abuse and laying Kafkatraps. In other words, it seems specifically tailored to appeal to young women.
Wellicht dat Mevrouw Pinas dit ook zo duidt in een van de volgende delen van het drieluik, vooruit lopend daarop, leek mij toch interessant het nu onder dit luik al te delen.
Ik heb een uitgebreide reactie geschreven, die helaas in moderatie stand is blijven hangen, de hele nacht.
Hoe kan dit ?
Pamela Pinas
Goed artikel met als kanttekening dat ik de termen links en rechts niet zou gebruiken. Beiden zijn nuttige idioten die maar al te graag tegen elkaar worden uitgespeeld, idem religie, gender, kleur enz., door degene die de regie voeren. Er gebeurt niets vanzelf in de wereld, er zit echt wel een plan achter. Je ziet hetzelfde spelen in andere landen, regie derhalve. De politiek is hierbij slechts een loopjongen, stemmen en hopen hiermee een verandering te bewerkstelligen is dan ook zinloos. Ook de vangnet partijen / controlled opposition (pvv/fvd) gaan nooit iets veranderen. Democratie is een illusie een georganiseerde groepsverkrachting.
U geeft de voorkeur aan Venezuela, Cuba, Noord-Korea, Iran? U zult begrijpen dat ik u een min heb gegeven.