Vijftig jaar geleden was de Praagse Lente
Het lied van Marta Kubisova als symbool van de vrijheid
Titelfoto: Zangeres Marta Kubisova op de herdenking van de Praagse Lente (Wenceslasplein te Praag, 21 augustus 2018). Screenshot door redactie OpinieZ van YouTube-video, kanaal CRO Radiozurnal
Ik waarschuw de lezer alvast: dit wordt een bijzondere column, een column waarin de links met filmpjes een verklarende rol spelen. Die vormen als het ware de cruciale haakjes waaraan het verhaal is opgehangen. Ik vraag de lezer dus: bekijk en beluister ze; ze illustreren mijn verhaal.
Enkele dagen geleden, op 21 augustus, werd in Praag op indrukwekkende wijze herdacht dat vijftig jaar geleden troepen van het Warschaupact met militair geweld een einde maakten aan een bijzondere periode in de Tsjechische geschiedenis: de Praagse Lente.
Die Praagse lente, die duurde van januari tot 21 augustus 1968, gaf lucht aan de opgekropte en onderdrukte verlangens en gaf vleugels aan de hoop op een tot dan toe slechts gedroomde vrijheid. In de voorafgaande jaren waren de teugels al een beetje gevierd, maar in die paar euforische maanden leek een nieuw tijdperk van vrije politieke en culturele expressie te zijn aangebroken. Die euforie was maar van korte duur.
Symbool van de Praagse Lente
De betekenis van deze ingrijpende gebeurtenissen kan nooit beter geïllustreerd worden dan met drie filmpjes, één uit 1968, één uit 1989 en tenslotte die van afgelopen week, 21 augustus 2018. Ze tonen de moedige vrouw die voor de Tsjechische bevolking het symbool werd van de Praagse Lente: de zangeres Marta Kubisova met het lied dat drie generaties in hun harten sloot: Gebed voor Marta (Modlitba pro Martu).
De eerste is al meteen raak en laat zien waarom Marta Kubisova’s naam voor altijd met augustus 1968 verbonden zal blijven: met haar lied vertolkte zij de gevoelens van die tijd: ondanks alle onrust en onzekerheden, ondanks het verlies van souvereiniteit, blijft er de hoop op betere tijden.
Bijzondere lading
Het lied, dat oorspronkelijk voor een TV-serie was geschreven en twee dagen na de inval in een provisorische studio van de Tsjechische omroep was opgenomen, kreeg in die hectische dagen vol verbijstering en woede een bijzondere lading. De tekst is een bewerking van een geschrift uit 1650 van de beroemde Tsjechische filosoof, pedagoog en theoloog Jan Amos Komensky (beter bekend als Comenius). Comenius, die in een tijd van politieke en religieuze onrust zijn land verliet en na langdurige omzwervingen, uiteindelijk asiel vond in Amsterdam, riep in zijn gebed op om ondanks alle politieke en religieuze verwarring, de hoop niet op te geven: ooit zullen de Tsjechen weer over hun eigen lot kunnen beschikken.
In de augustusdagen van 1968 sloot iedereen dit lied, deze tekst en deze zangeres in zijn hart.
Duitse vertaling van het Gebed voor Marta
Normalisatie
Onder de naam Normalisatie werden kort na de inval de vernieuwingen teruggedraaid, kwam de dictatuur terug, werd de censuur heringevoerd en hernam de communistische partij de controle op het dagelijks leven. Door ‘zuiveringen’ ontdeed de partij zich van verlichte geesten.
Marta Kubisova werd, vanwege dit lied en om haar openlijke steun aan de politieke leider van de Praagse Lente Alexander Dubcek, al spoedig slachtoffer van die Normalisatie: ze werd grof vernederd en mocht niet meer optreden. Haar lied werd verbannen van radio en TV. Kubisova toonde haar persoonlijke moed toen zij de belangrijkste woordvoerster werd van de dissidente beweging Charta 77 van o.a. Vaclav Havel.
De Normalisatie zou tot 1989 duren.
Fluwelen Revolutie
Toen maakte de Fluwelen Revolutie een einde aan de bijna twintig deprimerende jaren van geleidelijk verval, van moedeloosheid en lethargie. Ineens klonk aan de vooravond van deze vreedzame omwenteling, het Gebed voor Marta op. Het is dan ook niet verwonderlijk dat in die dagen, op een volgepropt Wenceslasplein, op het balkon, omringd door de leiders van de omwenteling, Marta Kubisova a cappela, haar lied vertolkt. De tienduizendenTsjechen, lieten daar hun emoties de vrije loop: zie het filmje.
En dan valt nog iets bijzonders op: de meeste mensen op dat plein behoren tot een bijzondere generatie: opgegroeid in de zonnige tijden van de eerste republiek van Masaryk, volwassen geworden tijdens de Duitse bezetting en onder de Communistische dictatuur: het is de generatie die in 1968 de hoop op vrijheid zag vervliegen en nu, pas weer twintig jaar later, eindelijk de woorden van Comenius verwezenlijkt zien: eindelijk kunnen de Tsjechen weer over het eigen lot beschikken.
Vijftig jaar later
En nu de beelden van vijftig jaar later: 2018. Er groeide een nieuwe generatie op: de kinderen en kleinkinderen van de mensen die de Communistische staatsgreep in 1948, de Praagse Lente van 1968 en de Fluwelen Revolutie van 1989 bewust meebeleefden. Een generatie die in volle vrijheid kon opgroeien, die het Gebed van Marta verwezenlijkt hebben zien worden.
En zie hoe ook zij op een opnieuw afgeladen Wenceslasplein, het symbool, Marta Kubisova en het iconisch geworden lied, toejuichen. Aan het slot hoor je de omroeper die de laatste vrije uitzending van de Tsjechische radio in die augustusdagen afkondigt. Russische troepen hadden het gebouw bezet en gedeeltelijk verwoest.
Het is dit verlangen naar autonomie dat in het Westen wordt misverstaan. De geschiedenis van de voormalige Oostbloklanden is er een vol oorlogen, bezettingen en overheersing. De val van de muur bracht nieuwe perspectieven, elk van die landen zal op eigen kracht autonomie, democratie en verbondenheid in de Europese Unie vorm moeten geven. Daar passen geen directieven uit Brussel bij, zoals ik al eerder schreef.
Ook dat is de boodschap van het Gebed van Marta.
Over de auteur
- Freek van Beetz, studeerde Planologie en Politicologie, was van 2001-2010 adviseur van de MP van de Ned.Antillen. Auteur van Uitzicht op Zee (roman, 2015) en van Het laatste Kabinet (2010) en Het einde van de Antillen (2013).
Als je enig affiniteit en medegevoel met de Tsjechische geschiedenis, het Tsjechische levensgevoel en de Tsjechische mentaliteit hebt dan smelt je hart bij dit artikel en bij deze film- en geluidsfragmenten!
Op de Vaklavske Namesti tot aan Narodni/Na Prikope staan wel zeker over de 50.000 mensen de gebeurtenissen van 1968 en 1989 te gedenken, velen van hen hebben die vreselijke inval van het Warschau Pact in 1968 zélf niet eens meegemaakt EN TOCH STAAN ZE ER.
Als er ooit een BEWIJS voor een gedeeld Nationaal Gevoel, een Volksziel nodig is, dan kun je dat hier zien, voelen en doorgronden.
Dit gaan de geestelijk onbewusten, de apparatchiks die in de EU aan de touwtjes trekken helemaal NEVER NAKKO begrijpen, laat staan doorvoelen en ook hele volksstammen van die globalistisch Linkse Kerk kunnen dit niet vatten OMDAT ZIJ DAAR GEESTELIJK TE ARMOEDIG VOOR ZIJN en hun breintjes volgepropt zitten met neomarxistisch postmodernistisch Gutmench gelul, zonder enige werkelijke spirituele diepgang, louter het na-lullen van deug-slogans.
Daarom moet die links fascistische kliek van de EU hun domme bekken houden als het over nationale saamhorigheid gaat en de liefdevolle verbondenheid die daaraan ten grondslag ligt en die ze geframed hebben als “nationalisme” en “populisme”. Deze lieden moeten van het politiek toneel verdwijnen en plaatsmaken voor mensen die in de Nieuwe Tijd van Waarheid en Realisme passen.
Zij hebben het principe van dat type liefdevolle verbinding helemaal niet begrepen en gaan dat ook nooit begrijpen en snappen nog veel minder dat nu juist ooit “Alle Menschen Brúder werden sollen”, vanuit dát liefdesgevoel en NIET vanuit hun linkse afbraak en diversiteitsdwang.
Zo is het, Hans!
een (video)beeld zegt meer dan duizend woorden. dank voor een aangrijpende column
@ Frans.
Helemaal met u eens.
In landen als Tsjechië en de overige Visegradlanden heeft men nog enig nationaal gevoel, en men uit die gevoelens op dagen als deze herdenking.
Als wij in NL hetzelfde zouden doen werden we door het linkse deel van de natie uitgemaakt voor Nationalisten, fascisten enz. enz. Ik vind het woord Nationalisten eigenlijk een z.g. Geuzennaam, wat is er fout aan m vóór je vaderland “te staan” ? Wat is er fout om je te verzetten tegen een heerschappij van vijandelijke groepen als moslims ? Ik zal dát blijven doen.
Kan me de inval van het Warschaupact goed herinneren, óók de student Jan Palac die zichzelf, uit protest, in brand stak op ’t centrale plein in Praag.
Ik vrees dat in Europa óóit hetzelfde zal gaan gebeuren om ons onder het juk van de EU-dictatuur uit te wurmen.
Prachtig artikel.
En noodzakelijk.
Dat totalitaire “EU”-konstrukt maakt de onafhankelijke landen,
en hun nationale, historische culturen, kapot.
Al jaren, schrijf ik, dat dat konstrukt corporatistisch en totalitair is :
vanwege de gelijkschakeling van alles & iedereen;
daar komt de illegale massa-immigratie en de islamisering nog eens bij.
Sinds kort noem ik het gewoon : het neo-fascistische Vierte Reich.
We zullen ons weer vrij moeten vechten.
Wat een mooie uiting van nationale en culturele gevoelens, en natuurlijk exact het geen waar men in de Brusselse EU paleizen een indigestie van krijgt.
Jammer dat dit soort taferelen in West Europa, na een halve eeuw politiek correcte indoctrinatie, niet meer mogelijk zijn, behalve dan in Moslim enclaves natuurlijk.
Geen wonder dus ook dat de EU alle geschut van stal haalt nu net die landen die dit het hardst nodig hebben, de Visegrád landen, de door de EU uitgenodigde cultuurverrijkers doodleuk niet toelaat.
Je zou haast medelijden met ze krijgen, maar niet echt hè.
Niemand lijkt meer te weten hoe in Nederland in 1978 de inval werd herdacht met “Denk aan Praag” en elders met “Remember Prague”. Hier declameerde Jana Beranová en trad Simon Vinkenoog op in Carré op herdenkingsmanifestaties.
Praag, het hart van Europa.
En bekijk dan ook dit filmpje nog even. Liedje bij documentaire over Marta Kubisova: https://www.youtube.com/watch?v=Y80BaW0CGcY. Zivot neni pes (Een leven zonder hond) Documentaire kan ik zelf nergens vinden. En als het ‘modlitba pro Martu’ is, luidt de vertaling ‘Gebed voor Martha’. Was er zelf rond 20 voor 8…de mensen bleven maar komen..en komen..en komen.
Spijker. Kop. Raak. Men moet de bijnaam EUSSR voor de EU en het gevaar van de Apperaski in Brussel niet onderschatten. Die vinden zichzelf nu ook heel democratisch, Erich Honecker droeg destijds de titel “Held van de Duitse Democratische Republiek”.
Hans, ik heb hier niets aan toe te voegen, de emotie is nauwelijks te verwoorden.
[…] en meedogenloze onderdrukking, sterk hechten aan hun herwonnen vrijheid en autonomie. Zie ook de ontroerende beelden bij de herdenking van de Russische inval in Praag in […]