Lydia de Leeuw in Wonderland
BDS-activiste is terecht toegang tot Israël ontzegd
Titelfoto: Straatbeeld Tel Aviv, Israël (CC0)
“Eigenlijk had Lydia de Leeuw afgesproken met mensenrechtenorganisaties in door Israël bezet gebied.” Zo begint het artikel in NRC over een activiste die op een missie naar Israël ging, maar de toegang tot dat land werd ontzegd. Waarschijnlijk had haar bezoek te maken met de reis van een Flotilla vanuit de EU die de Israëlische zeebewaking rond Gaza binnenkort zou moeten doorbreken.
Yesterday, me and my @SOMO colleague were denied entry into #Israel, based on a decision by the Israeli Minister of Interior, citing anti-#BDS legislation. This is part of a concerted effort to silence #HRDs and prevent #HumanRights research. https://t.co/cSYdUsjvtf #Palestine
— Lydia de Leeuw (@LydiaDeLeeuw) July 21, 2018
Stukje Egypte
Dat die bewaking noodzakelijk is als je Israëlische burgers wilt beschermen tegen Hamas´s doodseskaders – toch één van de belangrijkste taken van een overheid – doet er dan niet toe kennelijk. De Gazanen lijden vanwege de wurggreep waarin het totalitaire regime van de terreurbeweging Hamas hen houdt. Dit stukje Egypte huist al een eeuw het uitschot dat Egypte rijk was. Vandaar dat de toenmalige president Anwar Sadat de enclave niet van Israël terug wilde na de verloren oorlog van 1967. Israël ruilde het later in een ‘land-for-peace’ deal met de Palestijnen. Het is dus niet ‘bezet’, anders dan door Hamas: een proxy van Iran. Sadat kreeg overigens Sinaï netjes terug. Dat is momenteel een broednest van jihadisten waar president Al-Sisi regelmatig het leger op af stuurt met behulp van Israëlische inlichtingen.
“Bezet gebied”
Welk gebied is dan wel ‘bezet’ door Israël? Volgens de Palestijnen heel Israël. Dat zie je in de logo’s van hun bewegingen ook terug. Volgens anderen – waaronder onze regering – Judea en Samaria, het Joodse hartland. Tot 1948 was dat Joods mandaatgebied. Tijdens de onafhankelijkheidsoorlog van 1948 werd het gebied veroverd door Jordanië en negentien jaar lang bezet. In 1967 veroverde Israël het terug. De Jordaanse bezetter wiste de millennia oude naam en gaf het de naam: West Bank. Vreemd is die naam wel, want de Hasjemieten zijn een Arabische stam.
Zo zijn ‘Palestijnen’ inwoners van Palestina – een Joods mandaatgebied – met een door de Romeinen gegeven naam, ook al met de bedoeling Joodse historie te wissen. Het mocht geen Israël ( land van de Israëlieten) meer heten. Het idiote effect ervan is dat Palestijnen in feite Joden zijn van voor 1948. Het mandaatgebied betrof het gebied letterlijk aangeduid: ‘from the Jordan river to the sea‘. Daar zit uiteraard het hele gebied bij waar Jezus zou hebben rondgewandeld. Ook Jeruzalem natuurlijk want dat ligt in Judea.
Een provincie die in een oorlog door een vreemde mogendheid (Jordanië) is bezet en daarna wordt terugveroverd, is vanaf dat moment dus niet meer bezet. Dat de internationale politiek het soms anders wil zien, laat ik hier buiten beschouwing. In uw schoolboeken geografie hebt u terecht geleerd dat Jeruzalem de hoofdstad van Israël is. Dat de oud-bezetters van Jeruzalem of delen daarvan daar anders over denken is politiek.
Golan
Welk gebied wordt er dan wel bezet? Antwoord: de Golan-Hoogvlakte in het Noorden van Israël. Die is bezet, na door Israël veroverd te zijn op Syrië in de Zesdaagse oorlog van 1967. Een strategisch belangrijk gebied, waarvandaan overzicht op Syrië mogelijk is. Israël en Syrië zijn formeel nog steeds in oorlog. Als Syrië de Golan-Hoogvlakte zou bezitten, was het vrij schieten op Israël en we weten dat ze dat ook zouden hebben gedaan. Op dit moment – 51 jaar na de Zesdaagse oorlog – wordt er vanuit verschillende kanten gesuggereerd dat Israël dat gebied rechtmatig heeft verkregen en mag houden. Volgens oorlogsrecht is dat al zo, maar landen stellen prijs op ‘erkenning’. Mochten de Democraten overstag gaan dan wordt dat binnenkort ook erkend door de VS.
Bevoorraad
Lydia de Leeuw heeft met haar stichtingen en hulporganisaties alleen neokolonialisme willen bedrijven, want Gaza – hoewel een terreurnest – wordt door Israël bevoorraad en niet door Egypte. Dat gebeurt uit humanitaire overwegingen. Israëlische huizen staan binnen enkele honderden meters van de grens en zijn gemakkelijk doelwit. Daar gaan kinderen naar school en ouders naar hun werk. De ‘blokkade’ – ingesteld vanwege de vele raketbeschietingen – willen ‘doorbreken’ is dan een levensgevaarlijke missie. Je legitimeert terreur op Israëlische burgers.
IJzeren greep Hamas
De haatvideo’s en preken over het verscheuren en aan flarden snijden van Joden zijn overal voor iedereen te zien. Dat wens je niet in je Vinex-wijk. Hamas is een Iraanse proxy en hoe Iran over Joden denkt is duidelijk. Lydia trekt zich het leed van de Palestijnse bevolking aan. Dat is legitiem hoewel dat leed een eindje verderop in Syrische kampen beslist ernstiger is. Bovendien wordt het leed van een groot deel van de Gazanen niet veroorzaakt door Israël – hoe dan? – maar door de ijzeren greep van Hamas waarvan de atrociteiten genoegzaam bekend zijn. De leiding bestaat uit multimiljardairs. Daar kom je dan met je bootje over de Middellandse zee. Of – zoals Lydia met de goede bedoelingen – aan land om van daaruit actie te voeren tegen Israël in plaats van tegen Hamas.
Verdacht
Lydia is vast heel knap maar heeft tijdens aardrijkskunde en geschiedenis niet op zitten letten. Haar morele kompas staat ook een beetje verdacht afgesteld. Ze verkeerde lange tijd tussen de Palestijnen die onderwezen worden met lesmateriaal waar onderwijsminister Bernhard Rust (zoek die maar even op) een onrustige rechterarm van zou krijgen.
BDS
De BDS-beweging waar Lydia fan van is, is een illegale Palestijnse organisatie die door veel landen is verboden maar bij ons (nog) niet. Het is een puur op antisemitisme gebaseerde beweging met als doel Israël economisch te raken en om preciezer te zijn: Joden. Dat het niet lukt is te danken aan Israël zelf dat zich vanwege haar wetenschappelijke vindingen en technologieën onmisbaar heeft gemaakt in de Westerse moderne samenleving. Niets werkt zonder Israëlische technologie en ook onze veiligheid hangt van hen af, zo bleek onlangs weer in Wenen.
Beste @volkskrant De door Israël geweigerde "onderzoekster" Lydia de Leeuw was in 2011 secretaris van de NL Gazaboot en is dit jaar ook weer betrokken bij de Gazavloot. Dat is eenvoudig te googelen. https://t.co/LmeJ97cIqg
— Carel Brendel (@CarelBrendel) July 25, 2018
Valse informatie
Israël nam vorig jaar een wet aan die een einde moet maken aan de activiteiten van BDS-activisten op Israëlische bodem. Gewoon omdat het antisemitisme is gestoeld op valse politieke informatie die an sich al een vorm van antisemitisme in zich bergt. Daar hoort het abusievelijk tot “bezet gebied” bestempelen van het Joodse hartland natuurlijk bij. Jordanië wil het terug. Wat wil het arme Jordanië met Judea en Samaria? Ze hadden het negentien jaar in bezit en er gebeurde niets mee. Ja, er werden Joodse artefacten vernietigd en met de grafstenen van de Joodse begraafplaats op de Olijfberg werden wegen hersteld. Maar voor de daar in hutjes levende schaarse Arabieren – vanaf 1964 ‘Palestijnen’ genoemd – werd geen staat opgericht. Ze waren zelfs niet welkom aan de andere kant van de rivier.
De wens een Palestijnse staat (let wel: alleen voor Arabieren, Joden zijn niet welkom) op te richten ontstond na de verloren oorlog van 1967. De reden, Lydia, is dat ze geen Joden terug willen en zeker niet in hun oorspronkelijke land. Dat wilde de groot-moefti van Jeruzalem destijds, Mohammad Amin al-Hoesseini, ook voorkomen en hij sprak daarover met Adolf Hitler.
Anti-BDS wet
Wat betreft de Boycot en de daaruit voortvloeiende Divestment en het willen Sanctioneren lijkt mij nu wel aangetoond dat dit toch oprecht de bedoelingen van Lydia zijn. Het kabinetsstandpunt over BDS luidt: ‘Het ministerie (BuZa) wijst BDS af, maar wijst erop dat ook voorstanders vrijheid van meningsuiting hebben’ Het is namelijk een politieke mening dat Israël, apart van de Golan Hoogvlakte op Syrië, land bezet. Een mening die gepropageerd wordt uit Palestijnse en Arabische hoek. De verliezers van oorlogen tegen de Joodse staat met een agenda de Joden uit te roeien.
Een “ik wist het niet” van de feiten voldoet niet als je zoveel reist en slechts eenduidig leed wilt zien. Namelijk alleen het leed waarvan jij vindt dat het is veroorzaakt door Joden. Dat is heel verdacht. Politieke feiten Lydia zijn een keuze, geen realiteit. De politieke realiteit die jij wilt zien, daarvoor is er nu gelukkig de anti-BDS wet.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Antisemitisme4 mei 2022Er zou een Dag van Reflectie moeten komen
Antisemitisme15 april 2022Berichtgeving over Israël is lakmoesproef voor betrouwbare journalistiek
Integratie24 november 2021Over tribale relschoppers en politiek-correcte mediafilters
Antisemitisme19 september 2021Namenmonument tegen wil en dank
Ook hier speelt zich het verschil tussen realist en idealist af, zoals we dat tegenwoordig steeds vaker tegenkomen.
Een ideaal voorstaan is op zich niet zo verkeerd, maar als je daarvoor de feitelijkheden gaat omzeilen, wordt het een onmogelijke missie om zo iemand met argumenten tegemoet te treden.
Ik moest denken aan een voorval van jaren geleden. Het stortregende opeens en mensen vluchtten de winkels in om te schuilen. Daarbij kwam ook een knul naar binnen en hij was ondanks de hevige bui, kurkdroog gebleven.
2 mogelijkheden waren er. Hij was tussen de druppels door gerend, of zijn kleding en hijzelf waren zo vet van vuil, dat het water niet doordrong. In onze tijd zou de bovengenoemde idealist hebben geroepen: het regende niet.
Tja, moet je daarover een discussie willen aangaan of toch maar niet.
Wel goed, dat in dit artikel nog eens duidelijk wordt uitgelegd, wat de werkelijke geschiedenis is in Israël en omliggende gebieden. Met dank daarvoor.
Je moet het maar kunnen hè, dat haten van de Joodse mens. En dat generaties lang. Kennelijk een hele belangrijke activiteit met een hoge prioriteit van de Palestijnse mens en de rest van het Midden Oosten. En tegenwoordig ook van de goegemeente.
Op naar de volgende 500 jaar haten.
Heerlijk artikel vol feiten. Het is stuitend om te lezen dat journalisten van zichzelf verklaarde kwaliteitscouranten als NRC en Volkskrant in hun artikelen over Israel simpele feiten over recente oorlogen niet kennen. En bewust onwaarheden schrijven waarin Palestijnen altijd zielig zijn het IDF altijd fout. Het is goor antisemitisme. Stand With Us heeft er op Facebook bijna een dagtaak aan om alle incorrecte berichten te corrigeren. Meisjes als Lydia zul je nooit horen over een boycot van producten uit het illegaal door Turkije bezette deel van Cyprus of de door Marokko bezette Spaanse Sahara. Inclusief een enorme muur. Als ze zo graag Israelische producten wilt boycotten levert ze maar haar mobieltje en laptop in. Schijnheilige hypocrisie.
Ik heb het nrc artikel gelezen en de dame beweert dat ze alleen privé pro-Palestijns en pro-bds is, maar dat dat absoluut niet betekent dat dat haar onderzoek beïnvloedt.
Echter staat er ook dat in haar onderzoeksrapport het volgende stond:
Door de import van „producten uit illegale nederzettingen”, concludeert de onderzoeker, „raken bedrijven, consumenten en overheden in Europa betrokken bij schendingen van mensenrechten en humanitair oorlogsrecht. Waarom vertaalt zich dat niet in een importverbod?”
Het is door de verwoording als vraag weliswaar geen directe oproep tot bds, maar de intentie is hetzelfde. Zeker voldoende om te stellen dat haar persoonlijke politieke mening wel degelijk doordringt in haar rapporten.
Goed dus dat ze is tegengehouden.
Indien Lydia de Leeuw niet aanhangster was van BDS maar van een anti-Finse boycot-beweging, en lelijke leugens over de geschiedenis en het volk der Finnen hielp verspreiden, dan zou zij voor het overtreden van de wet die het aanzetten tot haat en het oproepen tot geweld verbiedt reeds lang voor een Nederlandse rechter hebben gestaan. Maar nu het een haatcampagne tegen Israël en de Joden betreft geniet zij de bescherming van de hypocriete ‘vrijheid van meningsuiting’. Sjonge jonge.
Toch even een correctie op een stukje geschiedenis. Van 24 juli1922 tot 15 mei 1948 maakte de West Bank deel uit van het Britse, niet het Joodse, mandaatgebied. Na de onafhankelijkheidsoorlog behield Jordanië het tot het in 1967 door Israel werd veroverd, dat er een militair bestuur instelde. In 1988 liet Jordanië zijn claim op het gebied varen. De bestuurlijke status van het gebied werd pas na de Oslo akkoorden van 1993 min of meer geregeld tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit. Eerder, lijkt mij, is er op de West Bank van een ‘Joods mandaat’ geen sprake geweest.
Overigens zonder verder iets af te willen doen aan de hier gegeven visie op de rol van Hamas en BDS.
Fijn dat we zulke goede journalisten te lande hebben als Ernst Lissauer.
Gerard, toch even een correctie op je correctie…
Heel Palestina was Brits mandaatgebied, dat mandaat hield in dat de Britten binnen Palestina twee staten moesten realiseren; een Joodse en een Islamitische. Dat is begin twintiger jaren ook gebeurd, waarbij de “Westbank”, onder meer, aan de Joden werd toegekend, de Jordaan was de nieuwe grens, daarom hete het aan de Moslims toegekende gebied dan ook Trans Jordanië. Dat “Trans” laten ze tegenwoordig heel handig weg omdat dat verwijst naar ooit gemaakte afspraken waarvan Arabieren en politiek correcten liever niet hebben dat die bij het grote publiek bekend worden.
Waar het feitelijk op neer komt is dat de Palestina koek in 1922 eerlijk verdeeld is onder de Joden en de Moslims. Na de tweede wereld oorlog hadden de Moslims hun deel van de koek al lang geconfisqueerd, maar de Joden hadden, dankzij Arabisch dwarsliggen, nog niks gehad, en wouden eindelijk ook eens hun stuk van de koek. En toen moest dat Joodse stuk van de koek opeens opnieuw “eerlijk” met de Moslims gedeeld worden. De Moslims kregen toen, heel oneerlijk voor de Joden, de helft van de Joodse helft van de koek aangeboden, maar dat was niet goed genoeg, ze wouden de hele Joodse helft van de koek. Eerlijk delen met ongelovigen mag namelijk niet van Allah.
Lydia de Leeuw kan beter op een kookcursus gaan. Dan doet ze misschien nog iets nuttigs.
[…] die Koerdische vreugde wordt niet gedeeld door Sadet Karabulut die samen met Flotilla-activiste Lydia de Leeuw op Israëlische tegenwerking kan rekenen als ze haar gelijk probeert te bewijzen middels […]
Goed artikel.