De Progressieve Plantage

Titelfoto: demonstratie activisten Black Lives Matter – CC0

Een aantal weken geleden publiceerde OpinieZ mijn open brief aan Bij1 en Dipsaus waarin ik liet zien dat slachtofferschap geen oplossing biedt in onze samenleving. Daarvoor ontving ik veel steun. Opmerkelijk is wel dat veel mensen dit alleen vertrouwelijk lieten blijken. Ze lieten mij weten er net zo over te denken, maar dat niet openlijk te durven uiten. Dit heeft een reden!

In de Verenigde Staten heeft de Amerikaanse schrijfster en Republikein Candace Owens duidelijk gemaakt dat slachtofferschap uiteindelijk plaats moet maken voor een winnaarsmentaliteit. Een vrouw naar mijn hart!

Progressieve plantage

De MSM proberen Owens belachelijk te maken. Owens betoogt dat de progressieve kant van de samenleving de meerderheid denkt te vertegenwoordigen en zaken als inclusiviteit, tolerantie en openheid in pacht heeft. Progressieven hebben volgens Owens een mentale plantage gecreëerd waarin vrijheid niet langer bestaat. Iedereen die zich niet schikt naar de mores van deze Progressieve Plantage wordt publiekelijk afgebrand.

Regardless of whether or not you agree with @RealCandaceO, everyone can agree that this is a disgusting way to treat a woman. @TomArnold I hope you apologize pic.twitter.com/opYfb80m0i

— Peter J. Hasson (@peterjhasson) April 23, 2018

Ontstaan

De Progressieve Plantage ontstond eind jaren ‘60. Toen kregen progressieven aandacht voor emoties en identiteit. Debatten over genderneutraliteit, religieuze ideologieën en het koloniale verleden gingen van start en sleepten zich decennia lang voort. Er kwam een nadruk op sociale identiteit en groepsmobilisatie via een verondersteld maatschappelijk onrecht dat gemeenschappelijk werd beleefd. Progressieven legden de mars door de instituties af en de identiteitspolitiek werd een ziekelijke obsessie. Er moest en zou een kosmopolitische samenleving komen, door middel van opgedrongen meningen, emoties en identiteit. Zie hier de geboorte van de Progressieve Plantage.

Slachtofferschap als verdienmodel

De Progressieve Plantage suggereert gelijkheid, maar in werkelijkheid heerst er een strikte hiërarchie. Allereerst zijn er de trotse eigenaren van de plantage. Deze opportunisten zetten hun identiteit in om te claimen dat ze zwaar benadeeld zijn. Deze groep belichaamt het verdienmodel van de plantage: slachtofferschap. Dit verdienmodel gaat gepaard gaat met een nieuw fenomeen: zwart privilege. Het houdt in dat de opportunistische plantage-eigenaren hun ‘niet witte’ identiteit inzetten om iedereen te overtuigen van hun slachtofferschap en hun lange tenen. De beloningen voor deze opportunisten variëren van subsidies, publicaties, media-optredens en banen in de wetenschappelijke wereld tot bestuurlijke functies.

Zwart privilege

De tweede groep bestaat volgens  Owens uit de mede-eigenaren van de plantage. In Nederland zijn dit mensen als Leo Lucassen, Arnon Grunberg, Joop van den Ende, Jesse Klaver en andere progressieven op invloedrijke posities. Zij verafschuwen nationalisme of patriottisme en beschouwen migranten als slachtoffers. Zij vormen de belangrijkste groep binnen de Progressieve Plantage. Zij houden het zwarte privilege in stand via hun machtsposities. Hierdoor kunnen zij – uiteraard ook voor eigen gewin – de opportunistische eigenaren allerlei privileges aanbieden. Eigenlijk profiteren de mede-eigenaren nog meer dan de opportunisten. Ze gebruiken de zaak van de opportunisten om het progressieve gedachtegoed in het onderwijs, de media en instituties te laten klinken, er stemvee mee te vergaren en andersdenkenden buiten de deur te houden.

Controleurs

De derde groep in de Progressieve Plantage bestaat uit de ‘controleurs’. Deze groep zorgt ervoor dat iemand die de plantage verlaat of de plantageregels niet publiekelijk naleeft, gestraft wordt. Vaak gebeurt dit in de ‘verklik-vorm’ door bij de werkgever van de desbetreffende persoon  ontslag of royement te eisen. Daarnaast gebruikt deze groep ook de boycot van personen of het sturen van (semi)dreigementen als machtsmiddel. De vierde en laatste groep bestaat uit de volgelingen, de meelopers. Deze groep is het vurig eens met de opportunisten en verzet zich hevig tegen het ‘witte patriarchaat’. De groep fungeert hoofdzakelijk als stemvee en hulpjes voor de (mede)- eigenaren van de plantage.

Plantageregels

De vuistregel op de Progressieve Plantage is dat iedereen die niet tot het ‘witte heteroseksuele patriciaat’ hoort automatisch slachtoffer is van de samenleving. Het motto is dan ook: ‘Word slaaf van je eigen emoties’. Iedereen op de plantage is vrij, zolang ze maar progressieve ideeën, gevoelens en meningen uitdragen. Alles wat daarbuiten valt wordt als kwetsende afvalligheid beschouwd. De geschiedenis wordt uitvergroot, slachtofferschap benadrukt en het witte patriciaat geldt als het ultieme kwaad. De missie is pas geslaagd als dat witte patriciaat volledig is verdwenen.

Moral High Ground

De opportunistische eigenaren genieten van hun zwarte privilege en claimen ook de moral high ground, waardoor ze zich niet altijd aan de Plantageregels hoeven te houden. Zo is het promoten van etnische diversiteit een must, maar echte diversiteit aan opvattingen, argumenten, meningen en keuzes is wederom kwetsende afvalligheid. Zodra iemand besluit zich te begeven buiten de progressieve paden of een liefdespartner uitkiest met een andere mening of etniciteit, is dat volgens de progressieve plantage schadelijk en racistisch. Alleen de eigenaren mogen relaties hebben met wie ze willen en daar selectief in zijn. Zij kunnen zich immers meer privileges veroorloven.

Culturele toe-eigening

Op de Progressieve Plantage is cultuur een exclusief verlengstuk van je identiteit. Iets overnemen uit een andere cultuur mag niet meer, want dat is toe-eigening en respectloos jegens mensen die tot de desbetreffende cultuur behoren. Alleen plantage-eigenaren mogen, vanwege hun zwarte privilege, gebruiken uit andere culturen overnemen. Elke gelegenheid wordt aangegrepen om je respectloos te gedragen en de progressieve idealen aan iedereen buiten de plantage op te dringen. Ze demonstreren tegen alles wat niet progressief is. Het oproepen tot verbaal of fysiek geweld tegen iedereen die zich niet (meer) op de plantage begeeft is daarbij een geheiligd middel. Bovendien schuwt men niet iedere tragische gebeurtenis aan te grijpen om de obsessie met identiteit te laten blijken.

Leftists gets triggered by fundraising for victims of horrific Humboldt Broncos junior hockey team bus crash because of their "youthfulness and whiteness".

Seriously messed up. https://t.co/gXMRtbHUTm

— Paul Joseph Watson (@PrisonPlanet) April 11, 2018

Allergie

Op de Progressieve Plantage heerst extreme allergie voor afwijkende opvattingen. Iedereen die weigert zichzelf als slachtoffer te zien, die niet in het verdienmodel trapt of wegloopt uit de plantage zal represailles moeten vrezen of bestempeld worden als extreem rechts, racist, excuusneger of Uncle Tom. De opportunistische eigenaren en mede-eigenaren beschouwen hun volgelingen als slaven en stemvee en verdelen de plantage-opbrengsten, -beloningen en – privileges eerlijk onder elkaar.

Gedonder

De visie van Candace Owens is deprimerend. Maar gelukkig is er gedonder gekomen op de Progressieve Plantage. Steeds meer mensen zijn de progressieve terreur zat en willen zich buiten de grenzen van de plantage begeven. Langzaam maar zeker wordt slachtofferschap ingeruild voor een winnaarsmentaliteit, gebaseerd op prestaties. De eigenaren van de progressieve plantages worden zenuwachtig, want zij zien hun stemvee en verdiensten verdwijnen.

Ach, ik had de opportunistische plantage-eigenaren en mede-eigenaren allang kunnen vertellen dat hun verdienmodellen gebaseerd op emotioneel slachtofferschap niet lang stand zullen houden.

Plantages worden uiteindelijk altijd weer opgeheven als de voedingsbodem is uitgeput.

Over de auteur

Pamela Pinas

Historica EUR, columnist

Recent gepubliceerd

Archief

• Cultuur25 december 2021Nederland is een zinkend schip
• Linkse politiek19 november 2020Kamala Harris: de nachtmerrie van iedere integere en intelligente vrouw
• Diversiteit16 februari 2020Het tijdperk van emotionele chantage (3)
• Diversiteit9 februari 2020Het tijdperk van emotionele chantage (2)