De comateuze mening
Al die opiniestukken dragen bij aan de hysterie
Al een langere tijd schrijf ik voor Opiniez.com, en met veel plezier. Het begon een jaar geleden, eerst zo nu en dan, maar omdat het zowel de hoofdredacteur als mijzelf beviel spraken we af dat het op reguliere basis zou gebeuren. Een keer per twee weken zou ik een opiniestuk schrijven.
Enige tijd hielden we dat vol, ik vond steeds wel iets van iets en daar wilde ik wel mijn zegje over doen. Naarmate de tijd vorderde, begon ik minder van dingen te vinden en wat doe je dan?
Al helemaal als je gevraagd wordt om iets te schrijven en je degene die dat vraagt graag wilt helpen. Ik deed mijn best om iets te vinden van iets: de formatie, Hamburg, Islam, cultuur, christendom, ik moest toch wel een mening over iets hebben en dat een beetje stellig kunnen formuleren? Toen besefte ik wat ik al lang wist op een impliciete wijze: de hysterie komt daaruit voort.
Broodschrijverij en hysterie
Al die columnisten – want onderzoeksjournalistiek is te duur geworden en levert te weinig op – moeten iedere week weer iets vinden van iets en dat iets moet dan ook nog lekker provocatief zijn, iets losmaken, clicks opleveren voor de website. Een vaste columnist kan niet tegen de redacteur zeggen: sorry, maar deze week vind ik gewoon even niets van wat er speelt in de wereld. Ik ben dit ene boek aan het lezen, dat me zo grijpt dat ik de wereld even aan me voorbij laat gaan. Dat kan niet, want de columnist heeft contractuele verplichtingen en betaalt er immers zijn huur van en zijn brood, en misschien ook nog wel een paar kinderen om te voeden.
Daarom snap ik dat die columnist iedere keer weer iets weet te vinden waar hij iets van kan vinden. Maar daarmee blijft wel de molen van hysterie draaiende, door alle winden die de columnisten iedere dag maar weer verbaal laten. Zelfs al vinden ze even niets van de wereld, ze zoeken wel weer een klein thema, blazen dat op, en hopen maar dat er een relletje ontstaat zodat ze zichzelf weer even relevant kunnen voelen en de krant of het tijdschrift waar ze voor schrijven weer wat hogere opbrengsten heeft deze maand.
Eeuwig gaat voor ogenblik
Die politisering en commercialisering van de media laat me steeds meer zuchten van een bijna existentiële vermoeidheid. Momenteel lees ik De Meester en Margarita van Boelgakov, prachtig boek, over de duivel die door de straten van Moskou struint, daarnaast lees ik het boek Ideas have Consequences, interessant boek maar filosofisch en intellectueel nogal armoedig – de kernthese is dat als we de huidige tijd willen begrijpen, we terug moeten naar de veertiende eeuw en de intellectuele ontwikkelingen in die eeuw. En katholiek, dat ben ik ook nog, dus op zondag ga ik naar de kerk om geraakt te worden door het eeuwige en zoals Vondel al schreef: eeuwig gaat voor ogenblik.
En daarin lukt het even niet om een mening over de actualiteit te hebben: de wereld gaat een beetje aan mij voorbij, alle geventileerde meningen, die zelden origineel zijn want het moeilijkste van alles is om echt iets nieuws van iets te vinden, dat is maar voor enkelen weggelegd – niet voor mij, helaas -, dus herhalen we maar tot in den treure wat anderen ook al gezegd hebben, ervaar ik veeleer als vermoeiend, soms tot bijna fysieke walging aan toe.
De enige reden om nu een opinieartikel te schrijven over, bijvoorbeeld, Hamburg, zou zijn om de hoofdredacteur een dienst te verlenen. Ik zou dan schrijven, want provocatief, dat ik Hamburg omarm omdat de relschoppers daar de disciplinering van de democratie (demonstreren mag, dus is waardeloos geworden) doorbreken en dat dat zo slecht nog niet is. Of ik dat echt vind, weet ik niet zo goed, maar het zou wel lekker provocatief zijn.
Tijdelijke aard
Nee, de laatste tijd heb ik gewoon niet echt een mening over de actualiteit en ervaar ik die juist eerder als storend voor de vragen die er wel toe doen, grotere vragen. Opiniez.com geeft me gelukkig vaak de kans – uit de goedheid van hun hart, denk ik altijd – om de langere stukken van mij te plaatsen: zelfs een artikel over Garcia Lorca hebben ze geplaatst. Maar het is gewoon een opinieplatform dat niet zit te wachten op wat ik nou even van Boelgakov vind en dat begrijp ik ook.
Maar de politieke mening heb ik momenteel gewoon even niet. Die komt vanzelf wel weer terug, waarschijnlijk, want ik wil mezelf soms ook wel weer even mengen in het luide geschater en gekletter van iedereen die wel iets vindt: ik wil mezelf namelijk ook wel eens relevant voelen.
Maar voor nu kwam ik niet verder dan beseffen dat ik gewoon niet zoveel vind van de wereld en dat dat een houding is die we best wat er vaker aan mogen nemen. Alles is toch van tijdelijke aard, al helemaal de actualiteit, dus zo belangrijk is het allemaal niet.
© OpinieZ.com 2017. U kunt dit artikel delen via de knoppen onder de advertenties 👇🏽.
Over de auteur
- Masterstudent filosofie en theologie
