Hoe Juliëtte Rot op 5 mei door Nasrdin Dchar werd geweerd van NPO-debattafel

Onze Nationale Dodenherdenking en de viering van Bevrijdingsdag zijn steeds verder verwaterd. Het verval is zo ver voortgeschreden dat op het Vrijheidsdebat van 5 mei 2017 Juliëtte Rot – een ware voorvechtster van de vrijheid – van de debattafel werd geweerd door nationale Knuffelmarokkaan Nasrdin Dchar.

Een reconstructie door Uri van As: van D-Day naar Dchar-Day.

D-Day
Nadat wedijverende weermannen het tijdstip hadden bepaald, voeren in de vroege ochtenduren van een mistige, maanverlichte junidag duizenden jonge Amerikanen, Britten en Canadezen opeengepropt in landingsvaartuigen naar de stranden van Normandië. Bepakt en bezakt, iedere vezel gespannen en kotsend door de ruwe golfslag op zee, waren deze jonge helden op weg om op leven en dood strijd te leveren met een nietsontziende vijand. Een totalitair regime dat Europa had veranderd in een hel op aarde. Die ochtend begon de beslissende slag om de bevrijding van ons continent van het Nationaal Socialisme: D-Day, 6 juni 1944.

Er zouden die dag meer dan 10.000 slachtoffers vallen in het hellevuur op de stranden en in de branding van Normandië. Offers gebracht voor onze vrijheid. Na nog eens elf maanden van intens geweld en immense opoffering werd ook ons land bevrijd. In 1945 begon Nederland met het herdenken van oorlogsslachtoffers en het vieren van de bevrijding. Het begin van een gemankeerde traditie geteisterd door ingrepen van ‘hogerhand’.

Monument
Het eerste oorlogsmonument dat in ons land werd onthuld draagt de naam Monument van Joodse Erkentelijkheid. Een weerzinwekkend product ontstaan door druk van ‘hogerhand’. Het handjevol Joden dat de oorlog had overleefd was door hooggeplaatsten te kennen gegeven een dankbaarheidsmonument te vervaardigen voor alle ontvangen hulp en het bouwwerk uit eigen berooide zak te bekostigen. De belediging is nog altijd te zien in de Weesperstraat in Amsterdam.

Schaamte
Nadat de mythe van een volk dat zich massaal heeft verzet was doorgeprikt begon de schaamte. Het volk en ‘hogerhand’ werden liever niet herinnerd aan hun collaboratie en wegkijken. Er werd gezocht naar oplossingen om de schanddaad van de verwijdering en moord op een compleet volksdeel toe te dekken en te verzachten. In 1961 werd van ‘hogerhand’ besloten om ook de slachtoffers uit andere oorlogen en conflicten te herdenken. Hoe meer mensen je herdenkt hoe minder de pijn.

Verzoeningsdag
Inmiddels is de 4 mei-herdenking vrijwel jodenvrij en leeft er bij ‘hogerhand’ een onbedwingbare neiging om Nederlandse SS’ers, collaborateurs en Duitse soldaten te herdenken en 4 mei te bombarderen tot verzoeningsdag. Pijnlijke herinneringen aan het eigen falen zet men liever om in Orwelliaanse lessen in hedendaagse moraal waarbij niet wordt geschroomd om dode Joden tot leven te wekken in de gedaante van moslims.

Ook 5 mei werd geteisterd door gevoelens van schaamte. Nederland was niet bevrijd door eigen heldhaftig optreden, maar door hulp van buitenaf. En om nu ieder jaar weer te gaan juichen voor Amerikanen… Dus werd onze bevrijding om de vijf jaar gevierd. Dat was uitbundig genoeg. Nadat ’hogerhand’ in 1986 een speciaal Nationaal Comité 4 en 5 mei had ingericht om de boel, na veel gezeur, toch een beetje te regisseren werd het bevrijdingsfeest in 1990 zowaar een nationale feestdag.

Promotiefeest
Een vrije dag werd het niet, dat moest iedereen maar zelf zien te regelen. Wel zette het Comité zich in voor een steeds ruimere opvatting van ons bevrijdingsfeest waarbij iedereen zijn eigen invulling mag geven aan het begrippenpaar Vrijheid en Democratie. Daardoor en in combinatie met falend onderwijs weten velen niet meer wat er op 5 mei wordt gevierd. Bevrijdingsdag is veranderd in een promotiefeest voor artiesten en hoogwaardigheidsbekleders en het Comité in een organisatiebureau voor concerten, popfestivals en lezingen.

Nasrdin Dchar
Hoe ver we zijn afgedreven van het oorspronkelijke bevrijdingsfeest werd dit jaar weer eens pijnlijk duidelijk. Het feest ging van start met de Vrijheidslezing van de acteur Nasrdin Dchar, een geslaagde Marokkaanse Nederlander die in zijn vrije tijd graag in de rol kruipt van slachtoffer. Hij speelt het karakter met verve, kent zijn teksten van buiten en weet alle gewenste emoties exact te timen. Een godsgeschenk voor iedere TV-regisseur. Geen improvisaties. Je weet wat je aan hem hebt. Het levert Nasrdin veel uitnodigingen op aan de deugtafels van de NPO.

De Nieuwe Joden
In een door het Comité 4 en 5 mei, de NOS en IDTV live georganiseerd TV-programma rond zijn 5 mei-lezing mocht de Knuffelmarrokkaan van kunstminnend Nederland ten overstaan van instemmend knikkend klapvee onze minister-president schofferen, de geschiedenis vervalsen en Joden vergelijken met moslims. Dat er in Nederland geen moslims rondlopen met uit eigen zak betaalde merktekens op hun kleding, dat voor hen parken, stranden, theaters, bioscopen en restaurants vrij toegankelijk zijn en dat geen moslim in ons land hoeft te vrezen voor onteigening van huis of bedrijf laat staan voor zijn leven, laat deze in onsmakelijke vergelijkingen grossierende acteur gemakshalve onbenoemd.

Jaren ’30
Ook de agressieve kanten van zijn islamitische geloof en zijn geloofsgenoten zijn voor hem geen onderwerp van gesprek. Maar een duider die het heden zo graag wil vergelijken met de jaren ’30 zal ook moeten constateren dat er toen geen sprake was van door de straten schuimende Joodse jeugdbendes, criminelen en zelfmoordterroristen. En ook “de taal van toen” is allesbehalve “de taal van nu”. Ontjoodsing (wat een woordkeus) is geen de-islamisering. Wie het verschil niet begrijpt tussen vervolging om wie je bent, antisemitisme, en kritiek uiten op crimineel gedrag en de gewelddadige uitwassen van een geloof is of dom, of bewust bezig het heden en verleden op walgelijke wijze om te draaien.

Lucratief
Als excuus zou men kunnen aanvoeren dat het succes Nasrdin Dchar naar het hoofd is gestegen en dat hij in zijn eigen slachtofferrol is gaan geloven. Niets is minder waar. De mediagenieke boodschapper van islamitische vrede, insluiting en eenheid waakt als een leeuw over zijn lucratieve imago en sluit iedereen die zijn verhaal in de weg staat uit. De man die antisemitische rappers als Appa en politici van clubs als Nida tot zijn vriendenkring rekent duldt geen critici om zich heen.

Juliëtte Rot
Achter zijn masker van liefde schuilt een diepe haat. In de taal van Dchar betekent insluiting uitsluiting van andersdenkenden, is het verkondigen van een eigen mening polarisatie en het aandragen van feiten het ontmenselijken van het debat. Deze houding van Nasrdin Dchar is de reden waarom een belangrijke gast ontbrak aan de debattafel na afloop van zijn 5 mei-lezing: de politica Juliëtte Rot, de heldin van Zaanstad, de moedige voorvechtster van Vrijheid en Democratie. Juliëtte, die op 24 februari voor het eerst werd benaderd door het Comité en voor hen een 1-minute speech opnam, mocht niet aan de debattafel aanschuiven van de door deugend Nederland zo gevierde insluiter Nasrdin Dchar. Ook niet na herhaaldelijk aandringen van het redactieteam, zo werd Juliëtte telefonisch meegedeeld door de samensteller van het TV-programma Caroline Huber. Het in maart door de organisatie officieel bevestigde optreden van Juliëtte Rot als tafelgast werd door Nasrdin Dchar tot drie keer toe geblokkeerd en uiteindelijk door het redactieteam van het TV-programma op het laatste moment afgeblazen.

Nieuwe gast
Nasrdin wilde zijn Dchar-Day niet laten ontsieren door gezeur over bevriende treitervloggers. Van de samensteller van het TV-programma, Caroline Huber, krijgt Juliëtte per email te horen dat dit een onderwerp is waarvan Nasrdin Dchar vindt dat, “de emoties zo hoog oplopen, dat het heel moeilijk is om in korte tijd een gesprek te voeren dat de toon en inhoud van de discussies in de dagelijkse rubrieken en kolommen overstijgt”. Ook spreekt Nasrdin de vrees uit dat Juliëtte Rot zich niet zal houden aan de grote lijnen van het gesprek en zich te buiten zal gaan aan de waan van de dag. Een merkwaardig rijtje vooroordelen van deze grote verbinder. Want Nasrdin kent Juliëtte niet persoonlijk en neemt tijdens de productie van het programma niet de moeite haar te leren kennen. De verbinder zoekt geen contact. De opvattingen van Nasrdin over Juliëtte staan vast en zijn simpelweg niet vatbaar voor discussie. Hij eist een nieuwe gast. Het is tenslotte zijn show. Vervanging wordt op het laatste nippertje geregeld en Juliëtte afgezegd.

Dapper
Iedereen heeft kunnen zien dat Juliëtte Rot een bedachtzame, intelligente en dappere politica is die niet alleen over vrijheid en democratie spreekt maar er ook naar handelt. Een politica die onder alle omstandigheden beleefd blijft

Een politica die haar mannetje staat. Het is een betreurenswaardig teken aan de wand dat deze heldin namens het Comité 4 en 5 mei aan de kant wordt geschoven uit angst dat zij met haar liefde voor de waarheid   de glans van Nasrdins leugens zou kunnen bederven.

Schandaal
Caroline Huber bestaat het zelfs om namens de organisatie in een e-mail van eind april gericht aan Juliëtte de hoop uit te spreken dat deze gebeurtenis “de zoektocht naar verbinding, waar we allemaal met vallen en opstaan mee bezig zijn, niet in de weg zal staan”. Het bestuur van het Comité 4 en 5 mei bij monde van bestuurslid Hans Laroes, doet er in een mail aan auteur dezes nog een schepje bovenop en zegt trots te zijn op Nasrdin Dchar en noemt onderzoek naar deze kwestie “zoeken naar een schandaal op de vierkante millimeter”.

Het werkelijke schandaal is uiteraard dat dit Comité ieder jaar opnieuw blijk geeft niets te begrijpen van de eigen taakopvatting. Het zou het liefst op 4 mei vriend en vijand willen herdenken en Bevrijdingsdag uitroepen tot het Feest van de Verbinding. Dit bestuur schijnt niet te beseffen dat ons land juist nu moedige mensen als Juliëtte Rot hard nodig heeft.

Bezinning
Ook al lijkt het voor velen een eeuwigheid geleden, toch liggen er slechts 73 jaar tussen D-Day en Dchar-Day. Wij hebben geen weermannen nodig om te zien uit welke hoek de wind waait. Politieke correctheid heeft onze wereld op zijn kop gezet. Leugens worden waarheden en daders hullen zich in de mantel van hun slachtoffers. Adders worden aan borsten gekoesterd en over de nieuwe totalitaire ideologie en hun aanhangers die ons continent bedreigen mag niet gesproken worden. Wanneer komt ‘hogerhand’ tot bezinning?

Laat de offers die op deze junidag zijn gebracht voor onze vrijheid niet voor niets zijn geweest. Hef het dolende Comité 4 en 5 mei op en vervang het door een organisatie die onze komende generaties daadwerkelijk leert te herdenken en de vrijheid die ons geschonken is oprecht te vieren.

Voor de totstandkoming van dit artikel is in het kader van hoor en wederhoor contact opgenomen met alle betrokkenen. De in het artikel gebruikte citaten en verwijzingen zijn ontleend aan correspondentie en telefonisch verkregen informatie, bekend bij de redactie van OpinieZ.

© OpinieZ.com 2017

Over de auteur

Uri van As

Adjunct-hoofdredacteur http://OpinieZ.com  | Schrijft stukken die worden (voor)gelezen in rechtszalen, Den Haag en redactielokalen

Recent gepubliceerd

Archief

• Innovatie&Techniek8 januari 2023Leo Lucassen schijnt dol te zijn op OpinieZ
• Antisemitisme9 september 2021De pauselijke ambities van Sigrid Kaag
• Antisemitisme16 mei 2021De wederopstanding van duister Nederland
• Woke14 april 2021Woke Woensdag – Van BLM-miljonair tot afgewezen transgender-non