Er mag in 2017 best wat meer gelachen worden
Nu het einde van het jaar zich aandient, maken mensen de balans op. Ik ontkom er ook niet aan, het is welhaast een automatisme, maar als je er over gaat nadenken lijkt het een vrij zinloze exercitie.
Het is een beetje arbitrair plussen en minnen, omdat we weer eens om de zon heen zijn gedraaid. Hoe staan wereld en mensheid er netto voor? Wat er onder de streep overblijft word je doorgaans niet blij van, maar dat kan ook haast niet anders.
Misschien dat het daarom ook wel een tijd van hoop wordt genoemd. Je telt de zegeningen, mijmert wat over de mooie zaken, stopt het oude jaar ritueel in een kist en begraaft het. In de hoop dat daarmee ellende en pijn verdwijnen, om nooit meer terug te keren. Volgend jaar niets dan goeds, dat is de wens. En om elkaar erin te sterken wordt er gegeten, gedronken en gefeest. Een momentje van collectieve zelfdeceptie. Misschien hebben we het nodig. Een excuus om alles even te mogen vergeten.
Kater
Om vervolgens wakker te worden, al dan niet met een kater, in exact dezelfde wereld die je zogenaamd achterliet. In een ‘nieuw’ jaar dat naar alle waarschijnlijkheid enkel meer van hetzelfde gaat brengen. Of er moet werkelijk een wonder gebeuren. Helaas geloof ik daar niet in. Kleine verbeteringen hier en daar wellicht, meer niet. De rest is wensdenken.
Hardop gepieker, zoals dit, komt me vaak te staan op het verwijt dat ik pessimistisch of cynisch zou zijn. Een zwartkijker. En ik moet toegeven, ik word er zelf ook altijd niet bijster vrolijk van, maar zo is het leven nu eenmaal. Bij de gezellige kerstdiners met de familie zijn er al heel wat stoelen leeg, waarop ooit personen zaten die ik enorm lief had. Het gemis hoort erbij. En ik voel er niets voor om te doen of het niet zo is. Of er niet bij stil te staan.
Bovendien staat het enig optimisme of tevredenheid ook niet in de weg. Zo staat er dit jaar ook een kinderstoeltje aan tafel. Met een vrolijke dochter erin, die iedereen de oren van de kop babbelt. En het samenzijn vind ik voldoende. Stemt me tevreden. Gezellig in de gourmetlucht met wat flesjes wijn en veel gelach. Ook om de ellende. Even de boel lekker relativeren.
Humor
Dat laatste hoop ik in het nieuwe jaar wat meer te gaan zien. Alles wordt tegenwoordig zo zwaar gemaakt. Een beetje humor, zelfs cynische gitzwarte, brengt verlichting, maar komt al snel op kritiek te staan anno nu. En krijgt al snel het stempeltje fout. “Hoe ongepast! Zie je dan niet hoe erg het is?” Ja, natuurlijk zie ik dat wel. Wie niet. Of het past is een kwestie van smaak. Evenals de toegevoegde waarde. En daar valt over te twisten.
En dat wordt volop gedaan. Een nieuw geluid in het debat is bijvoorbeeld dat cynisme onderdeel of zelfs mede oorzaak van problemen zou zijn en oplossingen in de weg zou staan. Deze absurde omdraaiïng, noem het twist, van oorzaak en gevolg en kritiek op vorm in het extreme doorgetrokken, vind ik bijzonder grappig en vermakelijk.
Met mij gelukkig steeds meer mensen, heb ik het idee. En dat maakt me voorzichtig optimistisch voor het nieuwe jaar. Lachen doet leven.
Over de auteur
- Emigrant, huisvader en microblogger. Met soms wat macro.
Recent gepubliceerd
Feminisme23 maart 2017Feministisch Gender Gap riedeltje klopt niet
Feminisme14 maart 2017Deugende feministische en inclusieve stem-adviezen
Cultuur21 februari 2017Baudets ijle herwaardering van het christendom
Feminisme5 februari 2017Onwil tot integratie leidt tot gelijkheidsdwang