Onwil tot integratie leidt tot gelijkheidsdwang

Als in een grote steekproef van DUO 11% van de onderwijzers aangeeft dat er bepaalde onderwerpen taboe zijn in de klas, dan heeft Nederland, op zijn zachtst gezegd, een klein probleempje. Kennelijk bepalen de leerlingen wat er wel en niet besproken kan en mag worden.

Het probleempje wordt al wat groter als de onbespreekbare onderwerpen onder andere “seksuele voorlichting/homoseksualiteit”, “zaken betreffende religie”, “aanslagen en terrorisme” en “slavernij” zijn.

Probleem
En als “verschillen tussen westerse en niet-westerse waarden en normen”, “De rol van religie” en “De onwil om te integreren” worden benoemd als hoofdoorzaken, dan mag je best spreken van een aardig probleem. Grapje natuurlijk, het compleet desastreus voor de Nederlandse samenleving. En als het niet van de problemen komt, dan wel van de aangedragen “oplossingen”.

Spelregels
Onze westerse samenleving, een heel complex spel, functioneert succesvol vanwege een eenvoudig setje spelregels. En de enige voorwaarden zijn dat je de taal spreekt, meedoet en sportief blijft. Doe je ook nog je best, dan kan je het ver schoppen. Breek je de regels, verpest je het spel of speel je vals, dan eindig je waarschijnlijk bij de verliezers. Als je domweg weigert mee te spelen, dan ben je er wel bij, maar zit je op de bank. Factoren als pech en geluk spelen uiteraard ook een rol.

Kansen
Om het speelveld zo eerlijk mogelijk te maken is iedereen voor de wet gelijk en biedt het onderwijs iedereen dezelfde kansen. Het niet ideaal, maar het werkt. Nog wel tenminste. Uit het integratierapport blijkt namelijk dat een groeiende groep mensen niet aan de voorwaarden wil voldoen, een andere set spelregels hanteert en stelselmatig zichzelf steeds vaker uitsluit van het grotere spel. Het is, net als alles, een keuze. Met consequenties, zoals in de onderste regionen eindigen. Maar niet met lege handen, want alle verliezers, goede en slechte gelijk, krijgen wel een troostprijsje, een heel klein taartpuntje, betaald uit de grote prijzenpot.

Omkering
Het lijkt een volkomen logisch gevolg en volgens de regels, maar niet volgens het rapport, want daar staat ‘in het lagere klassement zitten’ bij de oorzaken. En die nare omkering van de werkelijkheid en de suggestie dat de spelregels niet eerlijk zouden zijn, leiden tot “oplossingen” die de regels van het spel willen veranderen. Met als doel om groepen mensen die niet volgens de regels willen spelen, vaker in de prijzen te zien vallen.

Subsidies
Vroeger werd het geprobeerd door kruiwagens vol subsidie naar de onwillige spelers te kruien. Maar met gratis geld bereik je geen sociale mobilisatie, dus wordt er voorgesteld dat als Mozes geen zin heeft om de berg te beklimmen, Mozes maar in de kruiwagen moet. Dit door gemengde wijken te maken met sociale huurwoningen, normale huurwoningen en koopwoningen door elkaar. Klassenverschil verdwijnt daarmee – behalve voor de elite uiteraard – en maakt het een socialistische woonwijk. In een fijnere wijk wonen was altijd iets om naar te streven. Dan niet meer. Je kan er gewoon wonen, zonder te hoeven werken, integreren of de taal machtig te zijn.

Met dat verschil uit de weg, rest natuurlijk nog het onderwijs. Als mogelijke oplossing wordt geopperd “de verzuiling te stoppen” en al het onderwijs openbaar te maken en een “afspiegeling van de samenleving”.

Selectie
In de praktijk betekent het selectie op afkomst, geslacht en geloofsovertuiging. Dat bakfietsmeisje Sterre uit Amsterdam verschilt van JohnDeere-kind Driekus uit Groningen maakt weinig uit. Wit is wit. Maar man Driekus is wel de schuld van alle ellende van vrouw Sterre, zelfs al heeft ze het beter. En als Sterre besluit zich te identificeren als lesbische islamitische veganistische non-binairy genderwhatever, dan is ze ultrazielig. En mag ze iedereen ongestraft afbekken en vooraan zitten in de bus. En iedereen moet naar “zher/xir” pijpen dansen. Racisme, seksisme en discriminatie als norm. Als beleid. Identiteitspolitiek.

Averechts
Ook media en politiek moeten eraan geloven en bijdragen aan meer gelijke uitkomsten. Alle groepen moeten evenveel vertegenwoordigd worden op het podium. Voor “positieve beeldvorming”. In de praktijk is al zichtbaar dat het averechts werkt. Hanina mag waanzinnig slechte columns schrijven in het AD, vanwege de prestatie van een hoofddoekje dragen. En de tuigvlogger werd, vanwege het succesvol intimideren van een vrouw met een kleurtje, op het schild gehesen.

Iedereen voelt instinctief aan dat het niet klopt, terwijl de Jostiband op een podium wel eerlijk aanvoelt. Je weet dat ze er niet staan omdat ze de beste band van Nederland zijn, maar krijgen wel een staande ovatie. Toen de band “Bekende Nederlanders” met “het Koningslied” een vergelijkbare prestatie leverde, lachte iedereen ze uit. “Wakker worden, stamppot eten”, is onvergetelijk grappig en werd enkel overtroffen door hun hitsingle “neem allemaal een vluchteling in huis”.

Sylvana
Acteertalent Sylvana is wat dat betreft ook zo’n toppertje. Ze heeft een karikatuur van zichzelf maken tot kunst verheven. Een soort Tinkebell, maar dan zwart. Rollen aannemen en publiek bespelen blinkt ze in uit. De slachtofferrol die ze speelt is echter niet overtuigend, zelfs bespottelijk. En dat is precies hoe mensen op haar reageren. Hoon valt haar ten deel.

Okselhaar
Zo ook Asha ten Broeke, die een emotioneel geladen column kan tikken over hoe roze en blauwe toiletblokjes de vrouw onderdrukken. Zij kan verschrikkelijk goed schrijven, maar inhoudelijk is haar reductie van complexe werkelijkheid tot dergelijk simplisme hilarisch. Ze is het archetype social justice warrior, compleet met okselhaar en roze varkenmuts.

Zet daar eens Annabella “haatheks” Nanninga tegenover of Ebru “kkhoer” Umar. Dat zijn vrouwen die het spel wel hebben begrepen. Zij staan achter zichzelf en hoeven zich niet te verschuilen achter groepen of “gekwetst” zijn. Als ze worden aangevallen is het op de vorm, niet de inhoud. Behalve dan even in de kwestie Umar vs. Erdogan, toen die dictasnor haar liet vastzetten omdat ze de realiteit beschreef. En dat mag in Turkije niet meer.

Onwelgevallig
In Nederland is de waarheid ook niet meer veilig. Ayaan, een succesvolle sterke zelfstandig denkende zwarte vrouw, vertrok. Voor haar haters was het een feestelijke dag. Met zijn allen stonden ze op de kade om de onwelgevallige feiten uit te zwaaien. Niet letterlijk natuurlijk, maar dat snapt een kind. Theo van Gogh vertrok ook. Hans Teeuwen eerde hem met de lofzang “het vrije woord”. Dat nooit verloren zou gaan. En hulde zich vervolgens lang in stilzwijgen.

Nihilisme
Spreken is zilver, zwijgen is goud lijkt de realiteit te worden. Nietszeggend nihilisme. De realiteit van de middelmatigheid. Iedereen een prijsje. Want zolang competitie nog bestaat, van individuen en denkbeelden, wordt de wereld nooit “eerlijk”. En dan staan “niet-westerse waarden en normen” nooit op gelijke voet met westerse waarden en normen.

Respect
Volgens de nieuwe voorgestelde spelregels moet iedereen gaan doen alsof het wel zo is, onder het mom van “fatsoen en respect”. Een nieuw gelijk speelveld. Een meedogenloos maaiveld, waar alle koppen die er bovenuit steken worden afgehakt. Door blije beulen, met roze mutsen. Want uitblinken is iemand anders beroven van zijn prijs en achterstellen. Zelfs al voelt iemand zich enkel onheus bejegend, kan je al “af” gemaakt worden. In deze utopische samenleving is niet conformeren dodelijk. Een levensgevaarlijk spel.

Verplichte integratie
Gelukkig is er nog wel hoop, want tussen alle voorgestelde vreselijke “oplossingen” voor het integratievraagstuk staat een lichtpuntje. Iemand heeft het gewaagd om te opperen dat je wellicht integratie gewoon verplicht moet stellen. Noem het leerplicht voor mensen met een ontwikkelingsachterstand. En het leren van de taal en spelregels, zoals vrijheid van meningsuiting, wordt dan beloond met alle bijbehorende kansen die het spel biedt.

En ja, het is ook conformisme, maar wel veel beter. Kan, wil of lukt het iemand niet, dan volgt geen straf, maar krijgt die persoon enkel het kleinste puntje van de taart. Het basisinkomen. De uitkering die, net als in Monopoly, de beloning is voor enkel meedraaien.

Mutsje
Is iemand daarmee ontevreden, dan is er altijd nog de optie om roze mutsen te breien en te verkopen op Etsy. Daar is een enorme vraag naar. En als je het beste en mooiste varkenmutsje, tegen de laagste prijs, weet te produceren, kan je daar misschien zelfs wel miljonair mee worden. En een rolmodel voor de volgende generatie zijn.

En we samenleefden nog lang en gelukkig.

===============================================================
Foto: P2050790 by Franklin Heijnen is licensed under CC BY-SA 2.0
===============================================================

Over de auteur

Arend-Jan Smit

Emigrant, huisvader en microblogger. Met soms wat macro.

Recent gepubliceerd

Archief

• Feminisme23 maart 2017Feministisch Gender Gap riedeltje klopt niet
• Feminisme14 maart 2017Deugende feministische en inclusieve stem-adviezen
• Cultuur21 februari 2017Baudets ijle herwaardering van het christendom
• Feminisme5 februari 2017Onwil tot integratie leidt tot gelijkheidsdwang