Buitenlands beleid VS blijft ook na #Elections2016 zorgwekkend
“Wat vind ik eigenlijk van de Amerikaanse presidentsverkiezingen?”. Een vraag die ik mezelf met de naderende presidentsverkiezingen in de VS steeds vaker stel. Een vraag die ik eigenlijk niet goed kan beantwoorden.
Nu duidelijk is dat Clinton en Trump het daadwerkelijk onderling gaan uitvechten, kom ik vaak niet verder dan ‘lood om oud ijzer’ of een cliché van gelijke strekking. Wat er ook gebeurt, het wordt er in ieder geval niet beter op. Ik ben geen inwoner van de VS, dus hoe ze hun land besturen moeten ze zelf weten. Ik maak me dus ook niet druk om beider voorgenomen binnenlands beleid. Wat mij en de rest van de wereld echter wel aangaat, is het buitenlands beleid van de VS.
Trump
Aan de ene kant is daar Trump. Een opportunist die onderbuikgevoelens van een aanzienlijk deel van de Amerikaanse bevolking kundig onder woorden weet te brengen. Hij schuwt ronduit racistische en onrespectvolle uitlatingen niet, sterker nog, zijn hele campagne lijkt eromheen te zijn gebouwd. Als Trump reageert op vragen over zijn voorgenomen buitenlandbeleid getuigen zijn antwoorden ook van een ongezonde dosis opportunisme en populisme.
Kernwapens
Trump lijkt een onberekenbaar politicus, een ongeleid projectiel, dat zelfs het gebruik van kernwapens in Europa niet wil uitsluiten. Het is niet zeker of bestaande bondgenootschappen een presidentschap van Trump zullen overleven. Daarnaast gruwel ik bij de gedachte aan een blaaskaak met de macht om zowat de hele wereld de vergetelheid in te bombarderen. Ik heb veel liever een meer berekenbare president aan de kernknoppen.
Toenadering tot Rusland
Het enige geopolitieke pluspunt aan Trump is zijn voorgenomen toenadering tot Rusland. Dat moet ook zo snel mogelijk gebeuren, want op dit moment wordt er tegenover Rusland met vuur gespeeld. De NAVO is zijn troepenmacht langs de grens met Rusland aan het versterken en economische sancties zijn van kracht. Rusland voelt zich op haar beurt in het nauw gedreven en is ook bezig met militaire maatregelen. Een wereldwijd strategisch schaakspel met een veel te hoog risico: een allesvernietigend conflict tussen de NAVO en Rusland. En waarom eigenlijk? Elke presidentskandidaat die toenadering tot Rusland in zijn agenda heeft staan krijgt van mij een plusje achter zijn of haar naam, hoe marginaal dat plusje ook is.
NAVO
Het wantrouwen van de NAVO ten opzichte van Rusland is bekend. Terwijl sommige NAVO-lidstaten wat mij betreft ook dergelijke sancties en maatregelen verdienen. Ik doel hier natuurlijk op het land waar onlangs een nationale re-enactment van de brand in de Reichstag plaatsvond. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. En al helemaal geen Russische.
Aan de andere kant hebben we Clinton, wiens eindoverwinning al vast leek te staan voordat de primaries aanvingen. Als voormalige Secretary of State schijnt ze mij betrouwbaarder dan oom Donald. Het vervelende aan Clinton is echter dat zij vermoedelijk het huidige buitenlands beleid van de VS gewoon zal voortzetten.
Conflicten
Dat Amerikaanse buitenlands beleid heeft tot nu toe steeds geleid tot schier eeuwig doorgaande conflicten in onder andere Afghanistan, Irak, Syrië en Libië. Het standaardscenario is doorgaans het (met geweld) afzetten van een onderdrukkende regering om vervolgens een machtsvacuüm achter te laten met het oplaaien van binnenlandse conflicten als gevolg. Dergelijke gebieden vormen inmiddels een welhaast perfecte potgrond voor extremisme en terrorisme. Beleid waar ik dus niet achter sta.
Dat buitenlands beleid zal onder Clinton vermoedelijk niet anders zijn dan onder Obama. Tel daarbij op dat die door Trump voorgenomen toenadering tot Rusland er onder Hillary waarschijnlijk ook niet komt – integendeel – en je begrijpt dat ik van de gedachte aan nog een Clinton in het ovale kantoor ook niet bepaald vrolijk word.
Een onberekenbaar ongeleid projectiel en de personificatie van Amerika’s dramatische buitenlandpolitiek strijden om de machtigste functie ter wereld. Ik blijf erbij, het is lood om oud ijzer.
Over de auteur
