Vaarwel Drs. P
Het zweet stond op mijn voorhoofd. Toch was het buiten ijskoud. Ik was negentien jaar en op van de zenuwen. Aan mij was als penningmeester van de Culturele Commissie de zenuwslopende taak toebedeeld om taalvirtuoos en sublieme performer Drs. P op te halen van de trein. Ik moest zorgen dat hij veilig en wel werd afgeleverd in de feestzaal van mijn studentenvereniging Augustinus. Zijn optreden zou drie kwartier duren. We waren ruim een uur te vroeg.
In de achteruitkijkspiegel van de taxi zag ik hem glunderen. De man die niet kon zingen, maar grossierde in sublieme taalkunstenarijen en tot zeldzame perfectie verheven stunteligheid. Een permanente glimlach, pretogen, grijs pak, blauwe stropdas en vierkante bril. De rit van station Leiden naar Rapenburg duurde vijf minuten. Mijn idool zat op de achterbank en ik wist me geen houding te geven.
Tijdens de taxirit zocht ik verkrampt naar conversatiestof. Ik wees hem op Molen De Valk. “Ja, dat is wel een bijzonder object”, kraakte het achter me. “Die wieken kunnen er wat van.” Ik lachte iets te hard. Drs. P voegde er direct geruststellend aan toe dat hij geen molendeskundige was. De taxi stopte precies voor de deur van het statige verenigingspand aan het Rapenburg. Ik stapte snel uit om butlergewijs de autodeur voor de artiest open te houden. De taxichauffeur keek me verbaasd aan. Met trillende handen gaf ik een veel te hoge fooi.
Eenmaal binnen in de nog lege zaal liep drs. P direct naar de oude piano op het podium. Hij deed de klep open en keek naar binnen. “Zo te zien doet hij het nog”. Hij nam plaats op het wiebelige krukje en speelde enkele toonladders. Er vielen wat vreemde haperingen in de riedeltjes. Drs. P zweeg. Ik werd onrustig en zag het optreden al in duigen vallen. “Aha, de hoge C en de lage F werken niet” constateerde Drs. P. “Nou ja, dan sla ik die wel over.” Op die pragmatische oplossing voor het probleem had ik niet gerekend.
Aan de bar tapte ik biertjes voor ons beiden. Drs. P nam plaats op een kruk en keek geamuseerd de zaal door. “Hoeveel mensen komen er?” vroeg hij tussen twee slokken door. Ik had geen flauw idee en zei gespeeld achteloos dat ik een stuk of 200 leden en introducees verwachtte. “Kijk aan”, grijnsde hij, “dan kunnen we een vijfstemmige canon doen”. Na drie biertjes druppelden de studenten binnen. Drs. P zette het gesprek ontspannen voort met mijn collega bestuursleden. Ik ging ondertussen op het podium gewichtig in de weer met microfoon en speakers. Het bier had me weer moed gegeven.
Het optreden was een daverend succes. We zongen het “Heen en weer, Heen en weer” en “Trojka hier, Trojka daar” massaal mee. De biertjes bleven doorkomen. De Drs. hield het gedurende zijn recital bij een glaasje water. In de taxi terug betaalde ik hem zijn gage uit in knisperende nieuwe biljetten van 25 gulden. “Dank u zeer”, zei hij “het was een genoeglijk samenzijn.” Bij het uitstappen liet ik mijn butleract achterwege. Ik schudde zijn hand en dankte hem uitvoerig. Op de trap naar het station draaide hij zich om en zwaaide breed lachend naar me. “Misschien toch maar eens een nieuwe piano kopen”, riep hij stralend.
Over de auteur
