Sociale zekerheid: let’s party!
In Nederland hebben wij een uitstekend, als vangnet bedoeld sociaal zekerheidsstelsel. Misschien zelfs iets te uitstekend. Op het moment dat je -om wat voor reden dan ook- zonder werk komt te zitten, heb je recht op een werkloosheidsuitkering. De werkloosheidsuitkering is echter niet de enige uitkering die in Nederland verkrijgbaar is.
Daarnaast heb je namelijk ook de AOW (wat toch echt een uitkering is), de ABW (Bijstand) en nog een aantal sociale verzekeringsregelingen. Natuurlijk zijn er voorwaarden waaraan je moet voldoen, voordat je de door belastingbetalers gesponsorde geldkraan open kan zetten. (Even ter nuance: iedereen die werkt of ooit gewerkt heeft of wel eens iets koopt is belastingbetaler.)
Naast bovengenoemde regelingen, waar ik het nut zeker van inzie, zijn er de regelingen WIA en Wajong, waar ik me in dit artikel ontzettend druk over wil maken. Over deze regelingen? Eigenlijk het misbruik ervan.
Als 20-jarige student zie ik het namelijk nogal eens gebeuren in mijn omgeving: leeftijdsgenoten die zich arbeidsongeschikt laten verklaren om het minste of geringste. Ze zijn “depressief”, moeten in therapie, zijn niet geschikt voor een baan van negen tot vijf wegens ADHD… noem maar op! Natuurlijk heb ik daar respect voor. Waar ik aan de andere kant totaal géén respect voor heb, zijn mensen die in mijn ogen gewoon zielig doen. Je kunt niet én depressief zijn én iedere week tot het ochtendgloren onder het genot van verschillende partydrugs feestjes en festivals onveilig maken. Je bent niet meteen arbeidsongeschikt als je moeite hebt om je te concentreren. Ik kan me ook niet voorstellen dat iemand die lijdt onder “een ziektebeeld met verlies van levenslust of verlaagde stemming”, zoals Wikipedia het omschrijft, elke week het leven viert in hogere sferen.
Van de 140.000 jongeren onder de 35 die vanwege een psychische afwijking thuiszitten -80% van het totaal – zijn er genoeg gevallen waarbij dat slaat op bijvoorbeeld ADHD. Ter vergelijking: Bij mensen boven de 40 is het percentage arbeidsongeschikten dat thuis zit vanwege een psychische afwijking slechts 40%. Het erge is dat een dergelijke feestsubsidie nog daadwerkelijk verstrekt wordt ook. Hoe gaat dat dan? Wat is de gedachtegang van de ambtenaar die de toewijzingen van uitkeringen overziet? “Oh, deze persoon post elke week een foto op sociale media waar hij met ogen als theeschoteltjes breeduit glimlacht. Deze kan zéker niet werken! *Klikt op Akkoord*” En de mensen die maar lukraak psychische aandoeningen vaststellen en mensen medicatie voorschrijven? Hoe werkt dat dan? Waren er pakweg dertig jaar geleden ook al zoveel arbeidsongeschikten? Als ik mijn ouders en andere oudere familieleden er over hoor spreken, is dat niet het geval.
Maar ja, vroeger was alles beter natuurlijk. Ik kan er in ieder geval maar niet inkomen. Zoveel mensen die niet kunnen werken omdat ze zich, in de termen van vandaag, “een beetje kut voelen”. De patatgeneratie? Generatie x/y/z? Generatie volgevretenvedettegedrag!
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Politiek Nederland2 februari 2018Open brief aan Eerste Kamer: WEG met de Donorwet!
Politiek Nederland11 oktober 2017Bye bye, raadgevend referendum!
Linkse politiek2 september 2017In Venezuela is de waarheid landverraad
Joden4 mei 2017Dodenherdenking: Less is More