Het taboe van de misogyne cultuur in de islam

Foto:

Zelfverklaarde feministes – zeker die van linksen huize – hebben de mond vol van vrouwenrechten, maar dat principe kent zijn grenzen. Als er vreselijke dingen met jonge vrouwen gebeuren in Iran, regent het van de solidariteitsverklaringen. Als echter de fundamentele oorzaak van het geweld tegen vrouwen – de misogyne cultuur in de islam – aan de kaak gesteld moet worden, is dat voor de progressieve nep-feministes een brug te ver. Dat taboe moet nou echt eens worden doorbroken, stelt Ines van Bokhoven. 

🔊 Beluister dit artikel

Weet u waar ik me nou echt aan kapot erger? Aan nep-feministes. U kent ze wel: vrouwen, vaak van linkse partijen als D66, PvdA of GroenLinks, die zichzelf en elkaar – keuvelend als een damesclubje op een naaiavondje – het liefst bevestigen in hun rechtschapenheid. Echt opkomen voor vrouwenrechten is er niet meer bij – het is vooral symboolpolitiek die alleen maar is toegestaan voor gelijkgestemden en die voor buitenstaanders meestal weinig inhoud heeft. Van kritiek zijn deze dames al helemaal niet gediend: als hogepriesteressen van het Morele Gelijk ziet men iedereen met een andere mening, of met commentaar op hun handelen en idealen, als een monster dat in naam van feminisme bestreden dient te worden.

Principes smelten voor de zon

Ondertussen worden de rechten van vrouwen aan alle kanten aangevallen – zelfs door deze nep-feministes die blijkbaar blind zijn voor het patriarchaat in naam van een bepaalde religie. Elke vorm van mannelijke dominantie of inmenging wordt gezien als fouter dan fout – zeker als het uit naam van een god gebeurt – maar zodra het met de islam te maken heeft, smelten alle feministische principes als sneeuw voor de zon. In theorie vindt men nog wel dat het eigenlijk niet hoort, hoe die mannen zich kunnen en zelfs mogen gedragen volgens hun religieuze overtuigingen. In de praktijk steekt men er echter niet alleen geen poot naar uit, maar komt men zelfs actief op voor het recht dat de islamitische man zichzelf heeft verschaft om te mogen heersen over de levens van vrouwen, door de ‘vrije keuze’ voor het dragen van de hijab fanatiek te ondersteunen.

Women, who are dying to wear the hijab as a ''choice'' in secular countries, will be dying to remove it when the country is ruled by fundamentalists and the hijab is compulsory.

— taslima nasreen (@taslimanasreen) October 5, 2022

Ach, het zal weinigen ontgaan zijn: de rechten van vrouwen in het Midden-Oosten zijn zo onderhand niets meer waard. Hun levens, hun welzijn, hun veiligheid: geen dubbeltje geef je er meer voor. Hun overheden, bestaande uit mannen die heilig geloven in het patriarchaat van hun religie, de islam, lijken op de vrouw neer te kijken als een soort sub-humane levensvorm waar je nu eenmaal mee mag doen wat je wilt. En inmiddels vallen er doden onder die vrouwen: zelfs het een beetje verkeerd dragen van een hijab is reden voor een moord, zoals de verschrikkelijke dood van een jonge vrouw in Iran, Mahsa Amini.

Haar afknippen

De dood van deze jonge vrouw, die drie weken geleden vermoord werd door de Iraanse overheid, houdt sindsdien de gemoederen op scherp in dat land. De beelden gaan de hele wereld over: jonge mensen, mannen en vrouwen, die hun leven riskeren met hun protest tegen de religieuze dictatuur die de Islamitische Republiek al decennia op z’n bevolking loslaat. Uit solidariteit is er nu een rage losgebarsten waar iedereen die ertoe doet aan mee lijkt te moeten doen: een stuk van je eigen haar afknippen voor de Iraanse vrouwen.

Op zich is het een mooi gebaar hoor, daar niet van, en het is in elk geval tastbaarder en actiever dan alleen maar klagen op sociale media en op een grasveld – de vraag is alleen hoeveel baat de vrouwen van Iran en andere fundamentalistisch-islamitische landen erbij zullen hebben. Mijn verwachting is: weinig. De basis van dit leed zal er niet door veranderen.

Mensonterend patriarchaat

En die basis is, voor zover ik kan zien, een vrij simpele: we moeten het eens dringend hebben over de emancipatie van de islamitische man. Maar dat onderwerp ligt zo gevoelig, draagt zo’n groot taboe met zich mee, dat het doorgaans als vanzelfsprekend wordt vermeden: onze media wagen zich er liever niet aan, zoals ook de waarschuwende stemmen uit de islamitische wereld zelden of nooit gehoord worden. Een enkeling waagt zich er nog wel eens aan, zoals Fidan Ekiz – en dat resulteert steevast in hetzelfde, namelijk persoonlijke haat, scheldpartijen en zelfs bedreigingen. En niet alleen vanuit de islamitische wereld.

Waarom is dat? Waarom worden in het Westen traditioneel-christelijke mannen doorlopend, bijna dogmatisch, aangevallen vanuit feministische hoek voor hun omgang met en ideeën over vrouwen binnen hun gemeenschap (en soms zelfs daarbuiten), en zwijgen diezelfde feministes in alle talen zodra het gaat over mannen in de islam – een gewelddadig, mensenrechtenonterend patriarchaat dat, zeker in onze tijd, zijn religieuze weerga zo goed als niet kent? Waarom zijn deze vrouwen zo vol van het idee dat er vrijheid ligt in onderwerping, waar men tegelijkertijd elke andere vorm van mannelijke dwang afwijst als achterhaald en onderontwikkeld?

Islamofobie-reflex

Het zijn juist de vrouwen die zich dolgraag opwerpen als strijders voor vrouwenrechten, die vrijwel acuut in de islamofobie-reflex schieten als iemand suggereert dat de misogyne cultuur in het Midden-Oosten wel eens te maken kan hebben met de islam waarin de positie van de man centraal staat. En ik begrijp dat men dat kan uitleggen als teken van beschaving – ’s lands wijs, ’s lands eer – maar dan wordt het ‘beschavingssmoesje’ wel heel erg doorzichtig.

Maar die vlieger hou je niet lang in de lucht als je ondertussen niet-islamitische mannen om de haverklap op het morele emancipatiematje roept. Dan lijkt een pleidooi voor de ‘vrije keuze’ om een hoofddoek te dragen – zoals we dat vaak vanuit linksdraaiende kringen vernemen – er eentje die eerder uit lafheid, uit een angst voor confrontaties, voortkomt. Wat zijn al die heilige principes dan waard?

Masih Alinejad

Het is precies deze houding die mij ertoe brengt deze vrouwen nep-feministes te noemen. En dat terwijl er zoveel mensen écht strijden voor de rechten van de onderdrukte vrouwen in de islam. Zo ontzettend veel – maar ze worden, zoals gezegd, vreemd genoeg vaak doodgezwegen in de grote media, of zelfs verdacht gemaakt. Masih Alinejad, een bevlogen activiste en journaliste uit Iran – een vrouw wiens krullen net zo fel en woest zijn als haar woorden – windt er geen doekjes om: dat haren knippen, da’s mooi, maar als er niet ook concrete daden achter die rage staan is het zinloos gedoe.

We the women of Iran don’t need Western politicians to just cut their hair, we want them to cut their ties with our murderers. This is what real solidarity looks like.

I told @FRANCE24.

Many teenagers got killed for the crime of protesting the murder of #MahsaAmini.#مهسا_امینی pic.twitter.com/vI7noIkq9l

— Masih Alinejad 🏳️ (@AlinejadMasih) October 6, 2022

Dit zei ze op het Oslo Freedom Forum: ‘Zodra Westerse vrouwelijke politici naar Iran reisden, droegen ze een hijab en bogen ze voor onze onderdrukkers. En nu, nu vrouwen geweren en kogels riskeren, heeft geen van hen zich verontschuldigd bij de Iraanse vrouwen. Geen van hen knipte hun haren af. Geen van hen verbrandde een hoofddoek. Want ze denken dat ze islamofobie zouden kunnen oproepen. Veertig jaar lang al gebruiken de vrouwen van Iran en Afghanistan de spiegel om te zijn wie de overheid en de Taliban willen dat ze zijn. En al veertig jaar lang, als Westerse vrouwelijke politici mijn land bezoeken, gehoorzamen ze de Taliban en de Islamitische Republiek, en bedekken ze hun haar. En legitimeren zo onze moordenaars. Schaam je!’

Misogynie

Er zal niets veranderen als de nep-feministes niet toegeven dat religieus-geïnstitutionaliseerde misogynie de kern van het probleem is. Dat vrouwen die generatie na generatie onderdrukt zijn – zoals men wonderlijk genoeg wel scherp ziet als het om racisme gaat – zelf amper nog doorhebben hoezeer ze zich hebben geschikt naar de wensen van de onderdrukker, om simpelweg te kunnen overleven. Hoe een mens zichzelf onder die omstandigheden kan wijsmaken dat het bij het dragen van een hoofddoek om een vrije keuze gaat, is onbegrijpelijk.

Die hele discussie, zoals ook collega Sonja Dahlmans aanvoerde in haar recente uitstekende OpinieZ-column, moet dringend worden aangezwengeld. En dan een echte discussie: taboedoorbrekend, eerlijk en concreet. Het is me al een opluchting dat minister Ollongren liet weten geen hoofddoek te willen in het leger en de politie, maar we zijn er nog lang niet.

We zijn zelfs nog nooit aan die discussie begonnen. Wordt het niet eens tijd?

Vond je dit artikel goed? Steun Ines van Bokhoven via inesvanbokhoven.backme.org

Over de auteur

Ines van Bokhoven

Schrijfster van historische romans, vrouw met een mening en liefhebber van 'common sense’.

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Nederland2023.03.23En tóch hebben we gelijk, vindt de verliezende linkse elite
• Media2023.03.04Hoe een verkiezingsdebat wordt ingepakt door de macht
• Klimaat en Milieu2023.02.20Pakhuis De Zwijger en het immorele beraad over klimaat
• Cultuur2023.02.09Over schurende kunst, linkse deugbrigades en dreigementen