Professor Jordan Peterson’s strijd tegen de Social Justice Warriors
Het gevaar van radicale identiteitspolitiek
Canada is de afgelopen jaren ergens de postmoderne, politiek-correcte mist ingegaan. Haar universiteiten lijden ernstig onder de tirannieke identiteitspolitiek van studenten die zich Social Justice Warriors noemen. Professor Jordan Peterson is een van de weinigen die de confrontatie met hen durft aan te gaan.
Titelfoto:Screenshot door redactie OpinieZ van still uit YouTube video kanaal 1791
Middelmatig
We kennen allemaal wel die volslagen middelmatige leerlingen: havo, hbo, niet mooi en ook niet lelijk, leuk gezelschap maar ook niet gemist wanneer niet aanwezig. Gewoon, stabiele mensen in de groep, gaan geen grootse dingen doen, maar belanden ook niet in de goot. Uiteindelijk trouwen ze, krijgen ze 1,8 kind, een Golden Retriever, een Volvo, ze voeden hun kinderen op, die gaan uit huis, ze gaan met pensioen en ze sterven. Hebben wat vrijwilligerswerk gedaan. En prima. Denk je.
Tot je de leerling na een aantal jaar tegenkomt: gaten in de oren, tatoeages, een gelige huid van een opgelopen longziekte door een te lage weerstand, misschien zelfs nog een tijdje achter de ramen gestaan. De leerling leek zo stabiel en middelmatig, maar ergens onderweg is er iets geknapt en helemaal verkeerd gegaan.
Dat is Canada een beetje voor mij. Dat land is ergens de mist ingegaan en de enige die daar met gezond verstand nog een beetje tegenwicht aan probeert te bieden is Jordan Peterson, hoogleraar klinische psychologie aan de Universiteit van Toronto. 
Geen hij, geen zij
Die universiteit heeft besloten dat studenten zelf mogen beslissen hoe ze qua genderidentiteit moeten worden aangeduid. Ze mogen hun eigen persoonlijke voornaamwoord kiezen. Het wordt namelijk kwetsend gevonden om iemand een hij te noemen, die zich eigenlijk een zij voelt, of iemand die zich geen van beide voelt. Zij prefereren daarom het voornaamwoord “xe“.
Peterson weigert hieraan toe te geven, omdat hij vindt dat als dat al zou gebeuren, het iets is wat horizontaal, dus tussen mensen zelf, plaats zou moeten vinden. Dat het van bovenaf opgelegd wordt vindt hij vreeswekkend en onderdrukkend.
Een interessant debat, zou je zeggen: twee wereldbeelden die radicaal tegenover elkaar staan. Het wereldbeeld van de complete maakbaarheid, zelfs van de eigen identiteit, die uitgaat van de subjectiviteit van mensen. Daartegenover het wereldbeeld van een rationele wetenschapper die continu met tal van onderzoeken objectief probeert aan te tonen dat die subjectiviteit niet valide is.
Objectief en subjectief
Voor beide wereldbeelden valt in principe iets te zeggen, daarom zou dit een prachtig debat kunnen worden op het scherpst van de snede: hoe verhoudt de subjectiviteit en de objectiviteit zich tot elkaar?
Waarom wint voor de ene groep de subjectiviteit en voor de ander de objectiviteit? “Je bent nu eenmaal een vrouw, als we kijken naar die en die gegevens, kun je niet spreken van een niet-vrouw zijn. Je voelt je dan wel zo, maar dat is een psychologisch vraagstuk waar je voor behandeld moet worden. Blijkbaar zit er een vrouwhaat in je, of een zelfhaat en in plaats van de taal en ons hele conceptuele denken te veranderen, is de kans groot dat dit een therapeutisch probleem is”
Of de subjectiviteit: “Wat heeft de objectieve stelling voor waarde als ik ten diepst voel en ervaar, zonder ter kwader trouw of modieus zijn, dat mijn fysieke verschijning en mijn identiteit zoals ik hem ervaar niet synchroon zijn met elkaar?”
Ik denk dat beide vragen relevant zijn in een socioculturele discussie en een wetenschappelijke discussie en dat het ook vragen zijn waarvoor we dankbaarheid moeten tonen: we hebben een dusdanig vrije samenleving geschapen dat we hierover na kunnen denken en onze individualiteit kunnen veroveren op dat wat a priori gegeven is.
Klimaat van haat
Maar niet in Canada, niet aan de Universiteit van Toronto. Jordan Peterson werd en wordt gesloopt; door studenten, door collegae, door het bestuur zelf bijna. Hij zou een klimaat van haat verspreiden door niet te voldoen aan de door de studenten gekozen persoonlijke voornaamwoorden. Hij zou, volgens een groep studenten, zelfs hun mensenrechten schenden door niet te voldoen aan hun eisen.
In een land dat totaal door lijkt te draaien op het gebied van identity politics, laat Peterson zich niet ompraten wegens opportunisme of andere redenen. Ingelezen als hij is, houdt hij vast aan de resultaten van tal van onderzoeken en blijft hij staan voor wat hij als wetenschap ziet. De studenten kunnen schreeuwen wat ze willen, huilen, krijsen, hij blijft onverstoorbaar en geduldig zijn punt maken, keer op keer.
Gedebiliseerd
Het interessante is dat Peterson’s opmerkingen nogal common sense zijn, maar in de gedebiliseerde politiek-ideologische wereld van de universitaire Social Justice Warriors zijn ze verfrissend. Zijn rustige houding en de hysterie die dat oproept bij de zogenaamde “open denkers” van de universiteiten in Canada toont het gevaar van radicale identiteitspolitiek. Als ze niet krijgen wat ze willen, moet de oorzaak daarvan kapot: boycot, ontslag, het gevaar moet uit de weg geruimd worden. Want ze willen geen open samenleving, maar een utopie. En een utopie kan niets anders zijn dan onderdrukkend, want het is nu eenmaal niet universeel vast te stellen wat een perfecte wereld is.
Het enige wat de Social Justice Warriors antwoorden op inhoudelijke argumenten, zijn morele oordelen. Dat is het einde van het intellectualisme. Zoals Peterson zelf stelt:
“They’re power-mad people who use compassion as a disguise.”
© OpinieZ.com 2017
Over de auteur
- Masterstudent filosofie en theologie
