Groeiende verbondenheid

12 mei 2016 - Arend-Jan Smit

Israeli family doing barbecue during the celebration of the 64's Independence Day of Israel, at the Sacher Park in Jerusalem . April 26 2012. Photo by Yonatan Sindel/Flash90.

Deel dit OpinieZ artikel

Het is 12 mei. Israël viert dat ze op 14 mei 1948 onafhankelijk werd. Vorig jaar op 23 april en volgend jaar staan festiviteiten ingepland op 2 mei.

Volgens de Hebreeuwse kalender valt de Onafhankelijkheidsdag op 5 Iyar, maar dan hangt het weer van de dag af. Raar gedoe. Het bevreemdt me waarom een moderne westerse democratie niet gewoon simpele westerse kalender hanteert.

Euforie
Dan de onafhankelijkheid. Na 2000 jaar hadden de Joden wereldwijd eindelijk weer een thuisland, een soevereine Joodse Staat. Het werd omschreven als een van de meest opzienbarende en inspirerende gebeurtenissen ooit bereikt in de menselijke historie. Ietwat overdreven, als je het mij vraagt, maar vooruit, zo vlak na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog is enige euforie best begrijpelijk.

Vlagvertoon
Uiteraard wordt dat groots gevierd met veel vlagvertoon, ontsteken van twaalf toortsen die symbool staan voor de twaalf stammen van Israël en festiviteiten, maar ook religieuze bijeenkomsten, want de gebeurtenis schijnt religieuze significantie te hebben, al zijn de meningen daar over verdeeld. Volgens sommigen schijnt de vestiging van een Joodse Staat voor de komst van de Messias juist een zonde te zijn.

Wortels
En dan zit ik hier in Nederland, een seculier westers landje en ooit is me verteld dat we hier iets van judeo-christelijke wortels zouden hebben, maar ik voel ze niet. Nooit gedaan ook. Stammen, openbaringen en een beloofd land zijn zaken die ik ken uit zogenaamd heilige boeken, die als mythologie leuk weg lezen, maar waarvan ik achteraf niet denk: “Goh, zo zou alles best eens gegaan kunnen zijn”.

Discussies
Mensen die zulke zaken plausibel menen en erin geloven, staat het vrij uiteraard, zolang ze het anderen niet op willen leggen. Dat is met de joodse gemeenschap ook niet aan de orde. Ze gaat haar gangetje, doet haar dingetje. Dat niet alles compatibel is, merk je enkel als discussies omtrent ritueel slachten of besnijdenis weer oplaaien, maar meer dan fel debat wordt dat eigenlijk nooit. En mocht er iets verboden worden, verwacht ik geen rellende joden.

Pittig
En uiteraard is er Israël en haar beleid, pittige onderwerpen, waarover meningen, op zijn zachtst gezegd, enigszins uiteenlopen. Niet enkel hier, maar ook in Israel zelf. De enige groep die wereldwijd echt eensgezind lijkt te zijn, is de groep die uit is op de totale vernietiging van Israel. En alle joden erbij, zo lijkt het. Ook in Europa is men door toenemend antisemitisme reeds genoodzaakt joodse instellingen te beveiligen, zelfs scholen. Een treurige ontwikkeling.

Mijn meningen over alle afzonderlijke kwesties lopen ook uiteen. Ik ben niet radicaal pro- of contra-Israël. Het is een onafhankelijk postzegeltje. En het bestaat 68 jaar nu. Een stukje westers Midden-Oosten, als vreemde eend in de bijt, ver van mijn bed.

Barbecuen
Gelijkgestemde mensen zijn echter nooit ver van mijn bed. Ik vier liever overeenkomsten dan verschillen. Zoals gezellig barbecueën, iets wat op Yom Ha’atzmaut populair is onder mensen van alle gezindten. Samen feestjes bouwen. In vrijheid. Iets dat moet kunnen, zonder angst voor aanslagen. In Israel geen vanzelfsprekendheid.

Verbondenheid
In Europa ook niet langer. Mijn verbondenheid met de bevolking van Israel groeit. Niet door het ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend” principe, maar door gedeelde en gekoesterde waarden, die onder vuur liggen. Al heb ik niets met de vermeende wortels, de kruinen zijn vergroeid.

Als het weer meezit, zal ik hier op 14 mei de barbecue ontsteken, in solidariteit.