Oscargoud of diversiteitskalveren
Het dissonante gekrijs over discriminatie, onveilige ruimten en glazen plafonds klinkt almaar luider. Het is de klaagzang van mensen die menen anderen te moeten lastigvallen met de gevolgen van hun eigen tekortkomingen.
Kunstenaars die overtuigd zijn dat huidskleur hun verkoopbaarheid verkleint, vrouwen die denken dat het mooiste beentje altijd wint van het beste en gebaarde mannen in woestijnkledij die in woedend Nederlands eerbied en respect eisen.
Er kan geen prijsuitreiking plaatsvinden zonder een jammerklacht van een of andere achtergestelde groep. Ook in Obama’s Amerika heeft dit slachtoffer-denken een hoge vlucht genomen. Werd de Oscaruitreiking van 2013 nog gedomineerd door 12 Years a Slave, martelporno beloond met vier Oscars en zes nominaties, wordt het feestgedruis dit jaar overstemd door een #OscarsSoWhite klaagkoor dat in het ontbreken van ‘zwarte’ Oscarnominaties een discriminatoir complot ontwaart. De uitreiking wordt geboycot door de ‘usual suspects’ waaronder regisseur Spike Lee die notabene drie maanden geleden een ere-Oscar ontving voor zijn gehele oeuvre.
een #OscarsSoWhite klaagkoor
Oscars kennen maar één kleur: goud. In Hollywood draait alles om ideeën en geld. Terwijl in de spotlichten van het feest de artistieke prestaties worden beloond, wordt achter de schermen de marktwaarde bepaald van de filmwereldbewoners.
De filmindustrie is een competitieve artistieke onderneming. Een uitdagend samenspel tussen investeerders, creatieven en publiek dat succes boekt wanneer alle partijen tevreden zijn. Het publiek koopt kaartjes of het blijft thuis. Met politiek-correct gezeur vult men geen zalen. In elke filmcategorie draait het om de kwaliteit van het gebodene.
In Nederland worden filmbudgetten aangevuld met overheidssubsidies. Overheden handelen vanuit politieke- in plaats van marktgerichte-overwegingen. Ze investeren niet in kwaliteit, maar in overheidscommunicatie. Ze kopen politieke invloed. Het Nederlands Filmfonds wil in de toekomst alleen nog films financieren waarin de ‘culturele diversiteit van onze samenleving’ duidelijk naar voren komt.
De culturele sector werkt met ‘zachte’ dwangmiddelen als de Code culturele diversiteit, een ‘instrument’ waarvan de werking is vastgelegd in hilarisch serieuze cultuurbobotaal en quasi hippe filmpjes. De politiek-culturele elite tracht op deze wijze artistieke uitingen te sturen en te beïnvloeden. Zelfcensurerende kunst in dienst van maakbaarheidsidealen en volksopvoeding.
Kookwekkers, schrijfmachines en violen
op zijdezachte kousenvoeten
Geen stimulerend klimaat voor eigenzinnige, hardwerkende kunstenaars als componist Ennio Morricone. Ennio, inmiddels 87 jaar oud, heeft buiten zijn omvangrijke concertrepertoire, ontelbare pop- en jazz-arrangementen, TV- en reclametunes, ruim 500 speelfilms van een score voorzien. Fantastische partituren geschreven voor alle denkbare filmgenres, met de hand genoteerd aan zijn bureautafel in Rome, waar Ennio negen uur per dag, zeven dagen in de week werkt aan zijn muziek.
Het is ook uitzonderlijk dat hij zijn werk zelf orkestreert, en hoe. De klankkleuren zijn inventief, gewaagd en doeltreffend. Kookwekkers, schrijfmachines en violen op zijdezachte kousenvoeten. Uit de hemel donderende kerkorgels, valse piano’s en cellisten die op hun tenen langs spookachtige dameskoren sluipen. De maestro mengt instrumenten, klanken en stijlen uit alle periodes en culturen en creëert daarbij duizelingwekkende diversiteit, niet uit politiek-correcte overwegingen maar in dienst van het kunstwerk dat hij en de regisseur voor ogen hebben.
Tijd voor drie voorspellingen:
- Ennio Morricone wint vanavond voor The Hateful Eight score, met veel eerbetoon, zijn welverdiende Oscar.
- Volgend jaar wordt de Oscaruitreiking verstoord door de Bond van Onaantrekkelijke Mensen.
- Over twee jaar wordt een Gouden Kalf uitgereikt aan de diversiteitsfilm ‘Op de Vlucht’: een immigratiedrama verfilmd door Quincy Gario, naar een script van Sylvana Simons en Tineke Ceelen met muziek van Rachid El Ghouzi.
In afwachting van de uitkomst en bij wijze van troost, Morricone’s thema uit de film Cinema Paradiso:
Over de auteur
- Adjunct-hoofdredacteur http://OpinieZ.com | Schrijft stukken die worden (voor)gelezen in rechtszalen, Den Haag en redactielokalen
Als we “culturele diversiteit” op muzieksoorten als reggae, blues en jazz zouden toepassen dan blijft daar niks van over. Dus waarom zouden we dat moeten doen?
Sterker nog; stel ik ben een redelijke drummer en ik zou graag in een jazzbandje spelen. En stel ik word aangenomen; niet omdat ik goed ben, maar voor de “diversiteit”. Omdat ik blank ben dus, en de anderen zwart.
Zou dat goed zijn voor de muziek?
Zou dat goed zijn voor mijn ego?
Die hele diversiteits-fetisjisme is bedacht door talentloze clowns die niks kunnen, maar hun uitkeringen te laag vonden. En aangezien we hier in het Westen iedereen die wat te zeiken heeft belonen met subsidies, zijn ze gaan zeiken. En keer op keer kregen ze hun zin èn meer subsidies; logisch dus dat dit een gebed zonder end geworden is.
Oplossing = alle subsidies voor zeikstralen opheffen.
Laat mensen maar werken voor hun geld, en als ze na werktijd willen zeiken dan kan dat alsnog. Maar je zult zien dat er niks van al die nep-bevrijdingsbewegingen overblijft.
“De culturele diversiteit”,door hen zo bejubeld,wordt al in bijna ieder programma door je strot geduwd!Of het nu het weer,het journaal,een quiz,een reclame,een talentenjacht,een praatprogramma,een serie,of wat dan ook is:de kleuren vliegen je om de oren!
Yep en films die een Gouden Kalf ontvangen trekken zelden publiek, behalve de grachtengordel.. Dus weer een reden voor geklaag. Ik vind overigens wel dat er te weinig diversiteit is, niet alleen qua kleur maar ook qua gender of leeftijd. Het gaat er niet om of er b.v. zwarte films gemaakt worden maar dat zwarte mensen een volwaardige rol in gewone films hebben. Themafilms trekken geen mensen. Net zoals mensen die op hetzelfde geslacht . Geen themafilms of boeken(daar speelt het ook) maar minderheden in volwaardige rollen in “gewone”films