Geen tolerantie voor intolerante asielzoekers
In this photo provided by UNHCR officials and taken on Thursday, Aug. 15, 2013. Syrian refugees cross the border toward Iraq at Peshkhabour border point at Dahuk, 260 miles (430 kilometers) northwest of Baghdad, Iraq. The UN High Commissioner for Refugees (UNHCR) has set up an emergency transit camp in Irbil, where around 2,000 refugees are camping out and UNHCR officials say some thousands of refugees have been streaming into northern Iraq, many coming across a newly-constructed pontoon bridge over the Tigris River at Peshkhabour. (AP Photo/HO)In het vluchtelingendebat komt het regelmatig voorbij. Steeds vaker, nu de weerstand tegen ongecontroleerde instroom en opvang hand over hand toeneemt.
Het volgt vaak na een opsomming en erkenning van alle problematiek die de situatie met zich meebrengt. Voorafgegaan door een maar. “… , maar ik zie het als onze morele plicht om vluchtelingen op te vangen.”
Een plicht. Moeten. Ongeacht consequenties. Als retorisch trucje werkt het prima, want er staat weinig anders dan: “slachtoffers dien je te helpen, altijd”. Daar iets tegenin willen brengen, is in een valkuil lopen, want oneens zijn maakt je subiet tot inhumaan.
Betogen dat het enkel extrapolatie is van in het christendom gewortelde naastenliefde werkt niet. Dan ga je voorbij aan het feit dat het tevens in het verlengde ligt van De Gulden Regel “Behandel anderen zoals je door hen behandeld wilt worden” uit het Humanisme. Een groot goed. Artsen leggen zelfs een eed af, waarin ze beloven eenieder te helpen, zonder aanziens des persoons.
wegrelativisten, die betogen dat de wereld, ondanks alle verschrikkingen, terreur en crises, toch echt veel beter is
dan voorheen
Toch wringt er iets. En niet eens dat de uitspraak gemakshalve iedereen die aanklopt voor asiel gelijkstelt aan vluchteling. En ook niet dat iemand met die uitspraak veelal beoogt kritiek te smoren. Het is dat het op deze manier gebruikt binnen deze context veel te onvoorwaardelijk lijkt te zijn. En wellicht zelfs volkomen onverantwoord.
Om het hard te maken moeten we ons wenden tot het Optimisme, dat naast guitige levenshouding ook een filosofische stroming is. Optimisme geniet tegenwoordig een revival onder de wegrelativisten, die betogen dat de wereld, ondanks alle verschrikkingen, terreur en crises, toch echt veel beter is dan voorheen. Ook in de politiek weerklinkt het optimisme in de mantra: “we moeten nu vooral vooruitkijken”.
Voor dergelijk optimisme moet je inderdaad vooral uitkijken. Zeker waar men selectief de filosoof Popper (oorspronkelijk Kant) gaat quoten, die in zijn boek All life is Problem Solving, stelt: “Optimisme is een morele plicht”. Van Rompuy deed dat bijvoorbeeld in zijn inaugurele SOTEU-speech als nieuwe ‘President’.
De morele plicht van Popper is echter niet onvoorwaardelijk. Hij betoogt tevens tegen tolerantie voor intolerantie. Daarnaast stelt hij dat onze focus moet liggen op zaken die we moeten doen en waarvoor we verantwoordelijk zijn. En dat we waakzaam moeten zijn, opdat onze kleinkinderen een beter leven tegemoet gaan dan het onze. Niet enkel in economische zin.
Nu helaas pijnlijk duidelijk is dat de migrantenstroom niet louter bestaat uit hoogopgeleide, ruimdenkende oorlogsslachtoffers die onze seculiere verlichtingswaarden onderschrijven, is het goed om beleid en zelfs verdragen te herzien. Zeker omdat opvang in veel gevallen momenteel permanent verblijf betekent.
dat de migrantenstroom niet louter bestaat
uit hoogopgeleide, ruimdenkende oorlogsslachtoffers
Wat we moeten doen en waarvoor we verantwoordelijk zijn, zijn twee billijke vragen.
Opvang bieden is het minste en kan ook beschouwd worden als iets dat een redelijk mens behoort te doen. Prima.
Echter, onverwijld bewegen richting permanente huisvesting en hopen dat in de toekomst integratie schijnbaar onoverkomelijke cultuurverschillen wel even weg zal gummen, is absurd. En is het wel juist om onze kleinkinderen te belasten met zo’n loodzware taak en de gevolgen, mocht het onmogelijk blijken? Bijkomende economische gevolgen van zo’n onderneming nog daargelaten.
Grenzen dicht? Nee. Grenzen stellen? Ja.
Doe geen beroep op ‘morele verplichting’ en ‘medemenselijkheid’, zolang gevolgen mogelijk desastreus zijn. Los eerst het vraagstuk van tolerantie voor intolerantie op. En wie onze medemensen zijn. Zonder dat, kan je – uitzonderingen daargelaten – eigenlijk alleen veilig inzetten op terugkeer.
Over de auteur
- Emigrant, huisvader en microblogger. Met soms wat macro.
Recent gepubliceerd
Feminisme23 maart 2017Feministisch Gender Gap riedeltje klopt niet
Feminisme14 maart 2017Deugende feministische en inclusieve stem-adviezen
Cultuur21 februari 2017Baudets ijle herwaardering van het christendom
Feminisme5 februari 2017Onwil tot integratie leidt tot gelijkheidsdwang