Ek skaam my!

Hoe moet het zijn geweest? Nederland achterlatend, maanden doorbrengen op een schip en niet wetende wat je uiteindelijk zult aantreffen en of je de reis überhaupt wel overleeft. Het zijn vragen die ik zou willen stellen aan Jan van Riebeeck en de zijnen.

Het zijn vragen die het lot van mijn volk verbindt aan dat van de Afrikaners. Het is onze geschiedenis, van jullie en van mij. Het is tijd dat de broeders zich met elkaar verzoenen.

Het Krugerplein, de Transvaalbuurt en de De la Reystraat. Vervlogen herinneringen aan een grijs verleden waarin Nederland trots was op haar verwanten in Zuid-Afrika, tijden waarin Nederlanders de Boeren steunden in hun oorlogen en tijden waarin kabinetten hun zorgen uitspraken over het lot van de Afrikaners.

De band tussen de Afrikaners en hun Nederlandse bakermat was zo sterk dat na de verloren Tweede Boerenoorlog Paul Kruger zijn heil zocht in Nederland. Opgewacht door duizenden Nederlanders wachtte hem een warm welkom, de beelden spreken voor zich. Hoe schril kan het contrast zijn met het heden en hoe pijnlijk is de constatering dat de Afrikaners aan het lot overgelaten zijn?

Er wordt mij dan ook vaak gevraagd waar mijn fascinatie voor Zuid-Afrika vandaan komt, waarom ik sympathiseer met de Afrikaners en of ik ‘dus’ voorstander ben van Apartheid door het ANC openlijk een ‘communistische terreurbeweging’ te noemen. Het is een Pavlov-reactie van de weldenkende Gutmensch: een ieder die een niet in hun denkbeelden passende ideologie steunt demoniseren en moreel uitschakelen.

Dat je zowel tegen Apartheid alsmede tegen het ANC kunt zijn, past niet in het straatje van deze mensen. Dat Afrikaners niet gelijkstaan aan Apartheid ook niet, laat staan het feit dat de Engelsen als eersten een vorm van Apartheid invoerden, als onderdeel van hun koloniale wetgeving.

De banden waren ooit zo sterk, maar zijn nu flinterdun. De ophemeling van Mandela’s ANC ging zelfs zo ver dat, zoals PVV-Kamerlid Martin Bosma schrijft in zijn nieuw uitgebrachte boek, ‘links Nederland’ openlijk terreur steunde. Het Nederlandse volk keerde zich eensgezind tegen haar broeders in Zuid-Afrika, openlijk verraad tegen de verwanten met wie wij zoveel historie en cultuur delen. Ek skaam my.

In tijden waarin onze culturele identiteit belangrijker dan ooit is neemt het belang om banden te koesteren met aan ons taalkundig en cultureel verwante volkeren toe. Nederlanders, Vlamingen, maar ook zeker Afrikaners, hebben tot op bepaalde hoogte gedeelde kenmerken. Zij die ooit ons land verlieten op zoek naar een beter bestaan verdienen beter dan wat zij nu krijgen. Ze verdienen onze aandacht, onze vriendschap en politieke erkenning van hun bestaan.