Being a high riding bitch
Alle feministische golven ten spijt zijn we over het algemeen nog steeds geneigd om vrouwen eerder als slachtoffer dan als dader te zien. “Het wordt tijd het wegkijken van vrouwen bij verkrachtingen, incest, mishandeling, ontvoering zwaar te bestraffen,” twitterde Arjen de Wolff op Tweede Pinksterdag. En hij heeft gelijk.
Want wat is de logica achter het besluit van een Australische rechter om de dader van een gruwelijk seksueel misdrijf tot 17 jaar gevangenis te veroordelen en zijn vriendin, die overal vanaf wist en er zelfs daadwerkelijk bij betrokken was, vrijuit te laten gaan? Ze pleitte dat ze onder invloed van haar vriend stond en bang voor hem was. Hoe komt het dat zo’n verklaring voor een rechter geloofwaardig is? Was het van een man ook als verzachtende omstandigheid geaccepteerd?
Hetzelfde fenomeen speelt een rol als we kijken naar de rol die vrouwen spelen in netwerken van vrouwenhandel en gedwongen prostitutie. Mannen pakken hun slachtoffers in, om ze daarna met grof geweld tot seks te dwingen. Vrouwen trekken zonder enige scrupules hun seksegenoten met hun manipulaties de helse ellende in. Of omdat ze sowieso gewetenloos zijn, of omdat ze op die manier hun eigen hachje kunnen redden. Zijn manipulaties minder erg dan fysiek geweld? Alleen maar omdat het om activiteiten van vrouwen gaat?
En wat te denken van moeders, tantes en oma’s als het gaat om de verkrachting en mishandeling van zoons en (schoon)dochters. Altijd wordt er naar smoesjes gezocht, die het wegkijken van de betreffende vrouwen rechtvaardigt. Ze waren zielig en zwak. Bang, onmondig, onmachtig. Ze waren slachtoffer, is het uiteindelijke oordeel.
Vrouwen willen dezelfde rechten als mannen. Maar willen ze ook de dezelfde rechtszaak en dezelfde rechtspraak als mannen? Willen ze dat Vrouwe Justitia echt blind is voor sekseverschillen of moet zij tijdens haar oordeel nog een extra oogje toeknijpen, zodra de verdachte dezelfde anatomie heeft als zij? Is het in feite niet bijzonder hypocriet om een beroep te doen op je vermeende achtergestelde positie om daarmee je strafmaat naar beneden te krijgen?
Iedereen die de film Dolores Claiborne met in de hoofdrol de weergaloze Kathy Bates wel eens gezien heeft, weet dat vrouwen in welke situatie dan ook keuzes kunnen maken, ook al zijn die nog zo zwaar en behelzen ze grote risico’s. Als Dolores erachter komt dat haar echtgenoot hun dochter misbruikt, heeft ze heel wat moed nodig om daartegen in het geweer te komen. “Sometimes being a highriding bitch is all a woman has to hang on to,” leert haar werkgeefster haar en vervolgens slaat Dolores toe. Meedogenloos.
Kinderen kunnen niet aansprakelijk gesteld worden voor hun daden en de keuzes die ze maken. Als vrouwen voor vol willen worden aangezien, zullen ze moeten accepteren dat ze net als mannen worden berecht. Als die speciale, verzachtende omstandigheden voor vrouwen overboord worden gegooid, zou het bovendien zomaar kunnen dat moeders, tantes, oma’s, vriendinnen en andere vrouwen eieren voor hun geld kiezen en veranderen van een hulpeloze, machteloze toeschouwer in een ware furie, die de wereld een stukje beter maakt. Being a high riding bitch dus in plaats van een wegkijkende muts.
Over de auteur
- 3e generatie, 1 paspoort en nog niet geïntegreerd/ slechte huisvrouw, goede moeder/ leraar en coach in het onderwijs, vmbo/ A'dam/ schrijft/ twittert @MajaMischke
Gelijke rechten voor man en vrouw betekent nog niet dat we de verschillen tussen beiden moeten ontkennen of negeren. Omdat een man in 99 van de 100 gevallen fysiek overwicht heeft op een vrouw moet daar behoorlijk rekening mee worden gehouden in bijvoorbeeld een strafproces. Sekseverschillen meewegen inzake schulduitsluitingsgronden is niets meer dan redelijk, en zeker niet hypocriet. Rekening houden met verschillen onderstreept deze drang naar gelijkheid juist.