Free Palestine. En Palestijnen in het bijzonder.
In mijn eerste blog op OpinieZ heb ik gedeeld dat ik een zwak voor verliezers heb. Dat is de afgelopen weken nog sterker geworden door een artikel van Frank Berkemeier op deze site. In dat artikel gaat Frank in op de relatie tussen Israël en Palestina.
Ik heb een zwak voor Palestijnen. Dat komt vooral omdat het eigenlijk niet uit te leggen is, dat een volk dat al duizenden jaren ergens woont, te maken heeft met één vast gegeven: er is altijd een partij die ze onderdrukt. Of het nu Ottomanen, Engelsen of Israëliërs zijn: altijd zijn er veel sterkere legers die het land in meerdere of mindere mate controleren en effectief beperken om zich te ontwikkelen.
Palestijnen zijn geen winnaars, zo lijkt het. Maar wel volhouders, want met 4.5 miljoen wonen ze nog steeds in gebieden waar Israël ze op verschillende manieren het leven moeilijk maakt. Ondanks dat Israel niet bezet, is de invloed op handel en leven enorm. Daarnaast zijn er natuurlijk nog miljoenen Palestijnen die in Israël, Jordanië of Syrië wonen. Ik vind dat we ze moeten belonen voor dat volhouden. Ik zie daarbij twee uitgangspunten.
1. Israëli’s kunnen dingen
De Israëlische bevolking heeft de afgelopen jaren door hard werken (en miljarden dollars steun uit met name de VS) gezorgd voor een buitengewoon hoog niveau van opleidingen en welvaart. Israël laat zien dat het midden tussen de brandhaarden van de wereld een democratisch land, weliswaar met continue dreiging, heeft kunnen opbouwen. Buitengewoon indrukwekkend.
2. Palestijnen zijn volhouders
De Palestijnse bevolking heeft de afgelopen eeuwen laten zien dat ze ondanks alle landjepik hechten aan hun thuisgrond. Anders waren ze, lijkt me, al lang uitgewaaierd naar andere streken. Het is indrukkend hoe er gestreefd wordt naar een eigen staat met volledige rechten en kansen. Zoals Israël heeft laten zien hoe het kan.
In de wetenschap dat de Palestijnse bevolking waarschijnlijk nog wel even blijft, lijkt het me dat de meest geavanceerde staat een incentive moet hebben om te zorgen dat de Palestijnen een zelfde ontwikkeling gaan doormaken. Ondanks het andere startpunt.
Discussies over wie het meeste recht op Jeruzalem heeft, hebben geen zin. Verhalenbundels verpesten die discussie. Het is logischer om financiële incentives af te spreken. Heel praktisch kan ik me voorstellen dat van elke euro die de komende jaren in Israël extra wordt verdiend, minimaal de helft wordt geïnvesteerd in kenniscentra, universiteiten of bedrijven die door Palestijnen uit de Palestijnse gebieden bezocht en bestuurd worden. Met de innovatiekracht van Israël en het volhouden van Palestijnen vermoed ik binnen een tiental jaren een prachtige samenwerking tussen de beide landen.
Over de auteur
- Vraagt zich vooral dingen af en verwondert zich over technologie, innovatie en samenleving. Werkt bij een overheid.
Recent gepubliceerd
Economie18 mei 2019Straks deel je al je bankgegevens voor een Pizza Pepperoni
Innovatie&Techniek20 februari 2019Drie basisregels voor gebruik sociale media
Economie4 januari 2019We moeten weer dijkenbouwers worden met ambitie en visie
Migratie5 september 2018De Mensenleven Indicator
Prachtig idee van Ger Baron, ontsproten aan zijn politiek-romantische geest. Maar juist daarom ook een wat naïef idee, losstaand van harde werkelijkheid. Er is sinds begin vorige eeuw strijd gaande tussen het Joods-palestijnse volk en het Arabisch-palestijnse volk. De strijd, die op leven en dood wordt gevoerd, gaat om een volk dat een eigen joodse staat wil en een volk dat historisch geen staat had. Israël als onafhankelijke Joodse staat werd in 1948 met internationale instemming feit. De Arabieren kozen voor oorlog, niet om verlies van het kleine stukje grond maar om religieuze redenen; de joden mochten geen eigen staat in hun oude historische thuisland temidden van een Arabische meerderheid in het Midden-Oosten.
Die strijd duurt nog steeds voort. De wapens, de namen en de incidenten verschillen maar de Arabische strijd is dezelfde: geen joodse staat in het MO.
Dus waarop is het idee gebaseerd Israël de opdracht, verplichting of de eis op te leggen om uit eigen hardbevochten economische middelen een palestijnse en bovenal vijandige staat te financieren?
Nee, laat de palestijnen de handen ineen slaan, starten met de opbouw van het land, werken aan een nieuw democratisch palestijns bestuuur en wie weet vieren we dan binnen enkele jaren het uitroepen van een onafhankelijke Palestijnse staat. Met goede economische betrekkingen en in vreedzame samenwerking met buurland Israël.
Ik gaar er me akkoord, van de samenwerking / coöperatie tussen de Palestijnen en de Israëli’s kunnen beide kanten het meeste baat hebben. Health & Wealth groeit als de economie groeit. Die idee dat iedere helft van de winst in opleiding en scholing geïnvesteerd zal moeten worden is een fijn idee. Maar is het niet een romantisch idee? Als zij dat zullen willen, dan zullen zij dat al lang gedaan hebben! De vraag is toch “two-in-one” of “living apart together” – the two-state-solution. Het laatste is waarvoor de administratie van Obama en de EU de regering van Israel om toestemming vraagt. Het eerste is uiteindelijk de “status quo”, die met veel lawaai onder ander van de Palestijnse autoriteiten ontkent wordt en eerder de pragmatici onder de tijdgenoten aantrekt, omdat het een korte termijn oplossing benadrukt – immers gaat het er om de levensomstandigheden voor de zwakken nu en niet in een onbepaalde toekomst te verbeteren of niet?