Dagboek van een Russische soldaat
Bizarre ervaringen van het front in Oekraïne
Onlangs publiceerde een jonge Russische soldaat, Victor Shayga, zijn ervaringen met één maand oorlog voeren in Oekraïne. Dmitri Masinski, een Estlander met Russisch/Oekraïense wortels die in Londen woont en van alles over de Russische invasie in Oekraïne uit het Russisch vertaalt, publiceerde dit dagboek. Alma van Hees verzorgde een Nederlandse samenvatting van dit ooggetuigenverslag van een militaire chaos.
A few days ago, a young Russian contractor posted his experience of 1 month of war in Ukraine. It's 5 very long posts, I'll be releasing translations over the next days. Here's part 1, an excerpt is on the image so you can decide to read:
Part 1 text: https://t.co/lKCRhe6Q0D pic.twitter.com/yN5TenHcEd
— Dmitri 🇺🇦 (@mdmitri91) May 18, 2022
1. Onvoorbereid de oorlog in
Mijn naam is Victor Shayga. Op de twaalfde dag van de speciale operatie in Oekraïne – die volgens mij in feite een grootschalige bloedige oorlog is – zag ik een YouTube-video waarin Russische (gewonde) krijgsgevangenen werden mishandeld door de onmensen van het Oekraïense leger. Toen besloot ik me bij ons leger aan te sluiten om hen te helpen.
Ik kom uit Belgorod Oblast en schreef me daar bij een regionaal selectiepunt in, werd schutter/assistent granaatlanceerder in het 752ste gemotoriseerde regiment en tekende een contract voor een half jaar. Ik kwam daar op 3 april aan. Daarvoor was ik dienstplichtige in een ander bataljon, waar ik schieten leerde: vier keer oefenen met elke keer zes rondes vuren. Dat is veel te weinig, een aanfluiting voor een militaire training!!! Nu werd me een versnelde overlevingstraining van twee weken beloofd en zou ik met tweeëntwintig anderen met allerlei wapens leren schieten. Maar dat bleek een leugen: er werd ons niets geleerd en we mochten niet eens met ons eigen wapen oefenen. Op 9 april werden we na een vertraging van drie dagen (de planning was 6 april) naar Izyum in Oekraïne gestuurd.
Ik was slecht opgeleid en moest de simpelste dingen vragen aan de officier van dienst of veteranen, die tien keer beter waren voorbereid. Maar je trainingsniveau is niet belangrijk tijdens mortier- of artilleriebeschietingen. Het is dan zaak om snel in een verse krater te springen, omdat daar niet nog een inslag zal plaatsvinden.
Op die negende april leerde ik voor het eerst wat een bom was: toen we ’s nachts sliepen in een boerderij werd die door twee bommen geraakt. Het was angstaanjagend en verontrustend. We hadden niet de beste uitrusting: geen slaapzakken of munitiezakjes.
Op 10 april belandde ik met de eerste compagnie van het 752ste regiment in ruige begroeiing op 200 meter hoogte, ten zuiden van het dorp Kamenka. En opeens waren we daar met zijn dertienen allemaal infanterie, ongeacht onze vaardigheden. Onze compagnie werd niet gebombardeerd, andere in de buurt wel. We bleven daar een week en leerden elkaar goed kennen, hielpen en respecteerden elkaar.
Toen vond de eerste confrontatie met Oekraïners plaats. De tweede compagnie had bewegingen ontdekt. Ik vuurde ongeveer veertien rondes. Vooruitkijkend kan ik zeggen dat dit mijn enige wapengebruik was in bijna een maand in Oekraïne.
Op 18 april verlieten we dit bosgebied en gingen naar Kamenka. Op de dag erna was een aanval op het dorpje Dolgen’koye gepland. We kregen versterking van dertien vrijwilligers, vers uit Rusland, die direct de aanval in werden gestuurd. Ik was verbijsterd. Hoe is dit mogelijk?
2. Eindeloze verliezen
Maar het bleek tenslotte toch niet om een aanval op Dolgen’koye te gaan. Misschien waren de plannen veranderd of maakten de officieren een fout. We gingen naar Suligovka ook al wisten we dat vooraf niet en was dit dorpje al zes dagen onder Russische controle. Al lopend daarnaartoe werden we door GRADs en mortiervuur bestookt. Ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had.
In Suligovka vond ik mijn compagnie weer terug. De commandant vertelde ons ’s middags dat we ons doel niet hadden bereikt en dat we de volgende dag Dolgen’koye moesten gaan aanvallen. Maar omdat de Oekraïeners goed voorbereid waren stond ons een zekere dood te wachten, zeiden ze, en mochten we weigeren. Dat deed minstens tachtig procent en ik ook. Ik was uitgeput. Degenen die wel gingen werden bestookt door fel mortiervuur en beschietingen van artillerie. Veel doden en gewonden. Onze commandant vloekte: “Laat ze en ga door!” Een van de vrijwilligers, een veteraan, zei: “We moeten terugtrekken anders worden we verpletterd.” Heel wat soldaten renden toen weg en weigerden de gewonden te helpen. Tot zover de aanval op Dolgen’koye op 20 april…
Na deze aanval weigerde vrijwel iedereen om mee te doen met een volgende aanval de dag erna. We wilden wel verdedigen onder mortiervuur, maar ons werd gezegd naar Izyum te lopen en ze namen onze wapens in beslag. Zij namen onze wapens weg in de frontlinie…
Ik wil hier nog aan toevoegen dat vanwege de continue leugens we onze commandant niet meer geloofden. “Alles gaat volgens plan,” zei hij, ook al leden we eindeloze verliezen. We bleven ons afvragen waarom we maar steeds deze waanzinnige aanvallen in werden gestuurd. Veel van ons hadden het gevoel dat we opzettelijk werden opgeofferd. Blijkbaar moest Dolgen’koye worden ingenomen, hoe dan ook.
Ik bleef drie dagen in Suligovka om daarna met een paar anderen naar Izyum te gaan, een locatie waar de ‘500’s, de weigeraars, werden verzameld. We groeven greppels, sjouwden zandzakken en zaagden bomen om. Vrijwel elke dag kwamen er nieuwe ‘weigeraars’ aan met tragische verhalen, erger dan de onze. Nieuwe vrijwilligers werden onmiddellijk naar het Dolgen’koye-front gestuurd. En zo ging het maar door.
Zoals ik het zie hadden we het Oekraïense leger in een bliksemflits kunnen verslaan, als ze niet die kracht en precisie hadden gehad van hun artillerie. Wij, vrijwilligers, waren gevechtsklaar en konden goed aanvallen. Maar na de walgelijke en verachtelijke houding van onze leiders wilden velen niet meer in deze eenheid vechten, en ik ook niet. Commandanten kunnen fouten maken, maar wanneer je erachter komt dat de leiding eenvoudigweg niets om jouw leven geeft en je wordt uitgezonden naar een zekere zinloze dood, dat ontmoedigt je echt om te vechten.
Nog iets. Gedurende deze hele periode kregen alleen de officieren in onze divisie onderscheidingen van de staat, terwijl heel wat jonge soldaten heldendaden verrichtten. Die weigerden ook Dolgen’koye aan te vallen, hebben ook hun contract verbroken en zijn later met ons terug naar Rusland gegaan.
We werden onophoudelijk door het Oekraïense leger aangevallen, maar in Izyum haalden wij veel Tochka-U’s neer, zo werd ons verteld, want onze luchtmacht was de beste en meest gevechtsklare eenheid. Wel verloren we veel tanks. Maar het meest beangstigende was hoeveel mensen elke dag stierven of verminkt werden, en hoeveel er gevangen werden genomen.
Titelfoto: Straat te Kharkiv door manhhai, CC BY 2.0.
3. Communicatie-chaos
Ik vind het belangrijk om te vertellen hoe de humanitaire hulp, verzameld voor ons leger, verdeeld werd. Thuis vermoedde ik al dat heel weinig daarvan de frontlijn bereikt. In mijn eenheid in Valuyki ontdekte ik dat er heel veel gestolen en doorverkocht werd. Hetzelfde hoorde ik vanuit Izyum. Alle lekkere en waardevolle dingen verdwenen en alle waardeloze zaken werden achtergelaten, zoals de slechtste sigaretten. Ik bevond me in de frontlinie en godzijdank hadden we altijd te eten, maar we hadden nooit goede sigaretten: die bereikten ons nooit. We hadden ook geen regenkleding, zodat we op drie natte dagen doorweekt sliepen en doornat op wacht stonden.
Nog een tragisch onderwerp. Na de idiote aanvallen op onze eenheid vluchtten heel wat vrijwilligers de bossen in, daar ronddwalend en niemand meer vertrouwend, schietend op iedereen die in de buurt kwam. Er zijn er een paar opgepikt door onze PMC (Private Military Co). Ze gaven hen te eten, nieuwe uniformen en toen werden ze weer naar Izyum gestuurd.
Begin mei bezocht de FSB (red.: Russische geheime dienst, opvolger van de KGB) ons. Ze wilden ons heel beleefd weer naar de frontlinie sturen. Ik antwoordde dat we eigenlijk naar een zinloze slachtpartij werden gestuurd. Ja, dat weten we en we werken daaraan, antwoordde hij, en we veroordelen jullie niet. Maar als ze dit weten, waarom doen ze er dan niets aan? Zijn ze allemaal vrienden, kameraden, verwanten, drinkmaatjes of dieven in het complot die elkaar indekken? Het is allemaal nogal verdrietig.
Een goede contract-soldaat die ook Victor heette vertelde dat onze divisie van de artillerie een zooitje had gemaakt. Maar waarom is onze artillerie zo slecht voorbereid, vroeg ik hem. “Foto-rapportages. Ze schieten slecht, dus nemen gewoon foto’s en melden dat alles goed is gegaan en de doelen met succes zijn getroffen.” En er gaan dingen fout omdat er vaak geen goede communicatie is tussen bataljon, regiment en divisie, zei hij. Als dit waar is, is dat natuurlijk verschrikkelijk.
De zampolit sprak een keer met ons nadat we geweigerd hadden deel te nemen aan de aanvallen. Hij probeerde ons over te halen om weer terug naar de frontlinies te gaan. Wat me verbaasde was dat hij ervan uitging dat we vochten vanwege het geld. Het is triest dat zij ervan uitgaan dat alleen geld je kan motiveren. Maar al langer staan materiële goederen op nummer één voor de meeste Russen. Vroeger was dat anders. Maar nu ben je een nobody als je geen geld en geen succes hebt.
4. Onmogelijke opdracht
Voordat ik naar Rusland terug ging sprak ik een vrijwilliger van Lipetsk, een chauffeur. Ik vertelde hem dat veel vrijwilligers echt waren gekomen om te helpen, niet om het geld, maar om een ideaal. Hij zei vriendelijk: “En wat hebben ze met je ideaal gedaan? Ze hebben er gewoon op gepist.” En dat is waar, jammer genoeg.
Natuurlijk waren er verschillende mensen: sluwe en slimme mensen die voor het geld kwamen en voor het certificaat van oorlogsveteraan. Zij zorgden ervoor dat ze weinig gevaar liepen. Anderen kwamen alleen maar voor het geld, en weer anderen om te helpen.
Pasha uit de regio Moskou, die na twee aanvallen weigerde nog langer mee te doen, schreeuwde woedend naar de bataljonscommandant: “Denk je dat we gewoon maar mensenvlees zijn! Je stuurt ons de dood in maar doet zelf niet mee aan de aanval!”. Majoor Vasyura die in Suligovka onze commandant was zei dat hij elke weigeraar in de benen zou schieten. Ik schreeuwde terug dat dat illegaal en tegen de wet was. Commandanten horen achter hun mensen te staan en hen niet uit te schelden en te zeggen dat ze niets om hen geven.
Ik heb vreselijke dingen gehoord van degenen die na ons bij Dolgen’koye in de aanval gingen. Dode soldaten die soms al dagen lang daar op de grond lagen, opgestapeld waren in het struikgewas of aan bomen vast waren gebonden. Een keer werden soldaten van ons gevangen genomen en meegevoerd door de vijand. Toen werd besloten om ze allemaal neer te schieten, de onze en de hunne. Je kunt beter direct sterven dan dagen lang gemarteld te worden door die onmensen.
Ondanks de verschrikkingen en de waanzin van onze aanvallen bleef toch 10-20% van de vrijwilligers. Zij hadden een enorme vechtlust en de bereidheid tot het bittere eind door te gaan om dit bandietenuitschot te verpletteren. Dat is een feit.
Ik weet best dat er in een oorlog slachtoffers vallen en het is ook acceptabel als een eenheid 20-40% van zijn manschappen verliest bij een geslaagde aanval. Maar dan moet je niet naar een onmogelijke opdracht worden gestuurd! En na de aanval moet je minstens een week rust krijgen om te herstellen en niet de volgende dag er al weer op uit worden gestuurd…
Er werd me verteld dat acht helikopters de vijand moesten bestoken, maar er vertrokken er maar twee. De andere helikopters hadden geen brandstof of waren kapot. Eén helikopter trof doel maar 80% van de doelen werd niet geraakt. Toch rapporteerde de commandant dat de opdracht met succes was uitgevoerd. Ik begrijp de enorme verliezen aan mensen en materiaal wel. Als de oppercommandant denkt dat alle doelen getroffen zijn kan hij de artillerie sturen, die vervolgens met elk denkbaar wapen wordt bestookt…
Titelfoto: Ukraine door Howard Duncan, CC BY 2.0.
5. Leugens van de staatsmedia
Een van ons hoorde toevallig hoe ons lot werd besproken. Een FSB-agent vertelde de officieren dat er verschillende opties waren, afgezien van het verbreken van ons contract en ons terugsturen naar Rusland. We konden gebruikt worden voor een TikTok-video om te laten zien hoe geweldig het was om vrijwilliger te zijn, om nieuwe mensen aan te trekken. Een FSB-kolonel stelde voor om ons ’s nachts mee te nemen naar buiten en elke keer vijf van ons neer te schieten, opdat de anderen bereid zouden zijn weer aan de aanval deel te nemen. Anderen keken hem aan alsof hij gek geworden was. Toch waren veel van ons daar bang voor, na het dreigen om weigeraars in de benen te schieten of echt te schieten, vlak voor je voeten. Anderen zeiden: laat ze maar schieten! Beter hier sterven en je lijk in één geheel naar je verwanten te kunnen laten brengen in plaats van uiteen gereten te worden door een bom of, nog erger, in gevangenschap belanden bij dat Oekraïense uitschot.
Op 8 mei vertrokken we ‘s morgens naar Rusland en waren er halverwege de dag al. Onze contracten werden beëindigd voor de ogen van onze eenheid.
Toen ik in Oekraïne was vertelden verschillende militairen me dat het plan was om Oekraïne in vier dagen te veroveren. Wie dat ook bedacht heeft, dat was vast een ‘genie’. We hadden daar minstens 600k getrainde militairen voor nodig gehad, en we gingen maar met 220k Oekraïne binnen. Daarom leden we aan het begin van de oorlog ook zulke grote verliezen. Waarbij de beste mensen stierven. Maar weet je wat angstaanjagend is? Dat de staatsmedia in Rusland melden dat alles aan het front naar wens verloopt, volgens plan. Ik vind dat een verachtelijke, brutale en walgelijke leugen. Een heleboel gaat niet volgens plan. Vanwege deze constante leugens geloof ik de staatsmedia niet meer, en evenmin de Russische autoriteiten.
Zoals ik het zie is in Rusland alle kritiek op autoriteiten weggevaagd. Dit is niet normaal en fout. Kritiek is nodig om de autoriteiten de fouten en tekortkomingen te laten zien!
Wie neemt de verantwoordelijkheid voor de duizenden gewonde en gedode soldaten in Oekraïne? En voor de honderden gemartelde militairen die gevangen zijn genomen? Wie? Wie neemt de verantwoordelijkheid ervoor ons idiote, zinloze zelfmoordaanvallen te laten ondernemen? Wie?!
Of deze oorlog begonnen had moeten worden is een ander onderwerp. Maar dat Oekraïne de vreedzame bevolking van Donbas acht jaar lang heeft beschoten: dat is naar mijn mening 100% waar. Net zoals Oekraïne Donbas en de Krim kon aanvallen. En dat de VS in Kharkiv nucleaire raketten kon plaatsen die in 5-7 minuten Moskou kunnen bereiken. Nucleaire wapens op burgers afvuren is trouwens niets nieuws voor de VS, denk aan Hiroshima en Nagasaki…
Er wonen in Oekraïne veel boze, kwaadaardige en domme mensen die alleen maar kunnen schelden als ze hun mond opendoen, die de Russen haten en vinden dat ze vermoord moeten worden. Maar er wonen ook veel goede, vriendelijke en vreedzame mensen die zich verre houden van politiek en alleen maar een vreedzaam gelukkig leven willen hebben.
Maar de ideeën van Bandera en de nazi’s zijn in Oekraïne sterk en de politiek is gericht op het vernietigen van alles wat Russisch is: de taal, de cultuur en de mensen die positief tegenover Rusland staan. Naar mijn mening kan alleen uitschot onze gevangen genomen soldaten zo misbruiken, verminken en doden. Dergelijke onmensen moeten worden vernietigd, is mijn mening. Daarom ging ik vechten. En dat wil ik nog steeds, alleen niet onder de huidige bevelhebbers…
Oorlogen beginnen als mensen hun menselijkheid verliezen. De moderne media hebben ook schuld aan de huidige oorlog en de toestand in de wereld in het algemeen. Zij liegen vaak en praten de machtigen naar de mond.
Ik wil echt dat zoveel mogelijk mensen dit artikel lezen en te weten komen hoe de werkelijke stand van zaken aan de frontlinie is. En ik wil echt dat de Commander-in-Chief, Vladimir Poetin, dit leest. Ik probeer contact te leggen met de redactie van de Pravda, misschien willen zij dit publiceren. Nee, ik ga buitenlandse media benaderen. Mensen moeten de waarheid weten.
Ik overwoog de regering te benaderen, de directeur van de FSB, de militaire rechtbank, maar ik geloof ze niet en vertrouw ze niet. No one gives a damn…
Alles wat ik opgeschreven heb, heb ik eerlijk opgeschreven. Ik zag alles met eigen ogen of hoorde verslagen van ooggetuigen. Ik hoop dat ik niet vervolgd word, maar ik heb geen enkel geheim verteld of locaties van onze troepen verraden.
De grote vraag blijft welke voorbereidingen ons politieke leiderschap en ons leger de afgelopen acht jaar hebben getroffen. Dachten ze dat ons leger met bloemen, zout en brood in Oekraïne zou worden onthaald!? Volgens mij had de oorlog kunnen worden gewonnen, alleen al met een paar duizend drones, en zonder zulke enorme verliezen…
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Politiek Internationaal25 december 2022OpinieZ-auteurs over de toestand in Nederland en de wereld
Diversiteit13 juli 2022Woke Woensdag – Van Artis Goes Woke tot Alles Wat Wokies Haten
Economie11 juli 2022Verzet tegen ideologische hobby’s elites gaat de hele wereld over
Politiek Internationaal5 juni 2022Dagboek van een Russische soldaat
Het ergste is dat het militair- industriële complex van de VS eigenhandig de oorlog voorlopig tot jarenlang zal prolongeren vanwege de verkiezingen in november maar allereerst omdat de Amerikaanse wapens op kosten van de Amerikaanse hardwerkende belastingbetaler worden gedumpt in de Oekraïne om hun aandelen beurzen te spekken en de generaals een carrière te bieden.
De anti-Russisch gas milieu fanaten John Kerry, Frans Timmermans, Diederik Samsom, Rob Jetten maar ook de anti-Russische Federatie Eu expansionisten als Guy Verhofstadt pushen keihard mee.
George W. Bush bood in 2008 Oekraïne aan om lid te worden van de NAVO. tegen de zin van Merkel, Sarkozy en anderen en daarmee begon eigenlijk alle ellende! Want dit ging in tegen alle afspraken met de Russen na de val van de muur. Jaap de Hoop Scheffer bevestigde openlijk in 2018 dat dit een grote fout was. Maar Jens Stoltenberg loog onlangs glashard dat dit was afgesproken met de Russen, en dat terwijl “Der Spiegel” in Duitsland kort geleden een document publiceerde waarin deze afspraak ook nog eens werd bevestigd..
PS
opvallend dat de meeste mensen in ons land instemden voor het verbod op kruisraketten gericht op de communistische USSR (die o.a de christenen vervolgden), tot groot plezier van de Russen (die ons “nuttige idioten”) noemden. En nu staan we in de rij om wapens te leveren aan een conservatieve regering in Rusland die de kerk steunt, en gesteund wordt door de kerk.
De informatie komt van, of beter via Twitter. Dat is al wat verdacht omdat Twitter een zelfverklaard podium is voor ‘liberals’ waar alles wat niet of onvoldoende ‘liberal’ is wordt gecensureerd. Desalniettemin, aangenomen dat het waar is wat er staat, de jongen die het heeft opgeschreven lijkt me nogal naïef. Wat denkt hij eigenlijk dat oorlog is? Amerikanen tijdens het Ardennenoffensief hadden geen winterkleding, evenmin de Duitsers toen ze Rusland binnentrokken. Er zijn altijd problemen met logistieke bevoorrading en interpersonele conflicten tussen officieren en soldaten. Om nog maar te zwijgen over de ‘ongelukjes’ op het werk. Al die jonge mannen, soms dronken, met hele gemene wapens. Oorlog is geen Hollywood productie. Oorlog is zo ongeveer het ergste wat er is. Daarom moet er alles aan gedaan worden om het te voorkomen. Het is dan ook verbazingwekkend dat de organisaties die in het leven zijn geroepen hiervoor volcontinu de oorlogstrom beroffelen, Poetin eenzijdig veroordelen en om het hardst roepen dat er meer wapens naar de Oekraïne gestuurd moeten worden, die daar vervolgens nooit aankomen. Om te begrijpen waarom deze oorlog gevoerd wordt, moeten we het Shakespeare deel achter ons laten en ons concentreren op het geopolitieke spel wat hieraan ten grondslag ligt. Om het spel te kunnen overzien hebben we feiten nodig en moeten we begrijpen wat er gebeurt en gebeurd is. Daarvoor hebben we militaire inlichtingendiensten, beter bekend als spionnen. Nu kunnen die mensen niet vrijuit praten en ben je afhankelijk van gepensioneerde analisten. Feit is dat de VS al sinds 2014 onophoudelijk loopt te stoken aldaar met de eenzijdige bedoeling Rusland een oorlog in te lokken om ze uit te putten en te vernietigen. Dat lijkt mij niet nodig.
De Russische leger is niet gebaseerd op kwaliteit maar op kwantiteit. Als je mensen blijft sturen en je hebt er meer dan de tegenstander dan zou je eens moeten winnen. Een simpele sommetje voor een middeleeuwse oorlogsvoering met absoluut geen ontzag voor een mensenleven.
Hoe komt u erbij dat de Russische leger niet gebaseerd is op kwaliteit maar op kwantieit. Het aantal deelnemers aan Operatie Z is 175000 a 196000 terwijl de Oekrainse leger met ongeveer 196000 mannen vecht (plus nog 12000 paramilitairen). Lijken mij dus vergelijkbare getallen. Zie:
https://en.wikipedia.org/wiki/2022_Russian_invasion_of_Ukraine
Daarnaast heb ik gehoord dat Oekraine misschien zelfs de vrouwen dienstplichtig wil maken. Zie:
https://www.frontnieuws.com/erger-dan-in-de-tweede-wereldoorlog-zelensky-beveelt-de-dienstplicht-voor-vrouwen-tussen-18-en-60-jaar/
Als dat echt gaat gebeuren dan lijkt me eerder dat Oekraine voor kwantiteit gaat dan Rusland.
Als ik de cijfers van slachtoffers mag geloven lijden de Russen grotere aantal slachtoffers dan de Oekraïners. Due zijn opgeleid voor moderne oorlogsvoering met weliswaar lichtere wapens. Er zijn tussen de slachtoffers ook veel gewone burgers. De middeleeuwse oorlogsvoering van de Russen vraagt meer manschappen die vaak onervaren zijn en alleen nuttig voor het aantal. Die worden ingezet als potentiële slachtoffers in de voorhoede. Wij hoorden Zelenskij zeggen dat zij vechten niet tot de laatste man maar dat doen de Russen wel. De Russen hebben wel een overmacht aan wapens maar ondanks dit enorme voordeel halen zij hun doelen maar moeizaam omdat bij de soldaten de lust om te vechten ontbreekt. De strijd duurt te lang voor beide partijen. En de hulp van buitenland wordt ook al moe dus zal Oekraïne uiteindelijk de onderspit delven. Zo wordt die dure hulp toch weggegooid geld.
Ik geloof dit verslag zo. De Russen hebben nou eenmaal een andere zienswijze op oorlogvoering dan wij. Primitiever, met de kracht van de massa. Daardoor waren de offers die de Russen in WOll brachten ook zo hoog.
Via andere bronnen lees je dan dat het aan de Oekraïense zijde niet veel beter geregeld is.
Laten we aannemen dat dit representatief is voor die oorlog. Waarom blijven wij dan wapens naar dat slagveld brengen waardoor een vreedzame beëindiging van die oorlog steeds verder weg komt te liggen?
Primitiever. Neen dan Obama, veel intelligenter met het vermoorden van vrouwen en kinderen met slimme drones.
Als een van de resterende manschappen vuurde ik 6 schoten in 26 manden als oefening. Hetzelfde getal als ik thuis ben geweest in al die tijd. Driemaal 2 dagen verlof met verplichting van uniform dragen. Met 6 afgevuurde schoten moest ik als een van de resterende manschappen het land verdedigen. Het was net geen pang pang. Het ergste is dat je zelf nergens voor staat alles is vooraf bepaald of je een slachtoffer wordt of he een langere toekomst gegund wordt. Een tank in actie heeft een levensduur van 5 minuten leerde ik later. Wie als eerst gaat mag je raden de minst getrainde die na een paar schoten te hebben afgevuurd de eerste slachtoffers worden. Maar achter je volgt de rest en als je in de achterhoede zit heb je een kans. Tijdens Napoleon ging het net zo en er was sinds dien niets veranderd. Verbazendwekkend is de omgang met weigeraars in mijn tijd ging je tegen de muur werd duidelijk gemaakt. Maar wij waren ook maar amateurs in verplichte dienstplicht. Maar de propaganda doet wonderen, met die 6 schoten in 26 maanden kon je landen veroveren en een held worden. In werkelijkheid was een mensenleven niets waard en dat heeft deze soldaat in ergere tijden ondervonden ondanks zijn Russische blik op zaken en aangeprate haat. Met al die doden nu raakte Poetin het meest dat Rusland niet mee mocht doen en met de Wereld kampioenschap Ijshockey.
De informatie komt via Twitter maar als je op de bron klikt, vind je de Engelse vertaling van Dmitri, en daar vind je weer de bron naar het authentieke Russische document. Victor, de soldaat, heeft trouwens zelf een blog waarop je de reacties op zijn dagboek kunt lezen. Verdacht?
Sorry Ni28, dit is een reactie op Youp…
Beste Alma.
verontschuldigingen zijn niet nodig. Ik twijfelde even over het opmerking “verdacht” in de zin van dat de soldaat Victor niet meteen voor zijn reactie opgepakt werd in een oorlogssituatie gezien. Maar kennelijk heeft de betaalde Russische leger toch een stukje humane behandeling ingevoerd wat ik overigens vrij slecht kan aannemen en ik denk dat wij op den duur niet veel van soldaat Victor zullen horen. Getuige mijn reactie kan ik soldaat Victor helemaal begrijpen. De omstandigheden tijdens trainingen waren hetzelfde behalve dat ik diende in een tijd van vrede en hij niet. Hij relativeert ook dat er slechte en goede Oekraïners zijn maar niemand wordt de oorlog ingestuurd met het idee dat er ook goede mensen zijn waar je naar toe gaat. Ook wij wisten toen dat alles ten westen van ons niet deugde en ten oosten wel. Toen de Russen in Praag kwamen in 1968 wisten de meeste jonge soldaten niet eens waar zij waren maar wel dat zij de vijand gingen bestrijden. Verbaasd waren zij toen omdat hun vijand niet vocht maar met hun probeerde te praten net zoals nu vele Russische soldaten in Oekraïne worden hard aangepakt. Onwetendheid en oorlogstaal is het enige waar je mee gestuurd wordt. Ik pas in mijn reacties mijn eigen ervaringen met blind dienende profiteurs die de communistische partij rijk was toe. Als het iemand niet gelooft is het zijn eigen probleem. Nogmaals dank voor dit artikel die menige ogen zou moeten doen openen.
Inderdaad, het lijkt op een “Hollywood” verhaaltje
Bedankt voor je reactie. Twitter als bron is inderdaad wat verdacht maar ik ga in mijn comment ervan uit dat het verslag oprecht is. Het is dan ook een anti-Rusland en anti-Poetin verslag. Zou de link ook blijven staan als het een pro-Rusland en pro-Poetin verslag was geweest? Of een anti-Oekraine en anti-Zelensky verslag? Er circuleren namelijk ook talloze human interest verhalen van vrijwilligers, jonge mannen die verblind door staatspropaganda zich bij de Oekraine aansluiten, om te vechten tegen Rusland om dan teleurstellingen mee te maken waar het verhaal van Victor bij verbleekt. Vandaar dat ik in mijn comment probeer uit te leggen dat dit bij oorlog hoort. Hoe denk jij dat oorlog is? Another day at the office? Natuurlijk zijn er tekorten. Natuurlijk is er zwak management. Desalniettemin is Rusland deze oorlog aan het winnen, ondanks de teleurstellende ervanringen van Victor. Hoe zou het aan de andere kant zijn?
“Alma van Hees verzorgde een Nederlandse samenvatting van dit ooggetuigenverslag van een militaire chaos.”
Bedankt daarvoor.
En moet je hier nu om lachen of om huilen?:
“Dergelijke onmensen moeten worden vernietigd, is mijn mening…………
Oorlogen beginnen als mensen hun menselijkheid verliezen”
Ik bedoel: heeft de schrijver gezien dat hij zijn eigen menselijkheid heeft verloren door Oekraïners ‘onmensen’ te noemen?
(Of denkt hij de hemel te verdienen met zijn ‘eerlijke’ verslag?).
Duidelijk is verder: een geest van willekeur en/of onverschilligheid combineert slecht met geld. Herkenbaar.
Een jongeman met idealen en een chronisch gebrek aan kennis gaat oorlogje spelen. Hij mag blij zijn dat hij het overleeft. Vreemd genoeg worden de verslagen van gedesillusioneerde huurlingen aan Oekraïense kant hier niet naast gelegd. Eenzijdige belichting met een sausje van “Rusland is een stout jongetje”.
Is dit nu het sensibiliseren waar we in politieke kringen wel eens over horen?
Tja . . . . . Wat moet ik nu hierover zeggen.
Beeldvorming rondom.
Ik beoordeel deze story dan ook met fifty-fifty.
Ga ik uit van mijn eigen vrijwillig verplichte diensttijd (als zandhaas), dan zijn de opmerkelijke gebeurtenissen. De treinramp bij Harmelen, Open het Dorp van Mies, de winters 61-62 en 62-63 (Reinier Paping), Nieuw Guinea, de Berlijnse Muur, en de Cuba-crisis.
Van die soldaten, die op het punt stonden af te zwaaien (ouwe stomp), werd het klein verlof ingetrokken. Afzwaaien???? zeg maar dag met het handje. Resultaat de omzet van het bier in de kazernes bereikte een ongekende hoogte. De toch al ongemotiveerde “vechtlust” bereikte haar absolute nulpunt.
Motivatie:
Vele jaren later werd mij in het buitenland een tijdschrift getoond met afbeeldingen van “onze” Jan Soldaat. De haren kwamen een heel eind onder het baretje vandaan. Is dit jullie leger werd mij “verweten”. Gelukkig . . . . brak in dat buitenland een enorme bosbrand uit met gevaar voor vele mensenlevens. Kijk . . . . daar kwamen “onze” – daar gelegerde – langharigen in beweging. Gemotiveerd en wel. Ononderbroken reden de wagens met hen op en neer 24 op 24 om die grote brand onder de knie te krijgen. Hetgeen is gelukt. Dankbetuigingen werden ook in de allerhoogste kringen – hier te lande – ontvangen.
Nog even dit on-topic andersom.
Deze story van deze Rus doet mij ook een beetje denken aan onze jonge dienstplichtigen, die toen naar Indië zijn gezonden en bij thuiskomst als moordenaars werden bejegend.