Is hoge inflatie einde van Duits-Nederlands Wirtschaftswunder?
Eurozone wordt inflatiezone
Foto: 
Met interesse las ik de recente column van OpinieZ-debutant Maarten Spil over de effecten van de hoge inflatie in de eurozone. In deze column reageert Spil op een eerdere column van Johannes Vervloed. Spil betoogt dat de eurozone juist gebaat is bij een langere periode van hoge inflatie. Dat kan zo zijn, maar daarmee nemen we afscheid van de grondslag van het Duits-Nederlandse Wirtschaftswunder na WO2: een sterke munt.
Schulden bestrijden met inflatie?
Vermoedelijk heeft Spil wel een punt dat collega Vervloed iets te optimistisch veronderstelde, dat de ECB een hoge inflatie zal corrigeren met een hogere rente. De eurozone kan, gezien het hoge schuldenniveau en het gebrek aan economische convergentie, alleen overleven als de hoge staatsschulden in sommige landen als het ware opgegeten worden door de inflatie. Met de kanttekening dat in Nederland met name de particuliere schulden te hoog zijn opgelopen door de absurd hoge hypotheekbedragen.
#EU
Om de euro te behouden zal de ECB volgens gastcolumnist Maarten Spil de rente niet verhogen en de schuldenberg via inflatie laten verdampen. Oftewel een bewuste verarming van de bevolking om het federalistische (euro)project te redden. https://t.co/NLFzadnne8— Johannes Vervloed (@Diplo_JV) April 17, 2022
Hyperinflatie of stagflatie
In zekere zin zou je inflatie kunnen zien als ‘oplossing’ voor te hoge schulden. Hierbij zou ik – als niet-econoom, dus op basis van gezond verstand – de kanttekening willen plaatsen dat de ECB de rente toch wel in een zekere mate zal moeten verhogen, nu de inflatie in sommige eurolanden boven de 10% dreigt te raken. We zien al sinds enkele maanden dat de marktrente (dus ook de hypotheekrente) oploopt en de ECB speelt een gevaarlijk spel door niet te volgen.
Een tweede kanttekening is, dat Spil in zijn artikel naar mijn smaak iets te makkelijk veronderstelt dat de ECB jarenlang de inflatie op een stabiele 10-12% zou kunnen houden. Het kenmerk van inflatie is nu juist dat het een moeilijk in te tomen monster is, als het eenmaal de kop opsteekt. Inflatie kan enerzijds leiden tot hyperinflatie – dan wordt de eurozone Venezuela-bis – en anderzijds tot stagflatie, het uitstellen van aankopen door de consumenten. In beide gevallen is Leiden in Last.
Overigens wordt in het interessante stuk van Maarten Spil mij niet echt duidelijk hoe hij er zelf over denkt. Ik denk dat Spil de denkwijze van de ECB goed weergeeft, maar wat is zijn eigen mening over het inflatiemodel? Daarover zullen we wellicht meer te weten komen in zijn volgende stukken.
Een sterke munt
Zoals bekend kwamen zowel veroorzaker van WO2 Duitsland als het bezette Nederland economisch zwaar gehavend uit de Tweede Wereldoorlog. Dankzij de Marshallhulp kon het herstel voortvarend aangepakt worden, maar het duurde toch wel een tien tot twintig jaar, voordat er weer sprake was van bloeiende welvaart. Precies de periode waarin schrijver dezes het levenslicht zag (1959).
In Duitsland was na WO2 sprake van een waar Wirtschaftswunder en Nederland, met een economie die sterk gekoppeld was aan de Duitse, profiteerde mee. In heel Europa ging het goed in die naoorlogse periode, de Fransen spreken niet voor niets over Les Trente Glorieuses (1945 – 1973): de bevolking groeide, er was sprake van forse economische groei en het wagenpark vertiendubbelde: de gezinsauto als gelukssymbool.
Welvaart
Door de kracht van een sterke munt groeide de welvaart in landen als Duitsland, Nederland of Zwitserland veel sterker dan in de zuidelijke landen. Zo groeide Nederland na WO2 uit tot één van de meest welvarende landen van Europa; een status die we inmiddels kwijt zijn geraakt. Al behoren we volgens sommige lijstjes nog steeds tot de rijkste landen, als we kijken naar het netto inkomen per hoofd van de bevolking doen veel niet-euro landen het beter.
Econoom Harry Geels: "Het klassement van de rijkste Europese landen op basis van netto-inkomen wordt gedomineerd door landen die niet in de euro zitten."https://t.co/DoQeo7uzPN
— Jean Wanningen (@trias_politica) May 10, 2020
Koppeling gulden-D-Mark
De Nederlandse gulden werd begin jaren zeventig van de vorige eeuw gekoppeld aan de D-mark, waardoor Nederland profiteerde van de lage Duitse rente en inflatie. Zo werd de gulden een welvaartsvaste munt, waardoor de nijvere spaarder kon genieten van een zorgeloze oude dag als hij of zij genoeg voor zijn pensioen gespaard had. Want de rente was weliswaar lager dan in Zuid-Europa, maar toch nog hoog genoeg om te sparen. Bij de huidige gang van zaken in de eurozone, met hoog oplopende inflatie en ultra lage of zelfs negatieve rente, lijken al deze zaken overboord gezet.
Om nog maar niet te spreken over de euro-transferunie, waarbij gigantische sommen worden overgeheveld vanuit West-Europa naar Oost- en Zuid-Europa. Het corona recovery fund van honderden miljarden euro’s wordt gefinancierd met leningen, waardoor ook nog eens de welvaart van onze kinderen uitgehold wordt, want zij zullen ooit de rekening moeten betalen voor de cadeautjes die nu uitgedeeld worden in Zuid- en Oost-Europa.
Euro-problematiek
De afgelopen tien jaar heb ik me vaak druk gemaakt over de euro-problematiek, mede omdat ik zelf ook zakelijk en privé veel last heb gehad van de aanhoudende eurocrisis. Lange tijd was ik gecharmeerd van de The Matheo Solution (TMS) van André ten Dam: de euro houden als betaalmiddel, maar door de introductie van nationale munten als rekeneenheden (dus niet als betaalmiddel) flexibiliteit terugbrengen op het vlak van rente en wisselkoersen. Het leek me the best of both worlds, maar tot nu toe is er te weinig draagvlak onder wetenschappers en politici voor TMS. Als niet-econoom moest ik toegeven, dat ik ook niet zeker weet of het zou werken.
Parallelle munten was het oorspronkelijke plan van de Europese Commissie in de jaren 70 (Optica Groep). En scoort ook vrij hoog in de euro oplossingsmatrix van Harry Geels. Maar goed, is geen politiek draagvlak voor. TMS ook niet. Euro-holiday scenario hoogst haalbare schat ik in pic.twitter.com/MwMGgShV2x
— Jan Gajentaan (@jangajentaan) August 26, 2019
Euro Holiday-scenario
Wat dan wel? In grote lijnen sta ik nog steeds achter het artikel dat ik samen met prof. Lex Hoogduin en OpinieZ-collega Johannes Vervloed uitwerkte in 2019. Hierin verdedigden we de eerder door prof. Sinn in Duitsland en prof. Graafland in Nederland ontwikkelde Euro Holiday-gedachte: Nederland zou niet per se de eurozone moeten verlaten, maar wel stoppen met bijdragen aan de transferunie.
Daartegenover zou, zo betoogden wij, meer monetaire flexibiliteit voor de zuidelijke landen kunnen staan, maar die moeten dan wel de eurozone al dan niet tijdelijk verlaten als ze hun eigen broek niet meer kunnen ophouden. Waarbij ze wat ons betreft gewoon EU-lid kunnen blijven. Ook prof. Sinn en prof. Graafland stelden dat al voor. Een variant op de euro holiday-gedachte is dat juist de sterke landen eruit stappen en de rest doorgaat met een gedevalueerde euro.
.@JuisteAntwoord pleit voor verlaten eurozone door NL én voor noordelijke en zuidelijke muntunie. Dat mag maar is niet acceptabel voor de middenpartijen. Dus je moet nadenken over andere weg als je mee wilt regeren. Zie blog @lexhoogduin @Diplo_JV en moihttps://t.co/LPOyLk2YBp
— Jan Gajentaan (@jangajentaan) May 9, 2021
Euro-hoofdpijn
Ach ja, die eeuwige euro-discussies. De lezer zal er ongetwijfeld hoofdpijn van krijgen en schrijver dezes ook. Elke keer als je er iets op bedenkt, is het al snel achterhaald door de feiten. De euro, het politieke bedenksel van de Fransman Jacques Delors om een federale EU af te dwingen, lijkt gesteund te worden door hogere machten. Of burgers en bedrijven er beter van worden is een tweede.
Als de eurozone zich, zoals Maarten Spil aangeeft, gaat ontwikkelen tot een permanente inflatiezone die koopkracht vernietigt en spaarders straft, zou dat tot indringende vragen moeten leiden onder de inwoners van Duitsland, Nederland en andere noordelijke staten. Wij hebben immers in de decennia na WO2 een ongekende welvaartsgroei doorgemaakt dankzij een sterke munt. Gaan we daar definitief afscheid van nemen nu de eurozone kennelijk een inflatiezone wordt? En luidt dat het einde in van het Duits-Nederlandse Wirtschaftswunder en de daarmee samenhangende welvaart?
Over de auteur
- Amsterdammer in Rotterdam, blogger, schrijver van e-books, voetbalvader, Volvo 940 rijder, in het dagelijks leven Recruitment / Human Resources Consultant.
Recent gepubliceerd
EU1 december 2023Pieter, Nederland heeft een daadkrachtige regering nodig!
Politiek Nederland18 november 2023Maak Geert groter dan Frans!
Antisemitisme9 oktober 2023Brute en sadistische terreuraanval op Israël
Economie27 september 2023Is Nederland op weg naar een gezond verstand-walhalla?
Met inflatie verwaterd de schuld wat leuk is maar minder leuk is dat de spaargeld hetzelfde doet. In mijn ogen is inflatie alleen maar schadelijk tenzij je een gochelaar bent en monataire trucjes kent. Daarom ben ik zo bang voor wat de ECB al zolang doet. Iedereen arm alsmaar de euro overleeft. Of zie ik het verkeerd?
`You own nothing but you will be very unhappy.
Geld maakt niet gelukkig, zegt men.
Zonder geld wordt het nog erger. Een feit.
Dat zie je goed en de redding van de € door de ECB is inmiddels een louter wanhoopsoffensief. Waarbij die hufters het werkelijke probleem ongemoeid laten voortbestaan. Mensen met een beetje verstand beleggen hun geld op de beurs of wat er zoal is. Maar dat blaast ook een hoop lucht in die waarden, die er op een dag onvermijdelijk via een krach weer uitloopt.
Met de Euro als munt en de ECB als croupier is het rien ne va plus.
Sinds ik het roman Geld van Emile Zola heb gelezen wist ik dat werken voor inkomen veel minder loont dan handig speculeren met geld. Ik moet toegeven, het klopt.
Het probleem bij een economische unie is dat de uitersten ver uit elkaar liggen en de ene uiterste profiteert van de andere uiterste. Dat wordt sterker als het economisch minder voor de wind gaat.
Zwitserland of Engeland hoeven alleen op zich zelf te passen als niet leden. Ik denk dat dit een voordeel is. Probleem van niet leden is dat de club zich door samenwerking tegen ze kan keren door verdragen en regels toe te passen. Verdragen en regels die ook voor niet leden toegepast kunnen worden. Ik denk dat dit bij Engeland gebeurt omdat hun vertrek ze hoogst kwalijk genomen wordt.
Opvallend was dat kantoren van multi nationals met Engeland meegingen. Dat zegt wel iets.
Ben veel in Duitsland voor werkzaamheden ,en sprak een medewerksters van een supermarkt ,zij had een salaris van 15,50 Bruto voor een 25 urige werkweek,en 36 dagen vakantie in een jaar ,ik gun haar dit van harte ,maar als ze dan ook nog eens 2 tot 3 weken ziek is in een jaar ,kan een kind begrijpen dat dit op den duur niet meer op te brengen is voor het bedrijfsleven ,daarnaast is er ook nog een heel ambtenaren leger ,die ook van binnenkomend belastinggeld moet worden betaald .
In bepaalde steden was de opbrengst van de hondenbelasting hoger dan van de gewerbe belasting ,tijdens de sluitingen en maatregelen tijdens de corona plandemie,kwam ook niks binnen.Nu worden ze alweer bang gemaakt door de regering voor een nieuwe uitbraak ,en lopen de meesten nog steeds met een mondkapje .Oplopende inflatie ,en het tegenwerken van het mkb zal eerder meer bedrijven om zeep helpen dan iedereen denkt ,alles voor het nieuwe normaal, Regering in Duitsland en Nederland zitten op dezelfde lijn ,richting afgrond ,en niemand die het door heeft ,omdat ze zeer goed voor zichzelf zorgen .
Beste Jan,
Al eerder was duidelijk dat de Euro een pannenkoek was/is die niet helemaal lekker uit de pan is gekomen, en van al het geroer en geprut is het ook niet fraaier geworden.
Sinds de vorige Euro-crisis is het recept Cyprus (naasten van private banktegoeden om overheidsliquiditeiten te borgen) volgens mij verdragsrechtelijk doorgetimmerd: Deposito garantiestelsel is er niet alleen de kleine luyden.
Ander puntje: Onze oosterburen zijn altijd heel erg bezig met hun ‘Renten’, omdat ze daar geen AOW hebben en iedereen zich dus drie slagen in de rondte spaart voor de oude dag. Dit is o.a. ook de reden waarom Duitsters gemiddeld gesproken een stuk later hun eerste woning kopen/financieren dan hier te lande tot niet zo heel lang geleden gebruikelijk was.
Als monetair de schulden afgefakkeld worden alsof er in de Botlek wat onwelgevallige koolwaterstoffen de pijp door moeten, wat houdt dat dan in de noeste spaarders. Als de rente laag wordt gehouden, zien een boel Germaantjes een comfortabele oudedag als sneeuw voor de zon verdwijnen …
En familiaal zijn er toch nog de nodige verhalen uit diverse perioden die nogal dicht op de zenuwen zitten. Chaos heeft bjj de oosterbuurtjes toch een wat andere lading dan de veronderstelde gezellige wanboel alhier …
Juist, Henk. Ik denk dat het de afgelopen jaren nog redelijk lukte om ondanks de lage rente vermogen op te bouwen, via de beurs. Maar dat is een riskant model. Wat als er naast de hoge inflatie ook nog een beurscrash plaatsvindt? Dan zijn veel mensen alles kwijt. Een ongemakkelijke keuze: gokken op de beurs of accepteren dat je spaargeld elk jaar 10% minder waard wordt…. In de tijd van de gulden/D-mark zone was dat naar mijn idee toch een stuk stabieler. Je kon een deel van je geld beleggen en een deel op rente zetten, zonder bang te zijn voor grote geldontwaarding.
Beste Jan,
In tijden van geldontwaarding is bezit een safe haven. Dus die aandeeltjes zijn zo gek nog niet, want bedrijven berekenen gestegen kosten gewoon door in hun fijne producten en diensten.
Niet zo zeer de prijs als de verwachting na het inflatie-zuur nog wat vlees op de botten te hebben telt. Mensen die nu nog enkel in spaarvormen zitten en de inflatiegolf aan zien rollen zijn te laat. Risico-rekkelijken, al dan niet als klein Anleger, drijven – behalve wat colletaral damage hier en daar – op de golven mee.
Vermogen opbouwen ex rente lukt ook bij nul %. Dat lukt niet meer bij bokkende inflatie tenzij je in echte dingen gaat. Een vracht aardappels in de achtertuin wordt lastig, maar een stapeltje nikkel in het tuinschuurtje moet toch wel lukken.
De gemiddelde Duitser – met nog wat herinnering aan de verhalen van Opi en Omi – gaat hier als existentieel risico-avers steigeren. Merkel-land struikelt met open ogen in een post-Kaiserreich, Weimar hyperinflatie en Stunde Null (als het Russische gas het komende herfst niet meer doet) in.
Kapp of Spartakus zijn dan ver uit zicht.
Niet het idee dat – behalve wellicht wat midden Europese bewindspersonen, die overigens zwaar aan de Europese geldtiet hangen – waar dan ook, op welk niveau dan ook een eigen idee leven, laat staan een oplossingen voorhanden zijn.
Rondje bandje-plak met de Euro dan maar?
Over die torenhoge hypotheekschulden, die telkens als stok achter de deur wordt gebruikt om aan te geven dat het in Nederland toch vooral niet goed zit, dit.
Tot 2007 kon je aflossingsvrij lenen tot 70% van de executiewaarde tot in sommige gevallen zelfs 90% van die executiewaarde. Dat laatste leenbedrag was ca. 80% van de waarde van de woning.
Wat die woningeigenaren inderdaad kwetsbaar maakte bij een dip op de woningmarkt.
Inmiddels is er wel zoveel inflatie geweest, dat ook bij die hypotheken een gezondere verhouding tussen lening en woning is ontstaan. Daarbij de huidige hoge woningprijzen nog daargelaten.
Sinds 2008 kon je alleen nog hypotheekrenteaftrek genieten als je de hypotheek met een annuïtaire lening aflost. Dat houdt voor het leeuwendeel van de nieuwe hypotheken in, dat deze in 10 jaar tijd al met bijna 30% worden verminderd. Waar je 10 jaar geleden nog vol zorg over die torenhoge hypotheekschulden kon spreken wordt dat steeds meer een holle frase.
Vwb de Eurozone: Stel dat mensen in een straat besluiten om één gezamenlijke huishoudportemonnee te voeren. Alle salaris in die pot. Inkoop in het groot is voordeliger en alle lasten worden uit één pot betaald. Klinkt leuk. Maar als in die straat 2 bijstandsgerechtigden meedoen, 2 mensen in de schuldsanering, 3 gezinnen met een gat in de hand en 1 staat op de rand van failissement, dan weet je dat jij, met jouw gezonde financiële huishouding jouw inkomen in een bodemloze put stort.
Ga je niet doen, toch?
Sinds de Eurocrisis weten we dat de EU volgens bovengenoemd model is opgebouwd.
En wat je ook doet, zolang we er niet uitstappen zijn wij financieel de löl. Dat is de kern van het probleem. oplossingen zoals hier recent geopperd zijn dan gel”l in de ruimte; het gaat niet werken.
Het is doodsimpel, de Euro is een totaal mislukt extreem dom experiment. Zelfs de allergrootste sukkel kon nog voorspellen dat het tot mislukken gedoemd was gezien de totaal verschillende landen die tot elkaar veroordeeld werden in een monetaire unie.
Klopt, monetair is het een mislukking en daar hebben vele economen al lang voor gewaarschuwd. De euro is echter een politiek project, al vanaf de start. En de politici gaan blind door met dit project. De economen van de ECB zijn alvast gekocht door de politiek, dus reken niet dat de Eurozone-rentes snel en voldoende omhoog zullen gaan om de inflatie te beteugelen. De knoflooklanden moeten hoe dan ook aan boord blijven.
Al deze overwegingen zijn geldig maar gaan wel voorbij aan het feit dat de overheden de rente niet zomaar kunnen zetten op wat ze willen. Uiteindelijk moeten er kopers zijn voor de leningen die ze uitbrengen. Die leningen leveren een bepaalde rente op, en de overheid betaalt normaal heel weinig (bijv. 1%) omdat het risico op niet terugbetalen heel laag is. Maar de lening moet wel gekocht worden. Als de centrales banken die al uitpuilen van deze leningen ze niet meer kopen en er is weinig vraag, dan gaat de koers van zo’n lening (treasury bond) omlaag, dus de effectieve rente omhoog. Als de vraag wegvalt, gaat de rente scherp omhoog wat leidt tot faillissementen van tot over hun oren in de schulden staande bedrijven en overheden, lees: recessie. Verder kunnen onze leiders dan hun ‘big spender’ gedrag niet meer uitleven. Vandaar dat Japan bijvoorbeeld, ondanks inflatie, weer is begonnen met het ongelimiteerd opkopen van staatsleningen. Wat tot meer inflatie zal leiden. Het controleren van inflatie is een illusie, onze leiders wanen zich almachtig door ongelimiteerd budget en zullen, ten koste van hun onwetende kiezers, doorgaan tot er grootschalige sociale onrust ontstaat omdat de koopkracht van de middenklasse door het putje gaat.
Nederland heeft de Euro voor 2 gulden en 20 gulden cent gekocht. Dat was veel te veel. De schade is na 20+ jaar al meer dan 2.000 miljard. Dat geld moet terug gehaald worden. Het is het beste dat Nederland dat equivalent bedrag zelf in Euro’s drukt en snel op de internationale markten verkoopt voor alles behalve Euro’s. Mogelijk stort de Euro al in door die actie en heeft Nederland de wisselkoers schade terug in eigen kas. Mocht het ontdekt worden door de overige Eu staten en er claims en rechtszaken komen dan gaat dat verlopen net als met de Nederlandse koffie kolonie in de 17e eeuw in Brazilië en dat gaat decennia duren. Met de 2.000 euro equivalent moet Nederland naar analogie van Noorwegen een industrieel ontwikkelingsfonds instellen en in wezen het geld verdubbelen voor het geval er terug betaald moet worden.
Al de heren schrijvers die hoge(re) inflatie een vaste plek geven in een economie zijn ziende blind. De hele economie wordt vernietigd als dit niet binnen een paar jaar ruchsichlos onder controle wordt gebracht, dwz structureel onder de 3 a (max) 4 procent. Het bedrijfsleven kan gewoon niet functioneren met langdurig hogere inflatie, een loon-prijsspiraal divergeert binnen enkele jaren tot een onhoudbare situatie. Ook een arbeidsmarkt en produktie en dienstensector functioneren binnen enkele jaren niet meer. Stagflatie, direct daarna massale werkloosheid, een kapot MKB en onbetaalbare lonen, uitkeringen en pensioenen. Overheid en centrale banken spelen niet met vuur maar met dynamiet.
Een stuk wat nostalgie ademt naar een tijd die niet meer terug zal keren. Er is alleen vooruit, geen achteruit. Verder twee opmerkingen.
Wie denkt dat de naoorlogse gulden een mooie, sterke en stabiele munt was moet toch even naar het grafiekje hieronder kijken. Komt trouwens uit het boek ‘Geldmoord’ van Edin Mujagic.
https://www.onsgeld.eu/algemeen/geld-en-schuld-in-vogelvlucht/
The Matheo Solution is een onmogelijkheid. Wat hij voorstelt is een en dezelfde euro voor alle eurolanden, maar met een verschillende waarde per land. Die waarde zal berekend worden middels een algoritme, ik meen de PPP. Dat kan niet want je kunt waarde niet berekenen. Dat is een vergissing die Karl Marx ook al eens gemaakt heeft. Daarom hebben we markten waar kopers en verkopers bij elkaar komen en er prijsvorming plaatsvindt.
Verder, als hetzelfde goed op verschillende markten verschillende prijzen heeft, ga je arbitrage krijgen. Ik ruil 1000 NL euro’s om voor roebels. Vlieg naar Zuid-Europa en ruil mijn roebels om voor Zuid-EU euro’s. Zeg dat die de helft waard zijn. Dan krijg ik 2000 euro’s. Ik vlieg terug naar NL. Stap uit en plotseling zijn mijn Zuid-EU euro’s twee maal zoveel waard geworden. Dat gaan we allemaal heel vaak doen.
De inflatie is geen oplossing, maar een tijdelijk verschijnsel dat samenhangt met dalende productie en stijgende consumptie en tegelijkertijd veel (digitaal) geld in omloop.
In de twee artikelen die over dit onderwerp zijn geschreven, wordt niet belicht dat de rente altijd meestijgt met de inflatie, dus ook de hypotheekrente. Een hoge rente betekent enorme risico’s bij investeringen en werkt daardoor verlammend op de economie. Dit is gebeurd rond 1981 en de overheden hebben van alles verzonnen om de inflatie te doen dalen.
Verder gaat de vergelijking met de periode 1945-1973 niet op, omdat de samenstelling van de bevolking in West-Europa heel anders was. Er was geen vergrijzing, de mensen kregen meer vrije tijd zodat de dienstensector kon groeien en er was geen massale instroom van niet-Europese migranten waarvan het merendeel in de bijstand zat. Dat betekende dat in die periode de premiedruk op lonen veel lager was dan nu.
Dan de twee-munteenheden oplossing: die zal niet werken omdat er zoiets bestaat als kapitaalvlucht. Landen in Latijns-Amerika hebben al vele decennia twee munteenheden, namelijk de nationale en de US dollar. Internationaal wordt alles al afgerekend in US dollar, in China, Afrika, enzovoort. Het resultaat is kapitaalvlucht: elke dollar vloeit weer terug naar een veilig land, omdat de nationale munteenheid niet stabiel genoeg is. Hetzelfde gebeurt met de euro’s in de Zuid-Europese landen.