Waar blijven de mannenrechtenactivisten?
Documentaire The Red Pill klaagt modern feminisme aan
Titelfoto: Banksy in Boston: F̶O̶L̶L̶O̶W̶ ̶Y̶O̶U̶R̶ ̶D̶R̶E̶A̶M̶S̶ CANCELLED door Chris Devers, CC BY-NC-ND 2.0.
This is a man’s world en daar zijn vrouwen vaak het slachtoffer van. Vrouwenrechten en gelijke behandeling staan daarom hoog op de agenda. Maar hoe staat het eigenlijk met mannenrechten en de misstanden waarmee zij ook of in het bijzonder te maken krijgen? Ines van Bokhoven doet verslag van de documentaire The Red Pill, waarin deze minder bekende kant van het gelijkheidsdebat wordt belicht.
The Red Pill
Soms krijg je een gouden tip. Ik kreeg er eentje van iemand op Twitter, die me aanraadde de Amerikaanse documentaire ‘The Red Pill (2016) te kijken. Je moet er helaas wel voor betalen, maar ik vond het de vier euro die ik ervoor neertelde waard. Dubbel en dwars.
De maakster ervan is een jonge Amerikaanse vrouw, Cassie Jaye, die zichzelf altijd omschreef als ‘feministe’ – totdat ze klaar was met het maken van deze documentaire. En het is begrijpelijk waarom: niet alleen is de materie die ze bespreekt omringd door lacherigheid en zelfs agressie, maar ze werd zelf ook nog eens het mikpunt van linkse demonisering nadat de film uitkwam. En dat allemaal vanwege het onderwerp: mannenrechtenactivisten.
Overbodig
Het is een onderwerp waarvan de meeste mensen in eerste instantie zullen zeggen dat het iets overbodigs is: mannen hébben al zoveel macht in onze wereld. Ze verdienen doorgaans meer, zijn beter vertegenwoordigd in de hogere echelons van de macht, zijn fysiek zelfs sterker en laten we eerlijk zijn: dit is de wereld die mannen bouwden, niet vrouwen.
Dat kan allemaal waar zijn, maar dat betekent niet dat er geen onrecht bestaat dat alleen maar mannen treft. En hoe kwaad het feministes ook maakt: er zijn heel veel zaken waar niet alleen vrouwen onder lijden. Ik zal in dit stuk proberen wat overtuigende voorbeelden te geven. Want mannenrechtenactivisme krijgt te weinig aandacht – zoals wel meer onderwerpen die niet worden gedomineerd door ‘slachtoffer’-schreeuwers.
Taboe
Mannen worden evengoed seksueel misbruikt, om een van de ergste koeien maar meteen bij de hoorns te grijpen. Ze worden misbruikt als kinderen, maar ook als volwassenen. Mannen worden soms verkracht, net als vrouwen. En het taboe dat daarop rust is gigantisch: er wordt zelden over gesproken en veel mensen zullen aanvoeren dat het niet bestaat. In het Verenigd Koninkrijk is verkrachting door een vrouw, vanuit de wet gezien, in ieder geval onmogelijk. Onder de huidige wetgeving kunnen daar alleen mannen veroordeeld worden voor zo’n misdrijf. In Nederland is de wet gelukkig een stuk eerlijker en gaat het om de handeling zelf, en niet het geslacht van de dader.
Zo rust er ook een groot taboe op mannenmishandeling en huiselijk geweld. Ook daar zijn mannen bijna net zo vaak het slachtoffer van als vrouwen: de schatting is dat zo’n 40% van de slachtoffers van deze vorm van geweld mannen zijn. Dat zijn in Nederland zo’n 80.000-100.000 mannen, die gewoon over het hoofd worden gezien. Een stichting als mannenmishandeling.nl probeert opvang te bieden en aandacht te vragen.
“Mannenrechten doen er niet toe voor feministisch Nederland”. OpinieZ-debuut van @KimBoon94 https://t.co/MrYCsD8CiW pic.twitter.com/COggutO80e
— OpinieZ (@OpiniezMagazine) February 1, 2020
Abortus
Maar dit zijn voor de hand liggende onderwerpen. Laat ik er eens een paar aansnijden waar we iets minder vaak bij stil staan. Zoals abortus. Da’s een typische vrouwenzaak, hoor ik u denken. Maar is het dat wel? Want voor de verwekking van een kind, een foetus, zijn nog altijd twee personen nodig – terwijl er maar eentje het recht heeft om te besluiten dat er een abortus gepleegd zal worden, of niet. Of de man het kind nou wil of niet: de beslissing ligt volledig bij de vrouw. Mannen genoeg die een kind opgedrongen hebben gekregen, of omgekeerd: die een kind dolgraag wilden hebben en moesten toestaan dat de vrouw het liet weghalen. Ook voor dit complexe vraagstuk is er aandacht, maar helaas veel te weinig. Een publiek debat over dit soort heftige problemen zou geen overbodige luxe zijn in mijn ogen.
Succesobject
Zoals een van de geïnterviewde mannen in The Red Pill zegt: vrouwen zijn misschien een ‘lustobject’ in de ogen van veel mannen, maar mannen zijn in de ogen van heel veel vrouwen een ‘succesobject’. Ik moest daar over nadenken, maar hij heeft beslist een punt. Onze cultuur wil dat mannen succesvol zijn, de grootste mammoet mee naar huis slepen als het ware, en heeft vrouwen geleerd niet alleen op te zien naar succesvolle mannen, maar ze aantrekkelijk te vinden.
En da’s niet onlogisch: een man die zich met gemak staande kan houden in de wereld, is een man die waarschijnlijk in staat is je te beschermen. En vrouwen zoeken vaak een man die kan beschermen. Anders wordt het in het geval van golddiggers: overdonderend vaak zijn dat vrouwen die mannen alleen maar uitzoeken op hun geld en status. Is dat misbruik? Wel als de vrouw het verkoopt als liefde, vind ik. Redenen genoeg, naast liefde, om een huwelijk aan te gaan – maar dan wel in overeenstemming met elkaar. Niet in misbruik, leugens of voorwendsels.
Dwaze Vaders
Dramatischer nog zijn de verhalen van vaders die, dankzij de wraakzucht van hun exen, hun eigen kinderen niet meer mogen zien. Een stichting als Dwaze Vaders vraagt er al sinds 1989 aandacht voor. Het is een feit dat in voogdijzaken de voogdij vrijwel altijd, en haast vanzelfsprekend, naar de moeder gaat. Vaders moeten ontzettend veel meer moeite doen om de voogdij te krijgen en moeten doorgaans genoegen nemen met een aantal uurtjes per maand die ze met kun kroost mogen doorbrengen – als ze dat dus al krijgen. Mocht een man de pech hebben een kwaaie ex tegenover zich te krijgen, dan zijn de kinderen vaak de inzet en de man kan er weinig tegen doen.
Sterfte
Mannen hebben ook een grotere kans voortijdig te sterven dan vrouwen. De zelfmoordcijfers, bijvoorbeeld, liegen er niet om, ook niet in ons land: vrouwen proberen het vaker, maar mannen slagen er vaker in. Die verschillen worden ook wereldwijd waargenomen. Dan zijn er grote verschillen zichtbaar als het gaat om sterfgevallen die zijn gerelateerd aan arbeid: in 2019 overleden in Nederland ongeveer 4000 mensen door hun arbeid, direct of op latere leeftijd door een beroepsziekte (en andere studies komen zelfs met hogere getallen).
Wat daarbij opvalt is dat ook hier mannen de hoofdrol spelen: zo’n 3200 mannen en 800 vrouwen. Alle studies geven aan dat exacte cijfers moeilijk zijn: het gaat vaak om ziektes die pas na jaren hun tol eisen, en vaak is dat kanker. Het is niet altijd haalbaar dat in verband te brengen met een directe oorzaak als arbeid. Maar het is een opvallend verschil.
Het is vandaag internationale mannendag, om aandacht te vestigen op zelfmoordpreventie, mentale gezondheid, en een aantal andere problemen die vooral mannen raken.
Ik geef dus even mee: wees er voor de mensen om je heen, je weet nooit wanneer je een verschil kan maken. pic.twitter.com/E7Yxdzhs8j
— Brent Hadderingh (@BrentHadderingh) November 19, 2020
Kanker onder mannen
Ook de manier waarop we omgaan met kanker onder mannen en vrouwen verschilt. Neem prostaatkanker en borstkanker: in 2020 werden voor beide ziekten grofweg evenveel nieuwe gevallen vastgesteld – ongeveer 13.000. Toegegeven, borstkanker komt ook bij mannen voor: in 2020 waren dat 120 nieuwe gevallen. Het is dus vrij zeldzaam. Maar borstkanker komt ongeveer net zo vaak voor bij vrouwen als prostaatkanker bij mannen. En toch is het verschil in aandacht enorm.
Borstkanker krijgt, bijvoorbeeld dankzij een stichting als Pink Ribbon die allerlei bekende Nederlanders weet te mobiliseren, behoorlijk wat aandacht. De stichting die opkomt voor mannen met prostaatkanker moest ik zelfs opzoeken, want ik had er nog nooit van gehoord. En gaan de inzamelingsacties voor borstkanker gepaard met allerlei ludieke en openbare samenkomsten, die voor prostaatkanker gebeuren stilzwijgend en bescheiden. U mag raden welke van de twee meer media-aandacht krijgt.
Onderwijs
In het voortgezet onderwijs treffen we zelfs een achterstand van jongens aan. Meisjes doen het stukken beter in allerlei opleidingen, en komen vaker dan jongens met een diploma de arbeidsmarkt op. Al maken jongens dit, eenmaal op die markt, dan weer ruimschoots goed: in beroepsloopbanen doen mannen het weer beter dan vrouwen, die in schoolloopbanen boven de mannen uitsteken.
Feminisering
Er wordt vaak gewezen op de feminisering van ons lager onderwijs, en ik heb dat zelf ervaren: in de jaren ’90 deed ik een halve PABO-opleiding en niet alleen was mijn klas overdonderend vrouwelijk, de scholen waar ik mijn stages liep waren dat ook. De filosofe Christina Hoff Sommers zegt er kritisch over: ‘Meisjes zijn de standaard op school, en jongens worden behandeld als mankerende meisjes.’ Jongens zijn druk, krijgen acuut het stempel ‘ADHD’ opgedrukt en worden volgepropt met medicijnen als Ritalin, is een veelgehoorde klacht. Wat de oorzaak ook is: het verschil in diploma’s tussen jongens en meisjes lijkt alleen maar groter te worden.
Scheefgroei
Het zou overdreven zijn om te zeggen dat mannen een onderdrukte groep vormen, maar ik zie geen reden om, als samenleving, dit soort scheefgroei en misstanden te negeren, als je tegelijkertijd zoveel ruimte maakt voor vrouwenrechten. En het is onzin te denken, zoals feministes doen als ze het woord ‘mannenrechten’ horen, dat het ook maar iets zou willen wegnemen van de urgentie van ander leed en onrecht. Maar als je bedenkt dat, bijvoorbeeld, het eerste ‘Blijf-Van-Mijn-Lijf-huis’ voor mannen pas in 2003 werd geopend, en er nog steeds stukken minder opvang voor mannen dan voor vrouwen is, dan is het niet moeilijk te zien: dit ligt niet eerlijk verdeeld.
This is a man’s world, nog steeds voor zover ik kan zien, maar dat wil nog niet zeggen dat er niet mannen zijn die in de raderen van de machine kunnen vastlopen. En wellicht is het tijd om, net zoals we ooit bij huidskleuren deden, eens op te houden met het denken in geslachten. Te beseffen dat we eerst een mens zijn voordat we een man of vrouw zijn, en dat de overeenkomsten – zoals gewoonlijk – waarschijnlijk groter zijn dan de verschillen.
Happy #InternationalMensDay!
There are many issues that uniquely or disproportionately affect men – and yes, there are ways that men are discriminated against.
Too much to explain in a tweet, so instead I made a documentary (free to watch on Amazon Prime) https://t.co/HkvR3Q3PuJ pic.twitter.com/NK5SFjyCRM— Cassie Jaye (@Cassie_Jaye) November 19, 2019
Stereotypen
Dus laten we eens ophouden vrouwen te zien als zachte, zorgzame wezen’tjes’ die nooit lelijke dingen doen en, hulpeloos als ze zijn, als eerste gered moeten worden in geval van een ramp, en mannen als bruten die machtsvertoon zien als hun beste vriend, en die verder geen geweten hebben en bereid zijn over lijken te gaan. Niemand kent mensen die aan dit soort simpele omschrijvingen voldoen.
Is de strijd voor vrouwenrechten belangrijk? Nou en of. Is het tijd dat we eens verder kijken dan alleen vrouwenrechten? Nou en of! Is het tijd de linkse hokjesgeest en slachtoffermentaliteit van ons af te schudden en problemen eens concreet te benoemen en aan te pakken?
Die vraag mag u zelf beantwoorden.
De auteur dankt Bram Christiaens
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Politiek Nederland24 november 2023Na de overwinning van Wilders is links Nederland in paniek
Antisemitisme19 november 2023Over verkiezingen, laffe politici en bestuurders
Klimaat en Milieu11 november 2023Geluidsoverlast door windmolens: wanneer kunnen we weer slapen?
Antisemitisme26 oktober 2023De teloorgang van de Nederlandse tolerantie
Wij leven in een land van uitersten. Het is of niets of het teveel. Op moment is de blanke man de pineut, schuldig aan alles. Man en blank, erger kan je niet verzinnen. Dus moet hij weggecijferd worden door quota’s en dergelijke onzinnige oplossingen. Geslacht en kleur zijn leidend in deze samenleving en dat is de grote fout die nu gemaakt wordt want voor het grootste deel kunnen zij niet zonder elkaar. Zo ook in de dierenwereld waar de mens bij hoort. Maar ook de afwijkende minderheden bepalen steeds meer de vorm van de samenleving. Gender officieel duiden is fout verklaard. Voor het verkeer of douane ben ik geen man of vrouw voor de gezondheidszorg gelukkig nog wel. Het zijn doorgeschoten gedachten die het probleem niet oplossen. In tegendeel de polarisatie ook op dit gebied wordt alleen groter en de afkeer tegen deze gang van zaken uiteindelijk agressiever. Orban b.v. wordt veroordeeld omdat hij gender afwijkingen niet leidend wil maken terwijl hier de islamitische homohaters buitenschot blijven. Orban dient in dit geval dan ook alleen als een bliksemafleider voor de brave politici zoals Rutte om eigen profiel te redden door naar een ander te wijzen. Wat een hypocrisie!
Het slachtofferdenken viert hoogtij, “Wie kunnen we nu als slachtoffer bestempelen?”. Blijkbaar zijn de mannen deze keer aan de beurt. Er is een continue zoektocht aan de gang om te kijken wie het zieligste is. Het is een vorm van collectivisme die personen in hokjes plaatst, waarbij de meest achtergestelde factor leidend is. Ben je niet blank? Ach wat jammer, dan ben je zielig omdat je niet blank bent. Ben je niet rijk? Ach wat vreselijk, dan ben je zielig omdat je niet rijk bent. Het is een “pissing contest”, een idols-auditie waar de slechtste doorgaat, er is namelijk doorgaans altijd iemand nòg zieliger! De gekleurde gehandicapte genderfluïde arme kleine dikke alleenstaande omgebouwde vrouw met 18 kinderen (die allen ook een aandoening hebben) is op dit moment de winnaar.
Waar de strijd in vroeger tijden altijd ging om wie ergens het beste in was, gaat het nu dus om wie er gevoelsmatig het meeste leidt. Het gelijkheidsdenken in optima forma.
Je kunt inderdaad spreken van een hetze tegen de doorsnee man in de Westerse wereld – welke in de afgelopen 10 jaar verdubbeld of wellicht zelfs verviervoudigd is.
Aanvankelijk was het met name een verbond tussen politici en producenten. In de praktijk blijkt dat de dames meer consumeren en voor meer overheid stemmen. Slimme advocaten kregen tevens door dat er veel geld te verdienen was met het opsplitsen van getrouwde koppels.
2008 en 2011 waren doorslaggevende jaren. Tijdens de bankencrisis kreeg men, man als vrouw, wit als zwart, door dat er een samenspel was tussen overheid, multinationals en het bankwezen. In 2011 stond elke identiteit tijdens Occupy Wall Street hand-in-hand om een verandering te forceren.
Het is geen verrassing dat de haat tegen mannen (met name blanke, Westerse mannen) is opgevoerd. Eveneens is de identiteitspolitiek en kritische rassentheorie naar voren geschoven om niet alleen de genderrelaties maar eveneens de rassenrelaties onder vuur te leggen – met succes.
We leven inmiddels niet meer in een vrije, kapitalistische maatschappij – maar een corpocratie. Overheden en multinationals zijn afhankelijk van de internationale bankiers en laatstgenoemde profiteren ervan als de schulden zover mogelijk worden opgevoerd.
Zoals Waldemar reeds aangaf, ondervinden blanke dames ondertussen al de gevolgen van het feit dat er meer te halen valt bij het promoten van andere slachtoffergroepen. Transgenders zijn een lucratieve markt want de kosten van de peperdure transities kunnen op de burger geschoven worden. Transgenderisme ligt bovendien minder gevoelig bij de rest van de wereld (zo zijn geforceerde transities voor homo’s in Iran al een feit).
Het importeren van heel Afrika in de Westerse wereld is eveneens lucratief voor de banken. De logische argumenten dat de meesten de taal niet leren en geen baan vinden gaat niet op – want dat was nooit het doel. Het doel is dat de schuldenberg van de overheden in stand blijft, en dat wij brave burgers blijven dokken.
Kortom, de “Karens” hebben het er maar mee te doen wanneer mannen in jurken de dameskleedkamer binnenwandelen of wanneer niet-Westerse mannen hen intimideren en aanraken.
Zal de bubbel uiteindelijk doorbroken worden? Wellicht. Mannen zijn doelgericht (vandaar dat zoveel van hen ervoor kiezen om zelfmoord te plegen – de oorspronkelijke droom van huisje, boompje, beestje eindigt voor velen in een nachtmerrie) en oplossingsgericht.
Als kinderen en een huwelijk geen optie meer zijn, dan is het wellicht beter voor mannen om hun eigen weg te gaan. Zonder een familie waar zij zich voor opofferen, hoeven mannen veel minder te verdienen om te leven. De dames en de nieuwe Nederlanders mogen dan de riante salarissen van de bankiers ophoesten.
Conclusie: Alleen de vrouw kan de “misandrie” zeepbel doorprikken voordat deze uit zichzelf knapt. Daar hebben jullie zelf voor gekozen, aangezien mannen het hoe dan ook fout doen (mansplaining, white savior, toxic masculinity, etc. etc.).
Interessant leesvoer over de misandrie bubbel:
https://www.singularity2050.com/2010/01/the-misandry-bubble.html
https://www.singularity2050.com/gems.html
Mocht iemand denken dat er geen letter van waar is wat Ines schrijft, dan daag ik die persoon uit om een willekeurig reclameblok te bekijken, in willekeurig welk westers land. En laat hij of zij (of hir of hes of weet ik wat) dan eens turven in hoeveel van die reclames de man in meerdere of mindere mate een sulletje is en de vrouw in enigerlei opzicht er beter vanaf komt (slimmer, evenwichtiger, de baas, vrolijk, niet dik, etc. etc.) en in hoeveel de man er beter af komt dan de vrouw.
Ik durf er ALLES op te zetten dat diegene *altijd* een hoger getal in de eerste categorie scoort dan in de tweede.
Humor om te lachen in de feel-good wereld van de reclame…
Wat zou dat nou te betekenen hebben?
Klopt, vooral Frank Lammers als het Jumbo-mannetje: een paar jaar geleden was hij nog een sympathieke macho en nu een soort imbeciel met een schortje voor die een beetje rond loopt te klunzen terwijl moeder de vrouw een vet contract binnensleept voor het bedrijf waar ze een top-functie heeft.
De reden waarom vrouwen-problemen zoveel aandacht krijgen is heel eenvoudig: het levert geld, invloed en banen op. De hulpstichtingen voor vrouwen, de campagnes, moeten ergens door betaald worden. De mannen hebben meestal de posities die erover beslissen, dus moet de mannen een schuldgevoel aangepraat worden om geld, invloed en banen los te peuteren.
Overigens zijn heel veel vrouwen zeer behendig in het gebruiken van sex om voordeeltjes te krijgen van mannen. Dan vinden ze het plotseling helemaal niet erg om gezien te worden als een lustobject.
“… vrouwen zijn misschien een ‘lustobject’ in de ogen van veel mannen, maar mannen zijn in de ogen van heel veel vrouwen een ‘succesobject’. Ik moest daar over nadenken, …”
Nou dat kan ik je uitleggen. Vrouwen willen dat hun kinderen goed terecht komen. De beste kans daarop is als je paart met goed genetisch materiaal. Hoe weet je of iemand goed genetisch materiaal heeft? Als hij succesvol is. Vanzelfsprekend verschillen de voorwaarden voor succes tussen een jager/verzamelaar samenleving en een hoogtechnologische samenleving die op de 4e Industriele Revolutie afstevent. Als je naar de mate van succes kijkt zit je altijd goed. Gevolgmatig wil 80% van de vrouwen seks hebben met slechts 20% van de mannen. Dat is, zeg maar, de natuurlijke situatie. Biologisch gezien zitten daar voordelen aan omdat alleen het beste zaad zich voortplant. Helaas is de situatie minder voordelig voor 80% van de mannen die zich niet kunnen voortplanten en een bron van sociale onrust kunnen zijn. Daarom is op enig moment het huwelijk uitgevonden. Het huwelijk is, sociologisch gezien, een contract tussen mannen en vrouwen zodat vrouwen weten dat hun kind meer bescherming en meer financiele zekerheid krijgt, terwijl de mannen wat meer zekerheid krijgen dat de kinderen inderdaad van hem zijn. Ook het kind krijgt een meer evenwichtige opvoeding met een balans tussen zorgzame vrouwelijkheid en doelgerichte mannelijke logica. Wanneer, als gevolg van het feminisme, dit sociale contract wordt opgezegd – en waarom zou je als man nog in het huwelijksbootje stappen – keren we terug naar de biologische standaardsituatie waar vrouwen bezwangerd worden door een selecte groep succesnummers en vervolgens, in veel gevallen, aan hun lot zullen worden overgelaten; wat ook voor de kinderen nadelig is.
Lang lang geleden leefden 3 mannen in een gehuchtje, 2 van die mannen gingen jagen in het grote bos, 1 bleef in zijn hangmat liggen.
De eerste bleek een stroper en kwam met een konijntje thuis en de achte jager met een wild zwijn.
Die met het wilde zwijn had het meeste succes bij de vrouwtjes, want de vrouwtjes moesten de toekomstige kindertjes voeren.
Ondanks alle mooie praat is er weing veranderd.
Al noemt die met lege handen zich tegenwoordig socialist, omdat hij mee vreet van het varken.
Wat er veranderd is, is dat vrouwen nu links kunnen stemmen en zo via het geweldsmonopolie van de staat herverdeling kunnen afdwingen van alle mannen naar hen toe, zodat zij op die manier inkomenszekerheid hebben en tegelijkertijd kinderen kunnen hebben zonder zich te binden aan één man. Zie de voorbeelden van vrouwen met 6 kinderen bij 7 verschillende mannen, wat ze uiteraard niet kunnen combineren met een baan en daarom door de staat onderhouden moeten worden. In het VK zijn er voorbeelden van vrouwen die op deze manier, alles bij elkaar opgeteld, 60k GBP binneslepen.
In het artikel, wat overigens heel evenwichtig is geschreven, sond het woordje scheefgroei, waardoor ik getriggerd werd.
Dat is volgens mij een belangrijke oorzaak rondom menselijk leed bij mannen en vrouwen.
De balans slaat steeds door naar links of rechts, maar behoort in evenwicht te staan. Probeer maar eens wat af te wegen op een echte balans. Zo’n weegschaaltje waarbij aan de ene kant zoveel gewichtjes komen te staan, als benodigd. Dan vul je de andere kant net zo lang tot het wijzertje rechtop staat.
Daar zouden we in het leven wat meer naar moeten kijken en vooral niet vergeten. Natuurlijk zijn de juiste gewichtjes belangrijk en natuurlijk de hoeveel materiaal die afgewogen wordt. Maar als je het wijzertje vergeet of alleen naar deze of gene zijde laat wijzen, dan krijg nooit de benodigde hoeveelheid.
En zolang we alleen maar vinden, dat een ander teveel heeft, wordt het niet anders. Weet u, er is lang geleden eens geschreven: wie geeft, zal ontvangen.
Dat is het geheim om dit soort problemen op te lossen. Zolang men rechten voor de plichten stelt, zal het geschetste probleem altijd blijven bestaan, helaas.
Wie geeft kan ook simpelweg blijven geven én nooit ontvangen, afin, toch niets positiefs’!
Opvallend, dat de MSM aan mannenrechten geen aandacht schenken in hun door blindheid gemerkte strijd voor vrouwenrechten hard voeren. Gelukkig hebben wij nog OpinieZ met auteurs als Ines van Bokhoven die wel een brede blik op zaken hebben.
De discriminatie richting mannen begint al bij de kreet, hé lullo.
Je merkt al jaren lang in artikelen, talkshows etc. en reclame en meer neerbuigende houding t.a.v. mannen.
Het antwoord is simpel: I don’t Care!
Lul maar raak.
De documentaire The Red Pill kende ik al van de TPO Podcast rond de tijd dat deze documentaire uitkwam. Bert en Roderick zitten er vanaf het begin af aan bovenop op alles wat met identiteitspolitiek en met afwijkend denken te maken heeft. Je ziet ook weer dat patroon van demoniseren en belasteren van personen met de verkeerde mening i.p.v. te luisteren naar mensen en met argumenten te komen als je het er niet mee eens bent.
Volkomen terecht deze ‘contra-expertise’ van Ines. Overigens ben ik van mening dat ongelijkheid een essentieel onderdeel van deze schepping is en tot de laatste snik verdedigd moet worden.
De vernietiging van de ongelijkheid staat gelijk aan de verwelkoming van de dood. Het is niet voor niks dat de partij des doods, D66, de grootste voorvechter is van de genocide op alles wat afwijkt – een slachtpartij die zijn gelijke niet kent (pun intended) en pas eindigt als de laatste overlevende zich in zijn eigen zwaard zal moeten storten.
Mooie en broodnodige column.
Mensen moeten als individueel *mens* behandeld worden, niet als onderdeel van een tribale groep met dezelfde afkomst, huidskleur, religie, geslacht, etc. Het steeds minder Vrije Westen dankte al haar Rechten en Vrijheden aan het instellen van Universele Mensenrechten. En dat werkte omdat die Rechten en Vrijheden aan elk individu worden toegekend; ongeacht afkomst, geslacht of religie.
Het linkse “identiteitsdenken” breekt die Universele Mensenrechten nu in een razendsnel tempo af. Dat is niet alleen slecht voor mannen die onrecht wordt aangedaan; op andere fronten verliezen individuele vrouwen ook al hun rechten.
Zo lijkt het er op dat de vrouwensporten komende jaren gedomineerd zullen worden door mannen die zich “vrouw” noemen; kritiek daarop is “transgenderhaat”.
Ook zouden blanke vrouwen seksueel geweld door gekleurde mannen moeten ondergaan want “blanke erfzonde + zwarte achterstandspositie”.
Totale waanzin.
Mensenrechten zijn voor mensen bedoeld, voor individuen. Dus niet voor bevolkingsgroepen, en al helemaal niet voor de machtige zelfbenoemde “vertegenwoordigers” van die bevolkingsgroepen.
Vrouwen worden nu eenmaal als zwakker gezien en worden mede daarom ook eerder slachtoffer geacht. En slachtoffer zijn is erg lucratief tegenwoordig.
Ik heb nog niemand gehoord over mannen die protesteren dat er in hun kleedkamer een omgebouwde mevrouw komt binnenlopen, of een dame die zich man voelt. Voor mannen is zo iemand ongevaarlijk en niet bedreigend, hooguit vreemd of raar. Andersom is beslist problematisch. Je zal als vrouw in een kleedkamer zitten en er komen ineens 5 mannen binnenlopen met het excuus dat ze zich vrouw voelen. Zit je dan. Daarnaast kan iedereen dat beweren, ook iemand die zich alleen even lekker wil vergapen aan het andere geslacht.
En er is een reden dat mannen deze wereld hebben opgebouwd. Nog geen 100 jaar geleden stierven vrouwen vaak (jong) in het kraambed. Een carrière moet je opbouwen, valt niet mee als je maar kort rondloopt en ook investeren (als je dat al kon) deed je als realist liever in rendabeler projecten.
Men moet eens afleren om zaken uit het verleden te bezien met onze verlichte ogen en ze vervolgens veroordelen en groepen mensen die we ermee kunnen associëren (hoe vergezocht ook, zie de geëiste ‘herstel’betalingen van ‘schuldige’ blanken voor slavernij door mensen die nooit slaaf geweest zijn, noch hun ouders, grootouders, overgrootouders etc) beschuldigen, lastigvallen en chanteren.
We hadden een leuk land, maar zo blijft er weinig van over. Is uiteindelijk niemand mee gebaat. Ben je ergens slachtoffer van, doe dan aangifte – politie is verplicht uw aangifte op te nemen, ook al werken ze liever tegen – en maak er werk van tegen de betreffende dader. Zo niet, dan ook niet zeuren.
Correctie: vrouwen ZIJN zwakker.
Dat is verder niet erg, en maakt ze ook niet ‘minder’ in welk opzicht dan ook.
Wel graag bij de werkelijkheid aansluiten, anders is – zoals we vandaag de dag dagelijks aanschouwen – het einde zoek.
Nee, vrouwen zijn niet zwakker.
Dat is een misverstand en gebaseerd op op het fysieke lichaam, maar een mens (letterlijke betekenis is ‘man en vrouw’) heeft ook een geest en helaas wordt dat door velen niet (h) erkend. En op dat tweede vlak is menig vrouw vele malen sterker dan een man. Wat zou een man zijn zonder vrouw? Inderdaad: verweesd.
Oei, nu zeg ik iets, wat volkomen onacceptabel is voor de moderne D66 wereld van tegenwoordig, maar niet minder waar.
De kerk heeft de vrouw veelal als een soort slaaf (in de tegenwoordige betekenis) neergezet en is daardoor medeschuldig geworden aan het valse beeld, van wat de vrouw behoort te zijn. Een sieraad!!
Hoe triest hoe in de loop der tijd die waardevolle betekenis vertroebeld en verloren is gegaan.
Een vrouw is niet minder of meer dan een man, maar anders.
Haal het vrouwelijke uit een vrouw en het manlijke uit een man, dan krijg je wat we tegenwoordig zoveel zien.
Nee ik oordeel niet, iedereen mag zelf kiezen, daar ga ik niet over, maar het wil niet zeggen, dat ik er mee moet instemmen. Dat is mijn keuze.
Ik vind het wel heel jammer, dat veel mensen zich vrijwillig laten aanleunen om vanuit onzekerheid een ‘vaag aanduidbaar’ personage te worden en veelal ongelukkig.
Ik heb dacht ik heel duidelijk gezegd dat ‘minder’ niet aan de orde is. Verder ben ik het totaal niet eens dat vrouwen op het geestelijk vlak vele malen sterker zijn dan de man. Op zijn hoogst gelijkwaardig, maar in mijn leven zie ik veel vrouwen die met de regelmaat van de klok (in elk geval 1x per maand) een stuk minder ‘stabiel’ zijn, en dan zo rond hun vijftigste nog een jaar of 10 absoluut niet stabiel.
Ik zie geen vrouwen als Nobelprijswinnaressen, uitzonderingen daargelaten en uitzonderingen zijn… uitzonderingen. Om maar wat te noemen.
Daarnaast zie ik dat het sentiment dat vrouwen met zich meebrengen gelijk is aan het sentiment waarmee vele grove misvattingen worden goedgepraat c.q. veroorzaakt. Onder de welig tierende populariteit van het jezelf uit winstbejag als slachtoffer positioneren verschuilt zich het gedram van kleuters die weten dat ze, wanneer ze genoeg misbaar maken, moeder wel overstag krijgen. De ogenschijnlijk bewonderenswaardige meelevendheid, invoelendheid en grote mate van begrip ‘voor de ander’ zijn rechtstreeks verantwoordelijk voor een groot deel van de misstanden van vandaag de dag in de westerse wereld – gek genoeg, en in dit verband het opmerken méér dan waard, zijn ALLE culturen die we vol van medelijden en hulpvaardigheid hiernaartoe halen in het geheel NIET gebaseerd op die emoties, integendeel.
Het zorgt ervoor dat ik mij als man vertwijfeld afvraag of veel witte vrouwen nu eigenlijk liever hun leven opofferen aan een potentiële macho-onderdrukker dan aan een brave burgerman die met zijn knotje en baby-draagdoek toch wat teleurstelt.
Niettemin ben ik blij dat ze er zijn en zijn ze net zo waardevol als mannen. Maar inderdaad, HEEL ERG ANDERS.
En dat moest ook maar zo blijven.
Gelukkig komt u gemiddeld 30 dagen per maand vrouwen tegen, die geestelijk wel verstandig zijn.
Uw afwijkende mening accepteer ik uiteraard, daar ga ik immers niet over. Een Nobelprijs zou ik zelf nooit als criterium willen hanteren, evenmin als eerbewijzen zoals lintjes en medailles.
Niet dat ik het hen misgun, maar meestal zijn ze voor degenen, die graag ‘in het zicht’ werken.
Onder de onzichtbare meerderheid zijn vele helden die niet de behoefte voelen om zich te laten horen, maar hun topprestaties gewoon leveren. Zowel mannen als vrouwen. Indien u ze hopelijk ontmoeten zult, stelt u uw beeld denk ik, wel bij. Desalniettemin stoor ook ik mij geweldig aan wat tegenwoordig heel veel voor het voetlicht treedt met inderdaad velen die zichzelf vrouw noemen, zich zo voelen en gedragen en dan nog de verbouwde exemplaren uit die categorie. Daarom hou ik mijn stelling toch maar in stand.
U maakt verschillende fouten tegen de logica:
– nergens schrijf ik dat 1x per maand gelijk staat aan 1 dag. Dat zou ik ook nooit doen omdat het juist overduidelijk meer dan 1 dag is, altijd.
– het is ook niet zo dat ik op 1 dag na alleen maar vrouwen tegenkom die verstandig zijn. Dat suggereert dat er vooral / vrijwel uitsluitend vrouwen rondlopen die nergens last van hebben, terwijl ik nu juist betoog dat vrijwel alle vrouwen hier last van hebben. Dat is dus bijna het omgekeerde dan wat u ervan maakt.
– verder lijkt u niet te begrijpen dat ik, als ik bij het noemen van de Nobelprijs zeg ‘om maar wat te noemen’ dit betekent dat het een willekeurig gekozen voorbeeld is en er vele andere voorbeelden te noemen zouden zijn.
– dan wenst u mij toe dat ik vrouwen ontmoeten zal die topprestaties leveren – alsof ik die nog nooit ontmoet heb. Ik heb in het geheel niets gezegd over het wel of niet kunnen leveren van topprestaties door vrouwen. Uiteraard kunnen vrouwen dat. En ze doen het ook. Ik heb alleen maar gezegd dat vrouwen zwakker zijn dan mannen. Zeker op fysiek vlak. En toen u zei dat daarentegen op geestelijk vlak vrouwen vele malen sterker zijn dan mannen ben ik daar tegenin gegaan omdat het lariekoek is waarvoor geen enkel bewijs valt te leveren.
Ik heb daarbij gezegd dat ze ‘hoogstens gelijkwaardig’ zijn, een ongelukkige woordkeus omdat ‘gelijkwaardig’ toch een ‘meer dan / minder dan’ weging inhoudt. Ik neem dat woord dan ook terug en waar ik dat zei, bedoelde ik ‘hoogstens van hetzelfde niveau’.
Er hoeft dus bij mij geen enkel beeld te worden bijgesteld. Ik was en blijf me ervan bewust dat er vrouwen zijn die topprestaties leveren.
Wat een muggenzifterij allemaal… maar ja, als je een heldere uitwisseling van gedachten wilt, dan is het soms nodig.
Bram Christiaens dankt de auteur om dit controversiële onderwerp te durven aansnijden in het belang van alle mannen, vrouwen en hun zonen en dochters.