Libië dreigt een tweede Syrië te worden
Rusland en Turkije bemoeien zich met burgeroorlog
Titelfoto: Generaal Haftar. Screenshot YouTube-video, kanaal France 24 English. Citaatrecht ex art 15a Auteurswet.
Terwijl alle ogen gericht zijn op Iran, ontspint zich in Libië een vergelijkbaar scenario als in Syrië. Een burgeroorlog met een steeds grotere internationale dimensie. De hamvraag is of de officiële regering in Tripoli van premier Fayez al-Sarraj – die onder sterke invloed staat van de Moslimbroederschap – standhoudt of dat opstandelingenleider en “islamistenvreter” generaal Haftar erin slaagt de regie in het olierijke Libië over te nemen.
Ik mag hopen dat de EU niet de kant van Fayez al-Sarraj kiest en weer dezelfde fout maakt als in 2012 in Egypte. Toen steunde de EU het regime van Morsi, met als resultaat een dictatuur van de Moslim Broederschap.
Proxy-oorlog
Het conflict in Libië speelt zich niet alleen af tussen Libische actoren, maar is ook het toneel van een internationale proxy-oorlog. Landen die (ideologisch) lijnrecht tegenover elkaar staan voorzien de elkaar bestrijdende partijen in Libië op grote schaal van wapens en andere middelen. Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Egypte vonden elkaar in hun afkeer van de Moslimbroederschap en schaarden zich achter generaal Haftar. Deze heeft ook een bondgenoot in Rusland dat zich om strategische (anti-NAVO) redenen in het Libische conflict wil mengen. Qatar daarentegen steunt in alliantie met Turkije juist de islamistische partijen in Libië, lees: de regering van Fayez al-Sarraj.
De internationale dimensie van het conflict in Libië is versterkt door de beslissing van Erdogan om troepen te sturen ter ondersteuning van de regering-Al Sarraj die door Haftar in Tripoli wordt belegerd. De VS houden zich afzijdig. De EU laat het weer eens afweten en beperkt zich tot een oproep aan de strijdende partijen tot terughoudendheid.
Stammenstrijd
Met de val van dictator Kadaffi in 2011 ontstond in Libië een politiek vacuüm. Het VK en Frankrijk hadden met steun van de VS geholpen Kadaffi uit te schakelen, maar lieten het land vervolgens aan z’n lot over. Eenzelfde fout als indertijd met Saddam Hoessein in Irak: een dictator ten val brengen, maar geen plan hebben voor de situatie daarna.
Libië viel terug op de oude tribale machtsverhoudingen. De stammen begonnen een onderlinge strijd met als hoofdprijs de exploitatie van de oliebronnen. Al-Qaeda maakte van de chaos die de milities veroorzaakten gebruik om in Libië een bruggenhoofd te vestigen. ISIS liet zich evenmin onbetuigd en slaagde erin om het gebied rond de stad Sirte (de geboortestad van Kadaffi) te veroveren.
Haftar
Als grote winnaar kwam generaal Haftar uit de stijd. Een nationalist à la president Sisi van Egypte, zeer gekant tegen islamisten en naar verluidt gesteund door de CIA. Hij wist een groot aantal stammen achter zich te verenigen en zette zich aan het hoofd van een alternatieve regering, met een eigen parlement en leger. Zijn hoofdstad werd Tobruk en zijn machtsbasis Benghazi, de stad in het oosten van het land. Benghazi was door de VS verlaten nadat het Amerikaanse consulaat in Benghazi door milities was gebombardeerd en de consul was vermoord.
Haftar ging voortvarend te werk. Hij veroverde het grootste deel van het land (inclusief de Al Qaeda- en ISIS-strongholds) en staat nu voor de poorten van Tripoli, dat na de val van Sirte enkele dagen terug nu bijna volledig omsingeld is.
#BREAKING Tripoli government says 28 people killed in an airstrike by foreign aircraft on a military academy in the city. Reports say it was a UAE drone from Haftar forces
— Guy Elster (@guyelster) January 4, 2020
Rol VN
In Tripoli is de internationaal erkende regering van Libië gevestigd. Deze kwam tot stand met steun van de VN na een proces van wheeling and dealing tussen de verschillende fracties in het land. Deze Government of National Accord heeft echter geen controle over het land.
Hoewel er afspraken zijn gemaakt over het houden van nationale verkiezingen en de vestiging van een regering van nationale eenheid, heeft Haftar duidelijk zijn eigen agenda. Hij frusteert systematisch de initiatieven van de VN tot nationale verzoening en heeft slechts één doel voor ogen: het opblazen van de officiële, door de Moslimbroederschap gedomineerde regering.
Steun
In die strijd wordt Haftar vooral gesteund door Egypte, dat bevreesd is voor een wederopstanding van de Moslimbroederschap in het buurland. Om dezelfde redenen voorzien Saoedi-Arabië en de Golfstaten (met uitzondering van de Moslimbroederschap-thuisbasis Qatar) Haftar van politieke en financiële steun en wapens. Poetin – aangemoedigd door zijn succes in Syrië – probeert de invloed van Rusland verder uit te breiden. Hij ziet in Haftar een bondgenoot met wie hij denkt zaken te kunnen doen. De beruchte ‘groene mannetjes’ (de Russische huurlingen, die we van de Krim kennen) zijn inmiddels in Libië gesignaleerd.
Turkse steun
De regering in Tripoli is zwaar in het defensief gedrongen en dreigt de hoofdstad en daarmee het gehele land aan Haftar te verliezen. Ten einde raad heeft premier al-Sarah Erdogan om hulp gevraagd. De Turkse president staat sympathiek tegenover het regime in Tripoli en de Moslimbroederschap en is op de uitnodiging ingegaan. Hij heeft toestemming gekregen van zijn parlement en Turkse troepen zijn inmiddels onderweg. Greece urges the United Nations to condemn a disputed maritime jurisdiction deal between Turkey and Libya as “disruptive” to regional peace and stability, a government spokesman says.https://t.co/ujQn25lNox
Erdogan heeft ook nog een andere reden voor zijn steun. Turkije sloot onlangs een akkoord met Tripoli om de internationale wateren tussen beide landen af te bakenen. Het gaat om de exploitatie van recent ontdekte gasvelden in de buurt van Cyprus. De regering van Cyprus in Nicosia claimt die gasvelden, omdat deze zich in de territoriale wateren van het land bevinden. Turkije bestrijdt dit en gebruikt het akkoord met Libië om zijn claim op de gasvelden kracht bij te zetten.
De VS erkennen de regering in Tripoli als wettige regering, maar kiezen geen partij in het conflict tussen de Libische politieke concurrenten. De VS voelen niets voor een tweede Benghazi-drama. Bovendien vindt Trump dat Libië de verantwoordelijkheid van de EU is: “It is at their front door”.
EU
De rol van de EU in de burgeroorlog in Libië is evenals in Syrië onbeduidend. Men beperkt zich tot verbale steun aan de VN-bemiddeling en komt niet verder dan een oproep tot een wapenstilstand. De facto steunt men daarbij het regime van Fayez al-Sarraj en accepteert dat evenals indertijd in Egypte de Moslimbroederschap in Libië de dienst uitmaakt en het land getransformeerd wordt tot een islamitische staat. Frankrijk is de enige EU-lidstaat die dat gevaar inziet. Het steunt Haftar, omdat men in hem een garantie ziet tegen een dergelijke ontwikkeling. Haftar bezocht Parijs en beschikt over uit Frankrijk afkomstige raketten. De Franse regering ontkent dat overigens.
Italië stelt zich formeel neutraal op en deed recentelijk een vergeefse poging tot bemiddeling. Informeel steunt het land de officiële regering, om historische redenen, maar ook omdat de Italiaanse regering een akkoord met Tripoli sloot om de migrantenstroom vanuit Libië naar Italië enigszins in te dammen.
Het resultaat is een machteloze EU. Een situatie waarvan de ijveraars voor een geopolitieke EU zich eens rekenschap zouden moeten geven.
Afloop
Belangrijke hoofdrolspelers in de eindstrijd lijken Rusland en Turkije. Zij kunnen waarschijnlijk het lot van het land bezegelen. Eenzelfde situatie kortom als we in Syrië hebben gezien, waarbij de Russen Assad steunen en Turkije de opstandelingen tegen zijn regime. De inzet van beide landen is echter omgekeerd aan die in Syrië. In Libië steunt Turkije het officiële regime en de Russen de opstandelingen. Hoewel een verdere uitbreiding van de invloed van Rusland niet in het belang is van de Westerse wereld, is een fundamentalistisch islamistische staat aan de grens van Europa een nog zwarter scenario. De oude rivaliteit tussen Rusland en Turkije herleeft. De eerste confrontatie was in Syrië, de tweede binnenkort in Libië, Rusland aan de kant van generaal Haftar en Turkije aan de kant van de officiële regering in Tripoli. https://t.co/jjrHiUjPfq
Wapenstilstand
De komende weken zouden wel eens beslissend kunnen zijn. Houdt de officiële Libische regering stand, dan volgt een moeizaam onderhandelingsproces, waarbij Rusland en Turkije aan tafel zullen zitten en in een soort ‘Astana’-proces de toekomst van het land bepalen. Een eerste indicatie dat dit staat te gebeuren is een oproep tot een wapenstilstand door Poetin en Erdogan, die elkaar gisteren in Istanbul ontmoetten.
Valt Tripoli en neemt generaal Haftar de macht over, dan is het conflict in Libië voorbij en kan het land terugkeren als belangrijke olieleverancier en een stabiliserende rol vervullen in de onrustige Noord-Afrikaanse regio.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
EU30 november 2023Nederland is in Europa niet uniek met de ruk naar rechts
Politiek Nederland12 november 2023Er moet worden afgerekend met het desastreuze Rutte-beleid
Politiek Internationaal25 oktober 2023Biden’s weifelende geopolitiek heeft gefaald
EU16 september 2023Machtsbeluste EU in ons land geen verkiezingsthema, in Polen wel
Heel raar wat er allemaal in de wereld gebeurd, maar ik weet nog toen mijn vader nog leefde hij zei dat de derde wereld oorlog in het midden oosten zal uitbreken en door toedoen van de EU in Europa zal uitgevochten worden, en dat is inmiddels 12 jaar gelden dat hij gestorven is. Zou hij met zijn wijsheid dan toch gelijk gaan krijgen? En dit doordat de EU al die terroristen en hun fam als vluchtelingen zullen gaan opnemen terwijl ze zich in hun thuisland de tent uitgevochten hebben en niet meer zijn als terroristen en zeker geen vluchtelingen zoals de EU ze steeds noemt. Hierdoor kan het niet uitblijven dat ze met hun reeds aanwezige mentaliteit na opgenomen te zijn in Europa zich tegen de burgers in de EU zullen gaan verzetten als ze hun wil niet gewaar borg gaan krijgen. En dat is hun Islamitische trekken en ideologie over Europa te verspreiden en af te dwingen. Als wij nog meer en meer van dit soort terroristen volk op gaan nemen is Europa binnen 5 jaar een Islam staat en is er niets meer over van de Europese cultuur en vrijheid voor eigen burgers. Ik begrijp niet dat de politiek hier steeds weer de verkeerde keuze inmaakt, en al die rommel deze kant ophaald. Laat het ze lekker zelf uitzoeken daar en stuur die terroristen zooi die ze al hierheen gehaald hebben, terug naar hun eigen land om de boel weer op te bouwen zoals de burgers in Europa dat ook moesten na wereld oorlog2.
Erdogan noemde alle Nederlanders, racisten en fascisten.
Na deze uitspraak noemde Rutte deze Erdogan een bevriend staatshoofd.
Erdogan gaat gewoon door, met het vergroten van zijn macht en het Turkse grondgebied.
Maar Erdogan is toch onze vriend, onze bondgenoot?
Volgens het kartel althans.
Maar goed, ik geloof dat Erdogan in totaal 38 scheldwoorden voor Nederlanders gebruikte. De mooiste daarvan was “kannibalen”.
En wel hierom; het Turkse woord voor kannibaal is “yamyam”.
Je vraagt je hoe zo’n woord ontstaan is…
De EU staat bekend om de foute keuzes en het is te hopen dat de Moslimbroederschap het gaat verliezen. Mi ht Haftar zelf geen dictator zijn als winnaar zal ie het moeten worden om de moslimzooitje in bedwang te houden. Hopelijk heeft de EU van hun fouten geleerd.
Mi ht = Mocht
Elke leider in het Midden Oosten zal altijd een dictator zijn, zolang die regio mohammedaans is. Er zijn geen voorbeelden van het tegendeel bekend. De relatieve religieuze vrijheden van pakweg eind 20e eeuw in landen als Irak, Tunesië en zelfs Afghanistan en Iran werden door keiharde dictators verdedigd.
Het is helaas niet anders. De islam is een religie die aanzet tot blinde haat en grof geweld; die slavernij en genocide predikt; en waarin het recht van de sterkste centraal staat.
In een islamitisch land leiden democratische verkiezingen tot de overwinning voor de islamisten. En als de islamisten niet zouden winnen dan zal een seculiere regering keihard op moeten treden tegen islamisten.
Islam is geen religie maar een ideologie van dood en verderf, dat hebben ze door de jaren heen zelf wel bewezen toch.
Het enige wat het Westen hoeft te doen is alles wat met de moslimbroederschap te maken heeft afwijzen (punt 1). De kaart van het neokalifaat van de moslimbroederschap staat hier https://is.gd/rsgZCc. Bedenk hierbij wel dat veel van deze landen de moslimbroederschapspartijen min of meer in evenwicht worden gehouden door andere partijen. In een aantal landen zijn moslimbroederschapspartijen verboden. Dat wil niet zeggen dat ze het Westen gunstig gezind zijn. Zo verspreidt Saoedi-Arabie al tientallen jaren met miljarden het wahhabisme en dat is op zich zeker net zo erg. In Irak hebben we Iran gunstig gezinde sjiitische partijen. Iran, zoals bekend, wil Israel van de kaart vegen (en probeert dat ook), haat Amerika, en probeert zoete broodjes te bakken met Europa. Rusland gebruikt het zonder enig normbesef alleen om haar machtspositie in de islamitische wereld te versterken in win-win constructies. Datzelfde geldt voor China. Zowel de moslimbroederschap en het Wahhabisme staan qua opvattingen dichtbij IS. We zijn dus gewaarschuwd. Met het brengen van democratie is het voorlopig niet gelukt. Dus lijkt het verstandiger om samen te werken met totalitaire leiders (punt 2). Het is wel zaak om ook daarbij rode lijnen te trekken. Daar ontbreekt het enigszins aan. Ik zou beginnen met het normaliseren van islamkritiek in het Westen (punt 3). Wat moet er in het licht van deze ideeen gebeuren met Haftar en de Turks-Russische inmenging? Haftar moet de kans krijgen het gehele land onder zijn gezag te brengen, anders gaat het interne conflict verder (punt 4). Turkije mag geenszins militaire steun verlenen aan de moslimbroederschap in Libie, anders wordt het interne conflict verder verlengd (punt 5). Gaat dit allemaal lukken? We wachten af.
Al die mensen die in die slavenkampen zitten daar in Libie, wie bekommert zich daarom? Van mij mogen ze de totale rambo erop afsturen om dat tuig daar te grazen te nemen. De gestoorde klootzakken.
Het is niet Libië dat dreigt in Syrië te veranderen, maar juist andersom. Het huidige Libië is een voorbeeld van de gevolgen van het Amerikaanse beleid. Als je Assad verwijdert heb je grote kans dat in Syrië hetzelfde gebeurd.
De Amerikaanse regime change activiteiten leiden altijd tot een machtsvacuum of de installatie van een marionet van de VS.
Zoals alle WELdenkenden weten, hebben mn alle MO landen een sterke SECULIERE leider nodig. Net als alle democratische presidenten beging bam bam de ultieme stommiteit zijn linkse mensenrechten ‘democratische’ maatstaven te willen opdringen aan landen in het MO en was voldoende stiekem anti-semitisch om Israel alleen een enkele keer verbaal te steunen. Trump maakt gebruik van Haftar, die de seculiere opvolger van Khaddafi lijkt of zou kunnen worden.
Voorlopig lijkt het erop dat met het aantreden van Haftar, Libya wel eens vergelijkbaar zou kunnen worden met Egypte met Sisi, altijd nog beter dan de terroristen van de moslimbroederschap (waar de EU mee heult) en islam dictator Erdogan.
Het enige waar ik me zorgen over maak is of Haftar weet door te zetten, hij heeft Tripoli nog niet ingenomen.
Ik geef toe dat ik in MO en Afrika niet geinteresseerd ben in mensenrechten. Alleen Europese grondstoffen belangen tellen voor mij.
Trump en Joden: Op basis van mijn info bronnen, is Trump 1 van de meest pro-semitische presidenten ooit. In mijn langere reactie bij deze reactie, heb ik de indruk gewekt Trump anti-semitisch te vinden. Het tegengestelde is het geval.
In sommige reacties geen woord van kritiek op Iran of Soleimani, uitsluitend USA bashing. Misschien tijd om de uit Iran gesmokkelde berichten over het vermoorden van burgers in demos in Iran eens ter harte te nemen.
Laf om kritiek op je eigen tekortkomingen te lezen en te erkennen dat je heel erg fout zit?
In Libië is het wel heel erg vroeg carnaval, gezien de foto van Haftar.
Ondertussen in het westen.. “orange man bad”, “mannen zijn vrouwen”, “orgasmekloof”, “klimaat”, “multiculti”. Terwijl we onszelf verzwakken gaat de rest van de wereld gewoon verder.