Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (5)

Titelfoto: ex-FBI-directeur James Comey. Screenshot door redactie OpinieZ van YouTube-video, kanaal Nhan Di

Was oud CIA-directeur Brennan verantwoordelijk voor het opstarten van het onderzoek naar de Trump-campagne? Hij leek het dossier op het bureau van FBI-directeur Comey te hebben gegooid met de woorden: “Onderzoek Trump!”

Als deze veronderstelling over de oorsprong van het onderzoek in juli correct is, kan dat ook helpen om het gedrag van Brennan eind augustus te verklaren, toen hij steeds meer geërgerd raakte over Comey. In een poging bondgenoten te vinden, vroeg Brennan vrienden in het Congres om hulp.

Briefings Congres

Foto: Oud-president Obama (CC0)

Met de zegen van Obama organiseerde hij een reeks briefings voor de zogeheten Gang of Eight – de Democratische en Republikeinse leiders in beide Kamers van het Congres en de voorzitters en belangrijke minderheidsleden in de Inlichtingencommissies van de Senaat en het Huis. Volgens de New York Times zei Brennan tegen deze vooraanstaande wetgevers dat hij “informatie had waaruit bleek dat Rusland er aan werkte om Donald J. Trump tot president te laten kiezen”, een opvatting die niet gebaseerd was op een solide inlichtingenanalyse.

Obama en Brennan legden de briefings uit als een poging om met het oog op de Russische dreiging eenheid te smeden tussen de beide partijen. Maar als Brennan geen consensus binnen de inlichtingengemeenschap kon afdwingen, hoe kon hij dan Republikeinen en Democraten ervan overtuigen om hun krachten te bundelen – en dat tijdens een polariserende verkiezing?

Buikspreekpoppen

Deze hoogstaande tweepartijen-eenheid was eenvoudigweg een dekmantel voor een erg partijpolitieke zet. Het echte motief van de briefings was om buikspreekpoppen te maken van de Democraten op het Capitool. Als Brennan zelf zijn beweringen over Poetin publiek had gemaakt, dan zou hij kritiek hebben uitgelokt omdat hij de propaganda van Clinton had doen voorkomen ​​als een officiële inlichtingenanalyse – en omdat hij zich als directeur van de CIA bemoeide met de binnenlandse politiek. Democratische wetgevers die zijn briefings ontvingen, vielen echter niet onder dergelijke beperkingen. Ze waren volkomen vrij om de opvattingen van Brennan als hun eigen visie door te geven aan het publiek. Ze werden de poppen van de buikspreker en bewogen mechanisch hun lippen terwijl de CIA-directeur sprak.

Senator Harry Reid als zetbaas

Brennan plaatste één van die poppen in de schijnwerpers. Op 25 augustus gaf hij een briefing die verschilde van de andere; hij sneed de inhoud vooral toe op de harde politiek van zijn ontvanger, de Minority Leader van de senaat, Harry Reid. Tijdens de verkiezing van 2012, had Reid president Obama geholpen door ten onrechte te beweren dat zijn Republikeinse presidentiële uitdager, Mitt Romney, tien jaar lang geen belasting had betaald. Toen hem later werd gevraagd of het verspreiden van een vals gerucht niet aan McCarthyisme deed denken, antwoordde Reid: “Ze mogen het noemen zoals ze willen. Romney heeft niet gewonnen, hè?” Met de wetenschap dat Reid, die in ieder geval met pensioen ging na de verkiezingen van 2016, alles zou doen om te winnen, gaf Brennan zijn eigen partijdige politieke passies de ruimte. Hij vertelde Reid, volgens de New York Times, dat die “naamloze adviseurs van Mr. Trump misschien met de Russen samenwerkten om de verkiezingen te beinvloeden”.

Als de reactie van Reid er al wat toe doet, Brennan deed meer dan dat: hij informeerde de senator over informatie die rechtstreeks uit het dossier van Steele was gehaald; en hij klaagde over het tegenstribbelen van de FBI-directeur. Twee dagen na de briefing schreef Reid een brief aan Comey, die hij onmiddellijk deelde met de pers. Nadat hij beweerde dat er steeds meer bewijs was van “een direct verband tussen de Russische regering en de presidentiële campagne van Donald Trump”, eiste Reid dat de FBI een onmiddellijk onderzoek startte. Het Amerikaanse volk, schreef hij, heeft recht op alle feiten “voordat ze in november stemmen”.

Comey onder druk

Foto: oud-Minority Leader senator Harry Reid (CC0)

“De Trump-campagne”, ging Reid botweg door, “heeft een aantal personen in dienst met significante en verontrustende banden met Rusland en het Kremlin.” Hij was in het bijzonder bezorgd over Trump-medewerkers die mogelijk hebben gediend als “verdachte tussenpersonen” tussen de Russische regering en de hackers. “Het vooruitzicht dat er personen verbonden zijn aan Trump, Wikileaks en de Russische regering die onderling coördineren om onze verkiezingen te beïnvloeden, roept vragen op van de grootst mogelijke ernst en verdient een grondig onderzoek.” In een onmiskenbare verwijzing naar Steele’s rapporten over Carter Page, liet Reid Comey weten dat “vragen zijn opgekomen” over een Trump-adviseur die naar verluidt “een ontmoeting had met hooggeplaatste, bevoegde personen in Moskou.”

Optredend als de buikspreekpop van Brennan publiceerde Reid de Marvel Comics-weergave van Carter Page en eiste hij dat de FBI op basis daarvan een onderzoek startte. Het duurde niet lang of Comey zou gehoorzamen.

Obama wil informatie

Kort na Reid’s brief vroeg Obama de FBI om een ​​update van het onderzoek naar de Russische knoeierij met de verkiezingen. “De president”, sms’te Lisa Page aan haar minnaar Peter Strzok, “wil alles weten wat we doen.” De tekst verwijst waarschijnlijk naar Obama’s voorbereidingen voor de G-20 bijeenkomst in China, waar hij persoonlijk een klacht indiende bij Poetin over de Russische hacks. Maar het verzoek is intrigerend. Obama benaderde de FBI precies op het moment dat het Bureau op het punt stond om de beschuldigingen van het Steele-dossier te gebruiken als basis voor het uitbreiden van zijn onderzoek naar Trump. Besprak Comey, toen hij Obama op de hoogte bracht van “alles wat we doen”, de beschuldigingen van Carter Page? Heeft hij hun bron opgemerkt, Christopher Steele? En hoe zit het met de president zelf? Heeft Obama Comey aangeraden om te voldoen aan de eisen van Brennan en Reid?

Geheime tussenpersonen

Welke signalen de president ook heeft gegeven, zeker is dat McCabe en zijn tortelduifjes de inspanningen van Brennan en Reid begonnen te ondersteunen om Trump als Poetin’s stropop af te schilderen. De wijze van ondersteuning was genuanceerd en clandestien. Als Peter Strzok en Lisa Page contact hadden gelegd met hun favoriete journalist, Devlin Barrett en hadden gelekt dat een Trump-adviseur zou worden onderzocht, dat zou dat de betrokkenheid van de FBI hebben geïmpliceerd. Dan zouden Trump en zijn aanhangers Comey de mantel hebben uitgeveegd, door hem te beschuldigen van ingrijpen in de politiek. Om zulke problemen te voorkomen, gebruikten de geliefden een paar geheime tussenpersonen – mensen die de informatie van de FBI op dezelfde manier witwasten als Reid informatie voor Brennan had witgewassen.

Wie kon deze rol beter spelen dan het superduo Simpson en Steele? Hetzij rechtstreeks, hetzij via een tussenpersoon, Strzok deelde met Steele het nieuws over het naderende onderzoek van Carter Page. Hij deed dat met de zekere kennis dat Steele het aan Simpson zou doorgeven, die het op zijn beurt zou opnemen in zijn standaard persbriefings. (FBI-vertegenwoordigers zouden later ontkennen dat ze Steele als tussenpersoon met de pers hebben gebruikt, maar hun zelfverdediging, zoals we hieronder zullen zien, is aantoonbaar onjuist.)

FBI krijgt belangstelling voor Carter Page

De ervaring van de journaliste Julia Ioffe laat zien hoe ijverig Simpson was in het verspreiden van nieuws waar Strzok haar heimelijk van voorzag. Midden september publiceerde Ioffe een profiel van Carter Page op Politico. “Toen ik Page begon te onderzoeken,” vertelt ze, “werd ik gebeld door twee afzonderlijke ‘bedrijfsonderzoekers’ die op zoek waren naar allerlei soorten duistere banden met allerlei soorten duistere Russen.” Een van die onderzoekers was , vermoedelijk, Simpson; de andere vertegenwoordigde waarschijnlijk een andere zompige hoek van het Clinton-wereldje. Beiden benadrukten een aantijging die rechtstreeks uit het dossier van Steele kwam: namelijk dat Page tijdens zijn reis naar Moskou in juli een ontmoeting had gehad met Igor Sechin, een belangrijke bondgenoot van Poetin en de president van het Russische staatsoliebedrijf. De ‘bedrijfsonderzoekers’ echter, hadden nu iets anders om bekendheid aan te geven, een uiterst nieuwswaardig nieuwtje: “De FBI deed onderzoek naar Page.”

Dubieuze rol Britse superspion Steele

Foto: “Superspion” Christopher Steele

Toen de belangstelling van de FBI voor Page bekend werd, steeg de geloofwaardigheid van Steele. Om deze kans te benutten vloog Simpson met Steele naar de Verenigde Staten om bepaalde nieuwsmedia persoonlijk te informeren. Dankzij de informatie dat het team van McCabe via Steele naar de pers lekte, kon Simpson de superspion een nieuw imago geven. Niet langer was Steele alleen maar een voormalige MI6-medewerker die als “onafhankelijke” onderzoeker werkte, hij was nu een vertrouwde collega van de FBI. Hij bezat een uniek inzicht in de angsten van Amerikaanse contraspionagediensten over de kwalijke relaties van Trump met Poetin.

Het opzetje wordt “wereldwijd probleem”

Voor de eerste keer stemde Steele ermee in om als geciteerde bron voor journalisten te gaan werken. Deze briefingsronde leverde een artikel op geschreven door veteraan Yahoo-verslaggever Michael Isikoff. Getiteld ‘U.S. Intel Officials Probe Ties between Trump Adviser and Kremlin’. Het ging natuurlijk over Carter Page. Isikoff meldde dat Amerikaanse functionarissen “inlichtingenrapporten” hadden ontvangen dat Page Sechin had ontmoet. “Tijdens hun vermeende ontmoeting,” meldde Isikoff, “bracht Sechin de kwestie van het opheffen van sancties onder de aandacht van Page, verklaarde de westerse inlichtingenbron.” Een westerse inlichtingenbron? Dat zou Christopher Steele moeten zijn. Door op deze manier de superspion te identificeren, verhulde Isikoff (bewust of onbewust) Steele’s identiteit als handlanger van Clinton en als de auteur en verspreider van de rapporten in kwestie. De bijnaam had het extra voordeel dat Steele voor een westerse regering leek te werken, waardoor de illusie van transatlantische ongerustheid over de sluwe Carter Page ontstond.

Fusion GPS als informatiefabriek

Bevestiging van de centrale beweringen van het artikel kwam uit twee andere bronnen. De eerste was een “senior Amerikaanse wetshandhavingsfunctionaris” die Isikoff had verteld dat de vergaderingen van Page in Moskou werden ‘bekeken’. Zou dat Andrew McCabe, Peter Strzok of Lisa Page zijn? De tweede bevestiging kwam van “een bron van het congres bekend met briefings” die wetgevers hadden ontvangen over de bijeenkomsten van Carter Page in Moskou. Zou dat Harry Reid zijn? Of dit inderdaad de juiste identiteiten waren of niet, het is duidelijk waar Isikoff zijn bronnen vond: in de Rolodex van Glenn Simpson. Hier werd een verhaal geproduceerd en ingeblikt in de informatiefabriek van Fusion GPS. Alles wat Isikoff moest doen was water toevoegen en schudden. Zijn bronnen maakten allemaal deel uit van een enkel netwerk dat samenzweerde om het publiek te misleiden.

Comey framet mee

Foto: artikel Michael Isikoff – Yahoo.com

Waarom nam Comey deel aan deze oplichterij? Misschien was het om Brennan en Reid van zijn nek te krijgen. Aan de debetkant van het grootboek waren de gevaren minimaal. Vandaag is het Isikoff-artikel als een vingerafdruk op een hete kogelhuls, het onweerlegbaar bewijs dat de FBI zich op de plaats van de misdaad bevond. Maar in september 2016 was de kans dat iemand het verband met het Bureau zou leggen, verwaarloosbaar klein. Hoewel het artikel met grote zwier de start van een onderzoek naar Carter Page vermeldde, is het niet eens duidelijk of Page op dat moment echt een officieel onderzoeksobject was.

Het belangrijkste voor Brennan en Reid was Hillary Clinton te helpen de verkiezingen te winnen. Wat ze het meest van de FBI verlangden, was een publieke verklaring dat het Trump-team onderzocht werd vanwege samenspanning met Poetin. Met het Isikoff-artikel stelde Comey hen niet helemaal tevreden, maar hij had ze een bot toegegooid. Aan de creditzijde van het grootboek liet hij Hillary Clinton en haar vrienden zien dat hij, ondanks alles, een teamspeler was. En zijn bijdrage aan de teaminspanning was inderdaad aanzienlijk.

De lekken van de FBI waren onmisbaar om super-persvoorlichter Glenn Simpson een groep van ogenschijnlijk onafhankelijke bronnen te geven die bereid waren om verklaringen af te leggen over de “ernstige bezorgdheid van de westerse wereld” over, of all people, Carter Page.

Deel 6 van deze artikelserie is vanaf zaterdag 7 april 10.00 u te lezen op OpinieZ. De inleiding tot de serie vindt u hier. Lees ook Deel 1, Deel 2, Deel 3 en Deel 4.

Oorspronkelijk verschenen op 13 maart 2018 als The Real Collusion Story op de National Review. Met toestemming van de auteur Michael Doran vertaald door Asher.

Over de auteur

Michael Doran

Senior Fellow at Hudson Institute, Washington DC.
Michael Doran diende onder president George W. Bush in het Witte Huis als senior director in the National Security Council. Hij was onder Bush ook werkzaam als adviseur op het State Departement en het Pentagon. Naast een academische carrière heeft hij tal van invloedrijke publicaties op zijn naam staan zoals het beroemde 9/11 essay “Somebody Else’s Civil War”. Doran verschijnt regelmatig op Amerikaanse televisie-stations en publiceert in bladen als Foreign Affairs, The American Interest, Commentary, Mosaic Magazine, The Wall Street Journal, The Washington Post en The New York Times.

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Internationaal19 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (Slot)
• Politiek Internationaal12 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (7)
• Politiek Internationaal10 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (6)
• Politiek Internationaal5 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (5)