Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (2)

Titelfoto: FBI adjunct-directeur Andrew McCabe

Midyear Exam, de codenaam voor het onderzoek naar de e-mails van Hillary Clinton, was gebaseerd op een team van mannen en vrouwen met de juiste mentaliteit – een kwaliteit die moeilijk te definiëren, maar gemakkelijk te herkennen is.

McCabe

Voor de juiste mentaliteit was geen sterke Democratische gezindheid vereist, maar dat hielp natuurlijk wel. Andrew McCabe, de adjunct-directeur van de FBI, leidde het team. McCabe was geen traditionele FBI-agent. Hij besteedde zijn jonge jaren niet aan het jagen op bankovervallers in Des Moines. Hij maakte deel uit van een nieuwe lichting – het post-9/11-FBI-leiderschap, voor wie de snelle carrière bestond uit terrorismebestrijding.

Hij werd volwassen op het snijvlak van wetshandhaving en nationale veiligheid, pendelend tussen Washington D.C. en New York. Gestaag ontwikkelde hij een waardevol persoonlijk netwerk. Zijn vrouw, Jill, was in 2015 de Democratische kandidaat voor een senaatszetel in de staat Virginia. De politieke organisatie van de gouverneur van Virginia, Terry McAuliffe, een van de naaste medewerkers van Hillary Clinton, schonk haar bijna $ 500.000.

Fluwelen handschoenen

Misschien belangrijker dan het beschikken over Democratische geloofsbrieven was een goed inzicht in de behoeften van het hoogste leiderschap – in de FBI, zeker, maar ook in het Department of Justice. Aan de overkant van de straat van het J. Edgar Hoover-gebouw werkte Attorney-General Loretta Lynch. Zij zou het Midyear Exam-onderzoek tot in detail beoordelen. En niet alleen Lynch. Hillary Clinton zelf zou het onderzoek nauwlettend in de gaten houden – en zou ook worden meegenomen voor ondervraging.

Foto:Attorney-General Loretta Lynch

Bereidwilligheid en het vermogen om haar aan te pakken met fluwelen handschoenen waren essentieel. Zij “is misschien onze volgende president”, benadrukte teamlid Lisa Page tegen Peter Strzok, de agent die verantwoordelijk was voor het Midyear Exam. Verwijzend naar de komende ondervraging van Clinton door de FBI schreef Page: “Het laatste waar je behoefte aan hebt is dat we tot de tanden toe gewapend naar binnen gaan”.

Geliefden

Net als McCabe had Strzok carrière gemaakt op het snijvlak van wetshandhaving en terrorismebestrijding. Maar hij was minder openlijk politiek. Een sympathisant van John Kasich, van nature gematigd en met een voorkeur voor de Republikeinen. Clinton liet hem koud. Maar Trump liet hem nog meer koud – en zijn drukke persoonlijke leven hielp hem zich te concentreren op die antipathie. Strzok had een affaire met Page, een FBI-advocaat in de staf van McCabe. Beiden waren getrouwd. De politieke voorkeur van Page was heel kenmerkend voor hoog opgeleide mensen in Washington D.C.: ze verafschuwde Trump en zijn aanhangers. Hij is ‘een walgelijk mens‘, sms’te ze aan Strzok, die er grif mee instemde. Nadat Trump de nominatie had veroverd, werd vijandigheid jegens hem al gauw een deel van hun persoonlijke conversatie.

Foto: Devlin Barrett – screenshot PBS Newshour

Lekken naar de pers

Als macht ‘het ultieme afrodisiacum’ is, zoals Henry Kissinger in zijn beroemde uitspraak beweerde, dan moet machtsuitoefening samen met een geheime minnaar het toppunt van erotiek zijn. Samen hebben Strzok en Page gespeeld met de macht van geheimen, door routinematig te lekken naar de pers om politieke resultaten te bereiken. “Nog steeds aan de telefoon met Devlin,” sms-te Page naar Strzok, verwijzend naar de voormalige Wall Street Journal-journalist op het gebied van nationale veiligheid, Devlin Barrett. Het grote nieuws over het e-mailverhaal van Hillary Clinton brak door toen Devlin en Page aan de telefoon zaten. “Misschien wil je tegen Devlin zeggen dat hij CNN moet inschakelen, er is nieuws,” sms’te Strzok terug.

Page: Hij weet het. Hij heeft net een briefje gekregen.

Strzok: Ha. Heeft hij er nu naar gevraagd?

Page: Ja. Het was best grappig.

Het beïnvloeden van de nationale politiek was routine. En belachelijk eenvoudig: een snel telefoontje naar ‘Devlin’ en boem! De wereld veranderde.

Machtsspel

Geheimen gebruiken voor politieke doeleinden – beslissen wat te bewaren, wat te vertellen en hoe het te vertellen – was een taak die ze met veel enthousiasme op zich namen. Het uiteindelijke doel was natuurlijk niet zozeer om Hillary Clinton overeind te houden, als het wel het maximaliseren van de macht en de autonomie van de FBI. Bij het nastreven van dit doel lieten McCabe en de twee geliefden de essentie van de juiste mentaliteit zien: een luchtig genoegen in het oprekken van de wet, ingegeven door de verlangens van de politiek.

Ze verbeterden hun vaardigheden in het Midyear Exam. Toen dat onderzoek achter de rug was, doemde er een nog groter onderzoek op. Eind juli zouden Comey en McCabe officieel een onderzoek starten naar Russische bemoeienissen met de verkiezingen, inclusief mogelijke coördinatie tussen Rusland en de Trump-campagne. Op 5 juli, de dag van Comey’s persconferentie over de e-mails van Clinton, vloog een voormalige Britse spion, Christopher Steele, naar Rome om een oud FBI-contact te ontmoeten. De informatie die hij meebracht had belangrijke gevolgen voor het op handen zijnde onderzoek. Maar noch de informatie, noch de gevolgen zijn wat men ons heeft doen laten geloven.

De superspion

Foto: Christopher Steele – screenshot CBSN

Steele – een voormalige Britse spion en een Rusland-deskundige – werkte op contractbasis voor Fusion GPS, een in Washington gevestigd PR-bedrijf, dat op zijn beurt werkte voor een in Washington DC gevestigd advocatenkantoor, dat weer op zijn beurt een opdracht uitvoerde voor de Hillary Clinton-campagne en de Democratic National Committee. Steele werkte dus feitelijk voor Hillary Clinton. Zijn taak was onder meer om onderzoeksmateriaal tegen Trump te verzamelen via zijn netwerk van Russische bronnen.

Dossier

Toen Steele in Rome aankwam, bestond zijn beroemde “dossier” niet. Het dossier, zoals we dat hebben leren kennen, bestaat uit ongeveer 17 rapporten die hij heeft opgesteld tussen juni en december 2016. Begin juli werkte Steele al een paar weken aan het Clinton-account en had hij nog maar één rapport geschreven, gedateerd 20 juni. Daarin werd beweerd dat Trump de marionet van Vladimir Poetin zou zijn. “[Het] Russische regime heeft Trump gedurende minstens 5 jaar bewerkt, ondersteund en geholpen“, meldde Steele. Poetin’s doel was “onenigheid en verdeeldheid zaaien, binnen de VS zelf, maar meer in het bijzonder binnen de Transatlantische alliantie.” De Russische leider zou Trump steunen, voornamelijk door het leveren van “waardevolle informatie over zijn tegenstanders, waaronder de Democratische presidentskandidaat Hillary Clinton.”

“Seksuele perversie”

Poetin zou lucratieve financiële opdrachten hebben aangeboden, maar Trump had ze afgewezen. De sluwe Rus zou er echter in zijn geslaagd om Trump in zijn klauwen te krijgen vanwege de “seksuele perversie” van de Amerikaan. Tijdens een bezoek aan Moskou in 2013 zou Trump prostituees hebben ingehuurd om bij hem te verblijven in dezelfde hotelsuite die door de Obama’s werd gebruikt op hun reizen. De FSB, de Russische geheime politie, had naar verluid de kamer voorzien van camera’s en opnameapparatuur. Trump zou de prostituees Obama’s bed hebben laten bezoedelen door een ‘Golden Shower’-show voor hem op te voeren. Alles zou op tape zijn vastgelegd.

Wereldschokkend nieuws: Vladimir Poetin chanteerde Donald J. Trump. Ongetwijfeld haastte de FBI-contactpersoon van Steele zich met dit rapport naar zijn superieuren in Washington D.C. Ze renden op hun beurt rechtstreeks naar het bureau van Obama. Sorry, incorrect. Volgens de New York Times vonden de explosieve onthullingen van Steele langzaam hun weg naar het J. Edgar Hoover-gebouw. Het duurde weken voordat ze in de inbox van Strzok verschenen. Hoe kan dat?

Zogenaamde bronnen

Foto: CIA-directeur Mike Morell – screenshot VICE News

Mike Morell, de voormalige adjunct-directeur van de CIA, heeft er een verklaring voor. Morell verdiepte zich in het dossier van Christopher Steele en deelde de resultaten van zijn onderzoek op een openbaar forum in Washington DC, in maart 2017. Steele had volgens Morell geen directe toegang tot de Russen die hij als zijn “bronnen” bestempelde – onder meer voormalige functionarissen in de FSB. Hij ‘communiceerde’ met hen (als dat het juiste woord is) via betaalde tussenpersonen, die de zogenaamde bronnen weer betaalden.

De kans dat Steele voor de gek werd gehouden was dus groot. Morell legde het als volgt uit:

Als je iemand betaalt, met name voormalige FSB-officieren, zullen ze je de waarheid, insinuaties en geruchten vertellen en ze zullen je bellen en zeggen: “Hé, laten we elkaar nog een keer ontmoeten, ik heb meer informatie voor je. ” Omdat ze meer betaald willen krijgen.

Dit proces, zei Morell, “brengt je nergens.”

Rotzooi

Steele’s rapport was, kort gezegd, rotzooi. En Morell, de man die die mening uitsprak, was niet alleen een doorgewinterde inlichtingenprofessional. Hij was ook een fervent voorstander van Hillary Clinton als president. Steele’s FBI-contactpersoon in Rome liet ook geen alarmbel afgaan in Washington, omdat hij – zoals aangenomen mag worden – ook een gelouterde professional was die rommel herkende als hij het zag. En hij had nog veel meer redenen om te twijfelen aan de waarheidsgetrouwheid van Steele’s rapportage – redenen die Morell er niet bij wilde halen. Hoe kon Steele er bijvoorbeeld zeker van zijn dat de voormalige FSB-functionarissen in zijn netwerk helemaal met pensioen waren? De ingewikkelde pijplijn tussen Moskou en Londen gaf de Russische inlichtingendienst te veel mogelijkheden om desinformatie te plaatsen in de stroom van rapporten naar Londen.

En laten we niet de brandende kwestie van de geloofwaardigheid terzijde schuiven. Wanneer was het in de geschiedenis van de rivaliteit tussen het Westen en Rusland mogelijk voor een Britse spion om bronnen in Moskou op te laten draven en onmiddellijk toegang te krijgen tot de diepste geheimen van het Kremlin? Steele, die alleen op zijn scherpzinnigheid vertrouwde, had edelstenen opgegraven die alleen schitterden in de dromen van de CIA, Mossad en MI6, de grootste inlichtingen-verzamelende organisaties op aarde. Om dat verhaal te geloven, zal je moeten aannemen dat Steele, net als James Bond, niet zomaar een geheim agent is. Hij is een superspion.

Vooringenomenheid

Dan is er de kleine kwestie van de persoonlijke vooringenomenheid van Steele. Volgens een goed geïnformeerde medewerker was Steele “vol passie” om te verhinderen dat Trump de verkiezingen won. Zijn financiële prikkels stuurden hem natuurlijk precies dezelfde kant op. Hij was een betaalde rattenvanger – en hij werd alleen betaald voor het verzamelen van informatie die schadelijk was voor Trump. Is het niet mogelijk – waarschijnlijk, zelfs – dat zijn duistere betaalmeesters in het wereldje van de Clinton-campagne hem richtlijnen gaven?

Foto: Hillary Clinton tijdens de San Diego Speech – screenshot C-Span

De rapporten van Steele harmoniseerden prachtig met de propaganda van de campagne. Op 2 juni zette Hillary Clinton in een toespraak in San Diego haar belangrijkste aanval in op het buitenlands beleid van Donald Trump. Zijn ideeën, zei ze, waren “gevaarlijk onsamenhangend.” Eigenlijk waren het “zelfs geen echte ideeën“, maar een reeks bizar gebulder, persoonlijke vetes en regelrechte leugens. “Bijzonder raadselachtig was zijn houding ten opzichte van de Russische dictator: hij zei dat als hij Vladimir Poetin als een leider beoordeelde, hij hem een 10 zou geven. . . Ik laat het aan de psychiaters over om zijn genegenheid voor tirannen uit te leggen”.

Poetin’s marionet

Maar het wereldje was niet van plan om de zaak over te laten aan professionals in de geestelijke gezondheidszorg. Het huurde in plaats daarvan een Britse superspion in. Hij vertelde meteen dat Poetin Trump afperste. Twee weken later vloog hij naar Rome om zijn verklaring met de FBI te delen. Tegen de tijd dat hij Rome verliet, wist zijn manager misschien nog niet dat de Clinton-campagne het werk van de spion financierde. De politieke aard van Steele’s missie moet echter duidelijk zijn geweest.

Op 5 juli begon de FBI in Rome nieuwe geheime informatie binnen te krijgen. Maar het was niet wat in het rapport van Steele stond. De FBI zou er al snel achter komen dat de Clinton-campagne de bedoeling had om Trump als Poetin’s marionet te framen. Dat geheim was echt explosief – en misschien wel spannend voor de twee geliefden in de staf van McCabe. Na verloop van tijd zouden allen – Strzok, Page, McCabe en Comey – er allemaal verkeerd mee omgaan en hun loopbaan onherstelbaar beschadigen.

In juli hadden ze echter nog geen haast met het teweegbrengen van hun ondergang. Het team met de juiste mentaliteit was alert en wachtte. Pas in september zouden ze hun noodlottige misstappen begaan.

Deel 3 van deze artikelserie is vanaf zaterdag 31 maart 17.00 u te lezen op OpinieZ. De inleiding tot de serie vindt u hier. Deel 1 vindt u hier.

Oorspronkelijk verschenen op 13 maart 2018 als The Real Collusion Story op de National Review. Met toestemming van de auteur Michael Doran vertaald door Asher.

Over de auteur

Michael Doran

Senior Fellow at Hudson Institute, Washington DC.
Michael Doran diende onder president George W. Bush in het Witte Huis als senior director in the National Security Council. Hij was onder Bush ook werkzaam als adviseur op het State Departement en het Pentagon. Naast een academische carrière heeft hij tal van invloedrijke publicaties op zijn naam staan zoals het beroemde 9/11 essay “Somebody Else’s Civil War”. Doran verschijnt regelmatig op Amerikaanse televisie-stations en publiceert in bladen als Foreign Affairs, The American Interest, Commentary, Mosaic Magazine, The Wall Street Journal, The Washington Post en The New York Times.

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Internationaal19 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (Slot)
• Politiek Internationaal12 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (7)
• Politiek Internationaal10 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (6)
• Politiek Internationaal5 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (5)