We doen te weinig om islamitische aanslagen te verijdelen

Foto: Herdenking aanslag Brussel (maart 2017) by Miguel Discart is licensed under CC BY-SA 2.0

Ik heb mij tijdens de research voor ‘Brussel Eurabia’ verdiept in met name de Belgische berichtgeving over de islam. In een geactualiseerde versie van het boek dat vorig jaar na de aanslagen in Brussel uitkwam, schreef ik: ‘De Belgische media hebben een dagtaak aan het goedpraten en downplayen van islamitisch geïnspireerd geweld.’

‘Zomaar een paar voorbeelden: Dagblad De Standaard schrijft dat de supporters van Feyenoord die Rome sloopten geen haar beter zijn dan de Syriëgangers. In De Morgen schrijft de creatief directeur van productiehuis Woestijnvis dat hij banger is voor vrachtwagenchauffeurs in Vilvoorde dan voor de talloze Syriëgangers uit die voorstad van Brussel. Eveneens in De Morgen oppert schrijver-journalist Dieter Ceustermans dat we het adjectief “moslim” voor “terrorist” moeten weghalen omdat het stigmatiserend is. We hebben het immers ook niet over katholiek terrorisme als het over de IRA gaat.’

Eenzame wolf

De dodelijke aanslag op het Joods Museum op 24 mei 2014 werd door de Belgische media in eerste instantie afgedaan als een incident, de gebruikelijke reflex als het om overduidelijk islamitisch geïnspireerd geweld gaat. De dader was uiteraard weer een eenzame wolf met een psychiatrisch verleden die geen enkel benul had van de werkelijke, vredelievende islam. Vaak zijn die islam-apologeten papenjagers die de katholieke kerk als de wortel van al het kwaad beschouwen en de islam als de religie van de liefde propageren.

De aanslag vond op zaterdag plaats, één dag voor de Belgische verkiezingen. Tot de stembussen dicht gingen op zondag, bleven de autoriteiten samen met de media verkondigen dat het niet zeker was dat het om een aanslag ging. En mocht het stomtoevallig toch om een aanslag gaan, dan was nog lang niet bewezen dat die aanslag een antisemitisch karakter had.

Koppensnellen

Als de dader blank was (en wellicht een neonazi), hadden de autoriteiten dat wel vermeld. Islamitische websites waren er van overtuigd dat het om een aanslag van de Mossad ging, bedoeld om de islam in een kwaad daglicht te zetten. Enfin, de dader was een Frans/Noord-Afrikaanse crimineel, Mehdi Nemmouche, die in de gevangenis vroom was geworden en in Syrië een spoedopleiding koppensnellen volgde. Het bekende verhaal. Stomtoevallig werd de terrorist niet lang daarna opgepakt in Marseille, met een tas vol wapens en een IS-vlag.

De media zijn niet gebaat bij de richtlijnen van David van Van Reybrouck. Ze moeten man en paard noemen en geen feiten achterhouden, zogenaamd ter bescherming van de kwetsbare moslims. Kritisch en eerlijk schrijven over islamitische aanslagen heeft niets met links en rechts, reactionair of progressief te maken.

Weerzin

De rode draad van Van Reybroucks betoog is dat alle berichtgeving te veel eer is voor de terroristen. Maar die is niet bedoeld als eer. De saillante details roepen juist weerzin op tegen de daders. Die prikkelen de bereidheid van de politiek om snoeihard met ze af te rekenen.

Als ik nu voorspel dat een aanslag in Nederland een kwestie van tijd is, kijkt niemand daar meer van op, zeker toen bekend werd dat Anis Amri (de terrorist van de Berlijnse kerstmarkt) met een geladen pistool op zak tienertoerde door Nederland.

Bloedbad

Waarom doen we niet al het mogelijke om een bloedbad te verijdelen? De potentiele aanslagplegers zitten al op de radar van de veiligheidsdiensten. Laat de AIVD maar de lijst overhandigen aan de opsporingseenheden.

Ik hoor de morele en ethische bezwaren van de Pechtolds van deze wereld al. ‘Dat kan niet en dat mag niet.’ ‘Een onrechtmatige inperking van de burgerrechten van medelanders met een migratie achtergrond‘. ‘Wat zal het Europees Hof voor de Mensenrechten daar wel niet van zeggen?‘

Wanneer besluiten we dat nood wet breekt? Of moeten we toch nog eventjes eerst maar die grote aanslag in Amsterdam afwachten?

Over de auteur

Arthur van Amerongen

Arthur van Amerongen (1959) is columnist van de Volkskrant en HP/de Tijd. Hij studeerde semitische talen en islam aan de Universiteit van Amsterdam. Zijn doctoraal-scriptie ging over de jihad en islamitisch extremisme in Algerije. Van Amerongen was correspondent te Jeruzalem en Beiroet, met als specialisme Hamas, Hezbollah en de Moslimbroeders. Zijn boek Brussel: Eurabia werd in 2008 genomineerd voor de AKO Literatuurprijs.
Twitter: @DonArturito

Recent gepubliceerd

Archief

• Antisemitisme21 februari 2018We doen te weinig om islamitische aanslagen te verijdelen
• Islam/Moslims14 februari 2018David van Reybrouck en de islamknuffelaars 
• Cultuur7 februari 2018Dood aan de humor! 
• Antisemitisme31 januari 2018Het monsterverbond tussen islamofascisten, feministen en antifa’s