Zeilen in de luwte

Titelfoto: Pixabay CC0

Toen ik op 19 december 2014 mijn eerste stapjes zette in het publieke domein als opiniemaker, had ik nooit aan zien komen dat dit uiteindelijk zou uitmonden in het succesvol organiseren van de grootste studiebijeenkomst (#Nedleeuw) van Nederland sinds de 19^e eeuw.

In alle eerlijkheid had ik nooit verwacht dat ik (met veel hulp) zoveel impact zou kunnen bewerkstelligen. Maar hoe meer bekend ik werd online, hoe meer ik begon te twijfelen of ik wel op de juiste route zat.

Kritiek

Ik stak mijn hoofd boven het maaiveld uit en er kwam uit allerlei hoeken kritiek. Iedere maand schoot door mijn hoofd “if you can’t stand the heat, get out of the kitchen”. Alles in mij verzette zich dan daar weer tegen en ik ging door. Kritiek pareerde ik. Ik streed voor de vrijheid van meningsuiting door ambtenaren te interviewen die PVV stemden, maar dit niet mochten. Ik streed tegen de dictatuur van het progressief-liberalisme, tegen de macht van de EU, tegen de afbraak van de verzorgingsstaat.

Als een stuk slecht aankwam, schreef ik een duidelijker stuk. Ik bouwde een actief netwerk op, kwam in radioprogramma’s, deed interviews voor Café Weltschmerz, Kamerleden belden mij, opeens deed mijn mening er klaarblijkelijk toe. Ik heb ook veel geweigerd, omdat ik er simpelweg niet genoeg van af wist. En ik heb mij nooit laten gebruiken voor propaganda. Ik bleef zelf nadenken over alles. Ik was duidelijk en scherp, soms keihard, maar altijd beargumenteerd.

Stempels

De relatie met mijn omgeving veranderde in de loop der jaren. Mensen uit directe of minder directe omgeving begonnen stempels te plakken op mij en soms daarmee ook op mijn geliefden. Alle vrienden bleven vrienden gelukkig. Aan de andere kant heb ik ook heel veel leuke mensen ontmoet in het echt, maar veelal online, wat goed uitkwam toen we in Amerika woonden. Mensen waar ik wat voor kon betekenen. In privé-chats ging het opvallend vaak over het geloof, met vaak als conclusie “Ja, maar jij bent ook wel een relaxte christen”. Mijn ouders bleven altijd als een blok achter me staan en knipten soms belangrijke nieuwsartikelen voor me uit.

Volgers

Met het groter wordende netwerk van volgers, nam ook de druk op mijn tijd toe. Ik sta zodanig in het leven dat ik dingen goed doe en afspraken nakom, dus als iemand mij een oprechte vraag stelt, dan wil ik ook antwoorden. Ik deed dat ook. Het kostte enorm veel tijd, veelal positief ingevulde tijd, soms enorm gezuig. Mijn gezin leed eronder. Het “Papa, zit je nou al weer op je telefoon” ging me zelf steeds meer tegenstaan en ik begon me een slaaf te voelen. Een slaaf van Twitter, van mijn telefoon en van de publieke opinie. Uiteraard zeg ik dit met het risico dat het dramatisch overkomt. Ik ben de laatste drie maanden echt heel eerlijk tegen me zelf geweest en ben daarmee door een veranderingsproces gegaan.

Het bordje

Op een gegeven moment – ik denk dat het eind december was – kwam ik thuis en viel mijn oog op een leuk bordje dat mijn vrouw in de keuken had neergezet. Het bleek er al wel langer te staan, maar ja: ik ben een man en heb dat soort dingen niet al te snel door. Op het bordje staat “Als je er niet vrolijk van wordt, dan moet je het niet doen”. Het raakte me, maar ik parkeerde het gevoel in het rijtje van één van Wouter Bos’ uitspraken: “Mijn doel voor Nederland is dat we het allemaal een stukje leuker gaan hebben”. Maar het bordje bleef naar me kijken. Elke dag liep ik er langs en het bleef me intrigeren. Ik concludeerde dat dit bordje er niet voor niets stond. Het bordje was onbewust (toeval) of bewust (God) voor mij bedoeld. Ik ben er van overtuigd geraakt dat ik mijn bakens moet verzetten.

En nu?

Toen ik dit aan mijn vrouw vertelde ging ze stralen. En ik met haar. Maar toen kwamen de problemen. Wat hoe kan je nou opeens stoppen? Ga je dan niet meer schrijven? Ga je dan niet meer twitteren? Ik besloot hier goed over na te denken en heb alle scenario’s afgewogen waarbij mijn uitgangspunt was dat ik altijd eerlijk en oprecht heb gestreden voor alles waarvan ik dacht dat het waardevol was. Ik wil dus niet anoniem gaan schrijven of twitteren, het is het verloochenen van mezelf en als je iets scherps zegt, dan moet je daarvoor verantwoordelijkheid dragen. Ik kwam uiteindelijk maar op twee scenario’s terecht: doorgaan op de huidige route of compleet stoppen. Mijn keuze is gevallen op het laatste.

En daarom ben ik gestopt met twitteren. Ook stop ik met columns schrijven voor Opiniez en voor het Reformatorisch Dagblad. Ik zal niet meer interviewen voor Weltschmerz en tot slot stel ik ook mijn voorzitterschap van Stichting DNL (Nederlandse Leeuw) ter beschikking, waarbij ik wel de complete afhandeling doe van jaargang 1. Tevens ben ik niet meer beschikbaar in het publieke debat. Het is een abrupt (en ook pijnlijk) besluit. Maar een besluit waar ik in mijn volle bewustzijn goed over heb nagedacht.

Innovatie

Als gepromoveerd innovatiedeskundige is het nu tijd voor een innovatie van mezelf. En die gaat er komen. Ik weet alleen nog niet wat en hoe, en dat wil ik ook niet weten. Ik wil een tijdje in de leegte zitten, op zoek naar zuiverheid, op zoek naar innerlijke kracht om andersoortige dingen op te pakken.

Keukentafel

Ik heb aan de keukentafel verteld tegen onze oudste twee kinderen (8 en 6) dat ze iets mochten kiezen wat Papa met hen ging doen de komende tijd. Mijn oudste zoon koos voor zijn broertje. Hij bepaalde dat we binnenkort met z’n drieën (moeder en dochter mochten niet mee) op een dag heel vroeg met de trein naar Parijs wilde gaan om de Eiffeltoren te gaan bekijken en dan weer gelijk naar Nederland terug te gaan. Ik vond dat een fantastisch idee, dus dat gaat binnenkort gebeuren.

Heel veel dank voor alle positieve reacties die ik altijd heb mogen ontvangen!

Ik buig diep voor u.

Over de auteur

Rutger van den Noort

Bedrijfskundige, publicist, ondernemer.

Recent gepubliceerd

Archief

• Klimaat en Milieu17 september 2023Hoezo piekbelasters? Harde stikstofmetingen tonen falen overheidsbeleid aan
• Politiek Internationaal21 mei 2023Bilderberg-conferentie symboliseert gestage neergang van het Westen
• Politiek Nederland31 december 2022We hebben een laf kabinet dat geen enkel probleem durft op te lossen
• Economie6 oktober 2022Remkes’ mislukte zoektocht naar de stikstofsleutel