Mijn ambivalentie in het asieldebat

9 oktober 2016 - Rutger van den Noort

MEDITERRANEAN SEA (Oct. 17, 2013) Distressed persons are transferred from the amphibious transport dock ship USS San Antonio (LPD 17) to Armed Forces of Malta offshore patrol vessel P52. San Antonio provided food, water, medical attention, and temporary shelter to the rescued. San Antonio rescued 128 men adrift in an inflatable raft after responding to a call by the Maltese Government. (U.S. Navy photo/Released) 131017-N-ZZ999-009 Join the conversation http://www.navy.mil/viewGallery.asp http://www.facebook.com/USNavy http://www.twitter.com/USNavy http://navylive.dodlive.mil http://pinterest.com https://plus.google.com

Deel dit OpinieZ artikel

Er is een permanente asieldiscussie gaande in mijn hoofd. Aan de ene kant houd ik op voorhand van alle mensen die ik tegenkom in mijn leven. Ik woon in het immigratieland bij uitstek (Amerika), ik werk in een internationale omgeving, mijn taekwondoleraar is een moslim-migrant uit Jordanië en ik geef kinderclub in de kerk.

Ik respecteer alle mensen in hoe ze zijn, ook al ben ik het soms niet met ze eens. Ik probeer in deze contacten zo min mogelijk te oordelen en open de wereld tegemoet te treden. Je zou kunnen redeneren dat dit mijn sociale kant is. Een van de uitingen daarvan is de voor mij belangrijke religieuze opdracht om vluchtelingen te herbergen. Ik respecteer de seculiere wereld om mij heen, maar religie hoort bij mij.

Mijn harde kant
Daarnaast heb ik een zakelijke kant. Tegen mijn team ben ik soms hard en directief, omdat dit soms nodig is voor het uiteindelijk resultaat. Ook moet ik soms moeilijke beslissingen nemen. Op een goede manier zaken organiseren waarbij alle belanghebbenden tevreden zijn is een grote uitdaging. In de persoonlijke sfeer voeden mijn vrouw en ik onze kinderen op een consequente en duidelijke manier op waarbij er regels gelden. Hierbij wordt ook straf uitgedeeld, uiteindelijk om hun eigen bestwil: mijn harde kant.

Dilemma
Vaak krijg ik de moeilijke vraag: “hoe kan je nou jezelf christen noemen en zo hard zijn in het asieldebat?”. In het asieldebat komen de bovenstaande werelden in mijn hoofd bij elkaar. En ik weet bijna zeker dat dit in veel Nederlandse hoofden zo is. Aan de ene kant kunnen we er weinig aan doen dat we toevallig in het mooie welvarende Nederland zijn geboren.

Aan de andere kant blijkt keer op keer dat migratie vele nadelen heeft, waarbij welvaartsverlies en de toename van terrorismedreiging evidente voorbeelden zijn. Voor niet-moslims (atheïsten en gelovigen, met name Joden) vormt de islam daarnaast een directe bedreiging. Waar de Verlichting heel veel last van onze schouders heeft afgegooid, ontstaat er nu weer de dreiging van beperkingen.

Vlucht naar voren
Deze ambivalentie leidt in de politiek tot een verlamming. Net zoals de twijfel in mijn hoofd zijn er politieke partijen die iedere vluchteling willen opnemen en er zijn partijen die de grenzen dicht willen. In de Tweede Kamer leidt dit tot vage compromissen, in mijn hoofd ontstaat de vlucht naar voren. Deze extrapolatie is gestoeld op trends die in de Nederlandse samenleving zichtbaar zijn. Een van deze trends is de islamisering van Nederland. Een groot deel van de vluchtelingen komt uit moslimlanden. Deze islamisering leidt op termijn tot een bedreiging voor iedereen, maar ook specifiek voor mijn geloofsgenoten.

Migranten
De tweede trend is de druk die migranten geven op de welvaart in Nederland. Ik ben rijk en zou best meer belasting willen betalen om anderen te helpen, maar het is te makkelijk om daarmee te denken dat iedereen kan worden geholpen. De opvang van migranten is zeer duur, een groot deel ervan belandt in de bijstand en er zijn allerlei bijkomende kosten. Uiteindelijk moeten alle publieke kosten betaald worden door het werkende deel van de bevolking.

Overheid
De derde trend is de chaos die tegenwoordig bij de overheid te bemerken is. Bijna geen enkel proces loopt netjes, geld wordt uitgegeven als water en er is geen strenge handhaving. Ik geloof dat de rol van een overheid is om wetten te maken en te handhaven (law and order) en daarmee rust te creëren in een samenleving. Deze rol wordt slecht uitgevoerd. Het gevolg is polarisatie.

Angst
Deze drie trends leiden bij mij tot angst. Angst dat mijn kinderen het slechter zullen hebben dan ik en dat ik daardoor faal als ouder door het te laten gebeuren. Angst dat ik mijn geloof niet meer kan uitoefenen. Angst dat het welvarende Nederland van voorheen, waarin er ook ruimte was om vluchtelingen te helpen, door het doucheputje gaat en we moeten roeien met de riemen die we hebben om zelf ons hoofd als land boven water te houden (scenario Griekenland).

Initiatief
Den Haag moet het initiatief terugpakken. Vanuit mijn zakelijke instinct weet ik dat dit alleen maar gaat door eerst de huidige problemen van de integratie in de breedte op te lossen. Den Haag weigert door te drukken op dit vraagstuk en noodzakelijke ingrepen te doen rondom dubbele paspoorten, criminaliteit en uitzetting, werk en bijdrage aan de samenleving en religieuze intolerantie.

Iedere vluchteling extra toelaten is goed voor je morele rust, maar het betekent het wederom vergroten van het integratieprobleem. Dat verklaart ook mijn kritiek op het falende EU-beleid. Waar een duidelijke lijn, een werkend proces en een duidelijke handhaving nodig zijn, is er sprake van halfzachte afspraken, nietwerkende deals en een laffe uitvoering.

Faalbeleid
Ik denk dat we als westerse beschaving binnen overwogen kaders zo goed mogelijk ons best moeten doen om vluchtelingen op te vangen, maar dan wel op onze voorwaarden en volgens ons proces. Op deze manier garanderen we een solide samenleving met de waarden die we de afgelopen honderden jaren hebben ontwikkeld. Pas als dit bewijs er is, ben ik weer voor toelating van vluchtelingen. Tot die tijd is het heel hard werken voor onze politici om de vluchtelingen niet de dupe te laten worden van het faalbeleid in Brussel en Den Haag. Het hartverscheurende hierin is dat begin van de oplossing nog niet in beeld is.

Lees ook:

Windmolenpark op de Noordzee: een ramp in wording

Worden we met een republiek pas een echte democratie?

G7 Hiroshima: harde breuk tussen Westen en China vermeden

Over de auteur

Rutger van den Noort

Bedrijfskundige, publicist, ondernemer.

Recent gepubliceerd

Archief

Deel dit OpinieZ artikel