Een staaltje Soumission op #Rio2016

7 augustus 2016 - Uri van As

We leven in tijden van onderwerping. Onze leiders en duiders wringen zich in alle bochten om de agressieve islamitische horden van een goed imago te voorzien, hen mild te stemmen en de rust te bewaren. Er gaat geen dag voorbij of men waant zich in de ijzingwekkende roman Soumission van Houellebecq.

In politiek-correct Nederland roept dit meesterwerk merkwaardige reacties op. Neem AD-columnist Sonneveld die zich na lezing gelukzalig aan de voeten van NIDA-raadslid Nourdin El Ouali wil werpen, of (al dan niet voormalig) BDS-activist en kersvers Jalta-adjunct Ewout Klei, die waarschuwt voor het gevaar dat het fictieve werkje door doemdenkers als politieke profetie wordt gelezen. In Frankrijk is inmiddels ieder festijn afgelast en in vakantievierend Europa leeft men op het randje van paniek.

Kunst- en vliegwerk
Ook over de Olympische Spelen in Brazilië ligt de zwarte schaduw van terreurdreiging en onderwerping. Tijdens de openingsceremonie en onder eerbetoon van VN-terreurapologeet Ban Ki-Moon liep een met kunst-en vliegwerk samengestelde Palestijnse delegatie (drie Duitsers, een Egyptenaar en twee Palestijnen) het stadion binnen.

Al is Palestina geen officieel door de VN erkend land, in de ogen van het IOC en onze buigende bestuurders tellen ze volop mee. De druk en politieke chantage van islamitische landen is voor velen domweg te groot. Dat de Spelen verbroederend en apolitiek zouden zijn is voor oplettende toeschouwers lachwekkend en treurig tegelijk.

Tijdens de gruwelijke Palestijnse terreuraanslag in München 1972, waarbij elf Israëlische atleten werden vermoord, lag menigeen in het zonnetje te bruinen of speelde een potje pingpong. Na de moordpartij werden de Spelen even stopgezet en hingen de vlaggen halfstok. Maar onder druk van de Arabische landen wapperden de vlaggen weer snel in top en werden de Spelen in stadions en media voortvarend voortgezet. De twee gevangen genomen Palestijnse terroristen liet Duitsland na een vliegtuigkaping vrij. Zij kregen in Libië een heldenontvangst.

Stilte
Tot aan de Braziliaanse Spelen heeft het IOC geweigerd om de slachtoffers van deze Palestijnse gruweldaad met ook maar één minuut officiële ceremoniële stilte te herdenken. In Rio vond op drie augustus voor het eerst, na decennialang, onvermoeibaar aandringen van familie en nabestaanden, een voorzichtige IOC-herdenking plaats. Niet tijdens de openingsceremonie, maar in het Olympisch dorp.

Toch een memorabel moment, want tijdens de vorige Spelen in Londen wees het IOC nog iedere vorm van herdenking af. Waarop de leider van het Palestijns Olympisch Committee, Jibril Rajoub, toenmalig IOC-voorzitter Rogge per brief hartelijk bedankte voor het voorkomen van zulke anti-Olympische en racistische herdenkingen. Wie is Jibril Rajoub?

Jibril is een ordinaire terreurpromotor, vermomd als beminnelijk bestuurder die op IOC- en FIFA-recepties gezellig keuvelt en plannen smeedt met andere sportieve bobo’s. Van koning Willem-Alexander tot en met de geëngageerde sportjournalist. Jibril is welkom. Dit is wat hij thuis te melden heeft:

En hier het huiveringwekkende overzicht van zijn handelen.

Gedwee
Wilt u Jibril als buurman of als sportcoach voor uw kinderen? Zou u een vorkje met hem prikken? Vindt u de Olympische Spelen nog net zo leuk nu u weet dat deze crimineel en zijn Arabische handlangers met open armen worden ontvangen in Rio en in internationale (sport)bestuursorganen de politieke agenda bepalen?

Onder Arabische druk wordt Westerse ethiek vloeibaar. Onze zwaarbevochten waarden worden overal verkwanseld. We buigen net zolang tot onze vergroeide ruggengraten verdediging onmogelijk maken. In de sportverslaggeving zult u over het onderdeel Olympisch Onderwerpen niets vernemen. Jebril krijgt zijn gouden medaille achter de schermen uitgereikt. En de sportwereld buigt gedwee. Soumission.