Parijs, twee weken later (1)
Donderdag 26 november 2015.
Na aankomst in Parijs leek er weinig veranderd ten opzichte van eerdere bezoeken. Goed, op Gare du Nord was inderdaad veel beveiliging aanwezig. Vervolgens liepen we ook in de metro meteen tegen zwaarbewapende militairen aan.
Dat vergaten we snel toen we aankwamen op de plaats van bestemming, de Marais. Dit is van oudsher de Joodse wijk, die sinds vele jaren is geadopteerd door de gay-scene. Een bijzondere combinatie die de wijk haar eigen identiteit geeft. Een combinatie die ervoor zorgt dat de wijk een grote aantrekkingskracht heeft op bezoekers van de Lichtstad.
De zon scheen, het was druk op straat, winkels en straten waren gehuld in kerstsfeer. Het was gezellig, het was zoals Parijs moet zijn op een zonnige herfstdag in november. Er leek, kortom, niets aan de hand te zijn.
De beveiliging is goedbedoeld, echt effectief is het natuurlijk niet
Een eerste indruk is niet eerder zo misleidend geweest.
Naar buiten toe lijkt Parijs na de bloederige aanslagen van 13 november het gewone leven weer te hebben opgepakt. Mensen reizen met de metro naar hun werk, ze winkelen, eten, drinken, hebben lief en lachen. Raak je met hen in gesprek dan zie je het andere Parijs, dan zie je de stad die ongekend zwaar in haar hart geraakt is.
Je merkt het met name in de winkels: bij elke grote winkel wordt je tas onderzocht, je jas moet je openen. De beveiliging is goedbedoeld, echt effectief is het natuurlijk niet. Iemand met moordlustige intenties stop je niet door hem of haar in de winkel te controleren. Daar is het al te laat. Toch ondergaat iedereen het gewillig, elke keer weer, omdat het beter is dan niets. Het alternatief is immers het stilleggen van het openbare leven, iets waar niemand op zit te wachten.
Je merkt het op straat, bij toeristische trekpleisters, overheidsinstellingen, Joodse instellingen etc. daar wordt druk gepatrouilleerd. Daar gaat veiligheid voor alles. Maar ook daar moet je concluderen: het is symbolisch, het is niet genoeg. Wat ook opvallend is: je hoort minder Nederlands op straat. Waar je vroeger elke moment van het jaar over de landgenoten struikelde, is hun aanwezigheid nu maar dun gezaaid.
Het Monument voor de Republiek is getransformeerd tot een herdenkingsplaats voor de slachtoffers van de laatste islamitische bloeddorst
Vrijdagavond 27 november, precies twee weken na de aanslagen, bezochten we de Place de la République. De bars en cafés aan de rand van het plein zijn druk bezet. De bezoekers zijn overal hetzelfde: veel jonge mensen van diverse komaf. Blank, zwart, bruin: alles zit door elkaar heen. Het is hét uitgaansgebied van Parijs, dat is zo en dat blijft zo.
De Franse variant van de VrijMiBo blijft daar ondanks alles ongekend populair. De schijnbare vrolijkheid in de cafés stond in schril contrast met de situatie op het plein zelf.
Het Monument voor de Republiek is getransformeerd tot een herdenkingsplaats voor de slachtoffers van de laatste islamitische bloeddorst. Van ’s-ochtends vroeg tot ’s-avonds laat staan daar tientallen, honderden mensen. Ze staan, herdenken en zwijgen. Vooral het zwijgen is uitermate indrukwekkend, het grijpt je bij de keel.
Hoe deze vrolijkheid te rijmen valt met de stilte van diegenen die herdenken, leest u morgen in het tweede deel van dit artikel.
Wat me in ieder geval nog steeds bijstaat is de verzuchting van een goede Parijse bekende: “We hebben een groot probleem in huis gehaald en ik zie niet in hoe we dat kunnen beheersen”. Het was me duidelijk waar hij het over had.
Over de auteur
- Man met een missie en een mening. Conservatief, liberaal. Voor alles een ras-optimist. Publiceerde eerder op Liberale Media en DDS. Ziet een mooie toekomst voor Europa zonder EU en Euro. Is te volgen op Twitter via @PetervanDijken
Recent gepubliceerd
Politiek Nederland23 oktober 2017Het Kaartenhuiskabinet Rutte-3
Politiek Nederland29 september 2017Forum voor Democratie gaat niet VVD, maar PVV leegvreten
Linkse politiek8 september 2017Het begint met een lolletje
Politiek Nederland28 juli 2017Ga op vakantie en blijf weg!