Deadlock disease en de EU

19 oktober 2015 - Faulks

Deadlock… kent u die uitdrukking? Het begrip kent diverse betekenissen. De bekendste omschrijving is die, waarin het om een situatie gaat, waarin een bepaalde actie is vastgelopen op wederzijdse uitsluiting. Ruwweg kan je stellen dat het organisaties betreft die iets van de grond moeten tillen. Ze hebben afspraken gemaakt maar houden elkaar door gebrek aan verantwoordelijkheid nemen in een treurige wurggreep. Deadlock disease… een ziekte die om zich heen heeft gegrepen.

De bron van het virus ligt waarschijnlijk in het bedrijfsleven, waar de gewoonte ontstond om tijdens een dag op de hei afspraken te maken die het traject naar succes uitstippelden. Projecten konden na een dergelijke hei-sessie gewoon niet meer fout lopen: Yes we can!

De gemaakte afspraken brachten echter controversen teweeg binnen die organisaties. Velen vonden dat de oude vertrouwde manier van werken altijd prima had gefunctioneerd. Al snel ontwikkelden de nieuwe richtlijnen zich voor velen tot ware dwangbuisjes. Iedereen moest de nieuwe richtlijnen uitdragen en ondersteunen, richtlijnen die in de gewone mensenwereld niet bleken te werken.

Dikwijls liet de realiteit iets anders zien dan het beloofde succes. Wie zijn vinger op durfde te steken om op lacunes te wijzen, was niet gewenst. Om dat te verdoezelen werden daarom ‘schuldigen’ aangewezen. Die moesten dan het veld ruimen. De overgebleven managers of de nieuw aangetrokken krachten bedachten zich nog wel een tweede keer, voordat ze de boven hen gestelden op de waarheid wezen.

Zodoende hulden leiders en hun management zich in de nieuwe kleren van de keizer, nagewezen door het voetvolk, lager in de organisatie. Na bedrijfsleven, onderwijs en wetenschappen bereikte het virus de politiek. Partijtoppen hebben dikwijls geen weet van wat er leeft in de partij.

Na bedrijfsleven, onderwijs en wetenschappen bereikte het virus de politiek.

Een heisessie lag naar alle waarschijnlijk ook aan de basis van het ontstaan van de huidige EU. Nadat in volle ‘goedbedoelendheid’ door politici het motto ‘dat nooit weer’ was bedacht en vormgegeven in een mooie samenwerking tussen de diverse landen, op gebied van handel en betalingsverkeer, werd een volgende stap bedacht en een heisessie uitgeschreven.

Een groepje machtbelusten pakte -om zorgen uit handen te nemen- de regie over en stippelde een route uit naar de idee dat alle landen in Europa tot één staat moest omsmelten. Een grootmacht, naast Amerika. Yes we can!

Omdat de democratisch gekozen regeerders van de diverse landen maar een beperkte tijd in het zadel zitten, moest natuurlijk wel veel buiten hen om worden geregeld. Via vreemde reglementen en verdragen, werd -om zorgen uit handen te nemen- veel beleid aan de democratische spelregels onttrokken, wat heeft geleid tot onzichtbare, nauwelijks controleerbare besluitvorming.

Als ware lakeien bedenken onze politieke vertegenwoordigers, hunkerend naar een goedbetaalde werkplek in Brussel, zich wel een tweede keer voordat ze op de realiteit durven te wijzen…

Hoewel onzichtbaar is
de dwangbuis duidelijk voelbaar

De realiteit is namelijk dat de EU in rap tempo is omgebouwd tot een ondemocratische organisatie, die speelt met ‘dat nooit weer’. En dat het EU-management door het overgrote deel van de bevolking niet gewenst is. Gelukkig is daar inmiddels een EU-oplossing voor gevonden: Verwateren dat Nationale gevoel! Het is ongewenst en achterhaald. Wie er anders over denkt noemen we rechtsextremisten, die een klimaat van angst creëren.

De natuurlijke Europese achterban is voor een fait accompli geplaatst, er is geen tegenhouden meer aan. Die dat wel willen, wijzen wij aan als lijders aan obsessieve angst.. en zie: de wurggreep is een feit. Velen bespeuren namelijk wel degelijk de nieuwe kleren van de keizer. Hoewel onzichtbaar is de dwangbuis duidelijk voelbaar.