Hillary Clinton wint #US2016

Volgend jaar kiest het baken van licht in de wereld een nieuwe president. Het aantal deelnemers aan het grootste democratische ritueel ter wereld is inmiddels opgelopen tot een bizarre negentien, oneven verdeeld over republikeinen en democraten.

Oudgedienden die eerder gefaald hebben, zoals Rick Santorum, Rick Perry en Rand Paul doen net als erfopvolger Jeb Bush en mindere goden als Ted Cruz en Carly Fiorina een gooi naar het kandidaatschap. Aan de andere kant domineert slechts één persoon: Hillary Rodham Clinton.

Om maar gelijk ter zake te komen: Clinton gaat de verkiezingen winnen. Niet met een grote marge, want de conservatief-progressieve scheidslijn door het land is sinds de tweede inauguratie van Barack Obama enkel uitgediept. Er volgt dus geen Reaganesque landslide: het wantrouwen tegen, of eigenlijk meer de afkeer van, het conservatievere deel van de bevolking is daar veel te groot voor. Clinton vertegenwoordigt alles waar zij tegen zijn. Ze is naar Amerikaanse maatstaven links, pro free choice, pro euthanasie, pro gelijke rechten voor LGBT’s, pro scheiding kerk en staat, pro emancipatie en pro overheid.

Lybië
Haar optreden rond de moord op de Amerikaanse ambassadeur in Benghazi wordt gezien als tekenend voor de gemakzucht en het gebrek aan waakzaamheid waarmee de Obama-administratie – en in het verlengde daarvan, een eventuele Clinton-regering – opereert. Dat haar e-mails op een privéserver bleken te staan en voor een deel vernietigd zijn, draagt bij aan het beeld van Clinton als een gewetenloze politica, die het nodige te verbergen heeft.

De foto’s van het verbrande lijk van de ambassadeur zullen, naarmate de campagnes intensiveren, blijven opduiken. Toch zal dit Clinton maar ten dele schaden. Verkiezingen gaan uiteindelijk niet zozeer over het verleden, maar over de toekomst. Weet een kandidaat met succes de indruk te wekken een duidelijke visie te hebben op de toekomst van de Verenigde Staten en te hebben geleerd van het verleden, dan is het meer gematigde electoraat over het algemeen geneigd oude zonden te vergeven.

Wat de kiezer echter nooit vergeeft is een weifelende kandidaat, eentje die opzichtig blundert, zichzelf in diskrediet brengt of een gebrek aan overtuiging aan de dag legt. In 1960 verloor Richard Nixon met een heel kleine marge van John F. Kennedy, met name dankzij de voor Nixon faliekant mislukte televisiedebatten.

Onaantastbaar
Een ingewijde uit het kamp van Nixon verklaarde later dat Nixon de verkiezingen uiteindelijk niet verloor maar zelf verknalde. Hetzelfde geldt voor Michael Dukakis en Gary Hart in 1988, bijvoorbeeld, of Rick Perry in de primaries van 2012. Rand Paul ontplofte al tegenover een journaliste van CNBC, Jeb Bush draaide alle kanten op inzake Irak.

Over Clinton is al veel gezegd. Ze is koud, berekenend, een robot, manipulatief en machiavellistisch. Klopt allemaal. Maar door de jaren heen is Clinton een gehard en geslepen politica geworden en één ijzeren wet blijft overeind: Hillary Clinton bewaakt haar imago en houdt te allen tijde de schijn van onaantastbaarheid op. Daarom zal de volgende president wederom een Clinton zijn.

Over de auteur

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Internationaal25 oktober 2016#Elections2016: Wat moet de boze burger nu?
• Politiek Internationaal10 oktober 2016#Elections2016: het Jankende Donald-debat
• Politiek Internationaal14 september 2016#Elections2016: het probleem van Hillary
• Politiek Internationaal3 augustus 2016Misvattingen in het debat over #Elections2016