Wat moeten we nu met Oekraïne?

Vlak na de Eerste Wereldoorlog is het al gezegd door de Amerikaanse senator Hiram Warren Johnson: het eerste slachtoffer in een oorlog is de waarheid. Dit is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook aan de orde in het Oekraïense conflict. Oekraïne is een balagan. Propaganda en tegenpropaganda volgen elkaar in rap tempo op en de waarheid is met geen mogelijkheid meer te achterhalen.

Om de rokende puinhopen in Oekraïne in perspectief te plaatsen moeten we terug in de geschiedenis. Het was Sovjetleider Josef Stalin die begin jaren ’50 besloot de tot die tijd Russische Krim aan Oekraïne toe te voegen. Officieel om het driehonderdjarige vriendschapsverdrag tussen de volkeren van Rusland en Oekraïne te herdenken. In 1654 werd Oekraïne onderdeel van het Russische rijk.

Het werkelijke doel van Stalin was briljant en slinks in zowel idee als uitvoering.  Good old Nikita Chroetsjov stond aan de basis van de overdracht van de Krim aan Oekraïne. Doel daarvan was de al significante Russische minderheid in Oekraïne nog verder te versterken. Door de overdracht van de Krim versterkte Rusland in feite zijn greep op Oekraïne. Je hoeft de Russen niet te leren hoe zij volkeren moeten overheersen.

Hetzelfde grote-minderheids-trucje paste Rusland ook toe op de Baltische Staten. Dit verzin ik niet zelf, maar dat kunt u hier tot in detail nalezen. Oekraïne is het voorbeeld van hoe het verleden de toekomst inhaalt.

Terug naar de recente tijd. Oekraïne ligt van oudsher in de Russische invloedssfeer vanwege de grote Russische minderheid in het land. De Krim was eeuwenlang Russisch grondgebied. Zie daar het politieke probleem ten voeten uit.

Het optreden van EU-parlementariërs Verhofstadt en van Baalen in Oekraïne was dus niet de aanleiding voor de ellende in Oekraïne, maar wel een katalysator. Deze politici hitsten de Oekraïners nog verder op tegen Rusland. Het gevolg was een versnelde Oekraïense lente. De bemoeizuchtige Verhofstadt en van Baalen hadden niets geleerd van die andere lente, de Arabische. Lentes van welke origine dan ook falen bijna altijd op spectaculaire wijze.

Voor sommige landen lijkt democratie nou eenmaal geen optie te zijn. Dat geldt voor Arabische landen, maar ook voor Oekraïne. De Russen bekeken de Brusselse hitsers met argusogen en dat kan ik mij gezien de Russische geschiedenis wel voorstellen.

Maar wat te doen met Oekraïne? Ik zou zeggen: accepteer dat de Krim door Rusland is geannexeerd, maar trek daar de grens. Verdere Russische expansiedrift mag niet worden beantwoord met Westers pacifistisch gedrag. Door dat gedrag betaalt het Westen nu de prijs in Oekraïne. Jarenlange bezuinigingen op defensie en inlichtingendiensten dragen ertoe bij dat de Russen denken dat ze bij hun directe buren kunnen doen en laten waar ze zin in hebben. Oekraïne is het niet waard om voor te sterven. Maar trek je nu geen streep in het zand, wanneer doe je dat dan wel? Als de Russen aan de grens met Polen en de Baltische staten gaan morrelen?

Over de auteur

Frank Berkemeier

Ik ben een anarchoconservatief. Schrijf op IsraNed en OpinieZ. Volg mij op Twitter via @Berkemef

Recent gepubliceerd

Archief

• Antisemitisme26 december 2017Superjoden!
• Islam/Moslims4 december 2017Voor wie ik schrijf
• Media17 november 2017NewSpeak creëert NepNieuws
• Economie9 november 2017Lang leve de Nederlandse Boeren!