Israël is niet langer het land van melk en honing
Na negen jaar in Israël te hebben gewoond moet ik helaas constateren dat het land van melk en honing niet meer bestaat. De verandering begon al tijdens de Tweede Intifada, maar is sinds Netanyahu in 2006 aan de macht kwam alleen maar groter geworden. Het Israël zoals we het ooit kenden, met vriendelijke mensen, sociale bewogenheid en een gemeenschap die iets voor elkaar over had, bestaat niet meer.
Netanyahu belooft van alles, maar het zijn meestal loze woorden en bedoeld om de bevolking rustig te houden. Zijn enige zorg is om zo lang mogelijk premier te blijven en het record van Ben Goerion (dertien jaar) te verbreken. Hij moet dan de komende vier jaar premier blijven en zal dan de geschiedenis ingaan als langstzittende premier van Israel. Hoe hij dat voor elkaar wil krijgen is duidelijk: de bevolking angst aanjagen met Iran, veel loze beloften doen en commissies benoemen. Maar ook wil hij de twintig belangrijkste families van Israel niet te veel voor de voeten lopen om hun belangen niet te schaden.
Deze twintig families hebben in Israël de touwtjes in handen op het gebied van infrastructuur, huizen bouwen en import van levensmiddelen. Ze bezitten of zijn aandeelhouder van de meeste winkelketens en supermarkten, zijn betrokken bij de import van auto’s en hebben belangen in de drie grootste banken. Daarnaast is steun van de kolonisten op de West Bank voor Netanyahu onontbeerlijk. Vandaar dat hij graag 50 miljoen shekel (12 miljoen euro) aan de religieuze partij Bayit Yehudi gaf om hun promotieactiviteiten voor de kolonisten te financieren. Dit wel onder de voorwaarde dat Bayit Yehudi in zijn regering zitting nam.
Ook andere orthodoxe partijen werden met ruime financiële tegemoetkomingen binnengehaald. Waarbij de opperrabbijn van Israël Netanyahu het advies gaf aan om ieder voorstel van de regering eerst aan hem voor te leggen. Ja inderdaad, een religieuze minderheid van nog geen 30% probeert haar wil aan de rest van Israël op te leggen. Ondertussen zijn de huurprijzen voor simpele appartementen sky high gestegen. Een simpel 40 tot 50 jaar oud driekamerappartement in centraal Israël kost al gauw 6.000 shekel (1400 euro).
Levensmiddelen in supermarkten zijn gemiddeld 20 tot 25% duurder dan in de EU, terwijl het gemiddelde modale salaris in Israel 30% lager is vergeleken met de EU. Al met al een situatie die het voor een grote meerderheid van de bevolking steeds moeilijker maakt op een normale manier te leven. Veel mensen zijn gedwongen een tweede en soms zelfs derde baantje erbij te nemen.
En hoe komt het dan dat overal in Israël zoveel appartementen worden gebouwd? Minstens de helft wordt verkocht aan zogenaamde kopersgroepen. Die kopen de helft van een appartementengebouw met de bedoeling dat weer met forse winst door te verkopen aan veelal buitenlandse kopers die een pied-à-terre in Israël willen hebben en daar hooguit twee tot drie weken per jaar verblijven. Je ziet bijvoorbeeld in Jeruzalem hele straten waar ’s avonds geen appartement verlicht is. Iets wat ook in Netanya en Tel Aviv voorkomt.
Israëliërs die een appartement willen kopen, krijgen een 60%-hypotheek en moeten de rest bijlenen van familie en vrienden. Een vierkamerappartement kost gemiddeld 1,6 miljoen shekel (375.000 euro). Ga er maar aan staan als je net bent getrouwd. De tegenstellingen in Israël nemen daar door toe, je ziet mensen harder worden. Dat is jammer. Jammer voor het land, jammer voor de volgende generatie.
Is er dan niets positiefs te melden? Jawel: het weer – tien maanden per jaar zon – en het overvloedige eten. Daarnaast het natuurschoon, wonderbaarlijk mooi en vol geschiedenis.
Helaas heb je daar niet veel aan als je dagelijks moet vechten om financieel te overleven.
Over de auteur
- Ondernemer te Netanya, Israël
Recent gepubliceerd
Israël2015.07.10Kijken naar de oorlog
Israël2015.07.04Op het strand in Israël
Israël2015.06.20Israël: apartheid of vrijheid?
Israël2015.06.12Israël doet te weinig tegen BDS
Nou dit weer, de werkloosheid op het laagste punt ooit, hoe diep kan Israel zinken?
http://www.israelhayom.com/site/newsletter_article.php?id=25729
Joop heeft gelijk. Sociaal economisch is Israël er slecht aan toe. Starters op de woningmarkt komen nauwelijks aan bod. Veel Holocaustoverlevenden leven onder de armoedegrens, een regelrechte schande en het leven is schandalig duur. Zonder protectia kom je nergens in Israël en Israël is zeker veranderd na de komst van de Russen. Het viel mij in negatieve zin op dat in tel Aviv Russisch de voertaal leek en niet Ivriet. Het is zoals Joop omschrijft niet meer het land van melk en honing, wel van corruptie en vriendjespolitiek.Dat is een teleurstellende conclusie.
Natuurlijk zijn er economische problemen, waar niet, maar in Israel is wel economische voortuitgang.
En Joop weet dus heel goed hoe de werkloosheid is, dus ook dat die het laagste is in veertig jaar, maar dat laat hij blijkbaar liever weg.
In reactie op reactie Likud, de economische groei in 1e kw. 2015 bedroeg in Israel 2,5% waar 3,5% werd verwacht. Dit is lager dan in het 4e kw.2014, toen de economie herstelde van de Gaza oorlog met 6,6%. Voor meer cijfers lees dit http://www.globes.co.il/en/article-israels-q1-growth-disappoints-1001036924
U weet dus dat Israel een economische groei heeft waar de hele Westerse wereld slechts van kan dromen.
Waarschijnlijk weet u dan ook van het gestegen minimumloon, de flink gedaalde belastingdruk en de record lage werkloosheid. Waarom laat u dat dan allemaal weg?
Werkloosheid percentage staat dit jaar tot nu toe onveranderd op 5,3%, http://www.tradingeconomics.com/israel/unemployment-rate
Het minimum loon was sinds 2012 shk. 4.350 en sinds 1 april 2015 shk 4.650 http://www.btl.gov.il/English%20Homepage/Mediniyut/GeneralInformation/Pages/MinimumWage.aspx
Ik vind dat nou niet echt een schokkende ontwikkeling. Het uurloon in Israel bedraagt slechts shk. 25 per uur of wel € 5,84. Vergelijk dit met Nederland waar prijzen voor levensmiddelen aanmerkelijk lager liggen, zo een 30%.
Joop Soesan constateert een verandering in Israël. Het “Israël met vriendelijke mensen, sociale bewogenheid en een gemeenschap die iets voor elkaar over had” bestaat volgens hem niet meer. Ik ben een andere mening toegedaan. Israël is niet meer hetzelfde land als 10 of 20 jaar geleden. Israël is een moderne staat met helaas soms ook de nadelige effecten van de vooruitgang. Israël is in dat opzicht vergelijkbaar met Nederland, landen waar iedereen gelijk is maar niet iedereen in dezelfde situatie zit, waar economische verschillen zijn, waar niet alle mensen soms alle kansen krijgen of pakken.
Joop lijkt een politiek-teleurgestelde die wijst op vermeende sociale misstanden die door de zittende gekozen partijen niet zouden worden beteugeld.
Echter: de happy few, machtsconglomeraten, de kloof tussen arm en rijk, hoge prijzen voor koopwoningen, hoge huurprijzen, stijgende prijzen voor levensmiddelen; het komt in ieder land voor. De bomen groeien niet meer tot in de hemel, die tijd is geweest, zowel in Nederland als in Israël. Vechten om financieel te overleven moet je overal. Maar tel ook de zegeningen. Israel is in 67 jaar uitgegroeid tot een welvarende, moderne, democratische staat met volop economische groei en veel potentieel. In een bedreigende omgeving en een regio die zo nu en dan in brand staat. Maar een land waar joden joods kunnen zijn. Zonder bang te zijn uit kunnen komen voor hun joods zijn. Kom daar maar eens om in Nederland, of Frankrijk, of Denemarken.
Het bekende verhaal van stagnatie bij zeven procent groei, wat alleen ideologisch verblinde personen met droge ogen kunnen vertellen.
http://likud.nl/2015/03/media-logica-israelische-economie-stagneert-met-7-groei/