Kijken naar de oorlog

10 juli 2015 - Joop Soesan

Een van mijn favoriete plekken in Israël is de Galil, in het noorden van Israël. Het landschap heeft veel weg van Italië. Groen, heuvelachtig, kleine en grotere rivieren en watervallen. Vooral het Banias National Park is bijzonder en een echte must om te bezoeken.

Echter, de Golan is altijd letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt. Tot 1967 maakte Syrië er de dienst uit en kon van daaruit grote delen van Noord-Israël beschieten. Sinds het in Israëlische handen kwam, heeft de Golan zich vooral ontwikkeld op het gebied van wijnbouw. De beste wijnen komen er vandaan en een bezoek aan minstens één wijnboer is aan te bevelen. De smalle kronkelige wegen zijn voor liefhebbers van autorijden een plezier.

Na iedere bocht zie je weer een herinnering uit de tijd voor 1967. Gebouwen, ooit in gebruik bij het Syrische leger, Druzen dorpen waar je altijd hartelijk wordt ontvangen en heerlijk kunt eten. Maar ook eindeloze rijen Israëlische tanks, “voor het geval dat” en klaar om te worden gebruikt door de soldaten die op de diverse legerbases zijn gestationeerd.

Sinds zo’n twee jaar is er echter een nieuwe attractie bijgekomen. Vanuit diverse plekken in het noordoostelijk gedeelte van de Golan kun je de strijd tussen Syrische troepen en de diverse rebellengroepen volgen. Ga je naar het beroemde restaurant Coffee Anan (een kwinkslag naar de voormalig secretaris generaal van de Verenigde Naties), dan is het mogelijk om daar vandaan de strijd aan de andere kant van de grens te volgen.

Onwezenlijk, op een paar kilometer afstand in Syrisch Quneitra, met je kop koffie of frisdrank in de hand, zie en hoor je explosies, zie je rookpluimen, hoor je het schieten. Je kunt het je haast niet voorstellen, dat er op datzelfde moment mogelijk mensen sneuvelen. Het is alsof je naar een film kijkt, maar dan in het echt. En je begrijpt nog beter waarom de IDF (Israel Defense Forces) in grote getale aanwezig is op de Golan en in staat van paraatheid.

Ik kom regelmatig in Coffee Anan en vraag mij iedere keer opnieuw af waarom vrede aan de andere kant van de grens onmogelijk is. Israël heeft in 67 jaar een land opgebouwd, met een sterke economie en een functionerende democratie. Helaas heeft Syrië dat niet gedaan en is min of meer bezit van de familie Assad gebleven.

Wat ook duidelijk wordt tijdens een bezoek aan de Golan, is dat het onmogelijk is dat Israël de Golan ooit zal teruggeven en dat dus ook nooit zal doen. Ondanks alle spanningen aan de grens floreert het toerisme, floreert de landbouw en bouwen mensen aan hun toekomst. Ja, ook de Druzen, die deel uitmaken van de Israëlische gemeenschap, in het leger gaan, bij de politie werken, of in de politiek actief zijn.

Dus doe het: ga de volgende keer als u Israël bezoekt een aantal dagen naar het noorden van Israël. U zult er geen spijt van krijgen en volledig begrijpen waarom Israël niet alleen gastvrij, maar ook waakzaam is.