Metromannen in de Nederlandse politiek

Marcus Bakker, Boer Koekoek, Hans Wiegel, Joop den Uyl. Zomaar wat namen uit vervlogen en bewogen politieke tijden. Mannen met ballen, mannen met uitstraling, mannen met een mening. Dit soort mannen wordt door de verregaande versofting en verwijving van de maatschappij meer en meer uit het beeld verdrongen door de metromannen.

Metromannen zijn mannen met moeilijke brillen en te hoge gilstemmetjes. Grijs, saai en flauw. Brintaboys in plaats van ijzervreters. Moeilijke en langdradige praters in plaats van mannen met een duidelijke mening, bang als ze zijn voor de media en de sociale media. De angst regeert bij de metroman.

Een van de redenen dat de kloof tussen electoraat en politiek groeit, is toe te schrijven aan de opkomst van de metroman. Metromannen komen in groten getale voor in het Reservaat. Deze benaming is bedacht door Eric van Muiswinkel en staat voor de gemeenten Amsterdam en Haarlem. De politieke besluitvorming in Den Haag wordt meer en meer toegesneden op de psychologie van de metroman in het Reservaat en niet op de geestesgesteldheid van de man in de rest van Nederland, het normale deel van ons land.

De ideale metroman stemt over het algemeen GroenLinks, D66, PvdA of Partij van de Dieren. Als hij politiek actief is, is dat vooral in deze partijen. Maar de metroman rukt op. Je ziet hem al infiltreren in andere politieke partijen. Deze politieke metromannen houden geen rekening met de directe, normale Nederlander van buiten het Reservaat. Politici van nu gaan zich steeds meer als metroman gedragen. Hun zachte, vrouwelijke en conflictmijdende uitstraling gebruiken zij vooral om vrouwen en andere metromannen aan zich te binden.

Deze metromannen-tsunami kan worden gezien als de vervolmaking van de zesjescultuur die Nederland na de Tweede Wereldoorlog is gaan ontwikkelen. De zesjescultuur die sindsdien de samenleving langzaam heeft vergiftigd en die nu een dieptepunt bereikt in de opkomst van de metroman, die denkt dat iedereen die zijn labbekakkerige houding overneemt in het paradijs op aarde belandt.

Gelukkig is er nog een kleine groep echte mannen in de politiek te vinden. Mannen van stavast. Mannen waar je het niet direct mee eens hoeft te zijn, maar wel mannen met een duidelijke en soms onwelgevallige mening. Harry van Bommel bijvoorbeeld, maar ook Louis Bontes, die de politiek helaas vaarwel zegt. Kees van der Staaij is een andere echte man. Recht door zee zijn ze.

Bevalt het niet wat je hoort? Tough. Live with it. Deze mannen verafschuwen de zesjescultuur, ze balen van laffe compromissen en ze mijden de achterkamertjes. De Nederlandse politiek heeft meer van dit soort mannen nodig om het geslonken vertrouwen van het electoraat weer terug te winnen.

Helaas moet ik constateren dat metromannen de echte man zullen verdringen. De zogenaamde blanke boze mannen dreigen uit de mode te raken door het onophoudelijk politiek-correcte gezeur over White Privilege. Dat gezever moet eindelijk eens afgelopen zijn. Waarom? Blanke boze mannen winden er geen doekjes om. Zij verkondigen een duidelijke opvatting. Ze zijn afstammelingen van de VOC. Voor dat zogenaamde White Privilege is hard gewerkt. De politieke metroman heeft daar echter lak aan. Consensus en draagvlak zijn zijn toverwoorden en met een flesje Perrier wordt ieder onuitvoerbaar compromis beklonken. Och, arm Nederland!

Metromannen zijn de bijl aan de wortel van onze beschaving en zorgen voor het definitieve faillissement van de politiek. Zij zwaaien al met de witte vlag voordat er überhaupt een schot gelost is. We gaan ten onder aan die mentaliteit.

Over de auteur

Frank Berkemeier

Ik ben een anarchoconservatief. Schrijf op IsraNed en OpinieZ. Volg mij op Twitter via @Berkemef

Recent gepubliceerd

Archief

• Antisemitisme26 december 2017Superjoden!
• Islam/Moslims4 december 2017Voor wie ik schrijf
• Media17 november 2017NewSpeak creëert NepNieuws
• Economie9 november 2017Lang leve de Nederlandse Boeren!