Ed Miliband is een Loser!
Afgelopen donderdag 7 mei: verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk. Spanning en sensatie in het vooruitzicht deze avond. Conservatieven versus Labour. Cameron versus Miliband. Bier en chips in huis, televisie aan en entertainment in het vooruitzicht. Dat duurde precies twee minuten, tot de eerste exitpoll kwam: 316-239.
Eerst was er op de BBC nog wat ongeloof en waren er analisten die vooral wezen op het feit dat het een poll was, maar dat was een beetje alsof Frank Snoeks nog wat kansen verzint bij 6-0 achterstand. Op het moment dat Ed Miliband de uitslag hoorde, had hij ongetwijfeld de woorden van de speech die hij zou gaan houden bij een overwinning al in zijn hoofd.
Misschien had hij die woorden zelfs al sinds 25 september 2010 in zijn hoofd toen hij de leider van Labour werd. In ieder geval had hij er de maanden voor deze verkiezingen over gedacht, want Labour deed het heel behoorlijk in de peilingen.
Ik geef het toe: ik heb een zwak voor verliezers. Neem nu mensen als Peer Steinbruck, Mitt Romney of Diederik Samsom: verschillende karakters, maar prachtige verliezers van recente verkiezingen. Uitdagers van zittende leiders, maar daarvan niet kunnen winnen. De kritiek op de verliezers begint de avond van de verkiezingen al, alle partijtoppers weten wat ze allemaal beter hadden moeten doen en mediaberichten over mogelijke opvolgers.
Bij allemaal gaan de berichten en beelden gepaard met foto’s die het verlies zo goed mogelijk laten zien, als het een beetje kan met een traan en hun al even verdrietige geliefden. Ed Miliband is een prachtige verliezer. Zijn uitgestreken gezicht, een onwezenlijke lege blik van verlies en zijn vrouw aan zijn zijde. Je voelt bijna de twee papiertjes met speeches gefrommeld in zijn broekzak, krampachtig omvouwen door zweterige handen.
Bij hun kiezers heerst hetzelfde verdriet: niet gewonnen. Soms hoor je nog een paar mensen mompelen dat ze toch echt hun best gedaan hebben, maar in het algemeen wordt er gedecideerd “vooruit gekeken”. Het beeld dat daardoor ontstaat, lijkt me voor veel mensen niet bepaald stimulerend om ook de politiek in te gaan: verliezers raken bijna nooit hun “verliezers-imago” kwijt. Terwijl grote winnaars ook verliezers nodig hebben.
Meer eer voor de verliezer derhalve. Ik zou willen pleiten voor een “Hall of Losers”, met daarin politici die hebben verloren, hun beste treur-foto’s, krantenkoppen van the day after en bewaarde berichten van social media. Richard Nixon krijgt een eigen kabinet waarin hoop en falen elkaar afwisselen en er wordt opgegeven en weer doorgegaan. Ed Miliband verdient ook een mooie plaats, vanwege de prachtige foto’s en de strijdbare woorden in aanloop naar de verkiezingen.
Enfin: “Red Ed” gaat de geschiedenis in als een verliezer, iemand die Labour niet groot heeft kunnen maken. Ed Miliband is een loser. En over 10 jaar weet niemand nog wie hij was. Ik vind dat jammer.
Over de auteur
- Vraagt zich vooral dingen af en verwondert zich over technologie, innovatie en samenleving. Werkt bij een overheid.
[…] mijn eerste blog op OpinieZ heb ik gedeeld dat ik een zwak voor verliezers heb. Dat is de afgelopen weken nog […]
Dat de correspondenten kritiekloos de polls volgden is al erg; want waarom zitten ze daar? Erger is dat de voorspelde winst van de Schotse Nationalisten wel moest leiden tot het verlies van Labour. Ook daar hadden al die ‘deskundigen’ niet bij stil gestaan. In Engeland zelf wist Labour zich nog redelijk te handhaven. Zegt veel over de waarde van die polls en over de kwaliteit van de journalistiek!