Media maken liever stampij over Derksen dan over systematisch misbruik
Wantoestanden in Jeugdzorg stelselmatig genegeerd
Foto: 
Als een jonge vrouw, misbruikslachtoffer van jeugdzorg, uit wanhoop voor euthanasie kiest, heeft niemand het daarover. Als Johan Derksen een vijftig jaar oude misstap opbiecht, staat de wereld op zijn kop en komt zelfs het OM in actie. Het contrast kan niet groter zijn. De rondreizende mediakaravaan agendeert wat zij belangrijk vindt om zelf relevant te blijven en bepaalt ook de sociale moraal en het gelijk. En jongeren binnen Jeugdzorg zijn maar peanuts. We zijn een land dat niet in staat is zijn eigen kinderen te beschermen, schrijft Sonja Dahlmans.
Vroeger waren er rondreizende minstrelen, muzikanten, toneelspelers en acrobaten. In dorpen en herbergen verzorgden zij amusement en voorzagen op die manier in hun eigen levensonderhoud. Sinds een aantal jaren hebben wij eenzelfde fenomeen, maar in plaats van herbergen of markten in dorpen en steden aan te doen, schuiven de artiesten nu aan in praatprogramma’s.
Ik schrijf bewust praatprogramma’s; voorheen hadden wij actualiteitenprogramma’s als Nova of Brandpunt, tegenwoordig zijn het praatprogramma’s waarin slechts gepraat wordt. Dit laatste gebeurt niet om een gezellig praatje voor de vaak (buurvrouw, is er koffie?), maar om de artiest relevant te houden, wat dan weer essentieel is voor de verkoop van boek, theatervoorstelling of cd.
Reizende artiesten
Een aantal journalisten behoort tegenwoordig ook tot de groep rondreizende artiesten die van praatprogramma naar praatprogramma afreist (gelukkig is Hilversum niet zo groot) om een duit in het zakje te doen. Tip: er is een gemakkelijke toets of de journalist in kwestie bij de karavaan hoort. Wanneer je zelf al te vaak trending topic bent op sociale media en niet de mensen die je interviewt, moet je misschien een stapje terug doen.
Kindermisbruik
In 2010 en 2011 was de rooms-katholieke priester Antoine Bodar te gast bij het VARA/BNN-programma “De Wereld Draait Door.” Bodar pleitte beide keren voor een breed maatschappelijk debat over seksueel misbruik van kinderen. Hij moest zijn stem verheffen, omdat men hem niet liet uitspreken, noch wilde luisteren naar wat hij te zeggen had.
Flash forward naar onze huidige tijd en de uitzendingen over een aantal aangiftes en meldingen omtrent misbruik (dat nog aangetoond moest worden) bij het RTL-programma The Voice of Holland. Tien jaar later en de (zelfverklaarde) experts buitelen over elkaar heen met precies dezelfde conclusie die Bodar tien jaar geleden ook al trok, namelijk dat seksueel misbruik vraagt om een veel groter maatschappelijk debat.
Beide keren, in 2011 en 2022, bepaalden de media en de gasten aan tafel de nationale ophef. Niemand kwam terug op de schandalige manier waarop Bodar werd behandeld, maar zwolg liever in het ontdekken van de eigen ‘expertise’ en het eigen gezag. Media en politiek streden om het hardst wie het meeste ‘fatsoen’ en betrokkenheid kon tonen en iedereen zong mee in de maat.
Vandaag Inside
De afgelopen week was er een rel om uitspraken die Johan Derksen deed in het programma Vandaag Inside van SBS6. Derksen vertelde aan tafel over een voorval dat vijftig jaar geleden zou hebben plaatsgevonden, waarbij hij claimde samen met een kameraad een kaars bij een vrouw die buiten westen was ingebracht te hebben. Een dag later zei Derksen dat het ging om het neerzetten van een kaars tussen de benen van de vrouw. De ophef die ontstond zorgde ervoor dat Derksen, Genee en Van der Gijp zijn gestopt met hun programma.
Jeudzorg
Wat interessant is, is dat dezelfde week een programma bij de EO “Jojanneke in de jeugdzorg”, liet zien hoe een jonge vrouw van achtentwintig koos voor euthanasie. Eli, zo heette de vrouw, werd uit huis geplaatst en kwam in een jeugdgevangenis terecht. Ze werd verkracht binnen de instelling door meerdere groepsleiders en behandeld alsof zij een crimineel was en niet de mensen die haar dit aandeden.
Ze kreeg toestemming voor euthanasie omdat zij, zo zei ze, van binnen helemaal kapot was gemaakt. Er waren veel emotionele reacties van kijkers op het verhaal van Eli en andere jongeren uit Van den Berghes documentaire, online en in de schrijvende pers. Een documentaire die zij maakte, nadat zij er in haar eerdere reportages over kinderprostitutie achter kwam dat zoveel van deze kinderen in de prostitutie uit de jeugdzorg kwamen.
75% van de kinderen in jeugdzorg krijgt daar te maken met psychisch of lichamelijk geweld, met misbruik. Vanavond het verhaal van Eli in aflevering 2 van Jojanneke en de #jeugdzorgtapes 21.00 @NPO3 pic.twitter.com/xYwyrgLOCS
— Jojanneke v/d Berge (@JojannekevdB) April 14, 2022
Misbruikt
En weer hebben de media hierin een rol. Zo’n dertig jaar geleden namelijk kwam bij Sonja Barend aan tafel al een meisje dat thuis misbruikt was haar verhaal vertellen. Later kwam tot grote verbazing van Sonja en haar redactie dezelfde jonge vrouw aan het woord in een uitzending over prostitutie. Verbazing in de jaren ’80 van de vorige eeuw dat een slachtoffer van seksueel geweld als prostituee werkzaam was.
Waar met name Barend haar verbazing en afgrijzen niet kon verbergen, pakte Van den Berghe in onze tijd haar camera om, zonder enig oordeel over deze jonge mensen, te laten zien wat zij aan ellende hebben meegemaakt. Dit is geenszins een sneer naar Barend; voor haar tijd was zij zeer vooruitstrevend. Het laat wel zien dat er wel een en ander veranderd is in onze kijk op seksualiteit en seksueel geweld. Precies dit beoogde Derksen te vertellen, maar werd in alle toonaarden door de rondreizende mediakaravaan ontkend.
Geen reacties
Opvallend is hierbij wel dat geen mens aan de praattafels woest, nijdig, belerend, verheven of wat dan ook reageerde op de dood van Eli, die slachtoffer van seksueel geweld was en dat met haar leven heeft moeten bekopen. Geen Susan, geen Angela, geen Yesim, niemand aan die tafels refereerde zelfs maar aan haar dood. Ze werd opgebaard in een tweedehandsjurk, omdat zij zichzelf ook altijd tweedehands heeft gevoeld, zei Eli. Omdat de ophef over haar trieste lot en haar dood uitblijft in de publieke ruimte, zeg ik het maar. Een land dat niet in staat is zijn eigen kinderen te beschermen, moet wat mij betreft niet al te hoog van de toren blazen over fatsoen.
Geweld
Onderzoeker De Winter concludeert dat 75% van de kinderen binnen Jeugdzorg te maken krijgt met een of meerdere vormen van geweld. Schrikbarende cijfers. Seksueel misbruik, net als andere vormen van geweld, is vaak omgeven door een mist van zwijgen of niet (durven) benoemen. Precies daarom is het zo wrang dat het ook in tv-debatten hierover stil bleef. Bizar is dat er in alle toonaarden werd gezwegen over echt systematisch, problematisch misbruik, terwijl er juist gedaan werd alsof men opkwam voor slachtoffers hiervan.
Stampij
Wij hebben in het Westen een verstoorde verhouding tot macht en onmacht; kijk maar hoe onlangs de Taliban met fluwelen handschoenen werden aangepakt of hoe onze politici weg blijven komen door voor te wenden zich nergens wat van te kunnen herinneren. Veel stampij, in Kamer, op tv en via sociale media, maar alles blijft daarna zoals het was. We lijken apathisch wanneer we met echte problemen te maken krijgen, met de pijnlijke gevolgen van systematische ongelijkheid en scheve machtsverhoudingen.
Hetzes
In plaats daarvan gaan we grenzeloos en redeloos los op het individu en creëren wij persoonlijke hetzes tegen mensen die wij exemplarisch maken voor een veel groter, onderliggend probleem dat onbenoemd blijft. Precies dit stoorde mij in de rel om Derksen; de hele ophef en tegelijkertijd het zwijgen over iets groots als systematisch (seksueel) geweld binnen Jeugdzorg, houdt juist dergelijke patronen in stand. Geen ophef, geen volkswoede, geen meningencircus of een publiekelijk normen- en waardendebat. Het geeft te denken over onze maatschappij, die zich wel druk maakt, opgehitst door tv en internet, om een voorval als dat van Derksen, maar zwijgt bij de dood van Eli. Ik zou haast willen citeren: “Wie zijn toch die mensen?”
Openbaar Ministerie
De mediahype van de week kreeg het voor elkaar dat zelfs ons Openbaar Ministerie een zaak die verjaard is zegt te gaan onderzoeken. Opvallend wel, omdat datzelfde OM alle zaken, gemeld bij de Commissie Samson aangaande seksueel misbruik binnen overheidsinstellingen, van voor 1984 verjaard heeft verklaard. Deze werden niet meer onderzocht. Waar de katholieke priester Bodar door praattafels het vuur aan de schenen werd gelegd, was dat nauwelijks het geval bij Jeugdzorg. Terwijl daar echt wel wat vragen over moraal, normen en waarden gesteld mogen worden.
Bijvoorbeeld dat volgens Anneke Stoffels van de Volkskrant Jeugdzorg het onderzoek van de Commissie Samson naar misbruik in tehuizen en pleeggezinnen lange tijd heeft geblokkeerd. Ook Samson, voorzitter van de naar haar genoemde commissie, benoemt dit in haar inleiding van het rapport Omringd door zorg, maar toch niet veilig. Toen een en ander uiteindelijk toch naar buiten kwam, werd beweerd dat alles ‘toen’ anders was, maar dat er ‘nu’ heel anders omgegaan wordt met dergelijke zaken. De documentaire van Van den Berghe schetst helaas een volstrekt ander beeld. Namelijk dat er nauwelijks iets is veranderd en er nog altijd jongeren worden misbruikt, mishandeld en verwaarloosd binnen de jeugdzorg.
Tijdgeest
Maar goed, nu we dan toch over ‘toen’ en ‘nu’ spreken, laten wij het argument dat Derksen gebruikte van de “tijdgeest die anders was” erbij pakken. In bijna alle rapporten en wetenschappelijke artikelen aangaande seksueel misbruik wordt gerefereerd aan de veranderde tijdgeest ten aanzien van de omgang met kinderen en met de seksuele moraal. We zien dat ook – advocaat Knoester laat dat zien in een twitterdraadje – in hoe het strafrecht hiermee omgaat; door de jaren heen is de definitie van verkrachting veranderd.
Het argument dat ‘dit’ (refererend aan het gedrag van Derksen) toen en nu niet kan is moreel gezien absoluut steekhoudend. En toch kun je niet om de werkelijkheid van een veranderde seksuele moraal door de jaren heen. Wat wel frappant is, is dat Derksen zich achteraf schaamt, maar dat jeugdzorg onderzoek blokkeerde.
Omdat het me toch bezig houdt een draadje. Langer dan gebruikelijk. En ja, het zal vast weer beledigingen etc opleveren. Doe maar, maar lees eerst alles.
— job knoester (@jobknoester) April 29, 2022
Seksuele moraal
Toch is de enorme ophef gericht tegen Derksen en niet tegen jeugdzorg, niet in 2012 toen het rapport Samson werd gepubliceerd en niet nu Van den Berghe’s documentaire te zien is. De dood van Eli zorgt helaas voor geen enkele hysterische ophef, niet bij Jinek, niet bij HLF8 en niet bij Op1. “Ik voel mij zo vaak tweedehands.” Hemeltergend.
Je hoeft maar te kijken naar bijvoorbeeld de standpunten over seksuele moraal van politieke partijen als D66, de VVD en PSP (nu in Groen Links) om te zien dat wat Derksen betoogde over de veranderde seksuele moraal, waar is. Dan mag je jezelf net zo ‘puur’ en ‘schoon’ willen voordoen als je wilt en geschoktheid veinzen (zie de rel binnen D66), dat verandert niets. Wat het wel doet, is seksueel geweld laten afhangen van beeldvorming en daar is niemand bij gebaat, zeker de slachtoffers ervan niet.
Excuus
Anders dan de Rooms-Katholieke Kerk kwam en komt Jeugdzorg nog altijd weg met het excuus van tijdgebrek of geldgebrek. Een vriend van mij en zijn broertje werden jarenlang verkracht door hun pleegvader. Een keer per jaar (!) kwam hun voogd langs en dan kregen zij friet in een snackbar. Tip: als je weinig tijd hebt en te veel kinderen moet begeleiden en je toch de vinger aan de pols wilt houden, neem ze dan mee naar een rustiger plek dan een cafetaria waar iedereen meeluistert. Niet echt een goede basis voor een vertrouwelijk gesprek, zullen we maar zeggen.
Persoonlijke vete
Wat overblijft na deze bizarre week is het gevoel dat seksueel misbruik een wapen geworden is, op de man (of vrouw) gespeeld. Tekenend voor deze sterk gepolariseerde tijd. Denk bijvoorbeeld terug aan de beschuldigingen van verkrachting tegen rechter Kavanagh in de Verenigde Staten. Ook dit wekte sterk de indruk van een persoonlijke vete die werd uitgevochten en seksueel geweld was het middel voor het beoogde doel.
Over #Derksen: níemand weet wat er écht is gebeurd. Dinsdag jolig (fout), woensdag meer nuance (werd niet geloofd) en vandaag beschouwend.
Het valt mij op dat er een enorme hetze is ontstaan. Derksen zál en moet blijkbaar helemaal kapot voor de nodige mensen. #cancelcultuur
— Norbert Dikkeboom (@NDikkeboom) April 28, 2022
Hoe kun je anders begrijpen waarom de dood van Eli de Angela’s, Susans en consorten niet aan tafel krijgt, maar het wangedrag van Derksen wel? Ik walg van de opmerking van Derksen, maar begrijp niet waarom dat ons bijna een week bezighoudt, terwijl er in al deze programma’s werd gezwegen over het onnoemelijke leed dat de documentaire van Van den Berghe toont.
Mediatroubadours
Het antwoord is natuurlijk dat de karavaan mediatroubadours agendeert wat zij belangrijk vindt om zelf relevant te blijven. Via sociale mediakanalen en talkshows domineren zij niet alleen wat het nieuws is, maar bepalen ook de sociale moraal en het gelijk. En helaas zijn de jongeren binnen de jeugdzorg peanuts vergeleken bij de kans elkaar te kunnen aftroeven in de kakofonie van meningen door moraalridders op links en rechts. Ons Openbaar Ministerie, onze politici en de uitvoerende diensten doen er goed aan ver weg te blijven van dergelijke ophitserij en zich niet voor het karretje te laten spannen van dit roedelgevecht.
“Ik wil excuses,” zei Eli tegen Van den Berghe. Die kunnen pas komen wanneer jeugdzorg, politiek, maatschappij en media gezamenlijk een grens trekken en de moed hebben hierover te praten en durven handelen. Of je nu progressief of conservatief, links of rechts bent. Zonder aandacht in de media en zonder serieuze journalistieke vragen aan overheid, Jeugdzorg en politiek blijven kinderen zoals Eli anders kinderen van een mindere god.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Politiek Nederland14 juli 2023Afscheidsbrief aan Sigrid Kaag: een verdiende val
Klimaat en Milieu24 juni 2023Westerse klimaatprofeten vervangen de traditionele religie
Islam/Moslims14 mei 2023Verkiezingen Turkije: geen enkele hoop voor religieuze minderheden
Antisemitisme12 april 2023De imam, de moskee en de pro-Palestinalobby
Ik ben het hier heel erg mee eens. Ik wil benoemen dat het begrip verkrachting langzaam maar zeker is gedevalueerd. Het lijkt er soms op dat slechte seks of spijt achteraf over een onbezonnen moment probleemloos als verkrachting kunnen worden gewaarmerkt. Seks voor een mogelijke opstap in de muziekindustrie bijvoorbeeld. Kwalijk? Ja, naar een strafbaar feit? Verkrachting is dwang, rauw en geweldadig. Dat dient zwaar en zonder pardon bestraft te worden. En dan in een rechtzaal. Niet door de vele deugers in hun ivoren toren. Derksen is geslachtofferd. Dat zat er aan te komen. Dat hij een misstap heeft begaan is duidelijk maar deze hetze is minstens zo fout.
Dat devalueren van begrippen klopt helemaal. Iedereen is tegenwoordig wel van iets slachtoffer (in de relatie burger/overheid klopt dat trouwens wel), een hand op een schouder is al aanranding.
We moeten terug naar redelijkheid, nuance en vooral eigen gezond verstand.
Het verschil in reactie van de media is heel eenvoudig verklaarbaar.
De media reageren alleen geschokt als het voorval in kwestie negatief uitpakt voor groeperingen in Nederland en Europa die niet-links zijn. Jeugdzorg is een instantie van de overheid, de overheid in Nederland is links, dus is jeugdzorg per definitie goed bezig, zijn er alleen af en toe wat uitwassen, die intern opgelost moeten worden.
Hetzelfde zie je bij D66, de affaire Van Drimmelen.
Als een zelfde kwestie wordt aangetroffen bij niet-Europeanen, zoals moslims, dan zal er alles aan gedaan worden om het buiten de media te houden of het te bagatelliseren.
Omgekeerd wordt een dergelijke kwestie uitvoerig belicht als het bij een Nederlandse/Europese instantie wordt aangetroffen die niet links is: denk aan Dion Graus of Orbán (onderwerpen: familiepolitiek, autoritair, LBGT) . Of het misbruik in de katholieke kerk, dat altijd minutenlang belicht wordt in het NOS journaal.
Want dit zijn Europese instellingen of politici die niet passen in het linkse wereldbeeld.
Dit soort kwesties worden dus systematisch geïnstrumentaliseerd om politieke doelen te bereiken, namelijk het gunstig voorstellen van linkse politiek ten koste van rechtse politiek.
Europees gevoel moet uit Europa verdwijnen door migratie vandaar dat zelfs de lastigste bevolkingsgroep van de wereld massaal ingevoerd wordt en nooit bekritiseerd wordt.
Johan Derksen heeft een tijd terug aangegeven, dat Nederland een …land is en hij heeft met de heksenjacht die nu rond zijn persoon is ontstaan, het gelijk aan zijn zijde.
Lees het stuk van Jolink, ik herken dat wel, zo was Nederland in die jaren, op en rond de podia’s.
Johan inderdaad, Nederland is tot niets meer in staat.
Nederland wordt in opdracht van binnenuit kapot gemaakt.
Waar is Rutte.?
Nederland wordt van binnenuit kapot gemaakt, juist door rutte.
Dezelfde mediahysterie en ophef bij alle metoo verhalen van welgestelde actrices, misbruik gepleegd door (blanke) mannen, 40 jaar geleden. In diezelfde tijd kwamen er verhalen naar boven van vele honderden arme blanke Engelse en Indiase meisjes die jarenlang door ‘grooming gangs’ werden verkracht, vernederd, mishandeld, verhandeld en zelf vermoord. De daders waren allemaal ‘Asians’ volgens de Brite pers. Moslimmannen dus maar dat feit hielden de politie en pers liever onder pet. Te bang om van racisme en discriminatie te worden beschuldigd. Te walgelijk voor woorden.
Goed verwoord en vooral heel evenwichtig. Mocht dit voorval, dat door Derksen zo onbezonnen werd gebracht en als sensatie werd ervaren, leiden tot een echte verandering tav de houding door overheden en media over slachtoffers van zedenmisdrijven, dan leidt het tot wat goeds. Laten we het hopen voor alle betrokkenen. Zoniet, dan is het een nieuw triest dieptepunt en geeft aan van welke hoogte het mensdom is gevallen.
De schrijfster heeft natuurlijk volkomen gelijk. Alleen, de televisie bestaat ter lering en vermaak van deugend Nederland. Als er geen staatspropaganda verspreid wordt, kan er wat ontspannen worden bij een praatprogramma waar uiteraard politieke en morele tegenstanders vermorzeld worden. Weinig ontspant beter dan horen dat je gelijk hebt en aan de goede kant van de geschiedenis staat. Dat is al heel lang zo.
En als er eens wat gebeurt op de televisie volgen er talloze programma’s over het in opspraak geraakte programma of de in opspraak geraakte persoon, zoals in dit geval. Het doet nogal incestueus aan. Zelf kijk ik al jaren geen TV meer, Waarom anderen er nog naar kijken is mij een raadsel. Het zal wel met gemakzucht te maken hebben.
“Dominee Gremdaat preekt in HLF8 over kaarsrel: ‘Verontwaardigde figuren het probleem.”
Een briljante analyse over rol van media (en kijker)
https://www.metronieuws.nl/entertainment/2022/05/dominee-gremdaat-hlf8-kaarsrel/
Ook dit artikel is goed te lezen.
Een zin blijft hangen: “Een land dat niet in staat is zijn eigen kinderen te beschermen, moet wat mij betreft niet al te hoog van de toren blazen over fatsoen.”
En dit soort tuig dan dat ongestraft weg komt met verkrachting, mishandeling en de ergste soorten van bedreiging die je maar kunt voorstellen. Een kind verwekken door verkrachting en vervolgens het slachtoffers als sex slaaf en gevangene houden omdat ze door de moeder te chanteren en te intimideren ze ALLES met haar kunnen doen. Ik hoorde zo’n arm kind ooit zeggen: hij heeft me helemaal in zijn macht. Het moeten er tientallen zo niet honderden zijn, jonge vrouwen die ten prooi vielen aan hun mishandelaars. De Jinek’s en Freek de Jonge’s van deze wereld zijn te laf om hier aandacht aan te besteden want ze weten heel goed tot welke populatie dit gajes grotendeels behoord: wegkijken dus want voor ze het weten worden ook hun boekjes niet meer verkocht. https://dvhn.nl/groningen/Mensenhandel-loverboy-komt-weg-met-taakstraf-27492660.html
Enkelingen die tegen de stroom ingaan of naar fouten wijzen zijn een welkom object om de aandacht van serieuze zaken te verleggen op flauwekul die uitvergroot wordt tot enorme proporties. Intussen zakt de aandacht voor de echte problemen. Een beproefde tactiek die praktisch nooit faalt want de geheugen van de kiezer kent grote gaten en een korte tijdelijke sensatie neemt de grootste deel van hun aandacht. Een publieke tribunaal waarin men eigen mooie kant van het gezicht wil laten zien. Hypocrisie viert hoogtijdagen ons aller moraal is zo hoog en de enkelingen die even te ver gaan moeten branden. Intussen gaat de overheid met al haar schandalen vrij zonder iemand te straffen want het is tenslotte een leerproces en je moet niet terug maar vooruit kijken. Het verleden is namelijk vaak heel pijnlijk en je moet geen slachtoffer van worden.
Door het portret van Pim Fortuyn in de Tweede kamer wordt hij nogmaals vermoord.
De waarheid op tafel. Ik ben het helemaal eens met de schrijver
Tja WEGKIJKEN het is de standaard reactie geworden van onze bubbel-politici, politie, justitie en de MSM.
Het verhaal van Derksen doet mij denken naar een sketch van Monty Python waarin een groep jonge edelen elkaar opfokken met sterke verhalen over hoe arm zij vroeger zijn geweest. Een verhaal sterker dan de andere. Het verhaal van Derksen is een vrucht van hoever kan ik gaan met onbegrensd lullen totdat je een afglijder maakt. Een TV programma is geen kantine. Dom om dat niet te beseffen in deze hem bekende vlekkeloze maatschappij met zo hoog moraal.
Je bent alleen slachtoffer als je je slachtoffer voelt.
De bedrimmelde dames bij D66 hebben nu een machtspositie. Er is wraak genomen op Frans, die zich nu net als Pechtold niet meer in het openbaar kunnen vertonen zonder dat iedereen weet hoe ze het doen.
Overigens kwam ik dit filmpje tegen waarin een jonge vrouw haar verhaal verteld:
Overigens vraag ik me af of van Drimmelen en Pechtold het überhaupt nog wel doen.
De vrouwen zijn nu nog wijzer geworden.
In de jaren negentig van de vorige eeuw had ik, ook beginjaren 2000, te maken met de Raad en Jeugdzorg. Dat had als reden dat ik door mijn werk voor kinderen in contact kwam met gezinnen waar de problematiek ongekend groot was. Oorzaken: drugs, drank, psychiatrische aandoeningen, grote armoede waardoor geweld en misbruik tegen de eigen kinderen in die gezinnen gewoon was. Mijn ervaringen met de Raad tegen de Kinderbescherming en Jeugdnietzorg leerden mij, dat deze instanties bij de, wat genoemd werd, asociale gezinnen, het voornamelijk af lieten weten en kinderen die wel geplaatst werden, om de paar jaar overplaatsten waardoor zij steeds weer het gevoel van veiligheid, als dat er al was, kwijt raakten, wat weer angst en boosheid opleverde. Het gevoel van macht was direct voelbaar als er een gesprek plaats vond met een medewerker/ster van genoemde instanties en dat was buiten die instellingen, daar ook al. Alle verhalen over deze instanties van na 2000 , zijn herkenbaar, wat mij weer leerde, dat je organisaties wel kunt veranderen (dat is een paar keer gebeurd bij Jeugdnietzorg)maar de instelling van medewerkers/sters. niet.Toen ik vorig jaar las, dat er hoge ambtenaren en politici betrokken zijn bij satanisch kindermisbruik en Rutte 4 vond dat kinderen met gif MrnA gevaccineerd moesten worden, Kuipers vindt dat nog, begreep ik beter waarom kindermisbruik de overheid een biet is. Als er figuren van die overheid zelf al heel lang druk zijn met kindermisbruik, kan correctie niet verwacht worden. Het zijn immers:overheidsinstanties.
Het is structureel, zie de toestand bij D66 of bij the Voice. Het lijkt gewoon ingebouwd in het systeem. In een organisatie met individuen die veel macht en weinig zelfdiscipline hebben, is de ellende snel aanwezig.
Vaak is er ook een aanzuigwerking zoals bij the voice. Jonge vrouwen op weg naar een carrière en mannen die ze daarbij begeleiden.
Vrouwen die zich niet bewust zijn van de situatie lopen de kans om hard geraakt te worden. Vooral dan ook jonge vrouwen.
Uiteraard geldt dit ook voor mannen. Ik hoef alleen maar de kerk uit de vorige eeuw er bij te halen.
Kijk altijd naar een organisatie met de nodige wantrouwen.
Wantrouwen is een gebrek aan geloof.